Letterlijk 2 uur. Zo lang was ze aangekomen op Genosha Island, samen met Jean Grey. Haar bagage stond al op een of andere kamer, die normaal voor meerdere personen bedoeld was, maar nu alleen door haar gebruikt werd. Daarna was ze vrijgelaten om het eiland wat te verkennen. Mooie boel. Wist zij veel waar ze heen moest. Ze hadden nog niet eens het fatsoen gehad om haar een kaart ofzo te geven. Oh well. Ruby was gewoon naar buiten gegaan, had niet de moeite gedaan om iets mee te nemen ofzo, en was beginnen lopen. Ze zou wel op tijd terug zijn om te gaan slapen, al duurde dat waarschijnlijk nog een paar uur, aangezien het nog maar net 15u geweest was.
Aangezien iemand wel zo slim was geweest om een handige pijl te zetten richting de verschillende belangrijke delen van het eiland, was ze op weg gegaan naar het strand. Misschien kon die plek haar wat troosten. Ze hoopte stiekem dat het haar zou doen denken dat ze op Bondi Beach stond, het legendarische strand van Australië. Ze had zovele dagen gespendeerd op het strand, het was gewoon niet meer bij te houden. Eenmaal aangekomen op het strand, slenterde ze richting het water, om op een meter of 20 halt te houden en simpelweg neer te ploffen. Ruby leunde met haar kin op haar knieën, sloot haar ogen en luisterde alleen maar naar de zee. Ja, zo kon ze zich wel inbeelden dat ze op Bondi zat..
Lachend schudde hij zijn hoofd toen enkele leerlingen wat dwaas begonnen te doen. Die kinderen, of nou ja jong volwassenen was hoe ze zichzelf noemde, waren echt niet goed in hun hoofd. Vandaag had hij er een les rond hoogspringen van gemaakt. Damian had genoeg toestanden gezien die gevaarlijk waren als ze op hun bek gingen. Gelukkig voor hen gebeurde het echter niet. Uiteindelijk hadden er twee van de jongens hem uitgedaagd om om ter hoogste te springen. Met wat aanmoedigend gejoel van de andere leerlingen had hij maar besloten om zich van zijn beste kant te laten zien. Vol goede moed was hij er tot nu al vier keer over heen geraakt zonder op zijn bek te vallen, terwijl er een van die andere jongens al was afgevallen. Uiteindelijk klonk het belsignaal net wanneer hij zijn laatste jump wou maken. ‘Sorry guys, het word de volgende les dat ik jullie ga verslagen.’ Grijnsde hij breed terwijl hij met de leerlingen van het veld afliep en richting de kleedkamers ging. Wat hield hij toch van zijn baan hier! Daar aangekomen dook hij voor enkele seconden in zijn kantoor om de nodige spullen als zijn phone te gaan halen en zo was hij al even snel weer buiten zijn kantoor. Nog even checkte hij snel de kleedkamers of er nog achterblijvers waren, maar iedereen was al weer weg. Alright, gemakkelijker voor hem. Zoals hij dagelijks deed draaide hij de deuren van de kleedkamers op slot en verdween dan ook aan het gebouwtje dat grensde aan de atletiek piste. Voor een moment wierp hij een blik op phone om tot de conclusie te komen dat het nog niet zo heel laat was. Tijd om maar eens af te zakken naar het strand!
Een klein kwartier later begon de zeebries hem meteen te teisteren door zijn haren even in de war te brengen. Snel genoeg legde hij deze weer in model. Mweh, had hij zijn plank nu maar bij dan was hij al lang het water in geweest. Wanneer hij echter iemand spotte gleed er een grijnsje over zijn gezicht. Als hij het goed had kwam Ruby vandaag aan, en zou ze er dus al moeten zijn. Nou ja, dat was toch het gene wat hem verteld werd. Even bleef de man staan en sloeg hij haar gade. Yeah, dit was Ruby! Bijna zou de dude als een of ander over hyper kind in zijn handjes gaan klappen, maar Damian kon zich nog net weerhouden van dat belachelijke gedrag. Met zijn handen in de broekzakken van zijn short wandelde hij naar haar toe. Met een goede twee meter tussen hen in bleef hij staan. Een naar gevoel bekroop hem, alsof er iets slecht ging gebeuren met hem. Als hij niet beter wist zou hij zich hebben omgedraaid en gewoon aan de andere kant van het strand gaan zitten. Maar yeah, dit was Ruby dus hij wist wel dat dit ging gebeuren. Maar toch voelde het niet bepaald fijn en leek het alsof al zijn vrolijkheid gewoon verdween als sneeuw voor de zon. ‘This ain’t Bondi, sadly enough.’ Sprak hij even terwijl hij zijn schouders op haalde. Hoewel hij haar gezicht niet kon zien, was het hem wel duidelijk waarom ze net naar het strand was gekomen terwijl ze net was aangekomen. Hem deed het soms ook denken aan thuis, maar dan kwam hij weer tot de conclusie dat de golven hier niet hetzelfde waren. Oh well.
