Onderwerp: It all falls down. di feb 20, 2018 10:13 pm
Haar borstkas ging wat onregelmatig op en neer, mede dankzij haar ademhaling, die op dit moment niet constant gelijk was. Dus, nu haar warming-up erop zat, kon het echte werk gaan beginnen. Gelukkig was Colin ook al klaar, met bescherming en al, om te gaan sparren. Met het klittenband maakte ze beide bokshandschoenen vast, eerst de linker, daarna de rechter. Even klapte ze de twee tegen elkaar, om vervolgens eerst richting de boksballen die aan de muur slingerden te gaan.
”Links, rechts, links!” Hoorde ze de zwaardere mannenstem naast haar roepen. Vol enthousiasme klapte ze fanatiek op de boksbal, die daardoor alle kanten op begon te slingeren. Irritant. Hierdoor moest ze weer een kleine pauze nemen om de boksbal weer tot stilstand te brengen. ”Nog één ronde voordat we sparren.” Rhaenys knikte, veegde met haar onbedekte onderarm over haar voorhoofd heen, voordat ze weer klaar ging staan met een been wat verder dan voren dan de ander.
Het ritme begon weer. Linker stoot, rechter stoot, uppercut, hoek, jab, en dit in de meest mogelijke combinaties. Zo ver dat je uiteindelijk ging twijfelen of alles wat je opvolgde nog wel juist was. Verwarrend, maar het maakte op een gegeven moment je hoofd wel leeg. Het was nu niet dat ze op dit moment kon denken wat voor boodschappen ze nog moest halen, of wat dan ook. Ergens zorgde het dus wel voor rust. Alleen namen de gedachten over welke actie op welk moment te doen, wel alles over in haar hele lichaam.
”Klaar. Even pauze, en dan gaan we verder.” Rhaenys lachte, en rolde met haar ogen. Ze wist maar al te goed dat Colin zijn pauzes geen pauzes waren, maar even een teug met lucht pakken om vervolgens weer op volle kracht verder te gaan. Dat was vandaag dus ook weer het geval. Hoe kon het ook anders, ze kende de donkerharige man inmiddels maar al te goed. Vanaf het moment dat ze eigenlijk hier was aangekomen. Ze zocht iets waarbij ze contact kon hebben met anderen, kon trainen, maar verder nergens rekening mee hoefde te houden. Boksen was dus de perfecte oplossing; de handschoenen zorgde voor een stoorzender tijdens de aanrakingen. Hoe fijn was dat?
Haar donkere ogen dwarrelden rond de sportschool, voor zover ze degene kon zien die druk bezig waren op allerlei apparaten. Een glimlach verscheen rondom haar lippen. Eén iemand viel haar op; een jongvolwassen man, goed getekend gespierd, met niet al te donker haar. De glimlach verbreedde. Een stoot tegen haar bovenarm zorgde ervoor dat ze wegkeek. ”Hé, we zouden beginnen?!” Als reactie daarop stamelde Rhaenys woorden in een of andere fantasietaal, om daarna klaar te gaan staan.
Zo fanatiek als ze net was, zo krachtig was ze nu weer. Iedere keer als hij zei wat voor combinaties ze moest maken, volgde ze als een robot zonder eigen geweten op. Het leek haast automatisch te gaan. Net zoals net, dat het zo snel en zonder na te denken ging, dat je uiteindelijk wel na ging denken. Verwarrend. Door een geluid wat van de andere kant van de zaal kwam werd ze uit haar waan gebracht. Haar ogen schoten naar de bron van het geluid, maar haar arm haalde nog door. Hierdoor raakte ze het hoofd van Colin, hij die het waarschijnlijk niet had verwacht en dus niet aan had zien komen. Zijn oog was het doelwit geweest deze keer. Haar mond vormde een zogenaamde ‘o’. ”Gaat het?” Vroeg ze, met enige trilling in haar stem. Zelf had ze dit namelijk ook niet verwacht. En de klap was nou ook niet eens heel erg zacht geweest. Dat was nu zelfs nog zacht uitgedrukt. ”Ja, denk ik. Geeft niks. Dit is maar een mooi moment om te stoppen, neem ik aan?” De man probeerde te lachen, maar Rhaenys zag de pijn daar doorheen. Daar kende ze hem inmiddels ook te goed voor. ”Ja, nee, natuurlijk.” Glimlachte ze hem toe. ”Het spijt me.” Verontschuldigde ze haarzelf nog, voordat ze hem een zachte klap, dit keer, gaf op zijn schouder. Daarna trok ze de handschoenen uit door het klittenband los te trekken.
