› everything is lonely, like everybody else

Lawrence zijn gehoor was een hele tijd beschadigd geweest. Het had door de ontploffing die Valkyrie veroorzaakt had schade opgelopen en het was beangstigend geweest voor hem. Als je al niet kon zien, was je gehoor het enige wat je nog had. Ze had het gedaan voor een goed doel, dus nam hij haar absoluut niets kwalijk. Hij was eerder kwaad op zichzelf geweest omdat ze het door hem had moeten doen, maar nu was ze weg en dat bracht nog meer emoties met zich mee. Emoties waarvan hij niet wist hoe hij ze een plek moest geven. Het was als een waterval en alles kwam tegelijkertijd.
In elk geval stond een beetje geluk aan zijn kant en werkte zijn gehoor weer optimaal. En misschien was dat ook een goed ding. De laatste dagen had Lawrence niet stil gezeten en ook op dat moment was hij weer onderweg naar iemand om hulp te vragen. Echter was het een bestemming waar hij niet meteen geraakten.

Hij wandelde juist voorbij het trainingscentrum en onbedoeld ving hij het gesprek op. Normaal hield hij zich niet bezig met de zaken van andere mensen, maar het kwam door die ene naam die uitgesproken werd, dat zijn volle aandacht erheen ging. Zijn pas was vertraagd totdat hij volledig stil stond. Lawrence wist niet goed wat hij moest denken van de woorden die hij gehoord had. Misschien was het helemaal niets en zag hij weer spoken waar er geen waren. Hij hoopte uit de grond van zijn hart dat het zo ook was.
Lawrence wist hoe het meisje in elkaar zat, of dat dacht hij in elk geval toch. Ze vertrouwde mensen niet snel, zoveel was zeker. Te horen hoe ze uit het leven van iemand anders was gerukt… dat had hij niet verwacht te horen. Ze had niks gezegd over iemand anders en hij vermoedde dat ze dat wel zou doen. Moest ze iemand anders ontmoeten waar ze het goed mee had kunnen vinden, zou ze het toch vertellen? Of misschien niet door de fouten die hij gemaakt had. Alle problemen waar hij al voor had gezorgd.

Zijn tanden had hij op elkaar geklemd. Lawrence was zo ver in zijn gedachten gezonken dat hij niet gehoord had dat de jongen naar buiten ging komen. Het was pas wanneer dat de deur open ging, dat hij eruit schrok. Hij slikte een brok weg die zich had gevormd in zijn keel en probeerde zichzelf te ontspannen. ’Iemand verloren tijdens de ontvoeringen?’ vroeg Lawrence zo casual mogelijk, de emoties probeerde hij uit zijn stem te houden, maar dat ging moeilijker dan je zou denken. ’Sorry, het was niet de bedoeling jullie te overhoren. Het-,’ begon Lawrence, maar hij laste een stop in om de juiste woorden te vinden. ’,- gebeurden gewoon.’ Een geforceerde glimlach verscheen op zijn gezicht.  

Dat hij het gesprek niet aangenaam had gevonden was nog zacht uitgedrukt. Het was vreemd geweest om iemand anders te horen spreken over Valkyrie en hij kon de gevoelens die hij erbij voelde niet goed plaatsen. Lawrence was sowieso niet goed met zijn gevoelens en dat was te merken tijdens de mededeling eerder die week. Toen had hij zijn mond ook niet kunnen houden terwijl dat hij het beter had kunnen doen. Hij had toen enkel de aandacht naar zichzelf getrokken, maar hij was ook blij geweest. Van hem mocht iedereen weten hoe hij erover had gedacht.

Voor een keer had Lawrence besloten om voor een rustigere aanpak te gaan. Hij ging niet gelijk met verwijten gooien en de andere direct aanvallen met zijn woorden. Het leek niet de goede optie en zijn rustige aanpak leek nog te werken ook. Hij gaf eerlijk toe dat hij het gesprek had overhoord en zelfs dat leek de andere te begrijpen. ’Precies ja,’ bevestigde hij dan ook eerlijk. Het was ook helemaal geen leugen geweest. Lawrence had de conversatie tussen de jongen en het meisje niet met opzet overhoord. het was effectief pure toeval geweest.

