Highway to hell {{StormON}}

.Always live before you die.

Dit was een eiland waar je letterlijk alles kon doen, wat vol zat met mutanten waarmee je iets kon doen. En toch had je van die dagen dat je op je kamer zat en je jezelf af vroeg; “wat doe ik in godsnaam met mijn leven”. Zo’n dagen waarbij je niets anders kon doen dan je vervelen en dat alle activiteiten op één of andere manier aan je zicht werden onttrokken. Dat je het gevoel had alsof je in een dorp leefde zonder inwoners. Vandaag was zo een dag, het was al ver na de middag en toch had Storm sinds twaalf uur niets meer gedaan buiten zich vervelen. Gelukkig had hij huiswerk en een kamergenoot die zich duidelijk ook verveelde, om hem gezelschap te houden. Storm kon saaie dagen wel appreciëren, zo kon hij een beetje inlopen op het huiswerk of zich meer focussen op ideeën voor de weerwolf in te tomen. Vandaag was het voor hem het tweede, al wist hij dat Devon er soms meer mee bezig was dan hem, hoe hield je een weerwolf onder controle? Het was het grootste mysterie waar de twee vrienden bezig hield.

Storm lag meer in zijn bureau stoel dan dat hij daadwerkelijk zat. Zijn schoenen lagen op het bureaublad en hij had een cursusblok op zijn schoot waar hij geconcentreerd op aan het krabbelen voor hij af en toe eens op keek naar zijn boek fysica, niet meteen zijn favoriete vak maar de leerkracht, Howard, maakte veel goed. Toen hij het bed aan de andere kant van de ruimte kort hoorde krakken draaide hij zijn stoel een stukje en keek naar Devon. Huiswerk was niets voor zijn kamergenoot en dat was duidelijk zichtbaar, al had hij geen idee wat Devon momenteel aan het doen was. Hij was wel diep in gedachten weg, al keek hij niet naar het papier. Storm trok een blad van zijn blok en maakte er een propje van, hij mikte en gooide het tegen Devon zijn hoofd. ‘Ik hoop dat je zit te dagdromen over je geweldige huiswerk en niet over al het moois op de wereld.’ Greens hij breed. Voor hem was het gemakkelijk om bij de les te blijven, om huiswerk te maken, voor Devon niet zo echt.

‘Komaan,’ hij liet zijn schoenen van zijn bureau glijden waardoor ze met een kleine klap op de grond terecht kwamen. ‘Laten we eens zien wat deze middag ons te bieden heeft.’ Hij bleef bij de deur staan, buiten gaan leek Devon verveelde gezicht gelijk op te klaren. Storm trok de deur open en liet Devon eerst, gaf zijn vriend een schouderklopje alsof het uiteindelijk wel allemaal goed zou komen. Buiten bedacht hij zich, iedereen had blijkbaar hetzelfde idee over vandaag dan hij had, binnen zitten en je vervelen of huiswerk maken. ‘Komaan, echt?’ Vroeg hij verontwaardigd. Was er dan niemand buiten op dit moment van de dag? In ieder geval niemand interessant. Hij draaide zijn hoofd mee met de wind en luisterde aandachtig naar zijn omgeving, dank aan de wolf voor dat. Hij hoorde het geluid van een motor en hij rook dat het niet mannelijk was, wat meteen zijn interesse wekte want vrouwen en voertuigen. Hij keek suggestief opzij naar Devon wetend dat zijn vriend ook heel gemakkelijk geluid en geuren kon oppikken.

