CREATURES LIE HERE, LOOKING THROUGH THE WINDOW

De dag was ontzettend goed begonnen. Ik was met een zeer goed humeur opgestaan, wat eigenlijk maar één reden had: ik had PE vandaag. Ik studeerde over het algemeen wel graag en ik ging graag naar lessen, maar PE was het hoogtepunt van mijn week. Dan mocht ik namelijk vliegen. Ik kon nog niet lang of ver, natuurlijk, en ik was altijd wel een beetje duizelig na een PE les, maar het gevoel van vrijheid dat ik kreeg wanneer ik die paar meters mocht vliegen was onbeschrijfelijk. Ik stapte dan ook vrolijk neuriënd onder de douche, waarna ik me in een gemakkelijk zittende broek en shirt hees en mijn spullen bij elkaar pakte. Met een spring in mijn stappen loop ik mijn kamer uit en trek de deur achter me dicht.

Een vlug ontbijt later begaf ik me naar buiten, aangezien de les vanwege het goede weer (en de mutaties van de meeste mensen uit mijn groep) naar buiten was verplaats, wat ik al helemaal prima vond – binnen wilde ik nog wel eens tegen de rekken knallen, of de afstand naar het plafond verkeerd inschatten. Buiten kon ik gaan en staan, om het maar zo te zeggen, waar ik wilde. In mijn enthousiasme kwam ik zo’n tien minuten te vroeg aan, en waren er nog maar een handvol andere mensen; ik twijfelde of ik niet al even naar die boom enkele meters verderop kon vliegen en terug, maar ik had nog een hele les voor de boeg, en als ik nu al begon met vliegen, kon ik de les waarschijnlijk niet afmaken. Ik kon dus niet veel meer dan ongeduldig van het ene been naar het andere hoppen terwijl ik wachtte tot de docent en rest van mijn groep arriveerde.

Zoals altijd leek de les voorbij te vliegen. Voor ik er erg in had, sleepte ik mezelf alweer terug richting mijn kamer, uitgeput en met ogen die haast dicht vielen met elke stap die ik zette, maar ontzettend voldaan. Eenmaal terug op mijn kamer plofte ik languit op bed neer en slaakte een diepe zucht. Ik had wel even tijd om mijn ogen dicht te doen; ik had pas weer echt les in de late middag. Normaal gesproken zou ik dat erg hebben gevonden, omdat ik liever zo vroeg mogelijk klaar was met lessen en huiswerk en dergelijke, maar op dagen dat ik PE had, vond ik het eigenlijk wel fijn – dan kon ik tenminste wat bij trekken voor ik weer mijn volste concentratie moest gooien op het opletten tijdens de les. Ik schopte dan ook zonder overeind te komen mijn schoenen uit en crulde me op bovenop de dekens voor een kort dutje.

Alleen kwam dit er niet van. Nog voor ik goed en wel in kon doezelen, klonk het vrolijke (maar momenteel veel te harde) geluid van mijn telefoon. Met een kreun hief ik mijn hoofd op en greep mijn tas, waar ik vervolgens in rondgraaide tot ik het apparaat in mijn hand had. Een vlugge blik op het scherm liet zien dat het Adam is die me belde, waardoor er automatisch een glimlach op mijn gezicht verscheen. “Helleuw,” zei ik dan ook uiterst opgewekt toen ik opnam, en klemde mijn telefoon tussen mijn oor en schouder zodat ik me kon uitrekken. Al snel verstijfde ik, want toen Adam antwoord gaf, was zijn stem niet zo helder en ronduit blij zoals hij dat normaal wel was – integendeel, ik kon hem amper verstaan, zo dik en zacht was hij, alsof Adam net gehuild had, of dat nog steeds deed. Kom alsjeblieft snel.

Ik wist dat het geen nut had te vragen wat er was. Als ik hem nu al amper kon verstaan, dan kon hij me niet over de telefoon uitleggen wat er mis was. Bovendien had ik het zinkende gevoel dat ik wel wist wat er mis was. Ik schoot overeind en deed met één hand mijn schoenen aan. “Adam? Blijf waar je bent, okay? Ik kom eraan,” probeerde ik hem te zeggen, maar ik hoorde al niets meer; waarschijnlijk had hij al opgehangen. Ik struikelde haast over mijn eigen voeten in mijn haast de kamer uit te komen. Gelukkig was het vanuit mijn kamer niet ver naar de zijne, waardoor ik binnen twee minuten zijn deur openduw. De kamer zelf was leeg, maar het licht op de badkamer was aan.

