Onderwerp: [Open] A spell I can't undo za nov 11, 2017 11:41 pm
I have battled demons that won't let me sleep
Hoe had ze ooit zo naïef kunnen zijn om te geloven in een wereld van ridders en prinsessen. Het was allemaal veel te mooi geweest om waar te zijn, en die harde waarheid had ze nu eindelijk gezien. Voor het eerst in haar leven had ze zich veilig gevoeld, in zijn armen. Ze herinnerde zich die ene avond onder de kroonluchter nog alsof het gisteren was. En elke keer als haar gedachtes afdwaalde naar die avond voelde het alsof haar hart weer opnieuw in stukjes werd geslagen. Clarissa had zelf geconcludeerd dat liefdesverdriet de ergste pijn was die je kon voelen.
En dan waren er nog de nachtmerries, die haar elke nacht opzochten wanneer ze probeerde om te slapen. Op Genosha waren er mensen geweest die haar konden kalmeren wanneer ze in paniek wakker werd en de controle over haar mutatie verloor. Nu leek het alsof iedereen langs haar heen bewoog, alsof ze lucht was geworden en plotseling helemaal niks meer voorstelde. Heel erg goed in het maken van nieuwe vrienden en sociaal zijn was ze niet, omdat ze zichzelf vaak geen houding aan wist te geven. Ook deze nacht was niet veel anders geweest, de nachtmerries bleven terugkomen en hadden haar uit bed gejaagd. Ze kon het niet langer aan in het donkere huis waar ze haar hadden weggestopt, dus had ze wat kleding gepakt en was naar buiten gegaan. Een simpele spijkerbroek, sportschoenen en een vest wat veel te groot voor haar was, maar de vage hinten van zijn aftershave waren er nog in te ruiken. Eigenlijk zou ze het niet moeten dragen, maar toch deed ze het. Met de capuchon over haar hoofd getrokken slenterde ze door de donkere straten heen, het enige licht wat er was, was van de maan en de straatverlichting. Het duurde niet lang voordat ze aan was gekomen bij een park, en in dat park vond ze een speeltuin. Het zag er wat creepy uit op dit late uur, maar ze liet zich stilletjes neerzakken op één van de schommels. De schommel bewoog zachtjes heen en weer, terwijl ze haar hoofd tegen een van de ijzeren kettingen aan liet rusten en haar ogen sloot om de tranen terug te dringen die ze ergens diep van binnen op voelde komen.
Onderwerp: Re: [Open] A spell I can't undo zo nov 12, 2017 7:01 pm
Juliette had een afwisselende dag gehad. De een of andere man had haar lastig gevallen op weg naar de supermarkt. Het was een veel voorkomende bijwerking van haar mutatie die vooral voorkwam bij mannen met een zeer zwakke wil en ze was bijna full-on Siren gegaan om van hem verlost te worden. Maar hij was onzeker geworden van zichzelf eenmaal ze in een drukker deel van het stadje gekomen waren. Daarna was ze thuisgekomen en had ze de afwas moeten doen, iets waar ze toch wel een intense hekel aan had. Aan de positieve kant had ze wel weer gesolliciteerd voor haar allereerste studentenjob al kon ze nog niet meteen inschatten of ze die wel zou krijgen. Maar hoop deed leven zeiden ze altijd.
Ze had besloten om na de sollicitatie niet meteen naar huis te gaan en ze was door het stadje beginnen wandelen, op zoek naar een plekje waar ze op haar eentje even haar gedachten op een rijtje kon zetten. Voor ze het goed en wel wist was het uiterst donker terwijl ze door het park paradeerde. Toen ze langs de speeltuin passeerde had ze het kleine boomhutje gezien van waaruit de glijbaan vertrok naast de schommels. Ze was de groene metalen ladder opgeklommen en had zich in kleermakerszit tegen één van de ’muren’ gezet. Een korte tijd later ving ze de levensenergie op van iemand anders en wanneer ze kort ging kijken over de omranding van de boomhut merkte ze iemand in een véél te grote vest aan op één van de schommels. De jonge persoon, aangezien ze niet meteen kon uitmaken of het een jongen of een meisje was voelde wat leeg. Alsof hij of zij al enige tijd zeer slecht sliep maar toen hoorde ze de onderdrukte geluiden die wezen op waterwegen en meteen wist ze dat het een jonge dame was. Mannen zouden nooit in het openbaar huilen. Ze moest een luidruchtige zucht onderdrukken maar besloot dan haar iets ’vriendelijkere’ kant te laten zien. “Kan ik je met iets helpen? Wil je je hart luchten?” vroeg ze gedesinteresseerd terwijl ze van de ladder afdaalde. Het was niet dat ze echt zin had om te luisteren naar het meisje maar ze wist dat dat de manier was om haar weg te krijgen.
“Zo niet, kan je ergens anders gaan depressief wezen?” vervolgde ze een beetje zuur. Ze had geprobeerd om vriendelijk te zijn en het had anders uitgedraaid. Ze was nu eenmaal een bitter persoon en soms zei ze gevoelloze dingen zonder dat ze het wou.
A cold person was once a person who cared to much and broke.
Hoe had ze ooit zo naïef kunnen zijn om te geloven in een wereld van ridders en prinsessen. Het was allemaal veel te mooi geweest om waar te zijn, en die harde waarheid had ze nu eindelijk gezien. Voor het eerst in haar leven had ze zich veilig gevoeld, in zijn armen. Ze herinnerde zich die ene avond onder de kroonluchter nog alsof het gisteren was. En elke keer als haar gedachtes afdwaalde naar die avond voelde het alsof haar hart weer opnieuw in stukjes werd geslagen. Clarissa had zelf geconcludeerd dat liefdesverdriet de ergste pijn was die je kon voelen. 