Such a bitch -- open

Man, wat was het schoolleven saai. Een paar keer per dag moest je naar een of ander suf lokaaltje om naar een les te luisteren die je geen hol interesseerde, om vervolgens naar de volgende graftak te verhuizen. Het enige waar het goed voor was, was slaap inhalen van de vorige nacht, zodat je 's avonds weer langer door kon gamen. Het enige waar school echt goed voor was, was dat er overal meisjes rondliepen.

Nee, Junior was niet het zonnetje in huis, en het kon hem totaal niet schelen. Hij was liever gevreesd dan geliefd, al schenen de meisjes hem ook wel te zien zitten. Behalve dat rare ding Olivia, al zorgde zijn kennis over haar er nou niet voor dat hij graag een beschuitje met haar at. Gelukkig kon je zelf bepalen hoe je je tegenover iemand gedroeg en hij zou er voor zorgen dat hij haar 'speciaal' zou behandelen.

Trouwens, er was wel een les waar Junior van kon genieten. Nouja, les.. het was de pauze tussen de lessen. Allemaal leerlingen opgehokt in een kantine, met smerig voedsel op dienbladen verspreid over hun tafeltjes. Het zag er sneu uit. Het aller zieligst waren de mensen die alleen zaten, alsof ze te goed waren om sociaal te doen. Het minste wat je kon doen was bij iemand anders gaan zitten, zelfs als je niet van plan was te praten. Junior begreep dat soort eenzaamzitters niet, en wat hem betreft mochten ze meteen oprotten. Het waren sowieso vaak die types die meteen in huilen uitbarstte als hij ook maar in de buurt kwam. Strontvervelend.

Junior had totaal geen honger. Hij was alleen naar de kantine gegaan om wat mensen te irriteren. Als een ware klootzak sprong hij via een stoel op één van de drukkere tafels.  Eén van de meisjes gilde. Junior gaf haar een knipoog. Een joch probeerde hem te vertellen dat hij van de tafel af moest. In plaats van naar hem te luisteren, stapte Junior extra hard op zijn sandwich, keek hem recht in de ogen, en zei: "Make me." Twee van de meisjes stonden op en liepen weg. Junior lachte ze zo hard uit, dat de meeste mensen in de kantine nu zijn kant op keken. Hij zag een enkeling met zijn ogen rollen en een aantal fluisterden met elkaar terwijl ze hem vuile blikken worpen. Alsof het hun wat aan ging wat hij deed. "Kijk maar goed, lekker ding," riep hij naar één van de starende en fluisterende meisjes. "Als je meer wil, moet je het lief vragen." Wat was het toch heerlijk om ongestoord de kantine te terroriseren.

Er waren veel mensen die Junior's gedrag niet aan konden. Heerlijk vond hij het. Mensen die hem een arrogante kwal noemden en tegelijkertijd met hun ogen rolden en zich van hem wegdraaiden voor ze hem beter konden leren kennen. Hypocrieten waren het. Ze mochten van hem allemaal oprotten. Nu de tafel waar hij op stond zo ongeveer leeg gestroomd was sprong hij er van af en ging hij er aan zitten. Hij was niet echt van plan om lang te blijven. Immers had hij geen honger, en al helemaal niet naar dat smerige blad met eten van die andere vent waar hij zonet zelf in was gaan staan. Wat onbeschoft dat die knul dat had laten liggen. Het minste wat hij kon doen was het opruimen, toch? Maar nee, Junior was degene die er op was gaan staan dus werd hem de taak gegeven om het op te ruimen. Dat sloeg natuurlijk nergens op, want hij was niet degene die het uitgekozen had. Zelfs als hij er niet op had gestaan hoefde hij het smerige eten niet. Hij gaf het dienblad een duw, waardoor het soepeltjes over de tafel gleed en uiteindelijk van de rand kiepte, waardoor het eten of op de vloer, of op een stoel terecht kwam.

Het eten was nauwelijks verdwenen of Junior kreeg gezelschap. Hij fronste naar het meisje, die hem wel heel aandachtig aankeek. Wat was dit? Ze mocht misschien haar ogen achter haar haar verbergen, maar Junior had het echt wel door als er een meisje naar hem keek. Vooral toen ze haar kin wat ophaalde en hem recht aankeek was er geen twijfel meer aan mogelijk. Hij tilde een enkele wenkbrauw op. Dit was apart. Hij wist dat er vreemde gevallen op de school zaten, en naar zijn mening viel dit meisje onder die categorie. Ongemakkelijk was hij niet. Het was moeilijk om hem zich ongemakkelijk te laten voelen, zeker als het om de staar van een meid ging. Hij zag het staren eerder als een kans om te flirten - wat dus ook precies was wat hij deed.
Hij zag heus wel dat de blik in haar ogen bij een roofdier hoorde. Wat voor een boeide hem niet. Roofdieren waren toch allemaal hetzelfde. Met zijn hand maakte hij een soort klauw die hij als het ware naar haar uithaalde, terwijl hij een geluid maakte wat tussen een grom en het spinnen van een kat in zat. Echter scheen het meisje plots haar staar neigingen te verliezen, want haar aandacht ging abrupt weer naar haar eten. Wauw. Onbeschoft much? Whatever. Het was niet alsof Junior echt geïnteresseerd in haar was. Met misschien nog wel minder moeite kon hij een veel leuker meisje krijgen.

Dat hij niet opstond en wegliep, kwam door maar één reden: Junior was ontzettend lui. Meestal viel dat wel mee, maar op het moment had hij gewoon zo weinig zin om op te staan, dat hij net zo goed hier kon blijven zitten tot 1 uur 's nachts en dan ongeveer naar bed toe. Of naar buiten. Of ergens inbreken, wist hij veel. Schoolregels konden hem toch niet schelen. Welke dag was het eigenlijk? Misschien had hij wel les. Oh well, daar kwam hij dan ooit nog wel achter. Nu boeide het hem niet. Voor nu zou hij maar een soort poging doen met dit meisje te communiceren. "Je vreten ziet er niet uit. Hoe krijg je dat ooit naar binnen geduwd?" Ja, dat klonk wel goed. Hij gaf haar een arrogante grijns en zwiepte hard genoeg met zijn staart dat het hoorbaar was.