Storm stak zijn handen weg in zijn grijze jeans en liep naast Devon mee richting het strand, beide gefocust op de richting, het geluid en de geur om aandacht aan de ander te geven. Maar ze dachten allebei exact hetzelfde, ze moesten erheen. Storm sprong met twee treden tegelijk op de houten trapjes naar de duinen en eens boven hield hij Devon tegen door zijn hand flauw tegen diens borst te leggen terwijl hij wees. Zijn hand bleef daar, niet opzettelijk, meer omdat hij aan het staren was en het niet besefte dat het daar nog steeds lag. Het was een meid, op een motor die ze slippend tot stilstand bracht. ‘Dat is niet iets dat we iedere dag te zien krijgen.’ Prevelde hij terwijl hij toe keek hoe ze haar helm af trok en haar haren bevrijdde, god, dit was net als uit de films. Net als hij er niet veel moeite mee had, had Devon dat ook niet want die was alweer beginnen wandelen. Storm kende haar niet … dus dat betekende dat ze nieuw was … nieuwe vlees in de kuip, of hoe verwoord je dat. Storm knikte al van ver goedkeurend voor de charmante scheve glimlach op zijn lippen kwam en hij achter Devon aan wandelde, oh jee, StormOn …

tag: Jessica and Devon --- words: 725 --- notes: - --- outfit: Klik

Het gekras van het potlood in de hand van Storm irriteerde hem mateloos. Het deed hem denken aan de massa’s huiswerk die op zijn eigen bureau lagen en aan het feit dat hij  deze ochtend voor de zoveelste keer een opmerking had gekregen van een van de administratief bedienden. Thanks god het was Agnessie niet geweest, want dan had hij het wel geweten. Maar ook de zoveelste preek over het feit dat hij zich moest herpakken leek hem niet wakker te schudden uit zijn luilekker leventje. Het was niet dat Devon zich er niet bewust van was, maar hij vond het gewoon zo’n tijdverdrijf. Waarom leren over de wetten van de zwaartekracht of god wist hij veel wat dan nog als je er nooit iets aan zou hebben? Lichamelijke trainingen, dat was meer zijn ding en nuttig bovendien, maar ja, zoals gewoonlijk werden de ‘leuke’ dingen het minste gedaan. ’Meneer Garnet, de theorie is de basis van alle praktijk.” Met zijn mond bewoog hij net op de manier als dat de vrouw het gedaan had toen ze hem zijn preek gegeven had, alleen belachelijker en met de bijhorende gezichtsuitdrukkingen. Gelukkig was Storm te druk bezig met zijn werk voor fysica om het te merken. Zijn antwoord was weer oh zo typisch en ongepast geweest. Het was dan ook niet meer dan ongewoon dat de vrouw een hele scène had staan maken toen Devon zei dat hij haar ”De praktijk wel eens zou laten zien. If you know what I mean.” Blijkbaar was het niet zo gepast om een getrouwde vrouw boven de veertig zo’n opmerking te geven, hoe blond en hoe knap ze dan ook mocht zijn.

Maar bon, voor de rest was zijn dag maar redelijk saai. Voor de goede schijn had hij een curusblok in zijn handen, maar het gekribbel wat er op stond drong allesbehalve tot hem door. Devon had er dan ook niets beters op gevonden om stiekem – zonder dat Storm het zag en hem weer een belachelijk makende opmerking erover kon geven – zijn gsm erachter te houden en heel Instagram om te spitten. Net op het moment dat hij een nieuw, onbekend profiel op zijn scherm zag verschijnen kreeg hij een propje papier regelrecht tegen zijn hoofd aan. Loom keek hij op naar Storm en zuchtte overduidelijk, typisch. Maar alleen de amusante blik op Hals gezicht deed hem evenzeer grijnzen. ”Al dat moois op de wereld moet toch door iemand ontdekt worden?” Hij duwde zich wat rechter op het bed en deed geen moeite meer op zijn gsm te verstoppen. ”Devon Garnet, ontdekker van de mooiste individuen op aarde. Zie je het al voor je? Columbus is er niets tegen.” Hij zwierde de kladblok vanop een afstandje weer op zijn bureau en fronste zijn wenkbrauwen. ”Had zonet een lekker hapje gespot hier, maar door die aanval van jou ben ik haar kwijtgespeeld.” Hij schudde al grijnzend zijn hoofd en hield op met scrollen door de Instagram feed. Haar naam was van zijn scherm verdwenen en op 1, 2, 3 zou hij haar niet terugvinden. Prime.. ofzoiets. Devon liet het maar voor wat het was en griste het propje dat zonet tegen zijn hoofd gevlogen was van zijn bed om het vervolgens tegen Storm zijn schouder te mikken. ”Dát is een plan naar mijn hart.” beaamde hij met een uitdagende smirk op zijn gezicht alvorens hij uit zijn bed opveerde dat kraakte onder zijn kracht. Dit maakte zijn dag al stúkken beter.

