Drip-drop-drip-drip-drop-drip-drop-drop-drop-drip Het geluid van de kraan die sinds 4 jaar geleden (vanaf het moment dat Vanille op de school terecht kwam) al kapot is. Natuurlijk, ze had hem kunnen laten maken. Hell, ze zou hem misschien zelfs zelf hebben kunnen repareren… Hoewel ze het geluid eerst irritant vond en de kraan en leidingen (tot irritatie van de directie) regelmatig volledig bevroor, is ze er nu 4 jaar later gehecht aan geraakt. Het is een deel van haar kamer, en het geeft haar bovendien het gevoel niet alleen te zijn. Zonder die lekkende kraan zou het op haar kamer namelijk ijzig stil zijn, aangezien ze in al die tijd nog nooit een kamergenoot gehad heeft. Vanille wenst met tij en wijl om een kamergenoot, vooral als het voor een lange tijd goed is gegaan betreffende haar krachten. Het idee verdwijnt weer als sneeuw voor de zon wanneer ze in een intens emotionele bui weer de hele kamer tot een glijbaan tovert. Nee, beter alleen en veilig als met meerderen en op je tenen moeten lopen.
Met een zucht ademt Vanille uit, gevolgd door een diepe inademing. Met een gestrekt been ligt Vanille’s voet gekanteld op de vensterbank, haar lichaam in een kromme boog over het gestrekt been gebogen. Heel even houdt ze de pose vast voordat ze weer ontspant en weer recht gaat staan. Ze had het ver kunnen schoppen met ballet, ze had de vorm en de techniek enkel de kracht ontbrak soms nog. Haar genen die perse ijsprinses wilde spelen hebben dat idee wel voor haar van de kaart geveegd. Bedankt straling, bedankt atoombommen, bedankt leven. Onverstoorbaar gaat Vanille verder met de verschillende vormen waarbij ze plots stopt bij een oefening waarop ze achteruit is gegaan. Een beetje venijnig pakt ze de handdoek van een van de stoelen af en hangt deze over haar nek heen, haar zweet wat langs haar voorhoofd naar beneden parelt er mee afvegend. Het kan ook niet anders, ze wordt ouder en haar lenigheid kan verdwijnen, daar hadden ze haar op balletles ook al voor gewaarschuwd. Haar dagen als lenige balletdanseres zijn geteld en haar dagen als ijsprinses begonnen. Hmf.
Vanille springt kort in de douche, altijd koud, bijna bevroren. Warme of hete druppels zinnen haar niet, het brand op haar huid en tast haar mutatie aanzienlijk aan. Het is niet alsof ze verschil merkt, het koude kan ze niet eens voelen. Na enkele minuten staat Vanille er alweer naast, klaar om voor de dag te komen. Ze trekt een kort wit zomerjurkje aan met vage veren er op, haar hakken laat ze nog even voor wat ze zijn. Voor pijn aan je voeten is nog tijd genoeg, deze dag. Vanille vlecht haar haren terwijl ze van de badkamer naar haar bed struint. Haar kamer is schoon, misschien iets te schoon voor een puber maar wat blijkt, verveling doet wonderen met een mens. Na haar haren vast te hebben gemaakt pakt ze haar telefoon van haar nachtkastje en gooit ze vluchtig een glas met water achterover. Met een kortstondig zuchtje grist ze haar tiffany-groene rugzak van de vloer waarna ze toch maar de pijnlijke tiffany-groene hakken aantrekt. Ach een beetje pijn is fijn, besluit ze simplistisch waarop ze prompt de deur uit loopt; destination unknown.
