Dance, Dance

Verveeld staarde Aiden naar het plafond van zijn nieuwe kamer. Enige tijd geleden was hij aangekomen op het eiland en had hij zijn kamer weten te vinden zonder bijzondere gebeurtenissen. Vrijwel meteen was hij aan het uitpakken begonnen en daar was hij ook zo klaar mee geweest; veel spullen had hij immers niet meegenomen. Tot zijn teleurstelling had hij geen kamergenoot om te leren kennen, dus waren zijn enige opties om even te rusten of om de school te gaan verkennen. Omdat hij redelijk uitgeput was van de reis had hij voor de eerste optie gekozen, maar daar had hij nu zichtbaar spijt van. Stilzitten was niet zijn ding. Dat was het nooit geweest. Dit moment was dus ook geen uitzondering. Aiden ging recht op zijn bed zitten en liet zijn grijze ogen naar de deur glijden. Misschien was het geen slecht idee om de boel toch nog even te gaan verkennen. Zo laat was het nog niet eens en er was vast veel te doen op een school vol mutanten. Wie weet kwam hij wel een interessant iemand tegen waar hij vrienden mee kon worden. Yeah, dat klonk hem als muziek in de oren. Zonder er verder nog over na te denken, stond Aiden op van zijn bed en liep naar de deur om naar buiten te gaan. Vlak voor hij die achter zich dicht kon trekken, realiseerde hij zich dat hij bijna zijn sleutel was vergeten. Niet dat zoiets een enorm probleem voor hem was, aangezien hij een mutatie had waarmee hij vals kon spelen, maar hij nam toch liever het zekere voor het onzekere. Eenmaal met de originele sleutel in zijn broekzak verliet hij zijn kamer zelfverzekerd en ging op verkenning.

Aiden had ervoor gekozen om eerst de gebieden buiten de school te verkennen. Hoewel het zomer was en de dagen sowieso langer duurden dan de nacht, liep hij toch liever in de middag buiten rond dan in de nacht. Terwijl hij rondliep, hoorde hij veel over de school zelf. Zo wist hij bijvoorbeeld door willekeurige mutanten dat er een zwembad in de buurt was en dat het op het moment vrij druk bezocht werd. Dat was ook niet gek met deze hitte, maar Aiden had vandaag niet zoveel zin in zwemmen. Hij ging veel liever in het gras liggen. Hij hoorde ook iets over een speeltuin, atletiekbaan en een strand. Dat laatste lag nogal voor de hand aangezien het een eiland was, maar het waren allemaal plaatsen waar hij op het moment niks te zoeken had. Zijn wandeling bracht hem in een bloementuin, die hij natuurlijk even bewonderde voor het mooie vakwerk, maar het was de plotselinge muziek die hij hoorde wat daadwerkelijk zijn aandacht trok. Aiden keek weg van de bloemen en om zich heen, maar hij zag nergens iemand met een radio of muziekspeler rondlopen. Nieuwsgierig en vastberaden liep hij de bloementuin uit, zoekend naar waar de muziek vandaan kwam en zag uiteindelijk op een afstand een prieeltje staan. Het was niet bijzonder groot, maar dat had wel wat. In het prieeltje zag hij een figuur bewegen en aan het geluid te horen, kwam het van het prieeltje vandaan. Zijn nieuwsgierigheid nu tot een nieuw hoogtepunt gerezen, liep hij richting het kleine gebouwtje om te zien wat er allemaal gebeurde.

Eenmaal dichterbij gekomen, kon Aiden zien dat het een meisje met donker haar was die zich in het prieeltje bevond. Tot zover was er niks opmerkelijks aan – behalve dan dat het meisje aan het dansen was op de muziek die ze bij zich had. Hij liep dichter naar het prieeltje en legde zijn armen tegen het hek dat eromheen zat. Veel kon hij echter niet door het hek zien, dus besloot hij om op de onderkant van het prieeltje te springen en zichzelf over het hek te laten hangen. Helaas verloor hij zijn evenwicht vlak voordat hij überhaupt landde en viel hij achterover in het gras. Natuurlijk gebeurde dat niet zonder een gil te slaken. “Clunge,” mompelde hij, terwijl hij op de grond zat en de pijn probeerde te negeren. Vervolgens keek Aiden omhoog, checkend of het meisje was komen kijken. Mocht dat wel het geval zijn had hij in ieder geval al een schaapachtige glimlach op zijn gezicht. Hopelijk had hij haar niet laten schrikken.

