Don't fight it

Change isn't always easy

Een tikje zenuwachtig liep Aly door de boekenwinkel heen naar de kast met zwangerschap boeken. Ze had natuurlijk eerst wel dubbel gecheckt of er niet iemand bekend in de winkel had gestaan. Vervolgens was ze ook nog waarschijnlijk wel twee keer door de hele winkel gegaan, en zelfs toen ze het zeker wist voelde ze zich nog niet veilig. Dat ging nog wat worden wanneer haar buik begon te groeien. Nu zag ze er nog vrij normaal uit, zeker in een grote dikke winterjas. Niemand die het door zou hebben. Nog niet. Vluchtig keek ze nog even om haar heen voordat ze snel een boek pakte waar ze haar oog op had laten vallen. Lang wou ze er namelijk niet staan, ondanks dat het misschien niet zo heel gek was om een zwangerschapsboek te kopen, het voelde een beetje alsof mensen haar erom zouden aanstaren.

Zachtjes beet ze een beetje op de binnenkant van haar wang toen ze het boek op de balie neerlegde, het liefst keek ze de vrouw niet eens aan maar gelukkig lukte het haar wel om de zenuwen te bedwingen. Het zou misschien nog wel vreemder zijn als ze niet keek, dus ze moest eigenlijk wel. ”Wou je er ook een tasje bij?” Vroeg de vrouw achter de balie vriendelijk waarop Aly even snel haar hoofd schudde. ”Het past wel in mijn tas.” Liet ze daarbij weten, want het paste ook wel prima. Daarbij zouden mensen dan ook minder snel bedenkingen hebben. Urgh nee oké, ze moest echt ophouden zo te denken, er was helemaal niets ergs mee. Mensen moesten het maar gewoon accepteren want ze zou haar gedachten toch niet veranderen. Ze rekende het boek af en toen de vrouw haar het boek aangaf zag ze haar toch even kijken, al kon ze toch nog niets zien. ”Bedankt voor uw aankoop en veel plezier ermee.” Zei de vrouw vervolgens waarom ze lief glimlachte en de vrouw gedag zei. Pfiew, dat ook weer gehad.

Buiten haalde ze even opgelucht adem, het viel best mee, ze kon dit. Ze toverde toch even een glimlach op haar gezicht en begon aan de weg terug. Het was best een tippeltje dus misschien moest ze ook maar eens gaan kijken naar een auto, zodat ze zich makkelijker kon bewegen. Dus dan had ze ook nog wat te doen. Nu moest ze alleen nog lopen en ze besloot om door het park heen te gaan, gewoon omdat het ontspannend was. Zo kon ze eventjes haar hoofd volledig leegmaken en genieten van het zonnetje wat doorscheen op de koude dag. Hier en daar zag ze een man of een vrouw met een hond lopen, maar voor de rest wat het vrij rustig.
Na een stuk te hebben gelopen merkte ze dat het toch even wat te veel werd, ze begon zwaarder te ademen en een vervelend gevoel trok door haar lichaam heen, waardoor ze even op een bankje ging zitten. Het zonnetje was toch wel vrij warm op haar warme winterkleren. Ze nam even diep adem en keek naar het speeltuintje even verderop waar een vader op zijn twee kinderen aan het letten was. Hij zag haar niet en daarom merkte ze dat ze een beetje begon te staren, naar hem en de kinderen. Al zat ze wel vast in haar gedachten en lette ze ook niet echt op. Het waren behoorlijk zware weken geweest om alles op te nemen, de verandering kwam onverwachts en nog steeds kon ze het niet helemaal geloven. Zij zou er over een paar jaar ook zo bijzitten zoals die vader daar zat.

Change isn't always easy

Toch, ondanks alles wat er was gebeurd, zou ze het niet willen terugdraaien. Het was nu eenmaal gebeurd en er viel niets meer aan te doen. Ze zou ermee dealen en het zou haar lukken. Natuurlijk was het beter geweest als het op een ander tijdstip was gebeurd, wanneer ze er misschien klaar voor waren geweest, maar ach. Ze moest alleen wel even wennen aan het sneller moe worden, maar dat zou ook beter moeten worden. Nu onderging haar lichaam nog veel veranderingen. Ze zeiden dat de eerste maanden het ergste waren, dus ze geloofde het maar.
Lang had ze nog niet gezeten of ze was al in gedachten verzonken, dit omdat ze naar een vader keek die op zijn kinderen aan het passen was. De kinderen waren vrolijk aan het spelen op de speeltoestellen en de vader hield ze goed in de gaten. Dit bracht haar ook aan het denk en fantaseren.

Dit allemaal tot er ineens iemand naast haar neerplofte op het bankje. Ze had hem totaal niet gezien dus ze schrok er best wel van. Geschrokken keek ze hem even aan en trok ze haar tas automatisch dichter tegen haar. Poeh, oke, kalmeer. Ze probeerde weer een beetje tot rust te komen omdat het misschien vreemd over zou komen. "Kortademig.. Weet je hoe dat komt?" Vroeg de jongen waarom ze even haar schouders ophaalde. Ze zou niet weten waarom hij wist hoe dat kwam. Hij keek haar even samenzwerend aan. "Het zit overal in de lucht." Ging hij verder waarop ze hem even licht verbaast aankeek. Oké, dit was vreemd? Had hij misschien een pilletje aangenomen van een vreemde? Hij liet even weten dat het overal was door middel van een veelbetekende blik. Ze wachtte het maar een af, misschien had hij toch nog iets slims te zeggen, maar ze betwijfelde het momenteel een beetje. "En nu in je longen," Vertelde hij weer verder maar nog steeds kon Aly er niet echt iets uithalen. Ze bleef hem gewoon even aankijken terwijl hij iets dichterbij kwam, alsof hij haar een geheimpje wou vertellen.

"Magnesium, of citroensap, dat maakt ze kapot." Zei hij tenslotte. Nu zweefde er heel veel vraagtekens rond in haar hoofd, waar had hij het over? Gek genoeg nam ze hem nu ineens wel serieus, maar ze had geen idee of ze dat wel moest doen. Van binnen gaf hij haar nog steeds het gevoel dat het vreemd was, maar haar nieuwsgierigheid nam het over. ”Wat maakt het kapot? Wat zit er in mijn longen?” Vroeg ze zachtjes terug, nog steeds niet zeker van haar zaak. Straks had hij wel een pilletje gehad en was hij klinkklare onzin aan het brabbelen, maar wie weet ook niet? Ze snapte het niet dus ze kon er niet over oordelen.