Onderwerp: ROOM 021 (Ash, Eloise, Delia & Diana) zo jun 29, 2014 7:50 pm
room 021
Ze voelde hoe de wieltjes van haar koffer vast kwamen te zitten door het drempeltje dat naar haar kamer toe leidde. Diana vloekte even binnensmonds, maar wist toch haar koffer uit zijn benarde situatie te krijgen voordat ze de deur naar haar kamer opende. Ze was hier slechts een paar uur en de schoolleiding had haar nu al overspoeld met vragen: haar persoonlijke gegevens (de hele vragenlijst had ze met haar hoofd nog in Rusland met cyrillische letters opgeschreven, waarna ze zich minstens tien keer verontschuldigde en een nieuwe vragenlijst kreeg), over haar mutatie, haar grenzen en als laatste de vraag: met hoeveel meisjes ze op één kamer wilde zitten. Diana had geantwoord dat het haar niet zoveel uitmaakte: het waren immers allemaal goede studenten en hetzelfde als zij, anders zouden ze niet op deze school zitten, toch? Diana kreeg de sleutel van de kamer: 021. 21, haar lievelingsgetal. Dit kon bijna niet fout gaan.
Met haar hoofd nog steeds bonkend van de jetlag opende ze de deur en keek even de slaapkamer rond. Simpel, maar mooi ingericht: een ruime badkamer, een boekenkast, een stel bureaus en vier bedden, dus drie kamergenotes. Diana pakte het eerste bed dat ze zag, het bed dat het dichtste bij het raam stond, en claimde het door haar grote zwarte koffer op het bed te gooien. Ze legde haar hoofd even in haar handen: ze voelde zich verschrikkelijk. Hoe laat was het nu thuis? Acht uur tijdverschil, dus haar ouders zouden nu wel bijna gaan slapen. Diana probeerde de jetlag zoveel mogelijk van zich af te zetten en begon maar te doen wat ze normaal zou doen als ze in een 'hotel' kwam: uitpakken. Haar kleren hing ze netjes op in de gigantische kledingkast in de kamer. Wat moest dat een chaos worden met vier meisjes, besefte ze zich plotseling. Haar boeken sorteerde ze eerst op grootte en zette ze daarna op de boekenplank, maar toen ze zich realiseerde dat haar boeken waarschijnlijk het grootste deel van de plank zouden innemen, legde ze de twee dikste boeken - een over de uitwerking van de Griekse en Romeinse mythologie op de hedendaagse cultuur en één gigantisch boek, simpelweg Mythology genaamd - in haar koffer en schoof het zwarte gevaarte weer onder haar bed.
Diana besloot om even op bed te liggen en wat uit te rusten voordat de lessen zouden beginnen. Ze keek even de kamer rond: er leek geen spoor van de andere meisjes die op de kamer zaten, blijkbaar was zij de eerste die hier was aangekomen. Zouden het nieuwe leerlingen zijn, zoals zij? Of waren ze al langer op de school en moesten ze verhuizen naar deze kamer? Toen Diana iemand anders hoorde binnenkomen, probeerde ze zo snel mogelijk overeind te komen en keek naar de deur, hopend dat ze een glimp van de binnenkomer kon opvangen. 'Hallo,' zei ze zo opgewekt mogelijk, terwijl ze in kleermakerszit op het bed zat. De bedeltjes van haar armbanden rinkelden bijna als een deurbel, viel haar op.
Onderwerp: Re: ROOM 021 (Ash, Eloise, Delia & Diana) zo jun 29, 2014 8:13 pm
Eloise Poundrick ~ lively ~
In een zweem van haast begon Eloise haar half uitgepakte koffer weer in te pakken. Kleren sorteren en opruimen kwam er niet aan te pas, er zat een veel te grote haast achter haar handelingen. Vandaag was de dag dat ze eindelijk niet meer alleen in een kamer moest slapen. Ze was hier nu een week, en omdat ze bijna als laatste toe was gekomen, had ze een kamer op haar eentje moeten nemen, tot grote ergernis van zichzelf. Haar donkerbruine haren, die bijna zwarte leken dansten als een golf achter haar aan, maar zaten ook enorm in de weg. Half zuchtend, half brommend liet ze haar koffer even roerloos op het bed liggen en nam ze haar dikke haren nonchalant samen in een dot boven op haar hoofd.
