Maybe a little more homesick now. [Aiden]

Jensen Blackwood

Zijn mutatie had een beetje zijn leven veranderd, ze zeiden dat altijd wel een keer in je leven maar voor Jensen was het echt zo. Hij ontwikkelde al van kleins af maar het algemeen bekende van zijn mutaties was altijd binnen vier muren gebleven. Dat vervloog toen hij een speedster werd bovenop alles. Het werd bekend, zijn familie werd afgezonderd en Jensen zag het genoodzaakt om er voor even tussenuit te gaan. Hij kwam op geregeld tijdstippen terug naar de boerderij maar het was lang niet hetzelfde als vroeger. Vroeger zou hij opstaan, ontbijten, school of op het land zitten. Ze hadden hectare aan land, schapen, koeien, hopen omheining om te repareren en dieren om te verzorgen. Dat was altijd Jensen zijn leven geweest, hij zat al op een paardenrug nog voor hij kon lopen en hij wist hoe hij voor het land moest zorgen nog voor hij naar de middelbare school ging. Het zat in zijn bloed, het was deel van hem en zijn mutaties hadden dat voor een groot deel weggenomen.

Het had hem immers wel iets in de plaats gegeven … de wereld. Jensen had zich van plaats naar plaats geteleporteert, had de talen geleerd, de cultuur opgesnoven en meer van de wereld gezien dan hij ooit had durven dromen. Dit was zijn nieuwe leven en hij genoot er wel van. Hij ging vaak terug naar huis maar de wereld was nu ook een deeltje van thuis geworden. Hij moest nog veel zien van de wereld, het had hem nieuwe dingen geleerd, nieuwe dingen gegeven om van te houden. Hij had de gitaar achter gelaten en was gaan fotograferen, hij had zijn dierenliefde geruild voor een meer avontuurlijker pad. Hij was vrijer, zijn mutaties had hij omarmt en dat maakte hem compleet, toch nam het niet weg dat hij het thuisfront mistte, het werk, zijn ouders en zussen. Het was anders, goed anders maar toch anders.

Jensen liep de treden af van het hoofdgebouw. Voor het eerst in dagen was de zon erdoor gekomen en voor iemand die vanuit Australië kwam was dat een heel positief iets. Het was net een paar graden warmer, genoeg om de handschoenen en de muts op zijn kamer te laten en het enkel te doen met een jas en sjaal. Desalniettemin was het voor Jensen nog steeds te koud, in ieder geval was zijn planning voor vandaag net iets hartverwarmender. Hij legde de weg niet helemaal af tot daar hij egde enkel zijn hand tegen zijn schouder en in één seconde stond hij voor een groot stallencomplet. De geur van hooi, van paarden, van dieren in het algemeen deed zijn hart misschien al een beetje smelten, ja, hij had dit gemist, meer dan hij besefte misschien wel. Hij wandelde naar de weides, staarde naar de paarden die van het korte gras stonden te knabbelen. Er brak automatisch een glimlach open want dieren deden iets met je dat mensen niet konden. Toen hij iets hoorde aanrennen keek hij automatisch opzij, een grote Rottweiler kwam aangerend, duidelijk zonder toezicht en heel erg blij met dit klein beetje vrijheid. Er was één paard dat blazend naar de omheining kwam toen de hond richting Jensen rende. ‘Waar ga jij heen?’ Vroeg Jensen het dier gelijk. Hij had enkel een halsband aan, geen leiband. Jensen aaide de hond over zijn hoofd en keek dan opzij naar het paard dat nieuwsgierig zijn hoofd over de omheining had gestoken. Hij liet het eens snuiven aan zijn hand en aaide het dan zachtjes over zijn hoofd. De hond sprong op en snuffelde aan het paard, dat op zijn beurt helemaal niets deed. ‘Je bent niet snel onder de indruk.’ Merkte Jensen gelijk op alvorens hij de Rottweiler bij zijn halsband nam en even in het rond keek. ‘Laten we eerst maar eens kijken waar je hoort te zitten.’ Zei hij luidop tegen de hond. Jep, je kende een dierenvriend meteen, ze praatte altijd luidop tegen hun dieren …