OOC: & Anna~

De gil die geslaakt werd, die in eerste instantie van hem was maar gevolgd werd door een ander, gaf in ieder geval al aan dat het meisje inderdaad van hem was geschrokken. Ergens voelde hij zich daar wel schuldig over, vooral omdat ze zo geconcentreerd bezig leek en hij die concentratie plots verbrak door willekeurig te vallen en schreeuwen. Als hij er nou de controle over had gehad, dan had hij niet gegild, maar helaas was het nou eenmaal een karaktereigenschap van hem en daar kon hij weinig aan doen. Hij kon het het meisje ook niet kwalijk nemen dat ze geschrokken was. Zelf zou hij waarschijnlijk hetzelfde hebben gedaan. Tot zijn verbazing zag ze er alles behalve kwaad uit. Haar bruine ogen keken hem zelfs bezorgd aan. “Oh mijn god,” prevelde ze. “Gaat het?” Aiden hield zijn rechterhand op, vergetend dat daar het verband om zat, en opende meteen zijn mond om te reageren. “’t Gaat prima!” sprak hij met een kleine, scheve grijns op zijn gezicht. “Ik testte gewoon even uit of het gras lekker zit,” ging hij verder, waarop hij nu met diezelfde hand over het gras heen wreef voor extra effect. “Yep. Heerlijk.” Aiden stond toen langzaam op en veegde zijn korte broek schoon, terwijl hij zijn benen botweg negeerde. Daar was toch niets bijzonders mee gebeurd, toch? Nee, hij bloedde zo te zien nergens. Dan hoefde hij zich ook geen zorgen te maken om zijn mutatie. Zijn grijze ogen gleden van zijn benen terug naar het meisje, waardoor hij zich herinnerde dat zij ook had gegild, maar dan door zijn toedoen. “Sorry dat ik je liet schrikken,” verontschuldigde hij zich. “Dat was niet mijn bedoeling,” vervolgde hij. Inmiddels was de schaapachtige glimlach terug op zijn gezicht en wreef hij ietwat ongemakkelijk over zijn achterhoofd.

Aiden besefte zich al snel dat dit wellicht een buitenkans was om nu al iemand te leren kennen. Tijdens de twintig jaar die hij geleefd had, had hij nog nooit contact gehad met een andere mutant. Dit was dus een nieuwe ervaring voor hem, zelfs al voelde het heel gewoontjes, en dat was wat hem dichterbij het prieeltje dreef. Langzaam zette hij een paar passen richting het kleine gebouwtje en hij bleef een meter of twee ervandaan stilstaan. Vervolgens schraapte hij zijn keel. “Uhm, hallo,” begon hij, zijn blik nog altijd op de vreemdelinge gericht. “Ik ben Aiden Freeman,” vervolgde hij, zichzelf voorstellend. “Ik ben nieuw hier. Eigenlijk ben ik er sinds vandaag, maar dat doet er niet echt toe, I guess.” Aiden viel even stil, maar opende zijn mond opnieuw toen hij weer wat woorden had gevonden. “It’s my pleasure to meet you.” Hij had er niet echt aan gedacht dat het gevoel misschien niet wederzijds was omdat hij haar gestoord had, maar hij hoopte dat ze niet al te boos was over de interruptie. Ze leek ook niet echt boos tot nu toe, dus dat zag hij als een kans om te socialiseren. Niet dat hij het daadwerkelijk doorhad als iemand boos op hem was – zeker niet als het heel subtiel gebeurde, want daar was hij veel te dense voor. “Wat was je eigenlijk aan het doen, als ik vragen mag?” vroeg hij, wetend dat ze eigenlijk aan het dansen was, maar hij stelde de vraag uit interesse. Misschien dat ze bereid was om hem meer erover te vertellen. En als ze hem vertelde dat hij moest oprotten, dan deed hij dat wel. Uiteindelijk.