Haar lichaam bewoog alsof het allemaal vanop een afstandje werd bestuurd, alles verliet haast automatisch zonder dat ze er al te veel bij moest nadenken. De koffer viel met een klap dicht en haar behendige, slanke vingers deden de slotjes dicht. Ze stond gereed om naar haar nieuwe kamer te vertrekken. Kamer 21 had Jean gezegd, dus Eloise zette tred met haar zware valies, en verliet haar 'oude' kamer, om haar nieuwe roomies te gaan opzoeken. Een lichte tinteling streelde de binnenkant van haar buik en om de een of andere vreemde reden voelde ze haar wangen gloeien knetteren van de elektriciteit die ze kreeg van de adrenaline in haar lichaam.
Eloise ademde enkele malen diep in en uit toen ze voor de deur stond die de doorgang vormde naar haar nieuwe kamer. Kort sloot ze haar ogen en haar lange wimpers kwamen op elkaar te liggen. Ze besefte dat ze haar enthousiasme een beetje onder controle moest houden vooraleer ze de kamer binnenging. Anders zou ze nog wel eens een onverwachtse, elektrische ontlading kunnen hebben. Kort grinnikte ze en legde haar hand op de koperen deurknop.
Een vertrouwde geur van hout en oude gordijnen kwam haar tegemoet gevlogen, en om de een of andere manier stelde het haar gerust. Haar uitzonderlijke ogen schoten de kamer rond en namen praktisch niets van de omgeving op, ze was maar naar een ding op zoek. Hallo!” Een opgewekte stem deed haar een beetje opschrikken en ze liet haar blik naar links glijden, waar een meisje in kleermakerszit op haar bed zat. Haar ogen stonden vriendelijk en de glimlach op haar gezicht deed Eloise nog extra glimlachen, waardoor haar witte tanden duidelijk zichbaar waren. ”Oh my god, éeeeindelijk.” Lachte ze en liet haar zware valies op de grond ploffen, waarna ze eens met haar schouders rolde. ”Heey, ik ben Eloise.” Ze knipperde enkele malen met haar ogen en keek het meisje breed glimlachend aan. ”Ben ik blij jou te zien! Ik wacht al een week op een kamergenoot.” Ze streek een losse pluk haar achter haar oren en deed enkele stappen in de richting van het meisje, naar het bed dat een meter naast dat van haar stond. ”Vind je oke als ik me hier installeer?” Ze streelde met haar slanke vingers over het dekbed en zette zich tegenover het meisje neer, terwijl ze haar strak aankeek. Doordat haar haren uit haar gezicht hingen vielen haar ogen nog eens extra op. Het viel haar op dat er nog twee bedden overbleven, en ze vroeg zich af of er nóg meisjes bij zouden komen. De kriebels in haar buik waren nog steeds niet verdwenen.
Eloise voelde hoe haar lichaam vanbinnen knetterde van de energie, wat gelukkig niet van buiten zichtbaar was, zolang ze het niet opriep. Ze balde haar handen tot kleine vuisten en legde ze op haar schoot, terwijl ze haar benen ook onder zich optrok en in kleermakerszit ging zitten. Het was altijd aangenamer om met iemand te spreken als je dezelfde houding aannam. En spreken wilde ze maar al te graag, ze had al een hele week op haar tong moeten bijten omdat ze niemand had om mee te praken. Er waren zoveel vragen waarmee Eloise het nieuwe meisje mee wilde overstelpen, maar ze wilde niet té hevig overkomen, dus beet ze maar op haar volle lip en keek haar glimlachend aan, wachtende totdat ze zichzelf voorstelde, en misschien een vraag voor Eloise had. Ze straalde een en al enthousiasme uit en moest haar ademhaling onder controle houden.
Onderwerp: Re: ROOM 021 (Ash, Eloise, Delia & Diana) zo jun 29, 2014 10:27 pm
room 021
De enorme glimlach van het meisje deed Diana nog meer glimlachen. Ze 'kende' het meisje nog maar een paar seconden, maar ze nu al vertrouwd, op een vreemde manier. ”Oh my god, éeeeindelijk.” Haar stem paste precies bij haar: net zo opgewekt en enthousiast als ze binnen was gekomen. ”Heey, ik ben Eloise.” Haar naam paste ook al zo goed bij haar. De naam Eloise had ze nog nooit gehoord, maar het klonk heel elegant, heel sophisticated. ''Ik ben Diana,'' antwoordde ze. Die-jaa-naa, zo werd haar naam uitgesproken, niet het Dai-jen-nah wat ze er hier in Amerika van maakten. Diana kon het ze niet kwalijk nemen.