De jongen die hij had aangesproken gaf niet gelijk veel vrij. Lawrence begreep wel waarom, hij zou ook niet tegen iedereen open en bloot vertellen over zijn emoties. Maar met een lichte druk kon hij hem misschien wel dwingen. ‘Ik weet hoe het voelt,’ zei hij kort. Ho hij wist maar al te goed hoe het voelde om iemand te verliezen waar je om gaf. Het was enkel de vraag of het bij de andere ook zo was. Lawrence hoopte dat het hielp om de jongen te laten spreken, als hij hem het gevoel gaf dat er nog mensen waren die iemand verloren hadden. In deze tijd moest je er namelijk voor elkaar zijn. Dat was toch de bullshit die ze iedereen wijs probeerde te maken. ’Was Valkyrie speciaal voor je?’ vroeg hij vervolgens. Het was geen makkelijke vraag geweest om te stellen en gelijk voelde hij een bepaalde jaloezie naar boven komen. Misschien één die totaal niet nodig was. Hij trok met momenten te snel conclusies en dat maakte het niet altijd even makkelijk. Eigenlijk was het een goed iets dat hij niet kon zien. Zo moest hij niet zien hoe de andere jongen eruit zag, hoe hij overal op reageerde.
Dat hij haar naam gewoon gezegd had, was hem ontgaan. Het was zeker geen alledaagse naam, maar toch had hij die gebruikt. Voor Lawrence was het niet meer als normaal. Hij was het gewoon om haar naam te gebruiken, al korte hij het meestal af naar Valkje. Een bijnaam die hij in het begin gebruikt had omdat haar naam anders te moeilijk was om te onthouden.

Lawrence had nooit gedacht dat hij zo jaloers kon zijn. Hij vond het echt niet fijn om iemand anders op zo een manier te horen spreken over Valkyrie. Hij wist ook niet precies waar dat vandaan kwam. Misschien was het ergens de angst dat hij haar kwijt zou spelen. Ze was nu al weg gerukt van hem, maar Lawrence was er zeker van dat hij haar terug kon krijgen. Je moest hem tijd geven. Maar het was iets anders als hij haar kwijt zou spelen aan een andere persoon op een andere manier, niet door het ontvoeren. Als dat gebeurde, ging het een pak moeilijker worden om haar terug te krijgen. Iets wat dan misschien onmogelijk was.

Normaal ging hij ook niet snel een gesprek aan met iemand over die persoon zijn gevoelen. Op dat moment was het anders. Lawrence had vragen en daarop wilde hij antwoord. Of de jongen het leuke vragen vond of niet. Alles was echter zeer rustig begonnen. Hij leek het op de juiste manier aan te pakken, maar dan ging het toch verkeerd. Hij had haar naam niet mogen noemen. Het was niet zo zeer dat Lawrence het erg vond om de gevoelens van de andere te kwetsen, want dat kon hem niets schelen.

Het was Lawrence zeker opgevallen dat de stem van de jongen wat was veranderd. Wat verward en verbaasd trok hij een wenkbrauw op, maar daar hield hij het bij. Geluid speelde in zijn leven een belangrijke rol, natuurlijk dat hij dan ook de kleine verschillen in iemand zijn stem kon horen. Al helemaal wanneer die gewoon anders klonk. ‘Wat fijn om te horen,’ sprak Lawrence, maar het was zeer duidelijk dat hij het niet meende. Het was dat hij verder niet goed wist hoe hij er op moest reageren. Nog steeds wilde hij zich ervan overtuigen dat hij enkel spoken zag die er niet waren. Hij wist zichzelf ook absoluut geen houding te geven en draaide zachtjes met de geleidestok die hij in zijn handen had, gewoon om zichzelf iets te doen te geven. ‘En wat is ze voor je? Een kennis, gewoon een vriendin, zus, nichtje,’ begon hij. Iedere keer dat hij een optie opsomde zetten hij een stap vooruit, dichter naar de andere persoon. Het waren niet de grootste stappen, want Lawrence wilde het liefste geen lichaamscontact maken.

Lawrence had zich niet moeten bemoeien met de zaken van iemand anders, maar hij had zich niet kunnen tegenhouden. Hij moest en zou te weten komen wat de relatie was van de jongen en Valkyrie. De naam van de andere was nog steeds onbekend voor hem, maar dat maakte niet uit.
Sowieso hechte de jongen zich niet snel aan iemand, maar wanneer hij het deed zou hij voor die persoon door het vuur gaan. Dat bewees hij al door het hele plan dat hij bedacht had om haar te redden. Maar achteraf was het misschien niet goed voor hem om zich aan iemand te hechten. Al die mensen verlieten hem toch en vaak was hij daar de schuldige bij geweest. Hij wilde Valkyrie niet kwijtspelen, ook al was ze al weg. Hij wilde haar vooral niet kwijtspelen aan iemand anders. Maar dat was blijkbaar ook te laat.
Lawrence had de vraag gesteld die alles zou verklaren.