Het meisje scheen het, gelukkig, niet erg te vinden. Verre van zelfs. Aiden kon de uitstraling die ze gaf het beste omschrijven als enthousiast. Ze groette hem ook beleefd en luisterde naar zijn korte introductie. Hij wist niet of hij moest toegeven dat hij geluk had of niet, mocht dat geluk opeens willen omslaan in het tegenovergestelde. Dat gebeurde vaker. De donkerharige heette hem met genoegen welkom op de school en vertelde wat meer over wat er te beleven viel. Het laatste wat ze meedeelde had duidelijk een extra betekenis, hoewel hij die pas doorhad zodra ze veel betekend begon te grijnzen. “Oh,” reageerde hij. “Nou, ik wil best wel een kijkje nemen daar. Lijkt me wel gezellig.” Het meisje stelde zich vervolgens voor als Anna van Houten en maakte een mooie buiging die hem aan een ware danseres deed denken. Hij lachte even. “Nederlands?” vroeg hij, wederom uit interesse. Nederland lag niet bepaald ver van zijn thuisland af en zijn thuis was vrij drukbezocht door de Nederlanders. Eigenlijk door meer verschillende culturen, maar na twintig jaar wist hij ze toch wel gemakkelijk te onderscheiden. Hoewel er uitzonderingen waren, natuurlijk. Maar één van zijn buurlanden was wel makkelijk te herkennen. Aiden was zelf nooit echt naar Nederland geweest; iets wat hij ergens toch wel jammer vond. Hij had graag wat meer van de wereld gezien en voorlopig had hij die kans nu gekregen, zelfs al moest hij hier de rest van zijn leven verblijven. Ach, je kon niet alles hebben, of wel?

“Natuurlijk mag je dat vragen,” reageerde Anna op zijn vraag, terwijl ze haar hoofd van hem wegdraaide en naar het prieeltje keek. Aiden volgde haar blik, hoewel hij vanaf de grond een stuk minder kon zien dan haar. Ze vertelde dat ze eigenlijk wilde oefenen met dansen, maar dat ze afgeleid raakte. Vervolgens bedankte ze hem, omdat hij blijkbaar haar concentratie had teruggehaald. Aiden fronste lichtjes, maar besloot er verder niet op in te gaan. Als iemand hem liet schrikken, duurde het eeuwen voor hij zijn concentratie weer terug had. “Dansen, eh?” mompelde hij. “Mind if I watch?” vroeg hij weer. Zeggen dat dansen één van zijn grote passies was, deed hij niet, want dat wist hij eigenlijk niet. Hij had het nog nooit geprobeerd. Niet serieus in ieder geval. Toekijken had hij echter wel vaker gedaan en het lag een beetje aan de performance, maar normaal gesproken vond hij het wel leuk om te zien hoe anderen vloeiend over de vloer rondbewogen. “Ik heb nog nooit iemand live zien dansen, buiten feestjes en andere niet-professionele zaken,” legde hij uit. Niet veel later toverde hij een speelse grijns rond zijn lippen. “Misschien kun je me wat nieuwe moves leren?”