Toen ze zich had laten overhalen om te verhuizen naar Genosha Island, had ze niet verwacht dat ze er nog spijt van zou krijgen. Het was zwaar geweest om haar moeder achter te laten, maar op het vliegtuig was alles nog mee gevallen. Door de drukte werd ze afgeleid door het feit dat ze echt wel weg ging van Australië, voor waarschijnlijk een hele lange tijd. Haar moeder had het trouwens ook niet gesnapt, maar ze had haar wel laten gaan. Nu ze hier was, begon ze steeds meer over haar beslissing te twijfelen. Zou er nog een weg terug zijn? Maar kom op, Ruby was niet het soort mens dat zomaar bij de pakken zou blijven zitten. Ze zou het een kans geven, net zoals Damian en Jean haar een kans hadden gegeven. Ze wou niemand teleurstellen, en al zeker zichzelf niet.
Het geluid van de golven kalmeerden haar gedachten genoeg om te beslissen niet direct terug te krabbelen. Voor hetzelfde geld viel alles hier goed mee. Als ze Damian mocht geloven, was deze plek ideaal voor mutanten. Plus, als ze misschien wat meer mutanten zou ontmoeten, zou ze wat losser worden in haar sociale leven enzo, en dan zou alles waarschijnlijk makkelijker gaan. Jean had haar zelfs beloofd dat er de mogelijkheid was om haar mutatie te trainen, zodat ze nog sterker zou worden. Dat sprak haar wel aan, eigenlijk. Nu kon ze alleen maar een soort krachtveld om zich heen laten hangen, waardoor iedereen die te dicht in haar buurt kwam de neiging kreeg om weer weg te gaan. Dat was best chill, maar het kon nog beter, en daar wou ze ook voor gaan.
Standaard had ze altijd een zone rond zich hangen van een meter of 4 in diameter. Daar was het nare gevoel het ergst, zodat de meeste mensen meteen rechtsomkeer zouden maken. Daarom voelde ze zich genoeg op haar gemak om de omgeving niet zo scherp in de gaten te houden. Aangezien ze dat niet deed, schrok ze zich een ongeluk toen ze plots een stem ergens vlak bij zich hoorde. ‘This ain’t Bondi, sadly enough.’ Ruby opende haar felblauwe ogen en draaide zich half om. Daar stond Damian, de man die haar had overgehaald om haar naar hier te halen. In een opwelling had ze het energieveld nog versterkt, maar nu liet ze het zakken tot op een niveau dat de dude er geen last van zou hebben. "True, but it's the closest I can get to home right now", Bekende ze, terwijl ze terug voor zich uit keek. "Do you like always sneak around and give your students the shock of their lives by randomnly appearing next to them?" Vroeg ze toen, met een lichte glimlach rond haar lippen.
To be honest, hij mistte thuis als geen ander. Maar uiteindelijk deed hij hier iets goeds. Soms woog het op tegenover zijn heimwee, maar soms ook niet. Al mocht hij van geluk spreken dat ze hier ook een strand hadden en like genoeg plek om te trainen, want yeah dat was wel hetgene wat hij meestal deed. Zijn lichaam bleef niet voor eeuwig zo, althans niet zonder zijn dagelijkse training. De dagelijkse inspanningen en de lol die hij had met sommige mutanten hier maakten zijn dag al bij al een stuk beter. Ach ja, zodra hij kon zou hij wel weer naar huis gaan. Damian wist waarvoor hij had getekend toen hij de baan als leerkracht hier had aangenomen. Dus eigenlijk was het ergens zelf zijn eigen dikke schuld dat hij hier zat. Maar hij kende het eiland al vanbuiten, dus in a way was dit wel zijn tweede thuis.