”Ben ik blij jou te zien! Ik wacht al een week op een kamergenoot.” Hmm, Eloise was blijkbaar niet nieuw. Eloise's enthousiasme was aanstekelijk, bijna als een vonkje dat van het ene naar het andere meisje oversprong. ''Ik ben nieuw hier, ik ben net een paar uur geleden aangekomen op Genosha Island,'' glimlachte Diana, ''dus dan zijn we allebei elkaars eerste kamergenoot.'' Ze kon het zich niet voorstellen om een kamer helemaal alleen te hebben. Natuurlijk, een beetje privacy was ook fijn - niet dat ze dat nu nog kon krijgen met drie kamergenoten om haar heen - maar langer dan één week alleen op een kamer zitten? Ze zou gek worden. Gelukkig had ze nu Eloise als gezelschap - de andere twee meisjes zouden er vast snel aankomen. Eloise liep nu naar het bed tegenover haar en streelde met haar vingers over het dekbed. Had ze twee verschillende oogkleuren? Wat gaaf! Zou het misschien iets te maken hebben met haar mutatie? ”Vind je oke als ik me hier installeer?” ''Oh ja, natuurlijk!'' antwoordde Diana en glimlachte toen Eloise ook in kleermakerszit ging zitten. Diana pakte een haarelastiekje dat ze nog om haar pols had zitten, temidden van de talloze gouden armbandjes met sierlijke bedeltjes die ze om beide polsen had en vlocht haar zwarte haren in een losse vlecht. ''Eloise, welke mutatie heb jij?'' vroeg Diana nieuwsgierig. Misschien was het iets té direct, maar ze was zo vreselijk benieuwd naar de mutaties die de studenten hier hadden. ''Alvast sorry trouwens als ik iets te bot of moe reageer, ik heb nogal last van een jetlag.'' Het bijna elektrische enthousiasme van Eloise had haar wat levendiger gemaakt, maar Diana wilde eigenlijk het liefste in bed kruipen en een paar uur slapen. Toen ze een geluid hoorde keek ze weer naar de deur. Een nieuwe kamergenote?
Voor de twintigste keer vandaag ging haar telefoon weer eens af met een onbekend nummer. ''Als je iets te zeggen hebt, motherfucker, zeg het dan. In plaats ervan zo in m'n fucking oor te hijgen kan je, I don't know, misschien woorden zeggen. Dat gehijg van je werkt voor geen kut en ik heb niet eens een idee wie je bent. Als je me nu eens bang probeert te maken en daarbij je naam hijgt, da's misschien nog eens een idee. Bel me terug zodra je wat hersens hebt gekregen.'' Suggesteerde ze gefrustreerd en hing op om het apparaat in haar open geklikte koffer te flikkeren, bovenop de andere spullen die ze had moeten inpakken om deze kamer te verlaten. Blijkbaar hadden al haar kamergenoten haar verlaten en gesmeekt om een andere kamer, zonder haar. Ze had ervan genoten, een paar weekjes alleen in een kamer te moeten zitten. Al was ze voornamelijk toch op Junior's kamer te vinden geweest. En had ze haar oude kamergenoten teruggepakt door ze, wanneer ze het minst verwacht hadden, vast te zetten aan het bed met duct tape. De opdonder had zelfs foto's van ze gemaakt wanneer ze sliepen en uiteindelijk wakker werden en ze op Instagram gedumpt. Oh ze had ervan genoten. Ze herinnerde zich nog perfect hoe Junior en zij er zo stuk om hadden gelegen dat ze de halve gang van de kamers van de jongens op hun dak hadden gekregen. Jammer genoeg waren ze net zo snel weer weggegaan als dat ze gekomen waren, ze had wel langer lol met ze hebben willen beleven. Om eerlijk te zijn herinnerde ze hun namen niet eens meer. Hun mutatie had ze ook weinig van opgepikt, al was er wel een blonde geweest met honden-oren, waar ze vaak genoeg plezier van had gemaakt, met of zonder Junior.