De enthousiaste knik die hij kreeg van Anna vertelde al genoeg. Ze was inderdaad Nederlands. Hij wist alleen niet zeker of ze enthousiast was over het feit dat hij haar taal had herkend of omdat ze nationalistisch was. Aiden glimlachte bij haar volgende reactie en knikte instemmend. “Ik zal mijn best doen om aan je verwachtingen te voldoen,” grijnsde hij, waarop hij lichtjes en nederig voorover boog. Vervolgens begon hij aan zijn korte uitleg over wat hij wel van dansen wist en moest de donkerharige grinniken. Even vroeg hij zich af waarom dat was, totdat ze al snel zelf uitleg begon te geven. “Dansende tieners in een gymzaal is héél anders dan professionele dans. Het kost vaak maanden om een goede choreografie uit te voeren, laat staan schrijven. En aangezien ik hier geen instructeur heb moet ik mezelf alles leren, wat nog best lastig is. Gelukkig kan ik al een hele hoop.” Aiden floot zachtjes, duidelijk onder de indruk dat Anna al heel wat kon zonder een instructeur. Zelf zou hij ook heel wat dingen ondernemen zonder hulp, maar toezicht was in zijn geval toch beter. Niet omdat hij het niet kon, maar juist omdat hij het op de één of andere manier toch altijd voor zichzelf verpeste. Niet dat hij daadwerkelijk iets brak of dergelijks, dat geluk had hij dan toch wel, maar zijn gedrag was niet anders te omschrijven dan met ‘brokkenpiloot’. Of in ieder geval ‘enorme kluns’. “Impressive,” voegde hij er nog aan toe. “Wie weet ben jij wel de eerste instructeur hier. Of in ieder geval de volgende,” sprak Aiden met een lichte grijns, waarbij zijn tanden ontbloot waren.

“Weet je zeker dat je dat aan durft?” vroeg Anna hem vervolgens, hoewel hij het gevoel had dat het niet geheel serieus was. Ze had immers een brede grijns rond haar lippen, die er tevens voor zorgde dat Aiden haar gezichtsuitdrukking weerspiegelde. “Beantwoord dit je vraag?” reageerde hij en zette zich van de grond af, waarmee hij de kleine afstand tussen het prieeltje en hem overbrugde. Vervolgens sprong hij tegen het hek van het prieeltje op en plaatste één van zijn handen op de rand ervan, proberend zijn lichaam over het hek heen te gooien. Aiden trainde niet vaak en sporten had hij ook al een lange tijd niet meer gedaan, dus het koste hem wel enige moeite om zijn lichaam omhoog te hijsen. Hierdoor bleef zijn voet dan ook achter het hek haken, terwijl de rest van zijn lijf er wel overheen ging, waardoor hij zijn evenwicht verloor en natuurlijk naar voren viel. Wederom slaakte hij een gil van schrik, ook al was dit ook een beetje uit frustratie. Frustratie omdat dit hem niet lukte en dat hij voor een tweede keer faalde in het bijzijn van Anna. In niets minder dan vijf minuten.

Was het niet voor het feit dat Aiden te druk bezig was met zijn val, dan had hij Anna waarschijnlijk weer horen gillen en dan had hij zich afgevraagd waarom ze precies gilde. Was het omdat hij gilde? Of was het puur en alleen een standaard reactie van haar, zoals zijn gegil de zijne was? Hij had niet echt tijd om daar aan te denken, want hij zag de vloer al veel te snel op hem af komen. Gelukkig voor hem was Anna bereid om hem op te vangen, hoewel zijn gewicht waarschijnlijk teveel voor haar werd en ze uiteindelijk allebei op de grond belandden. Aiden was echter boven op haar terecht gekomen, waardoor zijn val iets zachter eindigde dan verwacht. Hij hoopte alleen dat Anna zich nu niet had bezeerd. Langzaam keek hij op en probeerde recht in haar bruine ogen te kijken. “Oh mijn god. Gaat het?” hoorde hij haar zeggen. Huh, déjàvû. “’k Denk het?” reageerde hij lichtjes verbaasd. Hij voelde geen pijn of iets. Óf hij was het inmiddels wel gewend óf Anna had inderdaad zijn val heel wat verzacht. Hij gokte op het laatste. Het meisje liet hem een scheve grijns zien, waardoor hij het gevoel kreeg dat zij ook niks had, en vertelde toen dat hij moest stoppen met vallen. Aiden begon nu zelf te lachen. “Dat zeg ik mezelf ook al jaren,” reageerde hij. Een herinnering van zijn jeugd, of eigenlijk zijn gehele leven, zonder een val had hij eerlijk gezegd niet eens.