Nadat de jongen verteld had waarom Valkyrie zo speciaal was, leek elke seconde een eeuwigheid te duren. Lawrence wist niet... hij had geen idee hoe dat hij moest reageren. Hoe hij zich moest voelen. Alle emoties die hij eerder gevoeld had verdwenen gelijk en maakte plaats voor ongeloof. Onbewust had hij weer een stap naar achter gezet. ’Onmogelijk,’ mompelde hij zacht terwijl hij met zijn hoofd schudden. ’Dat… ze… zo iets had ze mij wel verteld,’ zei Lawrence, maar zijn woorden klonken niet zo zelfzeker als hiervoor.
De informatie was als een harde klap bij hem aangekomen en hij wilde het niet geloven. Het kon niet waar zijn wat de andere zei. Lawrence kon er niet gelijk een argument voor bedenken, maar het kon niet mogelijk zijn. Het mocht niet waar zijn. Dat mocht echt niet. ’Leugenaar,’ siste hij vervolgens, maar niet meer in een menselijke taal. De greep waarmee hij zijn geleidestok vast had was zo straf, dat zijn knokkels er helemaal wit van kleurde.
Ze had een zoon gehad met de persoon voor hem. Een zoon. Wat wilde zeggen dat… nee hij wilde daar niet eens over nadenken. Enkel die informatie brak hem al.

Lawrence was er niet goed van. Hij had geen idee hoe dat hij de nieuwe informatie over Valkyrie moest verwerken. Het ging niets veranderen over zijn gedachten aan haar. Wat hij voelde. Het zou aan hem blijven knagen tot ze het konden bespreken, maar hij zou niet kwaad zijn. Niet op haar in elk geval want ze had niets verkeerd gedaan. Nog altijd was hij er niet helemaal uit hoe dat hij zich voelde. Verward, verraden, dat kwam het dichtste in de buurt. Dat ze een kind had was één ding. Hij wist dat ze oud was en lang geleden ook een eigen leven had gehad. Een leven waarin Lawrence nog niet had bestaan. Dat de vader van dat kind voor zijn neus stond, was iets helemaal anders.

Hij probeerde het te verwerken over een korte periode. Het enige wat Lawrence kon doen was er vrede mee nemen. Misschien was het een goed iets dat Valkyrie hem nooit iets had verteld over de persoon die voor hem stond. Maar het kleine sprankeltje hoop dat hij had werd hem met harde woorden ontnomen.
Het was niet volledig onbekend dat Lawrence zijn emoties niet altijd onder controle had. ’Ho shut up!’ riep hij terwijl hij uithaalde met de geleidestok die hij vast had. Het was een roekeloze manier van aanvallen en daaraan kon je zien dat hij niet gewoon aanviel door woede. Dan had hij een andere manier gebruikt. Door de geleidestok te gebruiken nam hij enkele risico’s. Hij wist niet precies hoever de andere stond, dus het kon zijn dat hij volledig naast zijn doel sloeg. Dat en de jongen kon het ook gewoon makkelijker ontwijken.
’Je weet niks over de relatie die ik en Valkyrie hebben,’ beet hij de jongen toe, maar de zelfzekerheid ontbrak nog steeds in zijn stem. De persoon waar hij tegenover stond had een kind met haar. Officiëel waren zij en Lawrence nog steeds gewoon vrienden en niet meer als dat. Het was die gedachten die hem niet aanstonden want het gaf hem het gevoel alsof hij minderwaardig was tegenover de anderen. Dat het al vast stond wie belangrijker was.

Ze waren goed bezig. Ruzie maken - als je het zo kon noemen - over iemand die weg was. In plaats van dat ze samen naar een oplossing zochten, kwetste ze elkaar liever. Lawrence had gewoon verder moeten wandelen. Hij had het gesprek moeten negeren en dan was heel de situatie nooit gebeurd. Maar daar was het te laat voor. De klok kon niet worden teruggedraaid.
Natuurlijk miste hij wanneer dat hij uithaalde met zijn geleidestok. Het moest een lachertje zijn voor de andere. Daarvoor haatten hij zichzelf. Hij kon niets beginnen tegen de andere, niet wanneer hij zijn aandacht er niet bij kon houden. Lawrence zou zich niet kunnen concentreren op de kleine geluidjes die de andere zou produceren. Anders had hij beter kunnen inschatten waar die stond, maar het was onmogelijk.