Ze merkte hoe haar koffer tegenstribbelde bij iedere pas die ze zette doordat één van de wieltjes afgeroest was door het feit dat ze het ding zo slecht behandeld had en nu had het maar één ondersteunend wieltje die het ook nog maar net uithield om eraan te blijven zitten. Delia werd er alleen maar geïrriteerder door en dit was één van de weinige momenten dat ze wenste dat er een gast was die het voor haar over zou nemen. Als ze nu eens allemaal niet bang voor haar waren, of in ieder geval, de meesten dan. Sommige dachten dan weer dat ze veel stoerder dan haar waren, al lieten ze haar wel weer met rust. Dus daar was ze dan, op zichzelf met Junior hier en daar om haar heen. Het was de enige knul met wie ze daadwerkelijk conversaties hield, op de schoolhoofden na, maar dat waren geen grappige gesprekken. Als het 'sadistische rebel meisje' van de school zou er zeker weten niemand haar koffers of boeken dragen. En weten hun wat? Ze had niemand nodig, ze kon prima voor zichzelf zorgen. Al betekende dat nu ook dat er een meisje over haar koffer heen struikelde en ze kon het niet helpen om met haar ogen te rollen. ''Kijk uit je ogen, fucking cunt!'' Krijste ze opgefokt voordat ze vanuit haar ooghoeken opmerkte dat er een deur openstond en toen ze haar ogen op het nummer van de kamer liet vallen zag ze dat ze hier moest wezen. ''Well, well, well, nummer 21.'' Proestte ze uit, trok de koffer meedogenloos de kamer in en hoorde het meisje piepen aangezien ze het zware ding over haar voet getrokken had, maar ze gaf haar geen seconde van aandacht meer. Zonder erbij stil te staan dat er nog maar twee andere meisjes in de kamer en drie bedden, sloeg ze de deur achter haar kont dicht en smeet het zware ding op het eerste bed dat ze zag dat niet bezet was. ''Ik heb een sigaret nodig,'' zuchtte ze luid en graaide naar het pakje in haar binnenzak, evenals de aansteker die ze eerder in haar vorige kamer achter haar oor had geplaatst en leunde tegen de muur aan het uiteinde van haar bed. Zonder te vragen of haar kamergenoten het zouden appreciëren als ze een levensdodend wapen zou aansteken of op z'n minst een raam open te zetten; stak ze het ding aan met drie keer geflikker van haar aansteker voor hij daadwerkelijk aan ging. ''Dus, stellen jullie je nog voor of? Ik neem aan dat ik mijn naam niet meer hoef te zeggen.'' Nadat ze een jongen bijna vermoord had in de Danger Room was het gerucht nogal snel verspreid geraakt, ook hoe ze een waarschuwing had gekregen om van school gestuurd te worden als ze het nog eens zou doen. Kon zij er wat aan doen dat haar mutatie uitschoot wanneer hij de ballen had om op haar schoenen te spugen, boeiend dat het per ongeluk was.
Ze opende de deur en stapte de hal binnen, haar spullen stonden nog steeds netjes onder de kapstokken geparkeerd. Onaangeroerd. Ash glimlachte, ze pakte de koffer en de kleine grijze rukzak en liep de gang verder in. 0.18, 0.19, 0.20... Opeens struikelde ze voorover. De tas en de koffer vielen uit haar hand op de grond. De gene over wier koffer ze was gestruikeld rolde met haar ogen, ''Kijk uit je ogen, fucking cunt!'' schreeuwde ze. 'Bitch.' bijna sprak Ash de woorden uit, maar toen ze een blik op het meisje wierp bedacht ze zich. Ze had een redelijk gevaarlijk uiterlijk, niet iemand om nog bozer te maken... Terwijl ze zelf opstond liep het andere meisje een kamer in, Ash kon een gil van plotselinge pijn net onderdrukken, maar kon niet voorkomen dat er een soort hoge piep uit haar mond ontsnapte. Ze greep haar voet terwijl de kamerdeur dicht sloeg. 0.21. Het meisje was haar kamergenote!
Ze stond op. Met haar kaken als bankschroeven op elkaar geklemd raapje ze haar spullen op en stopte ze terug in de koffer die was open gegaan. Bij elke stap kromp ze ineen van de pijn. Zou haar voet gebroken zijn? Dat dacht ze niet, het bleef tenslotte maar een koffer. Misschien gekneusd, het was namelijk wel een erg zware koffer. Een hand had ze tot een vuist gebald om de pijn te onderdrukken, met de andere opende ze de deur. Vier bedden, drie meiden en zij zelf. Voor ze goed keek liep ze zo normaal mogelijk naar het laatste bed en plofte er neer. Het eerste wat haar opviel aan de twee meisjes die niet met een koffer over haar voet heen gereden hadden, was dat ze allebei naar haar keken. Het tweede wat haar opviel was dat ze een ervan al had ontmoet in de tuin. 'Heey.' zei ze glimlachend.