Ergens was hij wel benieuwd of ze nog nieuwe tatoeages had. De eerste keer dat hij haar had ontmoet was in een shop geweest en als hij het zich goed kon herinneren stond ze toen al aardig vol. Vanuit het niets leek Ruby de kracht van haar mutatie even op te voeren waarop hij bijna echt ging gaan gillen. Opgelucht dat ze het al gauw weer temperde streek hij even door zijn haren. Alright, zo was het wel beter. ‘You’ll get used to it mate.’ Sprak hij terwijl hij even zijn schouders op haalde. Het was wel zo. Al die jaren geleden had hij er ook last mee gehad om zich aan te passen, maar uiteindelijk was het wel gelukt. Dat nam natuurlijk niet weg dat hij thuis niet bleef missen. Een brede grijns vormde zich op zijn gezicht nadat ze was uitgesproken. ‘Naaah, only the ones that I know. And maybe those who don’t listen to me.’ Zonder het te vragen dropte hij zich naast haar neer en keek eveneens over het uitgestrekte blauwe voor hen. ‘So, what do you think about Genosha?’ Ergens hoopte hij maar dat het haar hier toch al iets of wat beviel. I mean, het was uiteindelijk dankzij hem dat ze op Jean’s radar was verschenen en ook dat ze hier dus zat. Dan zou de dude zich toch wel schuldig voelen moest ze het hier helemaal niets vinden.
Het was ergens best grappig dat Damian net degene was die haar op dit strand vond. Zou iemand hem getipt hebben over haar aankomst, of was het echt toeval? Anyways, Damian was de kerel die haar in contact had gebracht met Jean Grey, het schoolhoofd. Blijkbaar was deze plek hemel op aarde voor mensen met mutaties. Daar hoorde zij nu eenmaal bij, of ze 't nu wou of niet. Ze had de dude leren kennen in een tattooshop, en die had al snel in de gaten dat Ruby wel meer kon dan een gewoon mens hoorde te kunnen.
Ze waren aan de praat geraakt, en ze had gemerkt dat ze hem wel vertrouwde. At least stelde hij geen vervelende vragen bij haar uiterlijk, en leek hij ook te accepteren dat ze genderfluid was, ook al had ze dat woord nog niet laten vallen. Een zucht kwam over zijn lippen toen ze haar energieveld wat dimde, zodat het dragelijk was voor de man om bij haar te komen zitten. ‘You’ll get used to it mate.’ Sprak hij, en ze verbaasde zich over het feit dat hij haar zo snel door had gehad. "I hope so", Mompelde ze.
Ze weigerde om zich down te voelen en de sfeer te verpesten, dus ze veranderde haar aanpak. Ze maakte een grapje over zijn sluipskills. ‘Naaah, only the ones that I know. And maybe those who don’t listen to me.’ Antwoordde hij lachend. Hij kwam naast haar zitten, en ze liet hem begaan. Misschien had ze wel nood aan wat gezelschap. "So I'm like forever a victim?" Grijnsde ze breed. ‘So, what do you think about Genosha?’ Vroeg hij toen. Die vraag zette haar even aan het denken. "I don't know. It's nothing like Melbourne. To be honest, I kinda regret all of this so far", Ze keek hem kort verontschuldigend aan. "But I don't blame you at all, don't worry. I just need some time I guess", Ze keek opnieuw voor zich, richting de horizon.
Vanaf het eerste moment dat hij haar had gezien in de shop en hij met haar was beginnen praten was had hij het al gemerkt dat ze anders was. En nee dan duidde hij niet op het feit dat ze een mutant was of iets. Problemen had hij er niet over gemaakt. Nope, hij was niet zo uit op mensen beoordelen voor je ze toch iets of wat kende. Dat kwam dan weer merendeel omdat mensen dachten dat hij een of andere agressieve gek was door al zijn tatoeages. Maar hij had er mee leren leven, en was begonnen aan zijn eigen crusade om vooroordelen tegen te gaan. Plus, die dag had hij er ongepland een maatje bij gekregen en wel ja dat was nooit slecht.
Kort glimlachte hij. ‘Hea, I’m still here. Think of me as your own private Australia.’ Wat hij zei sloeg op niet veel. Maar ze snapte vast wel wat hij bedoelde. Misschien werd het wel makkelijker wennen voor haar als ze hier ook werkelijk een bekende van haar had rondlopen. Maar dat zou alleen de toekomst maar gaan uitwijzen, en hij kon niet meer doen dan er like maar gewoon zijn. ‘You know, on my first days here, a long time ago I got homesick a lot. And well it turned out to be alright for me, so I can assure you that everything will be alright.’ Misschien moest hij het maar zijn missie maken om haar op haar gemak te stellen hier. Yeah, dat zou hij echt nog wel gaan doen.