Alleen was het buiten niet zoals hij het verwacht had, net zomin als Storm dat had gedaan. ”Alle vogeltjes zijn gaan vliegen.” Mompelde hij semi-triest en gaf nu op zijn beurt Storm een schouderklopje. Totdat opeens Storm iets leek op te vangen en zijn veelbetekenende blik naar Devon wierp. Kort had hij willen vragen wat er was, voordat hij besefte dat Storm doelde op iets in hun omgeving. Dus Devon concentreerde zich extra op alle geluiden en geuren om hem heen en ving al gauw hetzelfde op als dat zijn kameraad deed. ”Of ze verplaatsen zich plotseling op motors.” Hij haalde heilig zijn schouders op en snoof nogmaals de geur van de benzine en het vrouwelijke parfum op. ”Dat vraagt om een grondig onderzoek van Stormon.” Hij wiebelde kort met zijn wenkbrauwen voordat ze zij aan zij hun neus achterna gingen. Eveneens als Storm denderde hij het houten trapje naar boven en liet hij onmiddellijk zijn ogen de horizon afstruinen. De hand van Storm kwam plots tegen zijn borst te liggen, iets wat Devon onmiddellijk begreep. ”Waar?” vroeg hij opgewekt, maar Storm leek niet in staat om te antwoorden. Zijn blik schoot in dezelfde richting als die van Storm, en daar zag hij haar en begreep hij waarom Storm niet kon antwoorden… ”Holy shit.” mompelde hij tegen zichzelf en liet zijn mond lichtjes open vallen. Het meisje schudde haar wilde lokken uit en de geur van haar shampoo, conditioner of wat het dan ook mocht zijn werd extra hun richting in geblazen. Zijn voeten kwamen automatisch in beweging en droegen hem een stukje doorheen de duinen totdat ze uitkwamen op een verhard stukje, waar het meisje geparkeerd stond. En toen herkende hij haar, ofja.. Prime. Hij wierp een blik achterom naar Storm en probeerde via zijn blik duidelijk te maken dat zij de instagram-chick was. Devon kwam aan de voorkant van de motor tot stilstand en maakte kort zijn lippen nat voor hij begon te spreken. ”Da’s nogal materiaal wat je daar hebt.” knipoogde hij haar charmant toe en zette een scheef grijnsje op zijn gezicht, lang leve de dubbele betekenissen. ”Een ware streling voor het oog.” Hij keek veelbetekenend opzij naar Storm voordat hij zijn blik weer in haar prachtig blauwe ogen vestigden. Oh god, ze was om voor te smelten. ”Ik ben Devon, en dit Hal.” Hij sloeg tevreden zijn armen over elkaar en liet zijn ogen subtiel over haar welgevormde lichaam glijden. ”Heb jij even geluk om op ons te stuiten.” lachte hij haar toen zachtjes toe en liet opnieuw zijn tong een beetje over zijn onderlip glijden. Hij wist even niet waar hij het had. Er zo goddelijk uit zien én zich verplaatsen op een zware motor. Dit meisje had onmiddellijk dubbele punten gescoord bij Devon.

Oh cherie amour, pretty little one that I adore ♦ ♦ ♦

.Always live before you die.