Onderwerp: Re: It all falls down. wo feb 21, 2018 7:27 pm
It's a brave new world
Tobias wreef kort door zijn haren voor hij de deur van de bar achter zich dicht gooide. Vandaag was zijn vrije dag, of beter gezegd vandaag was hij er door de rest van zijn werknemers uitgetrapt omdat hij volgens hen veel te hard werkte tegenwoordig. Iets wat hem eerst had laten lachen, want hij geloofde niet dat ze het meende tot hij dus werkelijk op straat stond. Maar goed, dan ging hij maar naar huis om zich even om te kleden zodat hij naar de sportschool kon. Iets wat mede ook voor het werk was hoor, want tja wie was er nu blij als er een foei lelijke man je bartender was? Niemand right. Hij stopte zijn sleutel in het slot en werd meteen verwelkomt door een vrolijke pup die naar hem toe kwam gestormd. Best gift ever hoor voor Kirby hehe. Snel genoeg wisselde hij van zijn normale outfit naar een donker grijze jogging en een blauw shirt om dan weer te vertrekken. Al checkte hij wel eerst of het huisdier in kwestie voorzien was van genoeg voedsel en water maar dat was dus het geval.
Niet super veel later duwde hij de glazen deur van het gebouw open, om rechtstreeks door te lopen naar de kleedkamers om daar zijn tas met propere kledij in een van de lockers te proppen. Na een kort praatje te hebben gemaakt met een van de jongens die zich aan het klaar maken was om te vertrekken liep hij de zaal binnen waar verschillende sportapparaten stonden. Het was hier echt buzzing, overal was wel iemand bezig op een van de apparaten of gewoon op de matjes wat er dus voor zorgde dat hij nergens een plekje had. Great timing, daarom deed hij dit meestal ’s nachts of heel vroeg op de ochtend, maar ait. Zijn ogen dwaalde af naar de plek waar de bokszakken hingen, misschien kon hij daar dan maar mee beginnen. Al bereikte zijn blik die plek nooit, nee voor hij het goed en wel door had lockte zijn ogen met die van een meisje. In een fractie van een seconde besefte hij wat hij aan het doen was, en verscheen er bij hem een kleine verwarde glimlach. De mini situatie had hem even verward, maar al snel genoeg liet hij een hele glimlach zien voor het meisje echter werd aangestoten door iemand anders. Aye, dat was niet cool?
Snel genoeg had hij zijn blik afgewend en was hij maar gewoon in het midden van de ruimte begonnen met zich op te warmen, wel was hij iets opzij gaan staan zodat hij niet in de doorgang van andere stond en mainly zodat hij toch even oogje kon houden op het meisje. Al snel begreep hij ook de context tussen haar en de kerel die haar net nog had aangestoten en het was niets om zich zorgen over te maken gezien de man haar trainer bleek te zijn. Tobias begon met een simpele opwarming, zijn ledematen los schudden om vervolgens wat sit ups te doen en push ups die al snel er na volgde, al snel genoeg raakte hij zo in zijn zone dat hij niet veel aandacht meer schonk aan de omgeving.
Net omdat hij zo diep in zijn focus zat ging wat er aan de andere kant van de ruimte gebeurde compleet aan hem voorbij. Vanuit zijn ooghoek spotte hij wel enkele mensen die duidelijk naar het punt van de ophef aan het staren waren, maar zijn aandacht werd al heel snel verplaatst wanneer hij recht stond en hij het eisje van eerst iemand voor zijn hoofd zag slaan. Niet zo heel zacht ook. Kort trok hij een wenkbrauw op, al moest hij eventjes kort lachen. Gemeen, maar het was gewoon een dom moment geweest daar was hij zeker van. De man in kwestie die was gemept leek er niet heel veel last van te hebben, al voorspelde Tobias wel een blauw oog voor hem morgen.