Realiserend dat hij nog altijd op Anna lag, sprong hij bijna omhoog om van haar af te komen. Hij wist zich echter nog in te houden en op een normale manier op te staan, anders zou de situatie alleen maar verergeren, of niet soms? Toen hij eenmaal recht stond, stak hij zijn hand uitnodigend naar het donkerharige meisje op de grond uit. Hij mocht dan een enorme kluns zijn, maar hij was geen klootzak die iemand niet omhoog hielp. Zeker niet als diegene hem had beschermd. “Weet je zeker dat jij dit wel aandurft?” vroeg hij grijnzend. “Ik kan wel wat meer dan vallen, maar dat geldt ook voor mijn ongeluk,” vervolgde Aiden. Ergens wist hij dat Anna niet zo snel terug zou krabbelen, maar deed ze dat wel, dan had hij er alle begrip voor. Het was namelijk vaker voorgekomen dat mensen het opgaven bij hem, dus hij was het inmiddels wel gewend.

Anna scheen hem genoeg te vertrouwen om omhoog geholpen te willen worden door hem. Zelfs nadat hij door zichzelf twee keer onderuit was gegaan en dat het zijn schuld was dat Anna was gevallen – om nog maar te zwijgen over het feit dat hij haar had laten schrikken. Aiden hoorde haar zeggen dat ze ergere klunzen kende en hoewel dat bij hem vrij onwaarschijnlijk klonk, luchtte het hem wel op. Ze was dus niet zo’n persoon die hem als een baksteen liet vallen of hem belachelijk ging maken. Toch? Ach, wat maakte het ook uit. Het was niet zo dat hij er wakker van lag wanneer iemand hem expres iets wijs probeerde te maken, alleen maar omdat hij een grappige reactie gaf. Aiden trok haar overeind en merkte dat ze lichter was dan hij had ingeschat. Niet dat hij haar daadwerkelijk dik vond, maar normaal gesproken hoefde hij dames nooit overeind te trekken. Af en toe bij zijn jongensvrienden, ja, en dan moest hij wel meer kracht zetten, maar Anna was geen jongen. Hierdoor kwam de donkerharige niet tot stilstand zodra ze recht was en viel ze juist door naar voren, recht tegen zijn borstkast aan. Zich schamen deed hij niet vaak, maar op dit moment voelde hij zich toch wel een beetje ongemakkelijk. Waarschijnlijk omdat het niet zijn bedoeling was geweest Anna tegen hem aan te trekken. Zijzelf scheen ook licht verrast te zijn. Aiden keek omlaag zodra hij haar hoorde praten, waardoor hij nu recht in haar koffiebruine ogen staarde.

“Sterke arm,” complimenteerde ze hem, waar hij toch lichtjes om moest blozen. Complimenten kreeg hij niet vaak – althans niet zulke – en hoewel hij juist vond dat zijn kracht wel meeviel, deed het hem toch goed om dat te horen. Tijd om erop te reageren had hij echter niet, want Anna pakte prima haar kans van hun houding en draaide met een pirouette van hem weg, terwijl ze zijn hand nog vasthield. Hij lachte even om de aanpak en luisterde vervolgens aandachtig naar wat ze te zeggen had. “Ik heb het zelf nog niet meegemaakt, maar ik geef je wel gelijk,” reageerde hij. Hij had het immers wel al eens gehoord; alleen niet van dansers die over hun eigen voeten vielen wanneer ze gewoon over straat liepen. Anna scheen echter vrij zelfverzekerd over het feit te zijn, dus geloofde hij haar blindelings. “Dus, moet ik eerst nog een demonstratie doen, of wil je meteen oefenen? Wat voor dans zou je eigenlijk willen leren?” kwamen toen de twee vragen. Aiden dacht even na, maar hield zijn mond niet dicht totdat hij een antwoord had gevonden. “Uuuuuuuhhhhh… Waar heb je het meeste zin in? Ik weet eigenlijk niet zo heel veel van dansen af, to be honest, dus misschien iets makkelijks?” begon hij. Vervolgens dacht hij na over zijn eigen voorstel. Wist hij überhaupt wel van een makkelijke dans af? “Ik heb gehoord dat de wals makkelijk te leren is.”