“Devon Garnet, ontdekker van de mooiste individuen op aarde.” Had Devon gezegd, offcourse. ‘Ik hoop dat ik je stuurman mag zijn.’ En met het heilzaam geknipper van zijn ogen waren ze beide naar buiten vertrokken. Weg van hun kamer, weg van het schoolwerk … buiten. Iets aan buiten zijn prikkelde meteen het dierlijke van Storm. Het was dan ook de enige reden waarom hij het geluid en de geur eerder voor Devon had opgepikt, omdat het zo automatisch ging en hij het gewoon niet kon tegen houden. Niet dat Devon veel later achter kwam, ze waren beide verrast door de combinatie van de geur van motorolie, uitlaat en conditioner die enkel vrouwen konden gebruiken. En Storm kon gemakkelijk horen aan de intensiteit van het geluid dat de motor met zich mee droeg dat het niet ging om zo’n fietsbaar scootertje waar iedereen in Londen met een onderbetaalde job mee rond spartelde. Bij deze, StormOn was locked and loaded, de motor mocht er dan misschien snel vandoor kunnen gaan, we hadden het hier over een hoogstens sensitieve wolf en een gigantisch uit de kluiten gewassen beer, geen vrouw die daar vanonder uit zou geraken.

Er was niet veel op de wereld dat Storm’s hart niet kon bekoren. Vrouwen in voertuigen, dan zeker zo’n gewelfd lichaam als haar op zo’n motor als dat, stond ergens bovenaan zijn lijstje van hoe hij ze het liefst aantrof. Hij en Devon hadden nog geen lijstjes naast elkaar gelegd maar aan zijn beste vriend zijn blik te zien dacht hij daar zo ongeveer hetzelfde over. Devon mompelde iets tegen zichzelf en Storm knikte enkel maar instemmend terwijl hij naar het voertuig keek met … hoe noemde je dat nou? Knap was zacht uitgedrukt, Storm was zodanig aan het kijken naar de manier waarop ze haar haren schudde dat hij niet verder nadacht over een leveltje hoger dan “knap”. Dus toen Devon begon te stappen volgde Storm niet veel later. De meid wierp een onschuldige blik hun kant uit, alsof dat net niet allemaal toevallig was gebeurd. Betrapt, alsof Devon en Storm niet al die onschuldigheid niet doorzagen, ze was niet de eerste vis aan de haak … of bijna aan de haak althans. Storm stak zijn handen weg in zijn broekzakken en volgde Devon naar de motor, de blik die hij van zijn vriend kreeg toegeworpen deden geïnteresseerd zijn wenkbrauwen naar boven schieten. Dus zo … Instagram, dat was dan ook het eerste dat hij zou doen eens terug op zijn kamer.

Devon nam het woord terwijl Storm langzaam rond het gevaarte heen wandelde. Zijn ogen gleden over de motor, over haar lichaam, over ieder detail dat hij kon vinden terwijl hij er langzaam om heen wandelde. De dubbelzinnige woorden van Devon kregen meteen een even dubbelzinnige reactie terug. Storm, die achteraan de motor wandelde, keek op en greens kort naar het tweetal. Toen hij terug naast Devon stond stelde ze zich net voor als Jessica. ‘Jessica.’ Herhaalde hij met zijn charmante Britse accent. Dat rolde gemakkelijk over zijn tong. Hij schudde haar hand, een stevige handdruk voor een persoonlijkheid om waardig op een motor te zitten. ‘Hoeveel pk schuilt hierachter Jessica?’ Vroeg hij met een vinger wijzend van haar naar de motor.Damn die naam was gemakkelijk uit te spreken met dat accent van hem. Hij was onder de indruk van de motor, evenzeer als hij onder de indruk was van haar. Hij had vroeger in zijn leven zo’n fase gehad waarin hij de Londen croste met een motor maar die tijden waren al heel lang voorbij. Toen ze opperde dat dit niet vaak meer te zien zou zijn knikte Storm gelijk instemmend. ‘God, nee, zeker niet op dit eiland.’ Bekende hij eerlijk. ‘Zeker niet in deze combinatie.’ Hij greens met een korte blik opzij naar Devon terwijl zijn ogen weer langs haar en de motor gleden, gewoon kijken. Geoefende ogen moest je getraind houden, althans zo dacht hij erover. Bij haar vraag vloog zijn blik terug naar haar ogen waarna hij opzij keek naar Devon. ‘Kijken wat de middag te bieden heeft,’ hij zweeg en keek terug opzij naar Devon, hij hoefde de zin niet af te maken, Devon zou dat in een vingerknip doen …