Voor heel even had hij het moment aangekeken tot de andere man was weg gelopen in de richting van de kleedkamers. His time to swoop in. ‘Kan ik er op rekenen dat je me niet voor mijn kop mept als ik hier kom staan?’ Sprak hij met een vrolijke grimas op zijn gezicht toen hij in haar richting wandelde. Een grapje om het ijs te breken, al had hij een voorgevoel dat het misschien niet nodig was om te doen maar details.
Onderwerp: Re: It all falls down. wo feb 21, 2018 9:52 pm
Ergens was dit toch wel het punt waarom ze soms haatte om te gaan sporten; als er een laag transpiratie op haar huid leek te komen. Gevolg was dat haar haar aan haar voorhoofd ging kleven, en haar kleren strakker leken te zitten. Niet fijn, maar goed. Het gaf dan wel weer het gevoel dat ze iets goeds had gedaan op die dag. Beter dan dat ze de hele avond lui op de bank zou gaan liggen, want dat zou wel de andere manier zijn om een avond door te komen. Want let’s be real: wat had ze anders te doen?
Het was niet dat ze iets beters te doen had. Nou ja, ze had wel wat beters te doen dan iemand een blauw oog te slaan, maar dat was ook de eerste keer dat ze zoiets meemaakte. Blauwe armen of benen waren inmiddels al geen nieuwtje meer, maar een blauw oog was zelfs voor haar wel next level. Niet dat zij altijd de klappen kreeg, maar wie ze gaf moest soms ook wel incasseren. En dat ze dan van het vrouwelijke geslacht was, dat leek voor anderen van het mannelijke geslacht ook dan teniet te doen. Niet dat je haar daarover hoorde klagen; dat was juist de manier zoals ze het wilde.
Een zogenaamde cooling-down zou nu wel op zijn plaats zijn, maar ergens kreeg ze nog geen signaal dat ze al ‘voldaan’ was. Helaas dat ze de training dan had afgesloten door haar trainer een klap op zijn gezicht te geven, anders had ze hem nog wel een uur lang stoten kunnen geven vanuit alle hoeken. Volgende keer dan maar weer? Jammer, maar het was niet anders. Had ze maar een nuttige mutatie gehad, een waarbij je anderen kon helen, of iets terug kon draaien als je het niet aanstond? Moest je je eens voorstellen, wat je dan allemaal kon maken.. Geweldig. Maar nee hoor. Zij had weer iets waar ze als individu eigenlijk helemaal niets mee kon. Iets waarvoor ze eerst een ander nodig had. Ja, natuurlijk was het handig, want zo herkende ze wel zogenaamde soortgenoten van haar. Een raar gevoel was dat overigens, maar haar handen begonnen dan langzaam maar zeker warmer te worden. Als een bloedzuiger werd ze als het ware richting degene met een mutatie getrokken. Handig, als je wilde weten of iemand iets kon, zonder dat te vragen aan diegene. Maar het had ook zijn kantpunten en nadelen. De grootste? Dat ze anderen zo vaak pijn kon geven, en dit ook gaf. Natuurlijk hoefde het niet, maar hoe vaak kwam het wel niet voor dat er contact was met een ander?
Het geluid van het klittenband die werd losgetrokken vulden zich in haar gehoorgang. Een stem achter haar volgde deze weg, waardoor ze omkeek. Haar lichaam draaide automatisch mee. ”Pas maar op.” Sprak ze hem toe, met een brede grijns die inmiddels zich op haar gelaat begaf. ”Want ook dat mooie koppie van jou kan ik verbouwen.” Haar wenkbrauwen trok ze plagend eens op, waarna ze weer ontspanden. Niemand moest haar onderschatten, want ze wist dat ze het in de vingers had. ”Maar gelukkig voor jou ben ik verder wel aardig.” Well, soms dan. Maar dat hoefde hij niet te weten.
Ondanks dat haar handschoenen uit waren, voelde het toch of de dingen nog rondom haar handen waren gesloten. De warmte, waardoor haar handen klam werden, was namelijk nog steeds aanwezig. Haar donkere ogen richtte ze erop, maar gleden daarna weer terug naar hem. Zou het..? Voor hem hoopte ze het niet, want dat zou betekenen dat ze hem wel degelijk pijn kon doen. Hem kon laten voelen of zijn hele lichaam zich op een brandstapel bevond, en ieder stukje energie uit zijn lichaam werd gezogen. Het hoefde niet, maar één aanraking kon er wel voor zorgen. Daarbij, als ze wilde te weten komen wat voor soort mutatie hij had, was een aanraking ook niet eens essentieel. Als ze wilde kon ze er zo achter komen, maar wat als ze dan ineens gekke dingen zou doen, middenin een overvolle sportschool? Mooi niet, de aandacht was immers al op haar gericht na het eerdere incident.
