I'm only human&I bleed when I fall down. [&Athena]

Ontwaakt door de eerste kille zonnestralen, uit bed gekropen door de eerste knor van zijn maag, en nu in stilte met een mok thee voor de ruit van zijn appartement. Zijn koude handen sluiten krampachtig om de warme mok heen in een poging ze op te warmen. Achter het raam, sneeuwt het voor de verandering niet en begint de resterende sneeuw op de wegen beetje bij beetje te smelten. Een smalle glimlach kruipt op zijn gezicht zo blank als room, zijn hazelnootbruine ogen gefixeerd op de kinderen die voor zijn appartement een sneeuwpop zijn aan het maken. Een van hen had hij een paar dagen geleden nog behandeld in zijn kleine praktijk wegens een gebroken onderarm. Het meisje van een jaar of 9 had tegengesputterd wanneer hij haar verteld had dat ze haar mitella om moest houden als ze wilde dat het weer beter werd, dus het doet hem deugd dat ze hem nu, tijdens het spelen, braaf om heeft. De Aziatische jongen met donkerbruin-honing haar droomt voor een seconde weg in de oneindige poelen van zijn gedachten. Hij schrikt zich luttele seconden later dan ook rot wanneer er een sneeuwbal tegen zijn ruit aanvliegt. Hij weet zich op het nippertje niet te verbranden aan zijn thee die hij laat vallen, en weet opeenvolgend zijn tapijt te sparen met behulp van zijn mutatie. Met vergrote pupillen staart hij naar de zwevende druppels heet water in de lucht, de kruidendeeltjes van zijn thee die omarmt worden door water nauwkeurig bestuderend. De jongeman slaakt een opgelucht zuchtje, zijn warme donkere stem zijn zonovergoten kamer vullend met geluid.

James verplaatst de dampende theedruppels naar een veilige plek aleer hij zijn hazelnootbruine ogen weer richt op wat er buiten het raam gebeurd. Daar voor zijn ruit staat het meisje met mitella zich dood te lachen; haar porseleinen gezicht voorzien van tranen. James maakt een kwade beweging met zijn arm; zijn gezicht streng, waarna hij kort daarna zijn gezicht weer ontspant en glimlacht. 'Kinderen...' fluistert hij hoofdschuddend, waarna hij verdwijnt van de vensterbank.

Een douche en sportkleren verder, staat James buiten waar zijn warme adem condenseert in witte wolkjes tegen een agaat-blauwe hemel. Het is zondag, zijn vrije dag (afgezien van noodgevallen) en nu de wegen weer bijna vrij waren kon hij eindelijk weer zijn rondjes maken op het trainingsveld. Niet om de met-kerst-aangegeten-pondjes er af te sporten, maar om zijn hoofd leeg te maken; om zichzelf ervan te overtuigen dat hij de juiste beslissing had gemaakt om met kerst niet naar China, niet naar zijn ouders te gaan. Maar was het dat werkelijk? Zette hij zijn werk niet te veel boven zijn familie? Zij konden er ook niets aan doen dat hij anders was.

Aangekomen op het oude trainingsveld, gooit James zijn sporttas op een van de nog besneeuwde bankjes en begint vervolgens met rekken en strekken. Enkele minuten later propt hij de oortjes van zijn telefoon in zijn oren en begint hij met joggen. Vijf minuten passeren en alles voelt stijf, tien minuten passeren en alles voelt oké en na een klein kwartier voelt het weer als vanouds. Met een tevreden gezicht vervolgt James zijn oneindige rondjes, zijn bruine ogen doelloos op de grond richtend, totaal ontspannen en genietend van de muziek en de beweging.

Alles lijkt prima goed en wel te gaan tot James ineens op de grond ligt. Met een verkeerde landing van zijn linkervoet in de sneeuw, verdraait James zijn enkel en ligt hij vervolgens op de grond. Zijn ademhaling versnelt iets terwijl hij uit pijn naar zijn enkel grijpt. 'Godver-' begint hij te mompelen, zijn hoofd een beetje wazig door de gelopen rondjes en de plotselinge adrenaline rush die door zijn aderen giert. James duwt zichzelf van zijn zij af en legt zijn linkervoet voor zich, zijn handen in masserende bewegingen over zijn enkel glijdend. Uit zijn warme trainingsjack rukt hij zijn telefoon, de oortjes er uit trekkend waardoor de muziek stopt. Geluiden uit de 'echte' wereld bereiken James zijn zintuigen weer en beetje bij beetje komt zijn ademhaling weer tot rust. Wanneer hij voetstappen hoort haalt James zijn ogen voor het eerst na zijn val van zijn enkel af. Met de achterkant van zijn mouw dept James het glimmende zweet van zijn slapen af. Dit had hij weer... misschien was het ook niet verstandig om te gaan rennen in de sneeuw... Zou hij als pediater niet beter moeten weten?

Hooooop dat je er wat mee kunt; volgende post word hopelijk wat interessanter ;3