Het zuchtje wind wat Vanille tegenmoet komt bij haar eerste stappen buiten haar slaapkamer is een verademing. Hoewel met haar lichte grote kamer niets mis is, gaat er niets boven ‘frisse lucht’ van de gangen waar altijd een verkoelend briesje lijkt te staan. Vanille heeft nog geen 200 meter gelopen wanneer ze abrupt stopt door luid lawaai in een van de kamers dichtbij. Stapje voor stapje loopt ze dichter naar de oorzaak van het geluid toe, waarna ze nieuwsgierig haar hoofd om het hoekje werpt. Blijkbaar is de herrie afkomstig van de gameroom waar een aantal lui zich rondom de kasten en spellen heeft verzameld. In het midden staat een grote airhockey tafel waar een aantal lui om heen staan. Blijkbaar kun je tegen elkaar spelen. Vanille bakt niets van spelletjes, heeft er nooit iets aan gevonden en toch blijft ze staan. Gedreven door god weet wat loopt Vanille naar binnen, haar ogen op de grote airhockey tafel gericht. Haar vingers glijden kort over de rand heen waarbij ze vervolgens snel terug deinst wanneer er met een rotvaart iets voorbij komt gescheurd. Gefascineerd door het object wacht Vanille geduldig tot het spel klaarblijkelijk voorbij is en de twee huidige spelers afstand nemen van de tafel. Vanille neemt aan de ene kant van de tafel plaats, nieuwsgierig geworden naar het spel. Zonder dat ze het doorheeft heeft ze een van de pods in haar handen. In een keer hoort ze een stem van dichtbij: Vanille’s ogen schieten omhoog en kijken het onbekende persoon met een koele blik aan. ‘’Dit is mijn eerste keer, go easy on me.’’ Zegt ze haast smekend, haar blauwige ogen op de tafel richtend en dan weer op hem/haar. Een speels glimlachje intussen op haar lippen gesitueerd.
Zijn handen trilden zachtjes terwijl hij het plastieken buisje uit zijn rugzak haalde. Nee, hij had nog geen goede verstopplek gevonden, had de kans nog niet gehad om echt op zijn gemak op onderzoek uit te gaan. Hij was het hele gebouw al wel doorgenomen en was elke kamer snel binnen geweest, maar hij had de tijd nog niet genomen om een echt goede plek te zoeken. Hij had alles dus gewoon in zijn rugzak gestopt, ging er maar vanuit dat zijn kamergenoot niet in zijn spullen zou gaan neuzen. Trystan sloeg het kleine buisje in een teug achterover en liet de vloeistof zijn keel in glijden. Het duurde ven voordat het echt effect had, maar hij zou dan tenminste binnen een paar uur niet neervallen van vermoeidheid. Normaal zou hij sowieso nooit vermoeid mogen raken, maar door zijn verslaving was er toch iets in zijn lichaam veranderd dat ervoor zorgde dat het wel gebeurde als hij veel te lang en veel te snel rondliep. Zo had hij ook meer slaap nodig dan normaal en op dit moment was er helemaal niets wat hij eraan kon doen. Afkicken, ja, maar als hij van de ene op de andere dag zou stoppen zou dat zijn dood kunnen betekenen. Hij was er al te lang mee bezig, nam eigenlijk veel meer dan een normaal mens zou aankomen. Als bijvoorbeeld zijn vader net zoveel als hem zou nemen, zou hij waarschijnlijk direct in een coma terecht komen en op korte termijn sterven.
Een glimlach verscheen om zijn lippen toen de drugs na een tijdje begon te werken en in minder dan een seconde stond hij weer naast zijn bed. Het effect dat het vroeger op hem had gehad, was al lang vervlogen. Op dit moment gaf het hem alleen nog maar kracht en zorgde het ervoor dat hij misschien een beetje sneller was dan hij zou zijn zonder. Langzaam, in een normaal tempo begon hij door de gangen te wandelen. Mensen zouden het waarschijnlijk niet echt kunnen waarderen als hij als een speer door de gangen zou gaan rennen, zelfs als hij tegen niemand aanknalde. Het was best raar om zoveel mensen om zich heen te hebben, mensen die net als hem dingen konden die een normaal mensen niet zou kunnen. Trystan moest dat altijd nog gewoon worden, net zoals het feit dat hij een dak boven zijn hoofd had en eten te kreeg zonder dat hij ervoor moest stelen. Natuurlijk was hij het stelen nog altijd niet af geleerd. Trystan betrapte zichzelf er meermaals op dat zijn vingers jeukten vanaf het moment dat hij iets leuks zag. Zo had hij al wel een paar dingen gepikt en ergens op zijn kamer verstopt. Wel, verstoppen was misschien niet het juiste woord sinds zijn kant van de kamer er nogal chaotisch uitzag en hij alles liet rondslingeren.