Tijd om het gesprek een andere wending in te brengen, voordat er een té lange, ongemakkelijke stilte zou komen die voor een rare situatie kon of zou zorgen. ”Rhaenys.” Voor het eerst liet ze hem een mooie glimlach zien, niet te overduidelijk, maar hij was er weldegelijk. ”En wat is jouw naam? Ik moet toch wel weten hoe je heet, als ik je straks het ziekenhuis in sla en je op wil zoeken..” Semi-bedenkelijk keek ze hem aan. ”Nee, ik zou niet durven hoor.” Oké, dat meende ze wel. Ze zou dat echt niet over haar hart kunnen verkrijgen. Maar het was wel een goede smoes geweest om een gesprek op gang te brengen, zijn naam te weten te komen én, ja hoe kon je dat ontkennen, met hem wilde ze echt weleens een beschuitje eten. Ze zou namelijk niet durven om dat gezicht een ander uiterlijk te geven.
Onderwerp: Re: It all falls down. do maa 01, 2018 1:49 pm
It's a brave new world
Om te zeggen dat hij niet voor de volle honderd percent gefocust was, was de volledige waarheid. Tobias smeet zich nooit helemaal in iets, merendeels omdat hij bewust moest blijven van zijn omgeving. Iets wat zat vast geroest sinds vroeger en wat hij er nog steeds niet had uitgekregen. Het was misschien wel zo dat hij niet echt helemaal in de zone was, maar dat nam niet weg dat het hem volledig ontging dat er wat verderop in de ruimte wat tumult was ontstaan. Dus ja, daar ging zijn hele inwendige praatje van de omgeving in het oog te houden. Misschien was hij daar vandaag een beetje te moe voor, en anders kreeg je wel een andere uitleg van hem eheh.
Hij mocht dan misschien niet hebben gespot wat er verderop aan de gang was. Maar wat hij wel degelijk opmerkte was dat het meisje van zo net door het andere tumult haar trainer een lekkere veeg tegen zijn oog verkocht. Zag er best wel pijnlijk uit vanop een afstandje, al moest hij er wel zachtjes om lachen. Arme knul, letterlijk een blauw oog gemept door een meisje. Dat werd een mooi verhaal om te vertellen aan zijn vrienden. Die opmerking, hoewel hij ze niet uit had gesproken, klonk zo denigrerend tho. Zeker niet zijn bedoeling, want hij kende genoeg personen van het andere geslacht die een volwassen man letterlijk de pan in konden hakken. De gedachte was er gewoon sneller dan verwacht. Wel zorgde het hele tafereel voor een mooie opening voor hem om de boel verder te komen verstoren, challenge accepted. Hopelijk wel zonder klappen tegen zijn hoofd.
De vrolijkheid zelve had hij haar aangesproken in de hoop dat hij niet meteen getrakteerd werd op een klap. Gelukkig voor hem was dat niet het geval en draaide het meisje zich gewoon naar hem om. Kort stak hij zijn handen op als teken dat hij zich aan haar over gaf, maar niet heus. Oppassen, een term die hij vroeger niet had gekend en nu ook nog vaak genoeg gewoon in de wind sloeg al was hij wel slim genoeg om door te hebben dat het meisje maar aan het dollen was met hem. ‘Misschien werkt een blauw oog nog wel voor me.’ Knipoogde de knul speels. Maar liever niet. ‘Dan denkt iedereen dat ik een of andere vechtersbaas ben en komen ze geen troep maken.’ Zou gelijk voor heel wat minder onheil zorgen in de bar. Al had hij er uiteindelijk niet zo heel veel last van en kon hij die zaken zo in de kiem smoren als het dan toch voorviel. ‘Daar mag ik inderdaad blij om zijn, anders eindig ik nog als je vriendje.’ Klonk het terwijl hij kort zijn hand door zijn haren haalde. Arme knul. Wel een hele mooie aanpak om gelijk wat meer te weten te komen over het meisje.