Aiden hoorde al snel dat de muziek veranderde en dat het nummer nu gedraaid werd waarschijnlijk voor hun wals was. Zoveel wist hij nog wel over muziek en dans, maar daar hield het dan ook zo’n beetje bij op. De enige keer dat hij daadwerkelijk danste, was in een club of tijdens een feest bij één van zijn vrienden thuis en dat was ook niet echt wat je dansen kon noemen. Hij had namelijk nogal vreemde moves voor zichzelf verzonnen, gewoon zodat hij de clown kon uithangen en zijn vrienden kon laten lachen. Echt dansen met een meisje tijdens zo’n feest was nooit bij hem voorgekomen of opgekomen – laat staan echt serieus dansen zoals Anna hem nu wilde leren. Deze bevestigde overigens dat de wals de makkelijkste dans was en voegde zich weer bij hem, waarbij ze vlak voor hem ging staan en uitlegde waar hij zijn handen moest leggen. Daar bleef het alleen niet bij; ze pakte ook zijn handen vast en legde die op de plek waar ze moesten zijn. Aiden was even overrompeld door het plotselinge lichamelijk contact, maar dat negeerde hij al snel. Het was immers een wals die ze gingen dansen en lichamelijk contact was dan noodzakelijk. Desondanks voelde hij zich een beetje uit zijn element. Natuurlijk had hij er niks op tegen, maar hij was het niet echt gewend – zeker niet op deze manier. Anna zelf scheen er geen problemen mee te hebben, wat ergens ook vrij logisch was. Ze was dit vast al beter dan hem gewend.

"Nu is normaal de man degene die leidt, maar gezien ik hier de betere danser ben lijkt het me wel eerlijk dat ik het nu doe," sprak de donkerharige, terwijl ze hem een glimlach liet zien. Het was een heel ander soort glimlach dan hij tot nu toe van haar had gezien, maar dat betekende absoluut niet iets slechts in zijn ogen. Hij weerspiegelde de glimlach en volgde vervolgens haar blik naar de grond; naar hun voeten. Anna begon vervolgens de stappen uit te leggen, waarop hij aandachtig begon te luisteren en net als haar deed wat ze vertelde. Aiden merkte dat het meisje niet meer omlaag keek, maar kon het niet helpen om dat nog wel te doen. Althans, totdat de uitleg van de dansstappen was afgerond en hij doorhad hoe het moest. Toen Anna ook nog eens meldde dat hij niet naar zijn voeten mocht staren, keek hij abrupt omhoog, een beetje beschaamd over het feit dat hij dat tot nu toe wel gedaan had. Hij grijnsde schaapachtig en besloot toen de leiding op zich te nemen, aangezien dat voor de mannen was weggelegd en hij toch de man was. In het begin ging het ietsje stroef, maar hoe meer tijd er verstreek, hoe beter het bij hem ging. Het ging op een gegeven moment zelfs zo goed, dat Aiden besloot de eerdergenoemde draaibewegingen uit te voeren. Of nou ja, een poging tot. “Hey, dit gaat nog best goed,” begon hij. “Ik ben nog niet over mijn eigen voeten gestruikeld!” De neiging om naar zijn voeten te kijken was er wel, maar om de een of andere rede vond hij Anna interessanter. Zelfs al kon hij er niet echt zijn vinger opleggen waarom. Misschien omdat hij met háár aan het dansen was en niet met zijn voeten? Aiden was echter zo afgeleid door hun dans dat hij zijn omgeving vergat en langzaam naar het hek om het prieeltje heen draaide. Daar kwam hij pas achter toen hij het hek plots in zijn rug voelde. Van schrik leunde hij achterover, maar verloor daarbij zijn evenwicht en viel, zoals gewoonlijk, weer naar achteren – het prieeltje uit. Hij besefte alleen te laat dat hij Anna vasthad en was ook veel te laat met haar los te laten. Hopend dat hij haar niet meetrok slaakte hij nog een gil, maar hij deed wel nog een poging om zichzelf als eerste op de grond te laten vallen, mocht hij het meisje toch meetrekken in zijn val.