tag: Jessica and Devon --- words: 689 --- notes: - --- outfit: Klik

De bloedrode kleur van haar welgevormde lippen kwam op een adembenemende manier terug in de lak van haar  motor. Het was haast alsof ze het ervoor gedaan had, alsof de motor een accessoire was, een ding wat haar maakte tot wie ze was. Devon had al vaak vrouwen op motoren gezien, in films, toevallig op straat, maar toch gaf Jessica er die onweerstaanbare draai aan. ’Jessica.’ Ja, het Britse accent was weer overduidelijk in de stem van zijn beste vriend te horen en Devon trok uitdagend zijn mondhoek omhoog. Zijn ogen hingen aan haar lichaam vastgekluisterd terwijl Storm ook oog gaf aan de motor. ’Hoeveel pk schuilt hierachter Jessica?’ Devon hield even zijn adem in en wandelde rond haar heen, naar de andere kant van de motor zodat zowel hij als Hal een van haar zijkanten flankeerde. ’Dat is niet iets wat je op een eerste ontmoeting vraagt Hal.’ zei Devon met een uitdagende grijns op zijn gezicht. ’Ohh, of gaat het over de motor?’ Gespeeld verrast beet hij op zijn onderlip, deed alsof hij het even verkeerd begrepen had. ’Uiteraard over de motor..’ verbeterde hij zich op een schijnheilige manier en stak zijn armen onschuldig in de lucht. Jessica speelde verdomd gemakkelijk mee met hun spel, de opmerkingen die ze maakte waren evenzeer als die van Devon dubbelzinnig en damn, die blik in haar ogen. Hij was er haast zeker van dat ze hen met een zwoele knippering van haar ogen kon uitkleden.

’Anyway, wat brengt jullie hier?’ Misschien was het maar goed dat ze het gesprek over een andere boeg gooide, over een minder uitdagend onderwerp. Want dat was overduidelijk wat ze aan het doen waren: Elkaar uitdagen. ’Kijken wat de middag te bieden heeft,’ was het vlotte antwoord van Hal en hij vond de blik van zijn beste vriend. Hij had die typische blik in zijn ogen die hij altijd had als er vrouwelijk schoons in zijn buurt was. Maar bij Devon was het exact hetzelfde verhaal. ’En het ziet ernaar uit dat we ons vermaak wel hebben gevonden.’ Devon deed een stapje dichterbij en liet zijn vingers over de rode lak van de motor glijden. ’Wat denk je?’ Vroeg hij Jessica met een charmante lach op zijn lippen. ’Mogen we een ritje maken?’ Zijn ‘voornemen’ om het gesprek wat luchtiger te maken was dus bij deze opmerking al radicaal mislukt. Heilig haalde hij zijn schouders op en keek eerst Jessica en daarna Hal vragend aan. Behendig haalde hij zijn armen uit de mouwen van zijn groene jasje en gooide het vervolgens richting het houten hekje dat rondom de klif gebouwd was. Zijn lichaam kwam goed uit in het witte tshirt dat hij droeg, en misschien heel stiekem deed hij het er wel om. Als zij haar troeven in de strijd gooide, kon hij dat evenzeer. Achter de rug van het meisje gooide hij Hal een knipoog toe en tuitte zijn lippen kort, als teken dat dit dik in orde zou komen.

Oh cherie amour, pretty little one that I adore ♦ ♦ ♦