De pretlichtjes dansten op en neer in zijn donkere ogen vanaf het moment dat hij de deuren van de gamehall openduwde. Dit was waarschijnlijk een van de plaatsen waar hij niet ze heel veel te vinden zou zijn door het feit dat heel de ruimte volgestouwd stond met vanalles en nog wat en het dus best moeilijk was om er snel te bewegen. Het enige voordeel was wel dat hij waarschijnlijk best goed zou zijn in de meeste games door zijn snelle manier van denken en het feit dat hij zijn vingers waarschijnlijk een heel stuk sneller kon bewegen dat de meeste andere mutanten. Nu waren er nog niet veel mensen die wisten wat zijn mutatie was, dus zouden ze ook niet direct doorhebben dat hij vals speelde, maar na een tijdje zou dat wel veranderen en zou hij waarschijnlijk nog minder in de gamehall te vinden zijn. Well, dan kon hij er nu toch gewoon het beste van maken?
Trystan grijnsde lichtjes toen hij iemand alleen aan de airhockeytafel zag staan. Voor zover hij wist kon je dat spel niet in je eentjes spelen, tenzij je op minder dan een seconde tijd van de ene kant van de tafel naar de andere zou kunnen komen. Hij had het zelf al een paar keer gedaan, maar na een tijd begon het gewoonweg saai te worden om in je eentje te spelen. “Do you mind if I play?” Sprak hij met een geamuseerde ondertoon in zijn stem van zodra hij het meisje bereikt had. Het antwoord dat hij kreeg, zorgde ervoor dat de grijns op zijn gezicht alleen maar breder werd. “Je eerste keer? Ik zal mijn best doen om niet te snel te gaan.” Hij zou proberen om zijn mutatie niet te gebruiken, maar hoe verder het spel vorderde, hoe moeilijker het waarschijnlijk zou zijn om de verleiding te weerstaan. “Je mag beginnen. Give me your best shot.”
Onderwerp: Re: Destination unkown. [open] zo jul 27, 2014 12:39 am
Vanille
Vanille staart naar de airhockeytafel alsof ze er nog nooit een gezien heeft. Het plotse geluid van lucht die door de minuscule gaatjes vliegt, intensifieert haar interesse voor het spel alleen maar. Het is dan ook zo, dat Vanille de jongen tegenover haar pas opmerkt wanneer deze toestemming aan haar vraagt om haar tegenstander te zijn. Pff, misschien hoort zij beter toestemming en vergiffenis te vragen aan hem voor haar enorme baggerheid met spellen. In plaats van haar mond meteen open te trekken tegenover hem glimlacht ze slechts en knikt ze vervolgens, haar houding iets aanpassend. Vanille gaat half gebogen over de airhockeytafel staan, de pod toebehorende aan haar kant van het veld stevig in de palm van haar hand gedrukt. Wat kan er gebeuren, buiten dat ze wellicht compleet faalt en zichzelf voor gek zet? Niets.
