Wake up, let's go ice skating

Het was ongeveer vier uur wanneer hij het huis was binnen gestrompeld. Niet overdreven laat voor zijn doen, maar toch leek zijn lichaam een zekere nood aan slaap te hebben. De uren tikte door terwijl hij doodstil in het bed was blijven liggen. Zijn borstkas ging langzaam op en neer. Een zacht geklop op zijn deur had hem uit zijn slaap gehaald, gevolgd door een stem die voorzichtig zijn naam uitsprak. Meteen klonk de stem bekend in de oren, maar hij besloot dat ze misschien wel zou weg gaan als hij zich gewoon nog eens omdraaide en haar verder negeerde. Kon ze zich niet met Victor of zo bezig houden, moest die toch nog eens uit zijn kamer komen? Met een licht krakend geluid ging de deur open. De brunette stak voorzichtig haar hoofd door de kier. Zijn oog had zich tot een kleine spleetje geopend, zodat hij alles kon volgen, maar dat het niet zou opvallen. Meteen kroop de bittere geur van vers gezette koffie zijn neusgaten binnen. Het voordeel van een vrouw in huis hebben was toch wel de ordelijkheid en de verse gerechten en koffie. Hij moest zichzelf bijna tegenhouden om niet te reageren, maar slaap bleef toch bovenaan staan. Zijn ogen vielen dan ook van zelf voortdurend terug dicht. Bijna was hij weer in slaap gevallen wanneer ze normaals zijn naam zei.

Haar voetstappen versnelde en nog voor hij dat allemaal goed had kunnen verwerken had ze zichzelf op het bed gegooid. Een kreun rolde over zijn lippen naar buiten. Na een heus geworstel met de lakens en waarschijnlijk toch ook wel de slapende persoon die zich in het bed bevond - Levi zelf - had ze zich aan het einde van het bed gezet. Hij opende zijn ogen en keek haar licht geïrriteerd aan. ”Was dat echt nodig?” zijn stem nog hees en schraperig van de slaap. Al gauw verduidelijkte ze haar rechtstreekse aanval op zijn slaap. Ondanks dat ze het zo lief aanhaalde was de dwingende ondertoon hem niet ontgaan. Vragende ging een wenkbrauw de lucht in. ”De kerstmarkt?” vroeg hij en hij fronste. De koffie klonk wel degelijk verleidelijk, maar hij wist net zo goed als Kallista dat die helemaal op de bureau stond. De bureau die bovendien belachelijk ordelijk lag, maar ongebruikte producten zagen er altijd schitterend uit. Hij draaide zich nogmaals koppig om met een zeker gemompel.

Kalli was veel voorzichtiger geworden in haar aanpak om hem wakker te maken en om een zekere reden vond hij het wel een grappig zicht. Ondanks dat hij wou verder slapen had zich een grijns zich rond zijn lippen gevormd. Toch liever de speelse brunette dan een alarm. De koffie werd ondertussen al naast hem neergezet en dus draaide hij zich richting het nachtkastje en keek met verlangende ogen naar de kop. ”Je bent een engeltje,” zei hij voor hij zijn arm uitstak en zich wat rechter zette. Hij nam een slok en liet met een simpele ”Mmm,” horen dat de koffie hem beviel. ”Dat moet jij net zeggen,” wees hij haar terecht na haar opmerking over zijn hoeveelheid kleren. ”Jij hebt genoeg kleren voor twee mensen,” grapte hij en kon het niet onderdrukken om zelf een kleine grinnik te laten horen. Het duurde niet lang voor verschillende kledingstukken naar zijn hoofd werden gegooid. De jas waar ze het over had was hij eigenlijk al weer vergeten, maar het was wel een van zijn favorieten, dus hij was al blij dat hij die dan toch niet verloren was, wat hij eerst wel dacht.

