Dance, Dance

Onderwerp: Re: Dance, Dance vr jul 25, 2014 11:00 pm

De enorme, puntige kristallen vorm die uit Aiden's rug kwam was niet te missen. Het maakte Anna misselijk om er naar te kijken, voornamelijk omdat het ding met bloed besmeurd was. Kort wierp ze een blik op de boosdoener: haat eigen handschoenloze hand, die ze vervolgens zo snel mogelijk onder haar arm verstopte. Dit had nooit mogen gebeuren. Ze had zich niet mee moeten laten slepen. Geen enkel moment dacht ze er aan om Aiden de schuld te geven. Hij had immers niet van haar mutatie afgeweten en kon, naast een vermoeden misschien, niet weten dat de handschoen voor zijn eigen bescherming was geweest.

Het enige positieve wat Anna op dit moment kon zien, was dat hij nog leefde. Nog, want wie weet hoe lang het zou duren voor hij doodbloedde en het was allemaal haar schuld. Ze zou haar handen door haar haar halen als ze ee niet van overtuigd was dat ze dan nog meer kristallen in het rond zou schieten. Het was erg genoeg dat een laag donkerpaars kristal zich over het gras rondom haarzelf en het bebloedde kristal heen vormde. Elke snik, elke traan, elke gedachte liet het groeien, en ze wist dat ze moest kalmeren maar ze kon het niet.

Aiden's woorden kwamen als een klap aan. Ze griste ruw de handschoen uit zijn hand en gaf hem met haar nog bedekte hand een duw, waar ze direct spijt van had. Ze wilde niet boos op hem zijn. Sterker nog, dat was ze helemaal niet. Ze was boos op zichzelf. Het sloeg nergens op dat ze het op hem afreageerde, en ze wilde zeggen dat het haar speet, maar tussen het snikken door kwam er geen geluid uit. De handschoen trok ze vlug om haar blote hand, die ze vervolgens alsnog onder haar arm duwde als bescherming. Ze voelde kristallen vormen aan de binnenkant van de stof, wat ze zou negeren als ze niet al zo naar had gevoeld. Nu was immers alles een prikkel die haar negatief of positief beinvloedde.

Ze keerde zich weg van Aiden. Wat moest hij wel niet van haar denken? Hij was degene die gespiest was en zij zat zich hier aan te stellen. Het zou haar niks verbazen als hij haar achter zou laten om zelf hulp te zoeken - als hij dat nog kon zonder te sterven. Ze was een gevaar, een monster, en bovenal een zinloos geval, omdat ze niet eens de kracht had om op te staan en hulp voor hem te halen.

Onderwerp: Re: Dance, Dance za jul 26, 2014 1:06 am

Aiden had Anna’s reactie niet verwacht. Eigenlijk wist hij niet wat hij nou werkelijk had verwacht. Dacht hij nou werkelijk dat ze zou gaan lachen om zijn domme uitspraak, ook al was hij net in zijn rug geraakt door een kristal – eentje die goed mogelijk door haar was gemaakt. De gedachte dat dit Anna’s werk was, ging pas door hem heen zodra de handschoen uit zijn hand werd gegrist en hij ruw terug tegen de grond werd geduwd. Omdat hij sowieso al niet veel kracht bezat op het moment, verloor hij zijn evenwicht heel gemakkelijk en liet het gewoon gebeuren. Dat hij nu weer contact maakte met de grond, echter, zorgde voor weer een pijnsteek door zijn rug. Aiden gromde zacht, maar slikte voornamelijk zijn geklaag door. Niet dat hij daadwerkelijk woorden had om uit te spreken, maar hij was nou niet bepaald het type om over iets te zitten klagen, zelfs al deed het hem nog zo’n ontzettende pijn. Anna gaf geen kick. Het was duidelijk dat ze ontdaan was door alles. Hij gaf haar geen ongelijk. Misschien dat hij in die situatie zelfs hetzelfde zou hebben gedaan. Het meisje trok in een vlugge beweging haar handschoen weer aan en verstopte haar hand onder haar arm. Aiden was nog niet helemaal dom en nam vanaf dat moment aan dat het kristal inderdaad Anna’s mutatie was. De handschoenen die ze droeg, waren dus blijkbaar niet gewoon voor het dansen. Dat betekende dat het zijn eigen schuld was geweest dat hij in zijn rug werd gestoken, niet waar? Hij had de handschoen immers uitgetrokken.