De grijns rondom de jongen zijn lippen wordt breder zodra Vanille om begrip heeft gevraagd voor haar.. situatie. Iets zegt Vanille dat de jongen geen enkel medeleven zou tonen voor het feit dat het haar eerste keer is. Sterker nog, ze krijgt het idee dat hij van haar ondergang gaat genieten. Oh well, beter iemand met ballen tegenover haar als iemand die daadwerkelijk compassie toont en haar láát winnen. Een smeuïge grijns begint zich op Vanille’s lippen te vormen waarna ze knikt. ’’ Je best doen is voldoende… voor nu.’’ zegt ze grinnikend. Als sneeuw voor de zon is het eerdere rumoer in de ruimte verdwenen, het lijkt wel alsof iedereen zich gerealiseerd heeft dat het meisje achter de airhockeytafel toch niet kan spelen, en dat het beter is om maar te vertrekken. Die gedachte irriteert Vanille, waardoor ze de pod nog steviger vast grijpt. ‘’Hoe galant van je.’’ Merkt ze op wanneer de jongen haar de eerste zet geeft. Fijn, kan ze tenminste bij de eerste zet al door de grond zakken van schaamte. ‘’Daar gaan we dan.’’ Zegt ze terwijl ze de puck midden op de tafel neerlegt. Abrupt gebruikt Vanille haar pod om de schijf richting het doel van de tegenstander te krijgen. Vanille heeft geen idee hoeveel kracht het vergt om zo’n ding vooruit te krijgen en zodoende is haar snelheid te min en schuift de puck slechts enkele tientallen centimeters vooruit. Vanille kan haar eigen irritatie met het spel voelen borrelen; waarna de pod in haar palm plots enkele graden koeler wordt. Er komt een blos op haar wangen te staan. ‘’Zoals je ziet zijn spellen niet echt mijn ding.’’ Probeert ze haar faalactie goed te praten. ‘’Restart?’’ Vanille’s glimlach is zoet waarna ze de puck alvast van het spel grist en weer op het midden plaatst. ‘’Nu voor de echt?’’ zegt ze grijnzend, een blonde pluk uit haar zicht wegstrijkend.
Vanille mept haar pod ditmaal met meer kracht tegen de metalen schijf in het midden aan, schijnbaar gericht op een van de hoeken van de tafel. Nog sneller dan dat ze kan zien komt de schijf weer terug haar kant op; gekaatst tegen de zijkant. De schijf gaat te snel voor haar gevoel en voordat ze het weet gaat hij alweer de kant van de jongen op. ‘’Dus, speel je vaker hier?’’ vraagt ze aan het onbekende persoon tegenover haar. Half gefocust op hem voor een moment en half gefocust op het spel. Hij heeft bruin haar en in eerste instantie een vrolijke uitstraling, Vanille glimlacht kort. Shit het spel! Haar blauwe ogen flikkeren tussen de jongen voor haar en het spel onder haar. ’’Ik.. kom hier nooit.’’ Prevelt ze vervolgens de waarheid. ‘’Maar dat heb je vast al van m’n ‘skills’ kunnen afleiden.’’ zegt ze grijnzend. [Waahj, een beetje bagger imo. xD]
Trystan had vroeger een pingpongtafel op zijn kamer gehad, eentje waarmee hij alleen mee speelde als er niemand thuis was. Het zou raar geweest zijn als zijn ouders ineens binnenkwamen en hij midden in een potje pingpong met zichzelf zat. Nee, hij speelde niet zoals normale mensen met een kant van de tafel omhoog zodat het als muur kon dienen. Hij racete altijd van de ene naar de andere kant van de tafel, altijd net optijd om het balletje terug te kunnen slaan. Airhockey was ongeveer hetzelfde principe, al ging de puck misschien net iets sneller dan een pingpongballetje en moest je je pod ten alle tijden op het ‘speelbord’ houden. Ok, misschien leek het iets minder op pingpong dan dat hij zich in eerste instantie wijs had gemaakt. Trystan had het spel nog maar een paar keer gespeeld, maar hij was er zeker van dat hij van iedereen die het tegen hem durfde spelen kon winnen. In de loop van de jaren was hij best goed geworden in valspelen en hij had het al zo vaak gedaan dat het een soort tweede natuur was geworden.