Hij wachtte tot Kallista wat dichter naar zijn bed kwam om haar vervolgens samen met het deken te omhelzen en aan de andere kant om het bed te gooien. ”Goed, ik zal met je naar de kerstmarkt gaan,” zei hij nadat hij zijn haar terug naar achteren had gewreven. Na zijn aanval waren ze voor zijn gezicht gevallen. Ondanks dat hij naar de kapper was geweest hadden de wilde lokken nog steeds een eigen leven  met momenten. Vanonder zijn deken moest hij al niet meer kruipen aangezien de brunette daar ondertussen in zat gewikkeld. Met de koffie in zijn handen, zette hij zich recht en wandelde naar de badkamer. Daar nam hij een vluchtige douche, legde zijn haren aan snel tempo goed om vervolgens met een enkel een handdoek zijn middel zijn kleren te gaan halen. Nadat hij die had aantrokken bewoog hij zich richting de deur en trok ze open. ”Wacht even,” sprak hij en keek Kalli vragend aan. ”Zei je nu daarnet schaatsen?” vroeg hij met een opgetrokken wenkbrauw. De zwartharige jongen had in zijn hele leven nog maar amper ijs gezien, laat staan dat hij al een op metalen messen op ijs had gestaan. Nonchalant haalde hij zijn schouder eens op. Met een huppelde tred jogde hij de trap af en keek Kallista verwachtingsvol aan. Een kerstmarkt kon wel eens leuk worden. Ook al moest hij van haar geen zatte toestanden verwachten, wat hij van Pyralis wel kon.

Met een schaapachtige glimlach keek ze hem aan vanaf het einde van zijn bed. Hoe kon hij ook lastig zijn op zo’n aangenaam persoon? Het was een heuse kwelling dat zijn hersenen hem verplichte om altijd vriendelijk tegen haar te zijn. Toch was dat wel wat ze verdiende. Hij kantelde zijn hoofd wat aangeslagen bij haar woorden. ”Niet overdrijven eh,” gooide hij haar toe. ”Ik moet ’s avonds toch eten,” voegde hij er schouderophalend aan toe. Niet dat hij anders een reden zou hebben om op te moeten staan buiten een heerlijke maaltijd. Nog steeds lag zijn hoofd verzonken in de zachtheid van het dikke kussen. De manier waarop ze enthousiast naar hem zat te knikken gaf hem al niet meer veel keuze om nee te zeggen. ”Natuurlijk wel,” gaf hij toe. het was onmogelijk geworden om de kerstmarkt te negeren en uiteindelijk klonk het helemaal nog niet als zo’n slecht plan om er eens naartoe te gaan. ”ik had gewoon niet gedacht dat je me daarvoor zou wakker maken,” bekende hij dan ook. Op een lome manier liet hij zijn blik op de klok vallen om te beseffen dat hij al bijna middag was. Hij trok zijn lippen tot een streep en dook wat onder de dekens weg.

Ze had haar pad naar de kledingkast gestaakt om zijn woorden kracht bij te zeggen. Haar antwoord was dan misschien wel wat uit de hoogte, toch kon hij er niets op inbrengen omdat hij wist dat ze wel gelijk had. Kallista was ook echt de vriendelijkste in het huis, ook al kwam Victor aardig dicht. Hij rolde speels met zijn ogen bij haar knipoog voor ze zich omdraaide. Ze viel zijn grinnik bij met een luchtige lach, die door zachtjes door de kale kamer weergalmde. Op wat rommel en kledingstukken op de grond na, stond er amper iets in de ruime ruimte. Hij had de kleren bijeen gescharreld en dumpte ze naast het bed voor hij haar in coconhouding op het bed gooide. Een kleine gil werd voortgebracht en die werd gevolgd door een grinnik vanuit Levi’s mond. Ze keek hem beschuldigend, waardoor hij zijn gezicht op een speelse manier extreem in de plooi trok. Wanneer hij instemde met haar voorstel verscheen er onmiddellijk een grijns rond haar lippen, wat hem aanzette tot actie. Met het nodige ochtend - of ja, middag - geklungel strompelde hij uit bed richting de badkamer. Wanneer hij terug kwam in zijn handdoekje viel hem onmiddellijk op dat de kamer er een stuk properder uitzag, wat hij natuurlijk niet erg vond. Hij keek eens goedkeurend rond voor zijn oog viel op het hoopje donsdeken met daar Kallista in. Het was een aandoenlijk zicht en met een geamuseerde grijns op zijn lippen schudde hij zachtjes zijn hoofd. Hij draaide zich met zijn gezicht naar zijn bureau, weg van het bed. Daar had hij zijn kleren - die Kalli had uitgezocht - neergelegd voor hij naar de badkamer was vertrokken. Terwijl hij zich aan het aankleden was hoorde hij de dons bewegen en dus kon hij zich wel al een beeld schetsen van hoe zijn bed er zou uitzien wanneer hij zich omdraaide.

