› everything is lonely, like everybody else

Als hij besloot om terug te vechten kon hij alles zoveel erger maken als het al was. Hij had eerder mensen al in levensgevaar gebracht en dat wilde hij niet herhalen. Daarom liet hij de jongen doen en verdaagde hij elke boks na de andere. Zijn armen zorgde er soms voor dat zijn gezicht niet geraakt werd, maar het was geen garanti. Als alles langer had geduurd, was het misschien anders uitgedraaid. Lawrence had maar zoveel controle over zichzelf en als die eenmaal op was...
Lawrence wilde de andere duidelijk maken dat Valkyrie niet blij zou zijn met dit gedrag, daar was hij zeker van. Echter was het ook maar een manier van spreken om te zeggen dat ze niet in zijn armen zou vliegen. Natuurlijk ging ze dat niet snel doen, maar de andere deed alsof hij dom was en even snoof hij. Hij wilde er geen woorden aan vuil maken. Wie was hier de domme? Hmn.

Het was onnodig geweest van de jongen om zijn klauwen nog eens expres in zijn borst te zetten, maar toch deed hij het. De nagels boorde zich een weg door Lawrence zijn huid toen dat het één of het andere beest weg sprong. En zo was de jongen weg gevlucht van de confrontatie en bleef hij achter op de grond. Voor een tijd bleef hij gewoon liggen om weer tot rust te komen en alles te verwerken. Zijn ogen had hij gesloten om de tranen die hij voelde opkomen tegen te houden. Waarom kon niets gewoon eens goed gaan? Altijd moest er iets tussen komen en het was verschrikkelijk. Lawrence voelde zich verslagen om dat alles en niet enkel omdat hij gewond achter bleef. Met de zijkant van zijn hand sloeg hij nog eens hard op de grond om de woede van eerder te kunnen uiten.
Lawrence had niets gedaan. Dat was wat hij moest onthouden. De jongen had hem aangevallen en hij had erop kunnen reageren, maar dat had hij niet gedaan. Het was onmogelijk om te voorspellen wat er dan was gebeurd. In elk geval niets goeds, zoveel was zeker. Toch kon Lawrence de Basilisk in hem voelen kronkelen, hij kon de woede voelen die eruit wilde, maar die hij tegen hield. Hij had zichzelf onder controle kunnen houden en dat was iets om trots op te zijn.

Wanneer dat Lawrence weer de kracht vond om zichzelf omhoog te hijsen deed hij dat. Hij kon moeilijk een hele dag op dezelfde plek blijven liggen. Ook al was het te laat om de zwelling tegen te gaan, toch ging hij op zoek naar ijs voor zijn gezicht. Hij hoopte dat het de pijn in elk geval toch een beetje zou tegenhouden of zou verzachten.