Voor een heel kort moment dwaalde de blik van het meisje af, en zo ook de zijne om op zoek te gaan naar iets wat hij mogelijk kon doen. Want tja, uiteraard stonden ze hier nog altijd in de sportschool en was het misschien nog wel nuttig om ook werkelijk iets fysieks te gaan doen. Maar het was nog steeds even vol als eerst, misschien zelfs wel voller gezien hij hier en daar toch een mini wacht rij kon spotten. Het enige wat ze misschien mogelijk samen kon doen was wat sparren, maar daar was zij net mee klaar dus dat was ook wel vrij nutteloos voor haar dan?
Snel genoeg stelde het meisje zichzelf voor. Een vrij originele naam, een die hij mogelijk nog wel kon gaan onthouden zonder er al te veel moeite voor te doen. Even trok de man zijn wenkbrauw op tot een frons, zei ze dat nu echt? Kort trilde zijn mondhoeken, een ware glimlach nam uiteindelijk plaats op zijn gezicht. Gelukkig gaf ze aan dat ze een grapje maakte, al zag Tobias haar er nog wel voor aan om hem echt het ziekenhuis in te meppen als het moest. ‘Wel, ik heb dan tenminste al wel leuk bezoek?’ Haar als bezoek zag hij nog wel zitten als hij echt in het ziekenhuis zou belanden hoor, maar ait dat ging dus niet gebeuren. Hoopte hij. ‘Ik ben Tobias, leuk om je te leren kennen.’ Stelde hij zich uiteindelijk dan toch maar voor. Een naam die duizend keer meer standaard was dan de hare, maar care. ‘Dus, wat zullen we eens gaan doen? Tenzij je al weg gaat?’ Dat laatste ging waarschijnlijk niet gebeuren, anders was ze al lang vertrokken.
Onderwerp: Re: It all falls down. zo maa 11, 2018 9:06 pm
Ergens kon ze zichzelf echt wel voor haar hoofd slaan nu; dit zou echt een dingetje worden die ze Colin al heel vaak tegen haar zag zeggen. Gewoon, iedere keer als ze gingen sparren, dat hij daar een opmerking over zou gaan maken. Daarom besefte ze nu al dat ze sowieso spijt zou gaan krijgen van haar actie, zulke dingen zouden haar naarmate de tijd namelijk echt gaan irriteren. Kon hij ook niks aan doen, maar ze wist dat hij zo was en zij zo was. En het onvermijdelijke was haast niet te vermijden.
Gelukkig had haar actie wel één voordeel; een jongeman had haar aangesproken. Misschien niet zo’n slimme actie in de ogen van anderen, maar Rhaenys kon niet ontkennen dat ze het niet leuk vond. Helemaal gezien ze het, gelet op de anderen in de zaal, niet beter had kunnen treffen als met de man voor haar neus. Nou zeg, had zij weer even geluk.
Ze moest dan ook lachen hoe hij zich leek ‘over te geven’ aan haar, met zijn handen in de lucht. Al gauw had ze dan ook door, mede gelet op zijn woorden, dat ze met iemand te maken had die wel begrip kon hebben voor wat meer sarcastischere uitlatingen. Ze was zich er zeker wel van bewust dat ze zich op glad ijs begaf, aangezien ze geen idee had wie er voor haar stond, maar een onderbuik gevoel liet haar wel weten dat ze dit kon maken.
Dat bleek. Hij leek het goed op te vatten, praatte zelfs op die manier terug. Dit kon nog weleens leuk worden, héél leuk zelfs. ”Ja.. Ik denk ook niet dat dat zoveel effect zal hebben.” Dat moest ze toch echt wel toegeven. Een blauw oog zal hem waarschijnlijk ook nog goed staan, zou hem zelfs een cutie-effect geven. Daarvoor was natuurlijk wel de oorzaak nodig, want dat effect zou na een heuse vechtpartij toch ook wel wat verder te zoeken zijn. ”Denk je? Straks denken ze je dat je zwak bent en gaan ze je andere oog ook blauw slaan.” Een flinke grijns verscheen op haar gezicht. Ah maar nee, dat moesten mensen echt niet doen. Dan was het wel Rhaenys to the rescue. Maar of je daar nou zoveel aan had.. Vriendje als in..? Bedenkelijk trok ze haar wenkbrauwen op. ”Zeg maar gewoon trainer, hoor.” Sprak ze hem met een knipoog toe, terwijl ze haar handschoenen eens beter in haar handen nam. ”Anders had ik hier denk ik wel anders gestaan.” Lachte ze met een teug lucht. Zo, en of. Als Colin haar vriend was geweest, had hij echt niet zo gereageerd als nu. Gelukkig was het ook totaal niet haar type. Hij kon goed klappen opvangen en advies geven, maar geen levensadviezen. Zeker niet.