Wat het donkerharige meisje vervolgens deed, zorgde niet voor een steek in zijn rug, maar meer in zijn hart. Het deed hem pijn om te zien dat ze van hem wegdraaide, maar tegelijkertijd begreep hij ook waarom ze het deed. Zijn grijze ogen bleven op haar gefocust, terwijl hij zijn best deed om voor een antwoord op zijn vele vragen te zoeken. Wat moest hij doen? Wat moest hij zeggen? Waar dacht Anna aan? Was ze kwaad op hem? Moest hij… Moest hij sorry zeggen? Besluitend om op het moment dezelfde aanpak als Anna te gebruiken, deed hij zijn mond niet open om wat te zeggen. Hij liet zijn daden voor zich spreken. Heel moeizaam hief hij zich omhoog, door middel van zijn ellebogen naast zijn lichaam te plaatsen en zich daarmee overeind te duwen. Hij snoof even, maar gaf verder geen kik en toen hij eenmaal overeind zat, liet hij de dichtstbijzijnde arm om Anna’s middel glijden. De positie waar ze beiden in verkeerden was misschien niet ideaal, maar hij deed zijn best om haar alsnog een knuffel van achteren te geven. Waarom dit hem de beste optie leek, wist hij niet. Waarschijnlijk maakte hij de connectie tussen haar gesnik en het feit dat knuffels daar een goed medicijn voor waren. Aiden draaide zijn lichaam toen ook, maar in plaats van wegdraaien, draaide hij zich juist naar haar toe. Hierdoor moest hij noodgedwongen op zijn knieën zitten en hoewel dat meer tijd dan normaal kostte voor hem, deerde het hem niet dat het pijnlijk voor hem was. Zijn andere arm verplaatste hij ook naar haar middel en tegelijkertijd liet hij zijn voorhoofd tegen haar rug rusten, hoewel dat origineel niet zijn bedoeling was.

“Ik had dit misschien ook eerder moeten zeggen,” begon hij nadat hij de stilte wel genoeg vond zo. “Maar mijn mutatie is het manipuleren van mijn eigen bloed. Ik bloed niet meer,” vervolgde hij. Waarom hij hiermee begon wist hij niet. Waarschijnlijk omdat zijn hoofd hem vertelde dat hij haar eerst gerust moest stellen hiermee. “En het spijt me dat ik je handschoen uittrok. En dat ik je bijna mee liet vallen. Ik begrijp het wel als je boost bent.” Aiden hield zich weer even stil, niet zeker wetend wat hij verder nog moest zeggen. Het kwam niet vaak voor dat dit gebeurde. “Maar als het niet teveel gevraagd is, kun je deze idioot dan nog even brengen naar de ziekenzaal?”

Onderwerp: Re: Dance, Dance za jul 26, 2014 10:22 pm

dance, dance ☆

Het maakte niet uit hoe vaak ze zich zelf beval om te kalmeren. Sterker nog, het werkte alleen maar tegen. Het kristal bleef zich om haar heen verspreiden in donkere kleuren. Het feit dat ze nauwelijks transparant waren maakte duidelijk dat ze gevuld waren met negatieve emoties. Inmiddels herkende Anna de kleuren van haar kristal wel. Ze zat er immers al 18 jaar mee opgescheept, en hoewel ze haar mutatie op zich geen vloek vond waren er momenten zoals nu, waarop ze vurig wenste dat ze er op zijn minst controle over had. Ze dacht dat haar training redelijk ging, en was zelfs van plan geweest om binnenkort haar handschoenen een dagje uit te laten, maar nu wist ze dat dat een slecht idee was. Ze zou haar handschoenen nooit meer uit doen.