Mijn hart bonst in mijn oren wanneer ik de badkamerdeur opendoe. Vrijwel meteen valt mijn blik op het bevende hoopje Adam in de hoek van de badkamer; snel daarna merk ik het bloed op zijn arm op. Ik moet de deurpost vastgrijpen zodat ik niet meteen naar het toilet stommel, al moet ik alsnog veel moeite toen om een plotselinge golf misselijkheid weg te slikken. Mijn blik is al zwart aan de randjes, en het voelt alsof ik niet meer met beide voeten op de grond sta. Ik weet dat ik flauw kan vallen als ik me niet nu meteen ga concentreren. Adam is gewond. Ik moet eerst voor hem zorgen.

Ik pak een handdoek en laat me voor hem op mijn knieën vallen. “Adam? Kun je me horen?” vraag ik half-beverig, en zet mijn hand tegen zijn wang zodat ik zijn gezicht naar me toe kan kantelen. Pas wanneer ik zijn ogen heb gevonden richt ik mijn aandacht op de snee in zijn arm. Ik wikkel de handdoek eromheen en oefen wat druk uit, in de hoop dat ik het bloeden zo kan stelpen. Ik weet niet hoe diep de snee is; ik ben bang om te kijken, voor het geval ik slecht op het bloed reageer. Zodra ik weet of hij fatsoenlijk op me kan reageren, kan ik proberen hem overeind te krijgen, en kan ik hem naar de ziekenzaal brengen. Terwijl ik met één hand de handdoek op zijn plek houd, strijk ik met de andere de krullen van zijn voorhoofd weg. “Weet je waar je bent?” vraag ik Adam zachtjes, terwijl ik met mijn hand over zijn haar blijf strijken. Ik merk pas dat er tranen over mijn wangen lopen wanneer ik het zout op mijn lippen proef.

Dat Adam niet meteen antwoordde was reden tot bezorgdheid, vooral omdat het leek alsof hij me niet kon horen. Ik kon niet veel doen om zijn aandacht te trekken; uit ervaring wist ik dat hij op een gegeven moment wel helderder zou worden, maar dat betekende niet dat ik er gerust op was. Ik wilde hem zo snel mogelijk overeind hebben zodat de snee op zijn arm verzorgd kon worden. Zoals zovaak was ik kwaad op mezelf dat ik het zelf niet kon doen – Adam was alles wat ik had zolang ik hier zat, hij betekende alles voor me, en ik kon niet eens zijn wonden verzorgen omdat de aanblik van het kleinste beetje bloed me al bijna over mijn nek deed gaan. Bij die gedachte voelde ik nieuwe tranen in mijn ogen opwellen, maar ik probeerde ze weg te slikken; ik wilde niet dat Adam me zag huilen, ik wist dat hij zich dan schuldig voelde, en dat was het laatste wat ik wilde. Ik wilde gewoon dat alles goed met hem was. Maar tot hij antwoord gaf kon ik niet veel anders doen dan door zijn haar strijken en wachten.

Na een tijdje leek hij uit zijn waas te ontwaken. Hij keek me voor het eerst echt aan en zag waarschijnlijk voor het eerst de tranen die ik niet had kunnen tegenhouden. Ik zag ook bij hem tranen opkomen en over zijn wangen rollen. Haast automatisch veegde ik ze weg met mijn vrije hand en streelde zijn wang in een gebaar van troost, terwijl ik met de andere nog steeds de handdoek tegen zijn arm geklemd hield. Ik hoorde hem zachtjes iets uitbrengen – “Het spijt me.” Er krimpte iets samen in mijn borst. Ik wilde niet dat hij zich schuldig voelde. Hij had al zoveel meegemaakt, ik wilde niet dat hij ook nog ging denken dat hij hiervoor zijn excuses moest aanbieden. Maar ik durfde hem niet af te kappen. Beter dat hij het eruit kon krijgen en dat ik hem daarna vertelde dat hij zich niet hoefde te verontschuldigen dan dat ik hem met die woorden in zijn hoofd liet zitten.