Haar blik dwarrelde af. De training die ze namelijk eigenlijk voor ogen had, had zich nu onderbroken. Het ‘volledige’ gevoel was dan ook echt niet aanwezig, en haar energie was ze ook nog niet kwijt. Ze moest toegeven dat dat bij haar altijd lang duurde, want tsja, energie opnemen van anderen en zo. Maar nu was het helemaal anders. Dit was normaal zo’n anderhalf uur waarin ze alles wat opgekropt zat er letterlijk uit kon slaan, maar dat was er nu echt nog niet van gekomen. Maar apparaten.. Daar was ze daarentegen ook geen groot fan van, mocht ze eerlijk zijn.
En daar kwam dan haar naam, plus nog eens een flauwe grap van zichzelf. Maar goed, ze had zojuist al gemerkt dat hij daar wel tegen leek te kunnen. En het maakte een gesprek toch wel weer net íets leuker. ”Ook als ik de reden ben dat je daar ligt?” Voor kort fronste ze, maar al snel doorbrak haar glimlach. Wel lief, dat hij dat zei. Maar hij moest eens weten.. Dat was dan altijd weer het jammere. Het was niet dat ze nooit aandacht kreeg, maar zodra mensen haar echt leerden kennen, of soms hoefde dat al niet eens, dan was het afkappen. Niet dat ze daar behoefte aan had dan verder, want dat zag ze dan maar als een verlies voor de ander. Naast dat ze mensen verschrikkelijk pijn kon doen, alsof hun bloed kookte, kon ze namelijk nog best weleens aardig zijn..? Tobias, zo stelde hij zichzelf althans voor. Nou, dat was in ieder geval al iets dat ze van hem te weten kwam. Zijn voorstel stond haar eigenlijk wel echt aan. Maar ja, wat konden ze gaan doen. ”Zo snel geef ik niet op!” Zo, als dat maar duidelijk was. Maar ja, wat dan..? ”Maar wat we kunnen doen.. Zoveel.” Eigenlijk té veel, als je het haar vroeg. En door te veel keuze kon ze juist geen keuze maken. ”Heb je dit eigenlijk weleens gedaan?” Ze knikte naar de handschoenen, die ze nog steeds in haar handpalmen had. Als hij het niet had gedaan, kon hij het haar altijd nog leren. Maar het leek haar wel leuk. Leuker dan op een loopband te gaan staan. ”Of durf je dat niet meer, nu je hebt gezien wat ik dan doe?” Plagerig trok ze een paar keer haar wenkbrauwen op. ”Grapje, ik zou niet durven.” Ook al klonk dit nog steeds plagend, ze zou het echt niet durven. Zoals ze al eerder zei; té bang om zijn mooie koppie te verbouwen.
Onderwerp: Re: It all falls down. do maa 22, 2018 2:29 pm
It's a brave new world
Dat hij blij was dat ze haar trainer voor zijn harses had gemept was een understatement. Anders had hij uiteraard er wel voor gezorgd dat hij haar op een ander moment kon aanspreken, maar dit was gewoon de perfecte moment geweest. Al bleef het een grappig tafereel. Tobias had zijn handen opgestoken naar haar als teken dat hij zich zogenaamd over gaf, iets wat zij wel leek te kunnen waarderen. Kijk, en zo beste mensen trok je een gesprek op gang. Zonder barmanpraatjes dan. Dat het meisje een losgeslagen projectiel was, of beter gezegd twee losgeslagen projectielen had was wel een teken om verder te gaan met caution. Maar een beetje spanning kon Tobias uiteraard niet uit de weg gaan.