‘Well maybe.’ Tss off course niet. Hoewel, misschien als hij zich eens verveelde op een van zijn vrije dagen of zo. Al zou hi dan beslist genoeg te doen hebben, maar hij vond wel een gaatje om Ruby wel te gaan pesten of iets. Kort streek de man door zijn haren zodat die irritante pluk die er tussen uit gesprongen was weer mooi op zijn plek viel. Gauw genoeg richtte hij zijn groene ogen weer op haar en zuchtte eventjes. Het feit dat ze het hier helemaal niets vond was herkenbaar. Zelf had hij het liefst ook de boot terug gepakt om richting het vaste land te gaan. ‘Well, I blame myself if that’s alright?’ Glimlachte hij even scheef. Alright, het was ook wel echt zo dat hij zich blamede maar voor zover zij moest weten maakte hij er maar gewoon een grapje over. ‘When you get to know some other people you’ll change your mind, at least I hope. Otherwise you’re gonna be stuck with me for the rest of your time here.’ Grijnsde hij breed terwijl hij haar even met zijn vuist aan tikte op haar schouder.
Damian had haar verteld dat zijn mutatie iets te maken had met inkt, en ze vroeg zich af of dat dus de reden was dat hij zoveel tattoos had. Het zag er wel badass uit, vond ze. Veel mensen snapten niet wat een tattoo voor iemand kon betekenen, maar dat was hun probleem. Het voordeel van mensen ontmoeten in een tattooshop was natuurlijk wel dat ze je nooit zouden veroordelen om je inkt. En dat had Damian ook niet gedaan, net zoals zij hem niet had beoordeeld. Nee, op zo'n plek was ze het meest op haar gemak, om eerlijk te zijn. Gelukkig maar eigenlijk. Ook al was de dude wat ouder dan haar, hij begreep haar tenminste en ze wist dat ze in hem ook een vriend had gevonden.
Dat bewees hij nog maar eens door te proberen om haar een beetje op te vrolijken. ‘Hea, I’m still here. Think of me as your own private Australia.’ Zei hij, en ze grinnikte kort om zijn woorden. ‘You know, on my first days here, a long time ago I got homesick a lot. And well it turned out to be alright for me, so I can assure you that everything will be alright.’ Ging hij verder, en Ruby knikte kort. "Well, I don't have much choice, I kinda have to be alright with all of this one day so.." Zei ze, wat opgewekter dan eerst. Ze besloot om gewoon het beste uit elke dag te halen en te zien hoe ver ze daarmee kwam.
De dude bevestigde dat ze voor altijd zijn slachtoffer zou blijven, maar ergens vond ze dat niet erg. Met een glimlach gaf ze hem een duw met haar schouder. "You silly", Grinnikte ze. De wind speelde weer op en blies zijn haar in de war. Meteen legde hij het weer goed. Die kerel had echt een obsessie met zijn haar. Ruby had er zelf geen last van, aangezien ze een snapback op haar hoofd had, dus de wind kon niet bij haar haren. Dat zat trouwens toch met genoeg gel in model, dus de wind mocht voor haar zo hard blazen als hij wou. ‘Well, I blame myself if that’s alright?’ Reageerde hij op haar woorden. Ruby keek hem even aan en zag de scheve grijns op zijn gezicht. "Give me a week or something and I bounce around this island like I own the place", Grapte ze terug. "You kinda sound like my grandpa right now so shush", Knipoogde ze, met dezelfde scheve grijns als de man voor haar.
‘When you get to know some other people you’ll change your mind, at least I hope. Otherwise you’re gonna be stuck with me for the rest of your time here.’ Zei Damian nog. Ruby keek hem geshockt aan. "So, when does the first boat back leave?" Reageerde ze, maar ze kon niet laten om breed te grijnzen. "So tell me, what have you been up to lately? Any news?" Vroeg ze toen, een tikkeltje nieuwsgierig. Hopelijk was het wel ok om zo vriendschappelijk om te gaan met een man die in feite wel haar nieuwe leerkracht zou zijn binnenkort.