Anna kon veel zeggen over Aiden's moves, maar slecht was hij niet. Voor iemand die net had toegegeven dat hij nog nooit had gedanst tenminste. Hij zat nog lang niet op Anna's niveau, maar hij deed het wel en hij durfde zelfs de dans te leiden. De eerste paar rondes telde Anna nog zachtjes mee om de maat aan te geven, maar daar stopte ze al snel mee. Het was simpelweg niet nodig. Wat haar misschien het meest verbaasde was dat hij niet eens naar zijn voeten keek. Hij keek in plaats daar van naar haar, en hoewel ze had gezegd dat dat ook niet de bedoeling was kon ze het niet over haar hart verkrijgen om hem te verbeteren. Zijzelf deed wel haar best om opzij te kijken, maar kon het soms ook niet laten om vanuit haar ooghoek naar hem te gluren. Eén regeltje mocht Aiden wel verbreken, omdat hij het voor de rest zo goed deed. Daar zou ze hem later wel op wijzen.

Het duurde niet lang of hij stuurde haar ook al een draai beweging in. Hier schrok ze een beetje van, en ze had sterk het gevoel dat ze weer zou moeten tellen voor de maat, maar hij bleef keurig de muziek volgen. Aiden had zelf ook zijn verwachtingen overschreden, al ging het bij hem meer om zijn klunzigheid. Ze grinnikte om zijn opmerking. Wist hij nou zo goed hoe hij haar aan het lachen moest maken, of was zij extra giechelig vandaag? "Kijk nou, je bent een natuurtalent!"

Ze had de woorden nauwelijks uitgesproken of het ging mis - ze zag zelf niet precies wat er gebeurde, maar gezien de afstand tussen de rand van het prieel en hunzelf akelig was afgenomen had ze een voorgevoel. Aiden raakte de rand en verloor daarbij blijkbaae zijn evenwicht, waardoor hij de rand over viel. Als Anna niet gereageerd had zou ze zelf ook meegetrokken worden, maar dit was gelukkig niet het geval. Nou ja, gelukkig - het gelukkigst was geweest als ze Aiden ook aan deze kant van het prieel had kunnen houden, of als ze op zijn minst had kunnen voorkomen dat hij één van haar handschoenen uit trok. Net als eerdere keren gilde ze, al was dat niet het ergste wat ze deed. Haar hand werd natuurlijk gedeeltelijk meegetrokken door haar handschoen en stond nu op Aiden en de grond ondee hem gericht. Onbewust maakte ze een soort samenknijpende beweging. Het gevolg was dat er vlijmscherpe kristallen uit de grond naar boven kwamen - de grond waar Aiden op viel. "Oh mijn god!" riep ze voor een derde keer. Er waren echter twee dingen anders: het werd niet gevolgd door een 'gaat het' en haar stem brak middenin. Tranen schoten in haar ogen en paniek welde in haar op. Ze moest kalmeren, anders zouden de kristallen alleen maar verder groeien, wat precies was wat ze nu deden. Anna sprong over de rand van het prieel - in tegenstelling tot Aiden kon zij dit wel zonder te vallen. Het minste wat ze kon doen was checken hoe erg zijn verwondingen waren voor ze één van de zusters er bij riep, toch?


Snikkend liet ze zich bij hem neervallen. Dit zou ze zichzelf nooit vergeven. Nu ze eenmaal naast hem zat nam de paniek zo erg over dat ze niet meer wist wat ze moest doen. Het kristal groeide inmiddels ook al bij het prieel omhoog. Ze móest kalmeren, maar hoe kon ze dat als dit allemaal haar schuld was?