Anna's stroom van negatieve gedachtes werd abrupt verstoord door een arm die zich om haar middel sloot. Voor een moment nam de paniek toe, voor ze zich realiseerde wat dit betekende. Aiden was in leven. Of hij was een zombie geworden, maar die gaven over het algemeen geen knuffels. De warmte van zijn lichaam was een aangenamen verrassing. Haar gesnik stopte, en ook het groeien van het kristal nam af. De kristallen die zich nog vormden waren lichter van kleur en neigden meer naar roze dan paars. Anna was verward. Opgelucht, maar verward. Hij was gewond. Daar was geen twijfel aan - ze had zelf zijn bloed aan het kristal zien zitten, hoe graag ze dat beeld ook van haar netvlies af zou spoelen. Toch legde hij nu ook zijn tweede arm om haar heen, en hoewel het haar heel onwaarschijnlijk leek trok ze hier de conclusie uit dat hij zich meer zorgen maakte om haar welzijn dan om zijn eigen. Om heel eerlijk te zijn maakte Anna zich momenteel ook meer zorgen om zichzelf, maar dat kwam door de waas van paniek die nu eindelijk langzaam begon af te nemen. Aiden was de reden waarom het afnam. In haar eentje kon ze het niet, maar nu hij zo dicht tegen haar aan zat voelde ze zichzelf kalmeren.

Nog steeds niet in staat om woorden te spreken, deed ze een poging om zich om te draaien, zodat hij niet de hele tijd haar rug naar zijn gezicht toe had. Ze schoof iets dichter naar hem toe zodat hij haar niet los zou hoeven laten en draaide zich toen zo dat één van haar handen in de zijkant van zijn nek belandde. De andere zijkant was gereserveerd voor haar gezicht. Ze dacht er niet bij na of hij dit vervelend zou vinden - hij was immers degene die zonder haar te vragen zijn armen om haar heen had gelegd. Zijn stoppelbaard voelde prikkelig aan haar voorhoofd.
Terwijl ze zich positioneerde klom er nog één lange, sierlijke kristallen draad bij het prieel omhoog. Terwijl de kleur onderaan donker was geweest, werd hij steeds lichter naar boven toe, en endigde in een krul van roze kristal. De krul was het laatste stuk kristal wat zich vormde.

Tijd was niet iets wat Anna in de gaten hield. Het belangrijkste op het moment was dat ze haar hoofd leeg maakte. Of er slechts een paar tellen of een heel uur verstreken was, was daarbij niet belangrijk. Ze verroerde zich ook niet toen hij zijn stem weer liet klinken. De woorden kwamen luid en duidelijk aan en hoewel ze sommige delen voor zichzelf even moest herhalen voor ze het helemaal door had, was het duidelijk dat ze alweer redelijk normaal functioneerde. Ze wilde zeggen dat spijt niet nodig was, maar de woorden kwamen niet door haar keel. Ach, dat kwam vanzelf wel weer. Zijn verzoek zorgde er immers voor dat hun wegen niet zouden splitsen - nog niet tenminste. In de ziekenzaal had ze vast wel tijd om te zeggen dat het haar schuld was geweest.
Ze haalde haar gezicht uit zijn nek zodat ze zijn grijze ogen weer aan kon kijken en knikte één maal fors als antwoord. Ze wilde eigenlijk niet opstaan, maar begreep dat hij ondanks zijn mutatie pijn leed. Sterker nog, het begon nu tot haar door te dringen dat zijn welzijn veel belangrijker was dan het hare. Bij die gedachte sprong ze op, iets te snel waardoor ze wat wankelde, en pakte ze zijn hand om ook Aiden overeind te trekken. Of ze ruig met hem omging of niet dacht ze even niet bij na. Het was noodzakelijk dat hij zo snel mogelijk de wond op zijn rug zou laten bekijken, mutatie of niet. Ze zou hem naar de ziekenzaal krijgen, zelfs als dat betekende dat ze hem op haar rug zou moeten dragen.

Onderwerp: Re: Dance, Dance