Het feit dat hij zo makkelijk over zijn mutatie had verteld tegen Ruby, off course nadat hij had vastgesteld dat ze zelf een mutant was, was omdat hij om de een of andere manier meteen haa vertrouwen had willen winnen met zo iets “groot” te vertellen. Al had hij dat gedaan toen ze klaar was met haar piece en ze dus geen andere luisterende oren hadden gehad. Ja, no offence naar andere mensen. Maar gewoon luid liggen roepen dat je een mutatie had was nooit echt slim. Damian wou nog wel graag in die shop blijven komen weet je dus moest hij uit kijken met wat hij zei. Oh well, uiteindelijk bleek het hem toch gelukt om haar vertrouwen te winnen. Anders had ze hier wellicht nog niet gezeten, en nou ja waren ze nu ook geen maatjes.
Het feit dat ze lachte om zijn woorden deed zijn mondhoeken vrolijk omhoog krullen. Het zou wel in orde gaan komen met Ruby. Daar ging hij wel voor zorgen hoor. En als het een probleem ging zijn dat hij op zo’n vriendschappelijke manier met een leerling om ging, wel dan moesten ze dat zelf maar weten. Damian was gewoon een dude die veel vriendelijk was tegen iedereen. Dan hadden ze hem meteen van zijn eerste dag al kunnen ontslaan. Het was beter om betrokken te zijn met je leerlingen, natuurlijk wel op een gepaste manier. Maar betrokken zijn was beter dan gewoon afstandelijk doen tegen hen en je zien als een of ander opperwezen tegen over hun. ‘I guess.’ Misschien was er wel een speciale clausule of zo dat de mutant in kwestie kon transferen naar een andere school moest het echt niet lukken hier. Maar in het geval van Ruby leek hem dat niet het beste wat ze kon doen. Hm, dat zou hij eens moeten gaan nakijken. Wie weet werkte het ook wel in de andere richting dat de andere school mutanten naar hun stuurde of iets.
Wanneer ze hem een duwtje gaf bewoog hij iets of wat mee. ‘That’s me.’ Sprak hij vrolijk. Soms dan, meestal kon hij zich nog wel slim gedragen. Maar hij prefereerde toch wel om zich normaal te gedragen, dat stond hem veel beter. Een plots gevoel van honger overviel hem. Hm, straks maar eens een kijkje gaan nemen cafetaria. Met een lichte frons keek hij haar aan. Goeie grap, eerst zien dan geloven. ‘You better, otherwise I’m gonna make you bounce.’ Dat zou hij vast wel kunnen met zijn mutatie. Het beeld van een stuiterende Ruby deed de man even grinniken. Oh yeah, dat zou echt een geweldig beeld zijn! ‘Well good way of telling me that I’m old.’ Sprak hij terwijl zijn mond even open viel. ‘You know, I can always give you detention because you called me old.’ Sprak hij op een dreigende toon al werd die al snel overschaduwd door een brede grimas. De dag dat hij iemand liet nablijven moest echt nog aanbreken. Damian was daar niet zo voor, als hij al straf uitdeelde dan liet hij hun wel de kleedkamers opkuisen of zo dat was altijd wel een pretje. Die kinderen van tegenwoordig lieten toch alleen maar troep achter.
‘One way trip mate.’ Knipoogde de man even. Wat zij kon, kon hij ook hoor! Alleen dan beter natuurlijk want hij was nog wel altijd Damian de alleskunner. ‘Eh, part of the teaching? Just hanging around, making some music, catching some waves. You know, the normal stuff.‘ Yeah, dat was eigenlijk wel alles wat hij deed. Nou ja, buiten het zo nu en dan enkele leerlingen op hun donder geven omdat ze niet goed mee deden of iets in die vorm. To be honest was zijn leven echt wel saai geworden sinds hij hier was komen werken. Ach ja, iedereen moest opofferingen maken zeker?
Ruby vroeg zich af of de leerlingen hier af en toe terug naar huis mochten. Zo tijdens de vakantie ofzo. Want no way dat ze hier een tattooshop zouden hebben, en ey ze was nog lang niet klaar met onder andere haar backpiece. Dus ze zou echt wel nog eens terug moeten gaan. Misschien, als ze heel lief naar Damian keek, kon hij het voor haar fixen. Hoe dan ook, als er een moment kwam dat ze echt haar zinnen zou zetten op terugkeren, dan zou niemand haar kunnen tegenhouden, hoe hard ze het ook probeerden. Zelfs niet met geweld, al dacht ze niet dat de leerkrachten hier geweld zouden gaan gebruiken tegen hun leerlingen.