Dat ze hierom een conflict hadden was nog niet zo heel vreemd. Ze waren nu eenmaal beide mannelijk en dominantie was iets dat er dan natuurlijk ook bleef in zitten. Dat en ze waren gewoon menselijk en daar kwam jaloezie bij kijken. Hij wist niet voor de volle honderd procent wat voor relatie de twee hadden, maar hij dacht dat het vast zoveel mee betekende dan die van hemzelf met Valkyrie. Dat kon niet anders. Sowieso kende die twee elkaar al veel langer.

Lawrence moest zijn kaken hard op elkaar drukken toen de jongen weer begon te spreken. Een kwade frons kwam op zijn gezicht doordat hij geconfronteerd werd door de feiten. Zacht kon hij de geluiden horen die geproduceerd werden door kralen en veren. Het gaf hem een idee van de plek waar de jongen stond. ‘En jij wel?’ siste Lawrence. Hij wilde niet bekennen dat de jongen gelijk had dus kon hij niet anders dan de opmerking gewoon terug te kaatsen. ’Want zeg nu eerlijk, wat zou zij zien in een pussy als jij?’ Zo goed als hij kon wees hij verwijtend in de richting van de andere persoon. ’Iemand die zich verstopt achter grote woorden,’ ging hij verder. Wat hij zei was ook niet meer als een gok, maar de jongen had nog niet meer gedaan dan grote woorden gebruikt. Woorden die enkel kwetste en iets waar Lawrence gevoelig voor was.

Het gesprek dat ze hadden was voor geen van beide positief. Sowieso dat het enkel het negatieve in beide naar boven haalde en enkel omdat ze elkaar als concurrenten zagen. Als Lawrence misschien meer zelfvertrouwen had gehad, zou hij het niet zo erg hebben gevonden. Dan had hij misschien gedacht dat de andere jongen geen schijn van kans maakte ondanks de geschiedenis die hij deelde met haar. Lawrence vond zichzelf echter niet goed genoeg en dat maakte dat hij zo reageerde.
De jongen vertelde hem dat hij wel wist in welke positie hij stond in tegenstelling tot Lawrence. Het deed hem zijn wenkbrauwen vernauwen. EIgenlijk waren het maar woorden en moest hij het zich niet aantrekken, maar dat deed hij wel. Automatisch sloegen zijn gedachten op hol wanneer hij erover nadacht, maar hij besloot er niets over te zeggen. De kwade blik zei hopelijk genoeg.

Lawrence had de jongen misschien kunnen ontwijken. Hij had de geluiden gehoord en wist dat de andere op hem af kwam, maar hij bleef staan waar hij stond. Het enige wat hij deed was zichzelf schrap zetten voor de impact en toen kwam de andere jongen tegen hem aan. Echter was de klap harder dan hij zelf verwachten en vielen ze met twee de grond op. Lawrence viel daarbij op zijn rug met de andere boven op hem. Een vuist raakten hem toen al snel volop tegen zijn kaak. Die had hij niet zien aankomen, hij had echt niet gedacht dat de jongen zo zou reageren, maar daar had hij zich in vergist. De jongen probeerde om de pijn te negeren en geen kick te geven.
Beschermend probeerde hij zijn armen voor zijn gezicht te houden, om de schade te minimaliseren, maar het was onvermijdelijk om verschillende rake klappen te krijgen. Er was vast wel iets wat hij had kunnen doen om zich te verzetten tegen de klappen, maar Lawrence deed niets. Dat kwam omdat hij zelf vond dat hij het verdiende. Niet vanwege zijn gedrag naar de jongen toe, maar voor alles wat ervoor gebeurd was. Wat hij andere mensen had aangedaan. Het was niet meer dan logisch dat zijn straf ook kwam en die dag was aangebroken.

’Wat zal ze trots zijn als ze terug is en hoort wat je gedaan hebt,’ probeerde Lawrence zo duidelijk mogelijk te zeggen terwijl zijn gezicht werd geraakt. Op sommige momenten sloeg zijn stem dan ook over of wat het moeilijk om de klanken te produceren, maar het ging. Misschien waren ze officieel alleen maar vrienden, dat nam niet weg dat Lawrence wist dat Valkyrie wel om hem gaf en hij vermoedde niet dat ze blij ging zijn met dat nieuws. ’Dan komt ze terug en het eerste wat ze hoort is dat jij me in elkaar hebt geklopt, ze zal je vast in de armen vliegen,’ ging hij verder.
In zijn ogen had Lawrence ook nog niets misdaan buiten de gefaalde aanval met zijn geleidestok, maar zelfs dat kon je niet gelijk als erg bestempelen. Het enige wat hij deed was uitdagen en daar was hij nu eenmaal een pro in. Het was een zeer slechte eigenschap van hem.