Toen zijn hand mijn vest vastgreep (waarvan ik nu blij was dat ik het aangetrokken had, zowel omdat hij zich er nu aan kon vasthouden als omdat ik het gewoon koud van deze hele situatie had) veegde ik opnieuw zijn tranen weg. “Dat hoef je niet te zeggen,” zei ik hem zachtjes. Ik bracht mijn hand terug naar zijn haar en streek het van zijn voorhoofd. “Het is niet jouw schuld. Ik ga je helpen, okay?” Het was niet zijn schuld. Het was de schuld van iedereen die hem op school verkeerd had aangekeken of hem uitgescholden had, iedereen die hem aangeraakt had. En ergens was het ook mijn schuld. Want ik had hier gezeten terwijl Adam alleen was geweest. Ik had hem niet kunnen helpen, terwijl ik dat wel had moeten doen.

Ook al zei ik vol overtuiging dat ik hem zou helpen, ergens diep van binnen was ik bang dat ik het niet zou kunnen. Ik had een tijd gedcht dat hij klaar was met zichzelf te verwonden – dat het hier beter ging. Dat ik hem geholpen had. Maar het bleek nu dat hij nog lang niet de oude was, en dat ik als het ware machteloos tegenover deze hele situatie stond. Ik wilde dat ik meer kon doen – dat er iets was wat ik kon zeggen waardoor hij dit nooit meer hoefde te doen. Ik wist echter dat ik van alles kon zeggen, maar dat Adam zelf moest stoppen. Toch gaf ik hem niet de schuld van zijn terugval; ik vond nog steeds dat ik uiteindelijk verantwoordelijk was. Ik had mezelf beloofd dat ik op Adam zou passen en dat alles goed zou komen, en ik had gefaald.

Ik zei hier niets van tegen Adam, uiteraard; het laatste wat ik wilde was dat hij zich hier ook nog eens schuldig over voelde. In plaats daarvan bleef ik met hem in mijn armen op de badkamervloer zitten, gaf hem de kans wat rustiger te worden. Na een tijdje keek ik hem weer aan en werkte een kleine glimlach op mijn gezicht. Mijn gezicht voelde vreemd, met opgedroogde tranen die aan mijn huid trokken, maar ik wilde ze nog niet wegwassen; eerst moest ik zorgen dat Adam in orde was. “Kun je staan? Dan kan ik je naar de ziekenzaal brengen zodat er wat aan je arm gedaan kan worden.” Ik vroeg me voor de zoveelste keer af of ik ze daar niet moest vertellen over Adam, maar zoals altijd wist ik dat ik dat uiteindelijk toch niet zou doen. Adam zou het niet willen, hij wilde niemand tot last zijn. Dit was iets tussen ons tweeën, en bij de ziekenzaal zou ik dus wederom een smoes moeten verzinnen waardoor Adam nu weer een snee op zijn arm had. Een andere keuze had ik niet.

[blub. idk. hopelijk kan je er iets mee enzo~]

Het ergste aan dit alles was gewoon dat ik letterlijk niets kon doen. Ik kon bij hem zitten en hem zeggen dat alles in orde was, dat hij zichzelf niet de schuld moest geven, maar dat was alles. Ik kon er niet voor zorgen dat hij stopte met automutilatie, ik kon niet eens zijn wonden verzorgen. Toen ik hem naar zijn arm zag kijken, deed ik dat automatisch ook, en zag ik dat het bloed langzaam door de handdoek heen begon te sijpelen. Snel keek ik weg, ook al was ik kwaad op mezelf dat ik dat moest doen. Als ik ook maar enigszins normaal was geweest en niet deze stomme fobie had, had ik Adam niet eens mee zijn kamer uit hoeven nemen. Dan had ik het kunnen schoonmaken en verbinden en was ik niet zo nutteloos geweest.

Adam komt langzaam in beweging en ik help hem overeind, hem goed in de gaten houdend voor het geval hij zoveel bloed heeft verloren dat hij licht in zijn hoofd is of zijn evenwicht verliest. Zijn ogen staan nog niet helemaal helder, dus iets van lichthoofdigheid moet hij wel voelen, maar hij blijft op de been, laat zelfs mijn arm los om naar zijn slaapkamer te lopen. Ik kijk hem na en draai me vervolgens snel terug naar de badkamer, waar het mesje dat hij gebruikt heeft om zijn arm te verwonden nog op de grond lig. Ik pak een stuk keukenpapier en pak het mesje op zodat ik niet naar het bloed erop hoef te kijken, en wikkel het in het keukenpaper, zodat ik mezelf niet per ongeluk snij. Zodra ik ergens langs een prullenbak kom, zal ik het weggooien; ik wil het niet hier op Adam’s kamer doen, zodat hij hem in ieder geval niet meer kan vinden. Ik neem mezelf voor om later, wanneer zijn arm verzorgd is en hij wat gekalmeerd is, zijn kamer te doorzoeken naar andere mesjes of dergelijke. Het voelt alles behalve fijn dat ik dat moet doen, maar ik kan gewoon geen andere manier bedenken waarop ik ervoor kan zorgen dat hij in orde is.