De vraag of hij het een beetje rustig aan wilde doen, had ervoor gezorgd dat de grijns op zijn gezicht alleen maar breder was geworden. Eerste keer dat ze speelde, dit kon nog eens best leuk worden. Zijn bruine ogen schieten kort naar de mensen die vertrekken vanaf het moment dat het meisje had toegegeven dat dit de eerste keer was dat ze speelde, alsof ze het niet waard waren om naar te kijken. Door die acties is de grijns om zijn lippen een heel stuk minder geworden, maar dat neemt niet weg dat hij nog altijd best geamuseerd is. Zonder verder nog op de mensen om hen heen te letten, laat hij het meisje maar eerst beginnen. He tis wel zo eerlijk om diegene die iets minder goed is in het spel te laten beginnen zodat ze zelf wat kan uitvinden hoe het ongeveer werkt voordat ze helemaal af zou gaan. “Zo ben ik,” reageerde hij op haar woorden om daarna zijn kijkers op de puck te richten van zodra ze klaar is om te starten. Zacht gegrinnik rolt over zijn lippen als ze tegen de puck tikt en deze nog geen twee meter vooruit schuift. Een simpel gebaar van zijn arm maakt duidelijk dat ze van hem best opnieuw mocht beginnen terwijl hij haar even grijnzend aankijkt. “Doe je best.”
Zijn ogen volgen de puck met gemak als deze fatsoenlijk in beweging komt en met een snelle beweging van zijn hand kaatst hij het ding ook terug als het voor de tweede keer zijn kant op komt. “Nee, dit is de eerste keer dat ik hier ben. Dit is nog maar mijn tweede dag op het eiland en ik dacht dat de gamehall wel de moeite waard zou zijn om te verkennen. Al denk ik niet dat ik hier vaak ga komen, te weinig bewegingsruimte.” Ja, hij had wel iets weg van iemand met ADHD. Zijn mutatie zorgde er wel voor dat hij niet kon stilzitten, zorgde ervoor dat hij net dezelfde symptomen had. Het was nooit getest, maar dat was ook helemaal niet nodig geweest. Vanaf het moment dat zijn mutatie zich beter ontwikkeld had, werd het al vrij snel duidelijk waarom hij juist niet kon stilzitten en zijn ouders hadden niet meer naar een dokter willen gaan, bang dat deze er zou achterkomen dat hij alles behalve normaal was. “Ik vind dat je het nochtans best goed doet voor een groentje, ik heb al veel ergere spelers gezien.” De grijns maakte plaats voor een oprechte glimlach terwijl hij het spel voor een kort moment uit het oog verloor om haar fatsoenlijk aan te kunnen kijken. “Mijn naam is Trystan trouwens, voor als je het wilde weten.”
Kadoing-kadoing-kadoing is het geluid wat door Vanille’s oren galmt terwijl ze de plastic schijf met haar blauwe kijkers probeert bij te houden. Twee keer komt het ding haar kant op en twee keer is het met puur geluk dat ze het ding weet weg te houden uit haar doelgebied ding. Zijn eerdere grimas, en het gegrinnik bij haar eerste faalactie deed haar haar tanden op elkaar klemmen. Zijn nonchalante gebaar, zo van; ga gerust je gang hoor , de kans dat je wint is toch nihil had haar speelse grimas weggevaagd. In haar hoofd vervloekte ze deze jongen, ook al kende ze hem niet, het feit dat hij zo ontzettend galant en vriendelijk was irriteerde haar. Bovendien was haar tegenstander zoveel rustiger en verzameld als zichzelf, ja misschien was haar irritatie op het moment op niemand minder gericht als zichzelf. De onbekende jongen kan er ook niets aan doen dat zij zo’n faal is beseft ze zich bitter. Met veel moeite verschijnt er beetje bij beetje weer een glimlach op haar lippen waarna ze haar ogen, op haar stukje veld gericht houdt. Het is maar een spelletje toch?
