A lonely spell to conjure you, but conjure hell is all I do /OPEN

Het begon opnieuw weer te erg te worden, haar hoofd sloeg op hol alleen maar omdat ze tussen deze vier muren stond die veel te dicht op haar stonden. Wat deze keer alleen niet het enige was waaraan ze zich stoorde. Haar gedachten gingen soms ook naar dingen uit haar verleden waar ze helemaal niet aan terug wilde dingen, omdat het eigenlijk te veel pijn deed. Ze stond op in een snelle beweging en begon als een soort wervelwind door haar kamer te lopen, probeerde niet naar de muren te kijken maar naar de grond. De neiging was groot om dingen te pakken van de kastjes en om ze kapot te gooien, iets wat ze uiteindelijk ook niet meer kon weerstaan. Ze begon werkelijk gek te worden van haar eigen gedachten en de muren om haar heen. Ze pakte enkele dingen van de kastjes af en begon deze kapot te slaan tegen de grond, en het geluid deed haar vreemd genoeg wel goed, alsof ze het nodig had om haar woede af te reageren. Al was ze niet kwaad op iemand, of nou ja eigenlijk wel maar dat iemand was zichzelf. Ze wist het namelijk niet meer zo goed, wat moest ze doen? Wat deed ze hier?

Haar ogen gleden uiteindelijk over de grond heen en de dingen die ze stukgeslagen had, om weer stil te staan en hier gewoon minuten lang naar te staren. Ze had totaal geen antwoord op haar eigen vragen, wat ze moest doen en wat ze hier deed. Wat had het eigenlijk voor zin? Ze was een eeuwenoude Viking die niet uit dit tijdperk kwam, maar uit een geheel andere tijd. Hoe moest ze in hemelsnaam leven in deze wereld? Snel ademend van de toch lichte paniek die ze voelde van de muren die op haar af leken te komen, bleef ze nog even kijken naar de schade die ze had aangedaan, voordat ze nog snel een wollen deken van haar bed af pakte en naar buiten begon te lopen. Ze sloot de deur achter zich, waarna ze alweer snel naar buiten begon te lopen, want ze wilde nu niets liever dan wegraken tussen die vier muren. Het was al s’avonds en al best laat, maar het kon haar niets schelen. Ze sliep liever buiten dan binnen, ook omdat dat meer vertrouwd voelde, gezien ze vroeger ook wel eens in de ijzige kou buiten had moeten slapen, of zelfs met storm op zee zat.

Daarbij was het ook vooral de eenzaamheid die haar het meeste pijn deed, want ze voelde zich behoorlijk alleen. Zeker nu het met Lawrence ook al niet helemaal goed was gegaan tijdens het trainen. Ze had eigenlijk wel kunnen weten dat het mis kon gaan maar ze had hier nogal een big deal van gemaakt, zeker omdat hij hier zo licht over leek te denken. Hierbij hadden ze nogal tegen elkaar lopen schreeuwen en doen, dus ze wist nu ook niet echt wat ze daarmee aanmoest. Ze besloot het daarom maat wat tijd te geven, ook al was het voor haarzelf misschien niet zo’n goed idee, gezien hij de enige was die een beetje als een vriend aanvoelde en haar eenzaamheid begon haar al langzamerhand steeds slechter te maken. Ze begon zichzelf te verliezen, wist niet meer wie ze nu eigenlijk was. Wie ze vroeger was. Hoe kon het dat ze zo zwak was geworden? Dat ze ineens meer bang leek te zijn, want vroeger was ze dat helemaal niet. Buiten liep ze meteen richting het strand, want daar voelde ze nog het meest dat ze misschien thuis was in Denemarken. De zeegeur kon haar wel doen kalmeren, net zoals het geluid van de wind en de golven over elkaar heen rolden. Bij de rand tussen het bos en het zand van het strand begon ze met haar mutatie de sneeuw weg te smelten op het plekje waar ze wilde liggen, tegen een boom aan. Met een klein beetje moeite zakte ze neer en legde ze haar benen neer. Haar ene been deed nog altijd zeer, maar niet zo erg meer en het was al bijna weer geheeld, dit ging namelijk een stuk sneller dan bij een normaal persoon. In plaats van dat ze hier normaal gesproken een heel leven of zeker een aantal jaar aan vast zou zitten zou het bij haar enkel een paar dagen duren. Iets wat natuurlijk een voordeel was, net zoals dat ze tegen de kou kon. Het dekentje sloeg ze wel om haar heen, want ondanks dat ze niet dood zou kunnen vriezen kon ze de kou maar al te goed wel voelen, ze zat dan ook te rillen. Maar ze probeerde zo snel mogelijk in slaap te vallen, iets wat haar uiteindelijk ook lukte. Ze viel dan ook in een diepe slaap..