Samen waren ze de kamer uitgewandeld wanneer Kallista hem het concept van schaatsen nog eens uitlegde. ”Bedankt voor de verduidelijking, Einstein,” beantwoordde hij haar spottende met een glimlach rond zijn lippen. Nog nooit had hij op schaatsen gestaan, aangezien het in Napier niet bepaald koud werd. Het was dan ook in Sundberg dat hij voor de eerste keer sneeuw had gezien op de toppen van de bergen. Dus dat hele gebeuren op de schaatsbaan zou nog wel eens heel leuk kunnen worden. Voor haar dan toch. Bij haar deur haalde ze een winterjas van de haakjes aan de binnenkant van haar kamer. Kallista wandelde richting de keuken, terwijl Levi onderaan de trap bleef wachten. Wanneer ze terug was overhandigde ze hem een croissant waar hij gretig een stuk vanaf beet. ”Denk je dat het aan de kust van Nieuw-Zeeland vriest?” vroeg hij op een nonchalante toon. ”Maar zo moeilijk kan het niet zijn, toch?” vroeg hij met een opgetrokken wenkbrauw. Zou het moeilijk zijn? Dat was de vraag die hem plots te binnenschoot en hem duidelijk niet zomaar zou verlaten. Zelf wikkelde ze zich in een dikke donsjas vergezeld door een sjaal. Levi zelf had het al te warm met de sweater waar ze hem had ingeduwd, maar deed toch ook de jas aan die ze hem samen met de croissant had aangeboden. ”Daar ben ik te heet voor, bedoel je zeker,” beantwoordde hij haar vraag over de sjaal en gooide haar een overdreven knipoog toe.

Samen liepen ze het huis uit. Levi had zijn handen in zijn zakken geduwd en het duurde niet lang voor Kalli haar arm door de zijne schoof. Hij keek haar eens schuin aan en glimlachte vriendelijk naar haar wanneer ze hem bedankte. Toch kon hij dat niet zomaar laten gaan zonder haar ook eens te plagen. Hij had ze nu al zoveel toegegeven. Hij trok haar tegen zich aan en wreef wild door haar haren. ”Graag gedaan hoor Kalli’tje,” voegde hij er aan toe voor hij haar weer losliet en haar met een voldane glimlach aankeek. In diezelfde lach kon men duidelijk afleiden dat hij dat absoluut niet kon laten. Een grinnik rolde over zijn lippen. Weer duwde hij zijn handen in zijn zakken en stak zijn ellenboog naar haar uit om haar weer uit te nodigen haar arm erdoor te steken. Het duurde niet lang of ze hadden het dorpsplein bereikt. Kallista was duidelijk gelukkig dat ze er waren, dat had de brede grijns op haar gezicht verraden. Meteen werd het duidelijk dat alles in het thema van kerst stond. De kraampjes waren met elkaar verbonden door lampjes en rode slingers. Natuurlijk gaf dat het ook wel de gezellige sfeer. Zijn blik viel op een gigantische bak met een witte bodem: de schaatsbaan. Hij haalde eens diep adem, schudde kort zijn hoofd en baande zich langzaam een weg die richting uit. Des te sneller ze op het ijs stonden, des te sneller was het voorbij. Dat was dan toch hoe hij erover dacht. Gelukkig was het op de schaatsbaan zelf nog niet al te druk, dus zo hard kon hij zich ook weer niet voor schud zetten.

Kallista wees hem er op een correcte manier op dat het in haar geboorteland ook niet bepaald voortdurende ijzend en sneeuwde. Hij knikte kort bedenkelijk en grinnikte vervolgens even. ”Ik ga de koude niet opzoeken als ik in zo’n zonnige streek woon,” grapte hij en trok eens gespeeld arrogant een wenkbrauw de hoogte in. Levi was dan ook een echte zonneklopper en zag het aangename er niet aan om op reis te gaan naar een ijskoude streek. Gaf hem maar gewoon zon, zee en strand. Haar grijns ging niet onopgemerkt, net zoals de tik op zijn schouder en de sarcastische toon in haar stem. Even keek hij haar strak aan. Als mensen op tv konden ronddraaien op schaatsen, waarom zou hij er dan niet gewoon op kunnen bewegen? Toch leek zijn verstand er eerder voor te kiezen om Kalli te geloven. Dat was het moment dat het brein wijzen was dan de persoon zelf. Aan de andere kant zou hij het zelf wel merken hoe moeilijk het zou zijn wanneer hij eenmaal op de witte ondergrond zelf stond. Een grijze sjaal werd naar hem uitgestoken, maar die had hij niet nodig. De brunette haar dubbele opmerking kon hij niet laten liggen en zij leek het even snel als hij door te hebben. Een halve glimlach speelde rond zijn lippen. ”Die kans zit er wel eens in ja,” bevestigde hij haar smeltende opmerkingen gespeeld arrogant. De lach verbreedde. ”Zeker als jij er ook nog eens bij bent,” vervolgende hij met een knipoogje voor hij de voordeur opende.

