Zijn vrijdagmiddag zag er standaard hetzelfde uit. ’s Middags stond hij wat vroeger op, om zijn wandeling naar het bos te maken. In het bos, dat voorbij enkele weilanden lag, bevond zich lichtjes bergop. Dat maakte zijn heenweg een stuk langer, maar de terugweg was wel fijn. Vooral omdat wat hij ging doen, nogal een impact had op zijn emoties. Dat hij dan gewoon rustig terug kon gaan, was een pluspunt. Elke vrijdag liep hij naar hetzelfde bos, dezelfde boom, om zijn spullen terug op te graven. De weinige voorwerpen die hij uit zijn Coven had meegenomen. Het was zijn enige connectie met zijn verleden, met zijn menselijkheid. Als hij de berg terug af kwam, dan liet hij dat deel van hem weer achter.
Al bleven die menselijke emoties wel hangen. Daarom had hij besloten om in de namiddag, na zijn terugkeer, de stad in te trekken. Alleen zijn met zijn gedachten zou nu vast niet helpen. Het was nog niet zo druk, niet zoals het ’s avonds was als de scholieren uit waren en richting de club gingen om het weekend te vieren. Toch hing hij nu al in die buurt rond, al waren de meeste plekken nog gesloten. De zwarte kat ging op de stoep zitten bij een plek waar al zachte muziek door de deur naar buiten kwam telkens iemand die open deed. Hier was het meeste leven, en dus ook de meeste kans om iemand tegen te komen die hem verder wat kon afleiden.
Anthony Bastet
Anthony Bastet
Class 2
Aantal berichten : 49
Character Profile Alias: Rowy Rynna Age: 23 Occupation: Model & Drag Queen
Onderwerp: Re: Addict vr apr 06, 2018 11:06 pm
oh honey
De deur van zijn appartement viel met een luide klap achter Anthony dicht. Met twee treden tegelijkertijd nam hij de trap naar beneden. Gehaast had hij de basis aan zijn make-up al gelegd met foundation, concealer, contour en belachelijk veel poeder. Het was niet direct een heel aardig gezicht, en gewoonlijk zou Anthony nooit zo over straat gaan, maar er waren dagen zoals deze - en vrijwel iedere andere dag van de week - dat hij te laat wakker werd, omdat hij te laat was gaan slapen, waardoor hij bij verward en verdwaasd opstaan ineens direct de deur uit moest.
Anthony sprak uit ervaring wanneer hij zei dat het enige dat hem op dit soort momenten helder en klaar voor zijn werkdag kon krijgen, een bescheiden lijn pep was. Koffie, zo had hij geconstateerd, deed simpelweg nooit voor hem wat speed wel deed, en hij wilde natuurlijk alleen maar optimaal presteren on-stage. Hij kon het Zwitserse volk dat had besloten om te komen kijken naar een man met een pruik op niet teleurstellen, dat zou gewoonweg sneu zijn. Dus kwam het toch zeker wel meerdere keren per week voor dat hij halverwege in zijn transformatieproces naar Rowy over straat ging, een stampvolle weekendtas in zijn ene hand, een sigaret in zijn mondhoek en een permanente verkoudheid.
Het was een grijze, maar niet per se koude dag buiten. Met toegeknepen ogen door het plotselinge felle zonlicht stak Anthony de straat over. Het appartement waar hij in woonde was bijzonder gunstig gelegen in verhouding tot de club waar hij werkte. Oversteken was praktisch gezien alles dat hij hoefde te doen. Hierna moest hij alleen nog een steegje door. Direct daarna bevond zich om de hoek de club. De nabijheid van zijn werkplek was een zegen, maar tegelijkertijd zijn grootste vloek, want Anthony was iemand die, wanneer hij het idee had dat hij tijd had, ook al die tijd te royaal nam. Hierdoor was het dat hij zelfs wanneer hij ‘op tijd’ zou kunnen zijn, vaak toch te laat kwam doordat hij het idee had dat hij wel rustig aan kon doen.
Nu Anthony er zo over nadacht - hij beende inmiddels met snelle passen door het steegje - vroeg hij zich af waarom hij überhaupt nog welkom was als werknemer. Hij kon zo al drie andere queens opnoemen met een betere work ethic dan hijzelf. Misschien moest hij maar eens wat meer waarderen waar zijn collega’s mee dealden. Misschien zou vandaag die dag zijn.
Hij sloeg de hoek om en was bereid om uit automatisme direct door naar de deur te lopen, maar iets zwart en pluizigs trok zijn aandacht. Voor hij het wist, zat Anthony op zijn knieën, zijn tas naast hem op de stoep geworpen, en stak hij zijn hand uit naar de schattigste kat die hij in tijden had gezien. Afwachtend hield hij zijn hand naar het beestje op, in de hoop dat hij het kattenfluisterschap nog altijd in zich had. Werk wie? Show wat?