Het ding komt nadat haar tegenstander er tegenaan heeft gemept haar kant op, tegelijkertijd begint haar tegenstander te praten. Het is geen wonder dat ze haar aandacht verliest van het spel, en haar helder blauwe ogen vestigt op het gezicht van de jongen. Lichte verbazing speelt op haar gezicht wanneer hij haar vertelt dat het pas zijn tweede dag is hier. De verbazing wordt eerst gevolgd door compassie; wegens het feit dat de eerste paar weken op een nieuwe plek zoals deze nooit makkelijk zijn. Als tweede wordt de verbazing vervangen door shock. Kadeng-kading Haar blauwe ogen verlaten voor een moment het grimassende gezicht van haar tegenstander en richten zich op haar doel. ’’Shit.’’ verlaat haar mond zonder erover na gedacht te hebben. Ze slaat haar hand voor haar mond en kijkt hem vluchtig onschuldig aan voor haar taalgebruik. ’’Je leidt me ook af met je woorden!’’ En die grimas op je gezicht, denkt ze erachter aan. Voor een moment kijkt ze hem voor de nep beschuldigend aan waarna ze grijnst en de plastic puck weer op het midden van de tafel neerlegt. Ditmaal is ze sneller als eerst en mept ze met behulp van haar pod zo hard ze kan tegen de puck aan. ’’Te weinig bewegingsruimte?’’ herhaalt ze zijn woorden, vragend om verduidelijking. ’’Bevalt het je tot nu toe hier..?’’ vraagt ze dan nieuwsgierig aan hem waarbij ze plots nieuwsgierig werd naar zijn mutatie. ’’Ik weet dat ik het hier eerst helemaal niks vond.’’ bekent ze plots onnodig. Kort werpt ze haar blauwe kijkers in die van hem waarna ze zich weer richt op het spel. Dikke kans dat het hem weinig kon interesseren hoe zíj zich had gevoeld tijdens haar eerste weken, stom Vanille. Oh well.
De puck glijdt intussen weer in haar richting, en deze keer is ze snel genoeg om hem de kant op te meppen van het doel van haar tegenstander, misschien zou dit haar eerste poging op doel zijn? Al betwijfelde ze het; de jongen zag er niet echt uit als een pushover in spellen, of het leven in het algemeen. Bij zijn compliment glundert ze lichtelijk, al struikelt ze een beetje over het stukje: ‘veel ergere spelers’. ’’Dus ik behoor tot de categorie iets beter als de veel ergere spelers?’’ vraagt ze hem plagend, haar ogen kort in die van hem werpend. Toch apprecieert ze zijn compliment ergens wel, het geeft hem meteen een nieuwe dimensie; Hij is in staat om aardig te doen tegen anderen, dat is een plus. Voor de eerste keer lijkt de jongen het spel even uit het oog te verliezen en zijn ogen op Vanille te richten. Ze glimlacht warm wanneer ze onverwachts zijn naam hoort waarna een lichte blos op haar sneeuwwitte wangen ontstaat. Stom van haar dat ze daar niet eerst naar gevraagd heeft. ’’Sorry, mijn manieren ook..’’ zegt ze lichtjes speels. ’’Aangenaam, Trystan..?’’[Tris-tan] probeert ze de naam voorzichtig uit. ’’Ik spreek het vast niet goed uit of wel?’’ Vraagt ze hem, alvast verontschuldigend. ’’Oh! Mijn naam is Vanille. Als in de smaak van het ijsje, alleen spreek je het net wat anders uit.’’ zegt ze met een vrolijke glimlach, een pluk witblond haar uit haar gezicht halend. Pijnlijk stapt ze van links naar rechts op haar high heels, die langzaamaan hun tol beginnen te eisen. Haar gezicht betrekt even kort even waarna ze een bezorgde blik werpt op haar voeten en schoenen. Oh well, wie mooi wil zijn moet pijn lijden? Wie vrienden wilt hebben moet leren te verliezen? Ze zucht terwijl ze kijkt naar de huidige stand: 0-1.