De grijns die zich op haar gezicht had gevormd na zijn plagerij was hem niet ontgaan en dat zorgde er alleen maar voor dat ook zijn glimlach vergrootte. Dat was zo’n aangenaam aspect aan Kallista: ze nam mensen altijd zoals ze echt waren, zonder enige poging te ondernemen om ze op welke manier dan ook te veranderen. Haar norse blik bereikte te zijne en even moest hij zichzelf inhouden om haar niet in haar wangen te knijpen. Hij besloot het te houden bij een bedenkelijke blik om aan te tonen dat hij het moeilijk had om haar serieus te nemen. Op een gretige manier duwde ze haar arm terug door de zijne en legde haar hoofd tegen zijn arm aan. Kallista was een van de enige meisje waarbij hij dat ook daadwerkelijk toeliet. Hij wou namelijk ook niet te lief overkomen. Toch was de brunette naast hem niet zomaar iemand en dus was het allemaal geen probleem. Ook zou het hem niet verbazen moest ze hem gebruikelijk als wandelde verwarming, maar zelfs dat trok hij zich niet aan. Het plein kwam in zicht en dat ging gepaard met het geluid van gezelligheid en de geur van verschillende favoriete hapjes en dranken tijdens de kerstperiode.

Zeggen dat hij opgelucht was dat ze bij de schaatsbaan waren aangekomen zat er niet in. Kalli had zijn diepe zucht opgemerkt en bijna onmiddellijk trok hij zijn gezicht terug in de plooi. Hij rechtte zijn rug, schraapte zijn keel en samen wandelde ze naar de ingang. Met een warme glimlach overhandigde ze hem een paar schaatsen die ze was gaan halen. Hij bedankje haar door een vriendelijk glimlach terug te gooien. Zijn voet zat al in de schaatsen voor de woorden hem hadden bereikt. Hij was bovendien geen debiel en had het zelf ook wel kunnen uitvogelen. Handige schoof hij de sluitingen dicht. De behendige ranke vingers van de dame naast hem bonden vluchtig de witte veters van de kunstschaatsen. Hij knikte naar haar en deed een eerste poging op recht te staan op de verticale latten. Meteen zwaaide hij met zijn armen en zocht steun tegen de muur. ”Goed begin,” grapte hij en wandelde richting de ingang van de eigenlijke schaatsbaan. Het wandelen zelf leek een stuk gemakkelijker te gaan dan gewoon stilstaan.

Zonder twijfel wandelde de brunette op het ijs, maar zelf ook even te moeten wennen. Hij blees even uit en keek kort naar boven, waar andere mensen de hemel zouden plaatsen maar daar geloofde hij niet in. Ondertussen had Kalli had haar handen uitgestoken. Hij kon een lach niet onderdrukken. ”Ooh, dat is schattig,” zei hij nog met de lach rond zijn lippen. Ondanks dat hij wist dat ze hem nooit recht zou kunnen houden stak schoof hij zijn handen toch in de hare. Zijn ogen hadden een twijfelachtige blik voor hij zijn schaatsen langzaam contact liet maken. Het duurde echter niet lang voor zijn schaatsen zonder hem op pad gingen en naar voren schoven. Meteen liet hij haar los voor zijn armen al wiekend door de lucht zwaaide. Nog voor hij alles goed en wel had verwerkt zat hij al plat op zijn rug op het ijs. ”Nu mag je me wel helpen,” grinnikte hij al lachend met zijn eigen onhandigheid. Met een uitgestrekte arm keek hij haar vragend aan.