In tussentijd moest ze er maar het beste van maken, en dankzij Damian zou dat waarschijnlijk wel lukken, voor vandaag. De sfeer was, zoals altijd tussen de twee, erg chill en een soort van geruststellend. Het deed haar denken aan de dagen dat ze samen hadden doorgebracht in de tattooshop. ‘That’s me.’ Reageerde hij op haar woorden. ‘You better, otherwise I’m gonna make you bounce.’ Antwoordde Damian. Ruby keek hem even droogjes aan. "Oh hell no you won't" Zei ze, met een dreigende ondertoon in haar stem. Niemand zou haar hier laten stuiteren, nope nope nope.
Toen ze hem ging vergelijken met haar opa, schoot hij onmiddelijk in de verdediging. Hij dreigde zelfs met nablijven, maar Ruby geloofde geen woord van wat hij zei. Damian die iemand liet nablijven? Dat zag ze echt niet gebeuren. "Nah, I don't believe a word of what you just said dude", Grinnikte ze. "I bet you have some.. More creative punishments for annoying students", Voegde ze toe. De grapjes bleven heen en weer schieten, tot hij begon over zijn tijd hier op het eiland. ‘Eh, part of the teaching? Just hanging around, making some music, catching some waves. You know, the normal stuff.‘ Antwoordde hij. Ruby zuchtte even. "Which means I'll be stuck in a classroom any time soon?" Daar had ze eigenlijk echt geen zin in.
Damian wreef even over de achterkant van zijn nek en haalde even diep adem. Melbourne, Perth, Sydney het maakte al niet uit. Australië zou zowiezo altijd wel een plek zijn die hij mistte als hij hier was. Maar yeah, hij stond er gewoon niet vaak bij stil en daarom bleef hij altijd zijn happy zelf. Dat was like ook wel het beste. Anders ging hij like nog veranderen in een of ander emotioneel geval en daar was hij echt niet voor weg gelegd. Nah, hij blij wel die random vriendelijke dude die tegen iedereen vrolijk was of ze het nu konden appreciëren of niet. Dat was zo’n tien keer beter dan het tegen overgestelde. Plus, het leven was gewoon veel aangenamer als je vrolijk was.
Damian trok een van zijn wenkbrauwen even op. ‘You sure?’ Grijnsde hij breed. Als hij echt wilde, wel dan ging het hem natuurlijk wel lukken. Lang leve het feit dat hij lang dingen kon volhouden! ‘You ain’t scaring me.’ Nah, hij was Damian. Hij had bang van niemand ongeacht hun mutatie gedoe. Dat was uiteindelijk wel het grappige, hij kon zonder dat iemand het zou merken iemand kunnen vermoorden. Maar hea, hij was natuurlijk niet zo’n dude. Iemand doden, wel ja daar was niets aan. Tenzij het echt om gegronde redenen was, maar zelfs dan nog. Stuiterende Ruby, het ging echt nog wel gebeuren. Al was het het laatste wat hij deed!
Mokkend als een klein kind sloeg hij zijn armen over elkaar heen en perste zijn lippen op elkaar. Echter kon hij die houding niet heel lang meer volhouden, want een grijns brak al heel snel weer door. ‘Well, yeah especially for you.’ Klonk hij eventjes poeslief tegen het meisje dat naast hem zat. Speciaal voor haar ging hij echt nog wel iets beginnen als het er ooit tot kwam. Maar dat zou toch niet gebeuren, cause wel ja hij was een van de meest relaxte dudes op het eiland. Dat hij nu eenmaal een leerkrachten positie had veranderde niet heel veel aan dat feit hoor. ‘Probs. But for the first days your free from class. At least that’s what I know. I guess your classes start from next week on.’ Even haalde hij zijn schouders op. Eigenlijk had hij er totaal geen idee van hoe dat in zijn werk ging. Maar het leek hem het meest logisch zodat de leerlingen eerst konden wennen aan het verblijf hier en zo. Oh well, daar zou ze vast nog wel uitleg over krijgen. Of was het zijn taak om dat te doen?