Onderwerp: Re: Destination unkown. [open] za aug 02, 2014 7:29 pm
Het was best grappig om te zien hoe de grijns die eerder op haar gezicht gestaan had, in nog geen tien minuten volledig weggevaagd was. Hij kende de grimmige trek die om haar mond stond, iets dat liet zien dat ze niet zomaar ging opgeven. Niemand wilde verliezen, zelfs niet als ze gewoonweg slecht waren in het spel en verliezen bijna onverbiddelijk was. Het is best grappig als je tegenstander gefrustreerd raakt, maar spelen tegen iemand die het niet direct erg vond om te verliezen en meer speelde voor de fun was zoveel leuker. De glimlach die langzaam om de lippen van het meisje heen krulde, maakte haar ook direct een heel stuk mooier dan daarjuist. Jawel, Trystan hield van clichés, zeker van de zin die vertelde dat meisjes zo veel mooier waren als ze lachten. Hij zei het meestal wel niet luidop, hield het gewoon voor zich.
Trystan kon het gewoon niet laten om te beginnen met praten. Zo makkelijk zou het toch niet zijn om de puk in zijn doel te krijgen, dus kon hij zichzelf makkelijk beetje bij beetje gaan voorstellen. Het bekende geluid van de puk die in een doel belande, zorgde ervoor dat er een triomfantelijke grijns op zijn gezicht verscheen. Na haar woorden hief hij zijn armen op met de palmen naar voren. “I’m sorry. Ik zal de volgende keer mijn mond houden, goed?” De jongen had geen idee of hij die belofte zou kunnen houden, maar hij kon altijd proberen. Zijn ouders hadden hem vroeger altijd al verteld dat hij misschien op de markt moest gaan staan om producten te verkopen, dan kon hij zoveel praten als hij wilde. “Ik heb een hoop bewegingsruimte nodig met mijn mutatie, anders word ik waarschijnlijk gek.” Uitleggen wat je mutatie juist was, was niet altijd even makkelijk en zo’n mutatie als die van hem kon je altijd beter laten zien. “Watch me.” Zonder verder nog iets te zeggen, liep hij op een snel tempo naar de keuken om terug te komen met twee flesjes cola, dat alles op minder dan een seconde tijd. “Ik weet niet of je cola lust. Ik kan wel iets anders voor je gaan halen als je wilt.” Snel slaat hij de puk de andere kant weer op als het ding in de buurt van zijn doel dreigt te komen. “Het is in ieder geval beter dan leven op straat. Ik ben nog niet gewend aan de hoeveelheid mutanten, maar ik zal het wel redden zeker?” Trystan haalde zijn schouders op terwijl hij sprak voordat hij zijn donkere kijkers terug op het spel richtte. “Waarom vond je er eerst niets aan? Ik vind het best awesome dat je hier niet de enige bent die iets kan dat normale mensen niet kunnen, al is mijn mutatie niet direct heel spectaculaire te noemen.”
“Je behoort tot de categorie van best goede spelers sinds dit je eerste keer is.” De grijns was ondertussen toch van zijn gezicht afgedropen sinds het pijn begon te doen aan zijn kaken. “Het is ook niet erg makkelijk om tegen me te winnen.” De belofte aan zichzelf dat hij zijn mutatie niet zo gebruiken is al een tijdje gebroken en in een snelle beweging mept hij de puk dan ook naar de andere kant. “Bijna. Je moet het accent meer op de –an leggen, dan is het helemaal goed.” Zo moeilijk was zijn naam nu ook weer niet om uit te spreken, dan was de taal zelf een heel stuk moeilijker. “Vanille.” Kans was heel groot dat hij zijn accenten verkeerd legde, maar naar de achterkant van de naam dan de voorkant of het midden. Hij legde zijn accenten altijd net iets anders dan normaal zou moeten in het Engels waardoor sommige woorden best raar konden klinken. “Als je wilt kunnen we het spel ook even pauzeren? Dan kun je die dingen uitdoen voordat je je been breekt.” Hij had haar heus wel zien kijken, het had alleen even geduurd voordat hij had kunnen concluderen naar wat ze juist had gekeken.