Dat ze inspeelde op wat hij zei over dat blauwe oog deed hem eventjes lachen. Zo kwam hij ook gelijk te weten wat het meisje van hem dacht, gebaseerd op zijn looks alleen dan toch. Maar haar reactie vertelde hem meer dan genoeg. ‘Misschien moet ik je volgende keer dan maar aanspreken als ik een blauw oog heb, dan val je meteen voor dat charme offensief.’ Het drong tot hem door dat hij een beetje te veel aan het klinken was als een of andere douchebag, iets wat haar waarschijnlijk ook niet om ging. Maar het was maar al te duidelijk dat hij aan het grappen was, en anders zou hij dat later nog wel eens aankaarten. Bedenkelijk keek hij haar aan, goed daar had ze ook wel een punt. Al had Tobias in zijn leven al vaak genoeg het tegendeel bewezen, al wist zij dat natuurlijk niet. ‘Gelukkig heb ik nog een andere offensief dan mijn charmes.’ Knipoogde de knul speels waarop hij even zijn blik liet gaan naar de boksring een beetje verder. Ergens wilde hij wel met haar gaan sparren, maar dan ook gewoon sparren zonder blauwe ogen that is. Al mocht het meisje hem gerust verzorgen ook hoor. Met dat hij de man die ze net een blauw oog had geslagen aansprak als haar vriendje hoopte hij een beetje meer informatie te verschaffen. ‘Misschien moet je er binnenkort dan maar een andere zoeken, die wel kan ontwijken.’ Klonk het terwijl hij een lachje moest onderdrukken. Wat was hij weer geweldig bezig met andere mensen afkraken, niet hij het meende tho. Maar het was makkelijker zo om het gesprek toch lopende te houden. ‘Ik mag hopen dat je hier dan niet meer zou hebben gestaan en hem achterna was gegaan.’ Anders klopte er toch even iets niet. Maar hij zag haar er wel voor aan dat ze meteen met het slachtoffer in kwestie zou zijn mee gegaan als er andere zaken speelde.
Maar goed het was even tijd om haar naam te weten te komen hoor, anders zou hij hier straks mooi staan als hij niet eens haar naam had opgevangen. Het was dat zij zich als eerste voorstelde en daarbij nog eens een geplaatste grap dropte want anders had hij het gedaan. ‘Nou, dan zeker. Mits je me wel elke dag komt bezoeken.’ Grijnsde hij uitdagend. Daarmee zou hij perfect kunnen leven hoor, het zou in ieder geval zijn dag beter maken als het echt zou gebeuren. Maar gelukkig verkeerde Tobias in uitmuntende gezondheid, en de kans dat hij ooit in een ziekenhuis zou belanden was zowiezo al heel klein. Hij had genoeg geleerd in de periode dat hij op straat leefde zodat hij nooit een voet zou moeten zetten in het ziekenhuis. ‘Breng je dan wel lekker eten mee?’ Want ja, dat wilde hij wel hoor. Als hij dan al in het ziekenhuis lag door haar was dat echt wel het minste wat ze kon doen voor hem.
Maar het was tijd om in actie te schieten hoor, anders was zijn opwarming van net voor niets geweest. Wel wou hij iets met haar doen, kwestie van het uitbreiden van zijn vriendenkring en alles. Rhae was ook gewoon leuk gezelschap, maar hij was wel degelijk naar hier gekomen met een doel voor ogen, een doel waarmee het meisje hem best wel kon helpen. Als ze nog verder wilde doen natuurlijk, maar iets in hem vertelde hem dat ze nog niet klaar was met klappen uitdelen. Iets wat ze ook bevestigde waardoor er een glimlach op zijn gezicht verscheen. Maar ze zaten inderdaad met een klein probleem, de mensen masse in de sportzaal was echt te groot momenteel waardoor bijna alles bezet was. Buiten de boksring. Alsof ze zijn gedachten kon lezen begon ze over boksen, of hij het al gedaan had of niet. Wel, als je de talloze straatgevechten mee rekende waarin hij ooit had gestaan wel ja. ‘Ik ga die uitdaging graan aan hoor, maar dan wel in de ring gezien er nergens anders echt plaats is.’ Met een glinstering in zijn ogen liep hij langs haar heen om uit een kast een paar handschoenen te nemen die nog proper waren om zo door te steken naar de ring. ‘Kom je nog, of krabbel je terug?’ Riep hij luid genoeg in haar richting terwijl hij tussen de touwen door klom.