Natuurlijk had haar dreigement geen uitwerking op Damian. Ten eerste kende hij haar goed genoeg om te weten dat ze maar een grapje maakte, en ten tweede was hij een leerkracht, en ten derde had hij zelf een mutatie die sterker was dan de hare, en ten vierde was hij haar vriend. Probably haar enige vriend op het eiland momenteel. De enige die haar zou snappen als het op heimwee zou aankomen, omdat hij waarschijnlijk de enige Australiër was. Redenen genoeg dus voor hem om haar niet te geloven.
Blijkbaar kon de dude er niet mee om gaan dat ze al lang door had dat hij wel andere straffen had voor ongehoorzame leerlingen. Hij ging in een mokkende houding zitten en staarde voor zich uit. Het duurde echter niet lang voor hij die houding weer op gaf en breed begon te grijnzen. ‘Well, yeah especially for you.’ Zei de man. Ruby lachte even geamuseerd. "What an honour", Grijnsde ze, al geloofde ze er niks van. "You better don't disappoint me", Knipoogde ze. Nah, zij was niet iemand die op school vaak in de problemen kwam met leraren. Wel met andere leerlingen, maar dat was omdat die een probleem hadden met haar, en niet andersom. Gelukkig had ze haar mutatie gehad om de schade in te perken, na een tijdje dan.
‘Probs. But for the first days your free from class. At least that’s what I know. I guess your classes start from next week on.’ Antwoordde Damian. Opgelucht haalde ze adem. "Great. I feel like I'm not the only one who needs to settle down for a bit, so I guess it's the most logical thing?" Gokte ze. "So, what about the teachers? Are they.. Kinda like you or what? And how's the food?" Vroeg ze toen. Over voedsel gesproken, door de zeelucht begon Ruby toch wel al aardig trek te krijgen.
Er waren genoeg dingen waarmee Ruby kon dreigen. Maar hij viel er niet voor. Hij kende haar trouwens te goed om te weten dat ze het toch niet meende. Misschien kon hij wel op de eerst volgende keer dat hij eens weg kon haar mee nemen naar Australië, als hij er met Jean over sprak en het aan kaartte zou ze het misschien nog wel toestaan, natuurlijk was het dan wel voor zijn eigen verantwoordelijkheid maar dat maakte hem niet zo heel veel uit.
‘Since when do I disappoint?’ Knipoogde hij even kort. Nooit dus. Oh nee, als er iets was wat hij wou dan was het de beste zijn in alles. Of nou ja, toch het gene wat hij leuk vond om te doen om het zo te zeggen. Straf geven interesseerde hem voor geen meter, maar het was altijd wel leuker om iets achter de hand te hebben moesten de leerlingen zich opeens tegen hem keren weet je wel. Maar Ruby hier, wel ja die zou zich misschien nooit tegen hem keren. Laat staan dat hij haar al straf zou geven. Nou ja, hij mocht ook straf geven als de leerlingen op elkaar zaten te zeiken, en ondanks dat hij het erg vond zou het misschien wel gebeurden bij Ruby vanwege haar uiterlijk. Nou ja, van de leerlingen die hij kende waren er niet veel die er problemen mee hadden maar ja je had natuurlijk altijd wel van die rotte appels die er tussen zaten.
Kort knikte hij. Sommige leerlingen vonden het niet zo makkelijk om zich aan te passen aan een plek als deze, en nouja aan het feit dat ze alles moesten achter laten en zo. ‘A teacher like me? Hm, that’s a hard one.’ Grijnsde hij even breed. Dat was werkelijk wel iets moeilijk om te vinden. Een leerkracht die gelijk was aan hem, wel ja dat moest nog geboren worden. ‘No, but they aren’t very strict. At least that’s what I know. They are stricter then me that’s what I mean.’ Hij was wel de leerkracht die het minst bezig was met regeltjes en zo. Maar hea, een relaxte leerkracht hebben was altijd wel leuker, right? ‘The food is great actually. Not the crap that you get in normal lunch room’s you know.’ Hier kwakte ze niet zo maar iets op je bord. Tot nu toe was alles wat hij hier al gegeten had niet om te klagen so.
‘Since when do I disappoint?’ Reageerde de man met een knipoogje op haar eerdere woorden. Ruby keek hem kort grijnzend aan. Daar had hij wel een punt. In de maanden dat hij de dude had leren kennen, voor ze haar dus overgehaald had om naar hier te komen, had hij haar inderdaad nooit teleurgesteld. Beloftes was hij altijd nagekomen, en het kwam er op neer dat hij gewoon een epic persoon was om mee rond te hangen. Haar moeder had eerst sceptisch tegenover de vriendschap gestaan, omdat hij zoveel ouder was. Uiteindelijk had ze wel moeten toegeven dat ze met hem mocht gaan rondhangen. Als ze het verbood, deed ze het namelijk toch achter haar rug. Whoops.