/OPEN

Het stelde haar enorm gerust om weer buiten te zijn en de koude wind die van de zee kwam te voelen samen met de geur die erbij hoorde, over het hele eiland was buiten wel zo’n beetje de geur van de zee te ruiken en dat was fijn. Hoewel de geur en wind wel sterker werd als je dichterbij kwam, daarom wilde ze zo dichtbij mogelijk zijn. Naar binnen gaan ging ze sowieso niet meer, waarschijnlijk zelfs voor een behoorlijke tijd niet. Haar claustrofobie was echt te erg geworden en ze zou gek worden waarschijnlijk, als ze dat al niet was. Het dekentje bleef ze wel stevig tegen haar aangedrukt houden en ze moest opletten waar ze liep in het donker dus haar blik was de hele tijd gericht op de grond terwijl ze een plekje zocht op het strand. Die ze uiteindelijk gevonden had, tegen een boom die nog in het zand stond, al zat daaronder vast wel gewoon grond gokte ze. De sneeuw had ze even weggesmolten en ze was gaan liggen om vervolgens in slaap te vallen..

Al best snel was ze in slaap gevallen, ze was tenslotte nog steeds moe omdat ze nog niet zoveel geslapen had, ze kon niet slapen binnen. Daarbij kwam nog de spanning van de laatste dagen omdat ze niets kende. Vreemde apparaten waar ze van geschrokken was. Ze hadden het haar niet makkelijk gemaakt. Maar door het slapen had ze niet doorgehad dat er iemand op haar af was komen lopen, ze had het helemaal niet door. Hoorde hem niet in het zand aankomen omdat ze te ver weggezakt zat. Ze merkte hem pas wanneer hij zachtjes tegen haar schouder aan tikje, en zelfs daarop reageerde ze pas laat. Het was alsof ze van heel ver moest komen en daardoor het tikje heel lang moest reizen om bij haar aan te komen. Verwacht was het dan ook zeker niet waardoor ze wel heel erg schrok, iets wat duidelijk te zien was. “Erm, hallo ..?” Hoorde ze hem zeggen en snel plaatste ze haar handen naast haar lichaam in het zand om hem daarbij verschrikt aan te kijken. Haar ademhaling ging door de schrik meteen veel sneller en door de snelle beweging met haar handen was het dekentje van haar afgeslagen. Hij had gelukkig al wel weer afstand genomen, wat dan wel liet zien dat hij geen slechte intenties had. Al zei zijn blik ook wel genoeg want die stond vooral bezorgd en hulpeloos. Ze herpakte zichzelf weer even en bracht haar gezicht weer naar een normale niet geschrokken gezicht om daarbij ook weer rustiger adem te halen. ”Hallo?” Vroeg ze even verward terug waarbij de ook even om haar heen keek. Het was nog steeds donker, zelfs al wat donkerder. “Sorry, maar weet je heel misschien de weg terug?” Vroeg hij waarop ze hem nog steeds een beetje verward aankeek. Ze kwam iets rechter en sloeg haar deken terug om haar heen terwijl ze hem bleef aankijken. ”Ja, die weet ik.” Zei ze waarna ze even keek richting het gebouw waar ze vandaan was gekomen. ”Het is die kant op.” Vervolgde ze met een knikte om hem vervolgens weer aan te kijken. Je zag haar vervolgens even licht twijfelen, al was dat puur om wat ze ging zeggen. ”Ik kan het je ook wel laten zien, als je wilt.” Zei ze er nog achteraan, om vriendelijk te zijn..

/duizend maal sorry voor de extreem late reactie :c had niet eens gezien dat je hier gepost had tot ik gister bezig ging met de dropoff