Wanneer Adam enkele ogenblikken later terug komt, gehuld in een zwart vest en de handdoek en zijn arm bedekt door een mauw, bevindt het mesje zich al in mijn broekzak. Ik hou de deur voor Adam open en haast me vervolgens om weer naast hem te kunnen lopen, zodat ik hem kan opvangen als hij zich niet goed voelt. Samen lopen we richting het trappenhuis, maar nog voor we daar kunnen aankomen, grijpt Adam mee plotseling bij de arm. Meteen blijf ik staan en sluit mijn handen rond zijn bovenarmen. Ik ben al bezig met indenken hoe ik hem beneden krijg als hij flauwvalt wanneer hij me aankijkt en me zegt dat hij in orde is. Dat betwijfel ik ten zeerste, maar hij lijkt niet meer op het punt van flauwvallen te staan, dus laat ik hem zijn hand rond mijn arm sluiten zonder er iets over te zeggen. Op de trap verruil ik mijn linkerarm onder zijn hand voor mijn rechter en sla mijn linker rond zijn schouder slaan, zodat ik hem wat beter kan ondersteunen terwijl we naar beneden lopen. Eenmaal beneden geef ik hem mijn linkerarm weer.

Bij de ziekenzaal aangekomen (waar ik al vaker ben geweest dan me lief is, zowel voor Adam als voor mezelf wanneer ik weer eens te ver gevlogen had) hou ik de deur voor Adam open en ga op zoek naar de verpleegster. Wanneer ik haar heb gevonden, neem ik haar mee naar Adam, onderweg een beetje onhandig uitleggend dat Adam een “um, ongelukje bij de les” heeft gehad, waardoor er even naar zijn arm moet worden gekeken. Ik weet niet of ze me gelooft. Het helpt dat ik nog niet vaak bij deze verpleegster ben geweest, en ze dus niet het volledige plaatje heeft van de frequentie waarmee Adam op de ziekenzaal komt. Maar ik weet haast zeker dat ze ook wel kan zien dat het één snee is op één arm, een rechte lijn, en dat ze hier vast haar conclusies uit trekt. Ze zegt echter niets, pakt simpelweg haar spullen en begint de handdoek van rond Adam’s arm te wikkelen. Ik draai me weg, loop naar het raam, zodat ik het niet hoef te zien.

Pas wanneer ik de verpleegster hoor opstaan draai ik me terug naar Adam. Ik ga op de kruk zitten waar de verpleegster net op gezeten heeft en vouw mijn handen in mijn schoot ineen. Ik kijk Adam met een kleine glimlach op mijn gezicht aan, al vervaagt hij weer wanneer ik het verband rond zijn arm zie. “Wil je me vertellen wat er is gebeurd?” vraag ik zachtjes. Het ging zo goed, waarom heb je een terugval gehad? Wat ging er mis? wil ik eigenlijk vragen, maar ik weet dat dat hem alleen maar slechter zou laten voelen, dus dat doe ik niet. Ik kan altijd later nog praten over wat er te veranderen valt. Op het moment moet ik ervoor zorgen dat hij kalmeert, zich beter gaat voelen. De rest komt later.

Terwijl ik wacht tot Adam zijn gedachten bijeen geraapt heeft, laat ik mijn blik naar het verband rond zijn pols glijden. Gelukkig maar aan één kant, dit keer, wat ook al eens anders was geweest – ik kon me nog als de dag van gisteren herinneren dat ik hem voor de eerste keer vond, de dag dat ik er pas achter kwam dat hij zichzelf verwondde. Er was niet veel bloed geweest, vreemd genoeg minder dan nu. Maar hij was al, trillend, bezig geweest met zijn eigen wonden verbinden toen ik binnenkwam, dus wie weet hoeveel het eerst was geweest? Het meeste bloed dat ik toen gezien had was aan het mesje dat ik toen, net zoals vandaag, in een prullenbak ver van zijn kamer gegooid had. Bloed of niet, het was meteen duidelijk waar hij mee bezig was, en het was dan ook vanaf die dag dat ik was gaan controlleren. Dat leek een tijd te helpen; ik zag immers zelden of nooit sneeën erbij komen, en als ze er al waren, waren ze niet diep genoeg om daadwerkelijk bloed te trekken. Ik dacht dat hij beter aan het worden was.