Het zonnetje scheen zwak, wat wel aangenaam was. Na de hevige Zwitserse winter was het eindelijk lente. Voor een witch en haar familiar de drukste periode van het jaar. Er was altijd zoveel te doen als de lente kwam. Maar nu had hij geen doel, geen reden om iets te doen. Want een familiar op zich kon niet zoveel. De plichten die hij had die hij wel nog zelfstandig kon doen, die deed hij. Alsof het nog iets zou uitmaken. De kat schudde die gedachten van zich af en ging languit op het warme voetpad liggen. De stenen hadden de warmte geabsorbeerd, waardoor het leek op een verwarmd bed. Of zoiets. Minder comfortabel wel dan een zacht bed met kussens enzo. Zeer sad. Hopelijk hoefde hij niet te lang te wachten tot iemand hem van zijn verveling af kon helpen. En het lot leek hem wel gunstig te zijn vandaag. Want binnen no-time kwam er ineens uit een steegje iemand opdoemen.
“Heeee daar, schoonheid,” Zei hij. Kijk, deze jongen snapte het. Noctem liet een tevreden gesnor horen en stapte dichterbij. Hij snuffelde aan de ander zijn hand, om uit te maken of hij andere huisdieren had. Maar nee, geen opmerkelijke geuren. De kater duwde zijn kop tegen zijn hand aan, eventjes zijn eigen geur achter latend. Claimed. Vervolgens draaide hij zijn kop een beetje. Scratchies please. Ondertussen probeerde hij de jongeman een beetje te peilen. Hij had er enorm gehaast uit gezien, maar nu had hij alleen maar aandacht voor hem. En terecht godverdom! Hij probeerde te gokken waar hij naartoe op weg was, en met welk doel. Subtiel keek hij naar de inhoud van de tassen, zag een heleboel make-up en kleren. Oh, een performer ofzo? Zeer interessant. Hij wilde wel eens zien wat hij in petto had.
Anthony Bastet
Class 2
Aantal berichten : 49
Character Profile Alias: Rowy Rynna Age: 23 Occupation: Model & Drag Queen
Onderwerp: Re: Addict ma apr 09, 2018 3:25 pm
oh honey
Vrijwel direct liet de kat een snorrend geluid horen en Anthony zijn mondhoeken gleden direct in een enthousiaste glimlach. Katten. Ja. Het zwarte beestje kwam dichterbij en rook aan zijn hand zoals Anthony had geanticipeerd. Vervolgens duwde hij zijn kopje tegen zijn hand, een gebaar dat Tony altijd deed overspoelen met een sterk gevoel van validatie en liefde. En Anthony, zwak zijnde voor elke vorm van validatie, aandacht, en liefde, kon dan ook niet anders dan een vertederd geluid uitlaten en direct met zijn hand over het kopje van de kat aaien. Via het kopje gleed zijn hand verder, zodat hij met zijn vingers achter de kleine, fluweelzachte oortjes kon kroelen.
“Oh, wat ben je mooi,” mompelde hij op de liefkozende toon waarmee de gemiddelde mens tegen kinderen, maar Anthony alleen tegen katten praatte.
Terwijl hij tegen de kat sprak besloop het gevoel hem weer dat hij iets moest doen. Dat hij hier eigenlijk geen tijd voor had. Met de hand waarmee hij niet over de zwart glanzende vacht van het beeste streelde, viste hij zijn telefoon uit de broekzak van zijn skinny om de tijd te controleren.
“Fuck,” mompelde hij, van de kat opkijkend naar de deur. “Fuck, fuck, fuck.”
Een zucht ontsnapte en hij kwam overeind. Verontschuldigend keek hij naar de kat. “Aaaaah het spijt me lieverd maar ik moet gaan,” sprak hij tegen het beestje dat waarschijnlijk niets minder kon geven om het feit dat deze willekeurige voorbijganger hem moest peren. “Ben je hier zo nog?”
Hij bukte om zijn tas op te pakken en kwam opnieuw overeind. In zijn handelingen bleef hij de kater aankijken. Hoewel het beest zich waarschijnlijk prima kon redden en precies 0 emotionele waarde hechtte aan menswezens, werd Anthony bevangen door een soort schuldgevoel. Het werkte niet mee dat hij wél emotionele waarde hechtte aan katten en zich verbonden voelde met iedere knorrende pluizige viervoeter die zijn pad kruiste. Voor hij het wist bukte hij opnieuw door zijn knieën en lokte hij de kat richting de deur.
“Wil je mee?” vroeg hij, alsof het dier hem echt zou kunnen verstaan.