‘A teacher like me? Hm, that’s a hard one.’ Antwoorde Damian op haar vraag. Ruby lachte kort. "True that mate", Grinnikte ze. ‘No, but they aren’t very strict. At least that’s what I know. They are stricter than me that’s what I mean.’ Zei hij toen serieuzer. Ze knikte en dacht er kort over na. Persoonlijk had ze niet echt problemen met regels, zeker niet als het om school ging enzo. "As long as they stay of my back when I'm not in a classroom", Grijnsde ze een tikkeltje schuldbewust. Damian zou vast wel weten wat ze bedoelde, sinds hij wel meer dingen over haar wist dan de gemiddelde leerkracht hier. Sowieso waren de praktijken die ze soms deed hier wel verboden, maar verwachten dat ze er zomaar mee zou stoppen? Well, dat was wel erg optimistisch.
Daarna kwam een mededeling die haar wel heel happy maakte. ‘The food is great actually. Not the crap that you get in normal lunch room’s you know.’ Vertelde hij. Ruby kreeg er spontaan weer honger van. Ze keek even op haar gsm, om de tijd te checken. Het was ondertussen al bijna zes uur. De tijd was echt snel gegaan sinds Damian haar had gejoined. "Well, you have to prove it to me dude", Grijnsde ze, en ze veerde overeind. "Can you like.. Show me where to go get that magical food stuff?"
Van de allereerste keer dat hij een gesprek was begonnen met Ruby in de shop was het voor hem al duidelijk dat hij nog goede maatjes ging worden met haar. En natuurlijk zat hij zoals altijd juist. Ook al werd hun vriendschap afgekeurd door haar moeder of iets in die aard, had ze haar moeder toch wel over wonnen. Alsof het werkelijk wat uitmaakte dat de twee met elkaar bevriend waren. I mean, hij was Damian niet een of ander vreemd figuur dat een paar draden los had in zijn hoofd of zo. Sommige van zijn vrienden hadden er ook wel vreemd tegen aan gekeken, maar wanneer ze Ruby uiteindelijk leerden kennen was dat ook al heel gauw weer verholpen. 'So how did your mom react when you had to leave for this place?'
Damian zag het altijd wel als een compliment dat er niemand anders als hem bestond. Maar ja, hij was nu eenmaal epic, minus de dikke nek dan. Hoewel heel soms was dat wel zo, maar dan was het echt wel om de juiste redenen en niet omdat hij zo’n brutaaltje was. Kort haalde hij zijn schouders op. Right, hij wist wat ze deed. Maar hij wist niet hoe andere leerkrachten daar tegen aan keken. Maar die regelgeving zou vast wel hetzelfde zijn als in enig andere school en dus verboden. ‘Just watch out where, and most of all don’t get caught.’ Meer wist hij er ook niet op te zeggen. Zo nu en dan had hij het vroeger ook wel eens gedaan, maar sinds hij hier was komen werken en een soort van voorbeeld functie had, had hij het maar achter zich gelaten. Het was trouwens ook niet dat hij het vroeger al zo veel deed, want yeah Damian was al relaxed en vrolijk van zichzelf.
Het feit dat hij over eten was begonnen was niet zo gunstig. Damian begon zelf aardig wat honger te krijgen er door sinds hij vanmiddag niet bepaald de tijd had gevonden om stevig te eten. Oh well, zo meteen was het toch tijd voor het avond eten en dan kon hij zich weer gelukkig maken door te eten. Eigenlijk had hij geen idee wat er vandaag op het menu stond, maar het zou zowiezo wel weer de max worden like always. Hoe the hell kon hij haar dat nu bewijzen? Hij kon moeilijk een van de maaltijden toveren. Vlak na dat zij overeind was gesprongen volgde hij haar voorbeeld. ‘So you want to be seen eating with a teacher?’ Grijnsde hij breed. ‘But yeah sure, I’ll show you.’ Sprak hij terwijl hij al een eindje verder liep. Ruby zou vast wel gaan volgen, nou ja tenzij ze niet met Damian gezien wou worden in de cafetaria off course.