Natuurlijk was het tegenovergestelde het geval. Ik was te regelmatig geweest met mijn controles; Adam wist wanneer ik zijn armen zou inspecteren, wist ook dat ik alleen daar keek omdat ik me niet gerealiseerd had dat hij zich ook op andere plekken kon snijden. Natuurlijk had hij, wanhopig als hij was, andere manieren gevonden, zodat ik er niet achter zou komen. Alleen was dat wel gebeurd. Net zoals de eerste keer was ik zijn kamer opgelopen en had ik hem gezien, in de badkamer, zijn benen onder de sneeën. Van die dag heb ik nog steeds nachtmerries; dat heb ik Adam nooit verteld, maar ik denk dat hij het wel weet. En ik weet op mijn beurt weer dat hij zich schuldig voelt dat hij mij hier altijd mee opzadelt, zoals hij dat zelf zou zeggen, vooral omdat hij weet hoe squeamish ik met bloed ben. Ik wou dat ik hem op de een of andere manier duidelijk kon maken dat hij er niets aan kan doen, net zoals ik niks aan mijn fobie kan doen, maar ik weet dat dit het ene oor in zou gaan en meteen het andere weer uit. Zoals zo vaak vraag ik me af of ik Kris niet moet bellen, haar hulp vragen – misschien dat zij wel tot Adam zou kunnen doordringen. Maar tegelijkertijd weet ik ook dat dit alleen maar averechts zou werken, aangezien Adam zich dan waarschijnlijk nog schuldiger zou gaan voelen.

Eindelijk hoor ik hem zachtjes antwoorden op mijn vraag. Ik hou hem in de gaten en leg mijn hand voorzichtig op de zijne wanneer ik zie dat hij aan zijn verband begint te plukken, zodat hij daarmee ophoudt; het verband zit er immers niet voor niets. Zijn uitleg vertelt me niet heel veel meer, maar waarschijnlijk weet hij zelf ook gewoon niet zo goed wat nu uiteindelijk de doorslag had gegeven – dat is wel vaker zo geweest. Net zoals ik niet kon vertellen wat er nu uiteindelijk écht voor gezorgd had dat ik niet meer tegen bloed kan (toen ik klein was had ik er immers geen problemen mee gehad, ik viel zelf vaak genoeg mijn knieën open) kan Adam niet onder woorden brengen wat er mis was gegaan. De reden maakt misschien ook niet heel veel uit; ik ben er al een tijd achter dat er meerdere dingen zijn die Adam kunnen triggeren, en ervoor zorgen dat hij ze vermijdt is onbegonnen werk. Het zou het probleem sowieso niet oplossen. Hij moes op de een of andere manier met deze triggers leren omgaan, ze tegen kunnen komen en vervolgens niet naar een mesje grijpen. Pas dan zal hij echt beter worden. En ik moet er op de een of andere manier voor zorgen dat dat gaat gebeuren, ook al heb ik geen idee hoe.

Met een kleine, droevige glimlach strijk ik wat van zijn haar van zijn voorhoofd weg. “Adam,” zeg ik zachtjes, “je weet dat ik er altijd ben als zich iets voordoet, toch? Misschien kun je de volgende keer naar mij komen als er zoiets gebeurt. Wanneer je voelt dat je...” Ik laat de rest van de zin in de lucht hangen met een blik op zijn verband en slik een brok in mijn keel weg. “Ik weet niet of ik kan helpen, maar ik kan het wel proberen. Wil je dat voor me doen, mocht het nog eens gebeuren?” Misschien pakte ik het verkeerd aan, maar dit was het enige wat ik kon bedenken om te doen. Het moest werken. Het moest gewoon. Ik haal mijn handen van hem af en vouw ze in mijn schoot bijeen. “Ben je nog licht in je hoofd?” vraag ik, met de bedoeling dat ik hem terug naar zijn kamer kan brengen als hij zich beter voelt. Beter dat hij daar was dan hier, waar iedereen binnen kan lopen en vragen kan gaan stellen.

[same~ XD al... niet de hitte maar gewoon... idk... something ;D Comic Con frustraties? Yup. Laten we het daarop houden~ XD Also sorry voor de general lack of quality en progress. ._.]