Aiden had moeite met het laten bezinken van wat er nu gebeurde. Het ene moment stond hij vrolijk te dansen met Anna, die er overigens zelf ook veel plezier in leek te hebben en blijkbaar vond dat hij het zo slecht nog niet deed, maar het volgende moment viel hij achterover het prieeltje uit. Dit was zo erg nog niet. Hij was wel vaker gevallen en had veel pijnlijkere smakken gemaakt. Het meisje wist zichzelf ook staande te houden, dus haar meetrekken deed hij niet. Terwijl het in werkelijkheid heel snel ging, gebeurde het voor hem in slow motion. Zo zag hij bijvoorbeeld meteen dat hij één van Anna’s handschoenen uittrok – waarvan hij al die tijd had gedacht dat het gewoon bij haar dansoutfit hoorde – en hoorde hij het donkerharige meisje niet alleen gillen, maar ook dat haar stem oversloeg. De rede voor Anna’s paniek begreep hij pas toen hij op het gras terechtkwam, dat op het moment alles behalve als gras aanvoelde. Een helse pijnsteek ging meteen door zijn rug heen toen hij contact met de grond maakte en na een paar tellen voelde hij ook dat zijn rug nat begon te worden. Wat…? Hij was niet in water gevallen, want dat was niet eens in de buurt geweest van het prieel. Aiden telde één en één bij elkaar op en constateerde dat hij op iets scherps was gevallen, waardoor hij nu dus ook aan het bloeden was geslagen.

Ondanks het feit dat hij het bloeden kon stelpen en dat zulke wonden dus geen probleem voor hem waren, deed het nog steeds ontzettend veel pijn. Het was niet het soort pijn dat hij tegenwoordig nog amper voelde omdat hij het gewend was en omdat het toch zo weer wegtrok, maar een stekende, zelfs zeurende pijn. Het bleef hangen. Met moeite hees hij zijn rug kreunend overeind, waarbij hij op zijn tanden knarste om niet te hoeven vloeken door de pijn die opnieuw door zijn rug ging, en liet hij zich ietsje ernaast weer terug op zijn rug vallen. Aiden had zich al bedacht dat dit handig was omdat hij dan van het scherpe voorwerp af was. Hij was er echter niet op voorbereid om een stuk kristal te zien, eentje die nog in grootte toenam hoe meer tijd er verstreek. Verbaasd en vooral verward staarde hij naar het kristal. Was hij daarin gevallen? Waar kwam het opeens vandaan? Oh, ja, hij bloedde. Ondanks dat er slechts enkele seconden waren verstreken, was de achterkant van zijn shirt vast al een deel doorweekt. Natuurlijk had hij geen zin om al teveel bloed te verliezen, dus maakte hij handig gebruik van zijn mutatie om zijn bloed te laten stelpen. Hier had hij enkel en alleen een beetje concentratie voor nodig, dus opstaan hoefde niet eens. Dat wilde hij niet eens, bang dat Anna zijn bebloede shirt moest zien.

Anna… Die was inmiddels al over het hek gesprongen. Het was pas toen hij haar gesnik hoorde, dat hij doorhad dat ze naast hem was komen zitten. Zijn grijze ogen richtten zich vragend op het meisje, niet precies doorhebbend waarom Anna aan het snikken was. Ondanks dat hij niet wist waarom, wilde hij het natuurlijk wel laten stoppen. Er was geen rede om verdrietig te zijn. Hij zag liever haar glimlach dan het treurige gezicht waar hij nu naar keek. Merkend dat hij nog altijd haar handschoen stevig in zijn hand vasthad, hief hij deze op, richting Anna. “Hey,” begon hij voorzichtig. “Maak je maar geen zorgen. Je handschoen is nog heel. Hier issie,” sprak hij, terwijl hij de handschoen aan haar liet zien. Hij glimlachte geruststellend naar haar, proberend om zoveel mogelijk stil te blijven liggen; bang dat er anders weer een pijnscheut door hem heen ging. Misschien was het een goed idee om naar de ziekenzaal te gaan om zijn wond na te laten kijken, maar daar begon hij nu nog niet over. Zijn huidige doel was Anna proberen te kalmeren en hij ging niet weg voordat dat gebeurd was.