Tag/Aiden - 659 words - Notes/ Outfit Jas

Jensen Blackwood

De hond was een levend hoopje energie op leeftijd. Hij was rond zijn bek al een beetje grijs en het zag er naar uit dat zijn metabolisme niet meer zo goed functioneerde en hij wel wat minder mocht gaan eten. Maar, hij had al een flinke sprint afgelegd dus zijn oefeningen zaten er voor vandaag ook op. Het dier hijgde, een lange tong stak uit zijn bek en hij ging meteen op zijn kont zitten omdat hij te moe was om rechtop te staan. Het deed Jensen denken aan één van zijn eigen honden thuis, het oudje kon het ook nooit laten om met de jonge honden mee te rennen als de postbode bij het hek was of als er paarden kwam aangereden. En dan moest hij heel de weg terug af sjokken terwijl hij daar eigenlijk de energie niet meer voor had. In ieder geval was hij dan altijd een uur stil, voor de trap van de veranda in de schaduw. Net lang genoeg voor de volgende klant, of het volgende interessante geluid en er dan weer heen te rennen. Je zou denken dat ze het leren maar dat deden ze duidelijk niet. Deze had de afstand duidelijk ook verkeerd ingeschat, geen idee van waar hij in eerste instantie kwam.

Jensen was naast de hond gehurkt en stak zijn hand langs de halsband zodat de grote zware jongen niet nog eens de poten zou pakken, niet dat hij nog ver zou geraken. ‘Komaan.’ Moedigde Jensen hem aan. De rottweiler jankte eens kort en zette zijn lichaam dan weer keurig op zijn vier poten. Jensen greens en leidde hem verder naar de kant van hij vandaan kwam. Daar kwam nu een jongen afgerend, even hard hijgend als de hond waarschijnlijk deed. Hij was duidelijk opgelucht dat de hond hier was en niets ergens anders op dit eiland. Hij begon meteen wat excuses te mompelen en Jensen schudde zachtjes glimlachen zijn hoofd. ‘Het zijn vaak de oudjes die je het meest verrassen.’ Merkte hij meteen op. De rottweiler was ondertussen al weer gaan zitten. ‘Van waar komt hij?’ Vroeg Jensen meteen nieuwsgierig. Als ze hier ook nog eens honden hadden dan zou Jensen zijn leven hier weer een stukje completer worden. De rottweiler zakte door zijn poten en ging languit liggen. Zijn flanken gingen heftig op en neer. Jensen hield hem al niet meer vast, in de tijd dat de hond recht sprong had hij hem al meteen weer bij zijn halsband. ‘Het ziet er in ieder geval uit dat deze jongen een paar minuutjes rust nodig heeft voor hij weer in staat is de afstand terug af te leggen.’ Lachte Jensen kort, zijn blik op de hond gericht alvorens hij naar de jongen keek. ‘Jij kunt ook wat extra adem gebruiken blijkbaar.’ Merkte hij vriendelijk op, de jongen was nog steeds buiten adem. Dus of de afstand moest behoorlijk zijn of hij had niet de conditie. Dan anderzijds, een hond proberen bij houden was nu ook niet meteen het gemakkelijkste op aarde. Niet dat Jensen het kon weten, hij was er veel te snel voor …

Tag/Aiden - 659 words - Notes/ Outfit Jas

Jensen Blackwood

Het zag ernaar uit dat de rottweiler goed zou slapen deze nacht, en de jongen die er was mogen achter sprinten waarschijnlijk ook. Niet iedereen had een goede conditie, hij kon het zelf wel genoeg weten. In de lagere school was hij altijd de pineut bij de sportlessen, hij was niet snel, niet sterk en ook niet echt lenig. Het was pas als Jensen zijn speedforce leerde kennen dat hij letterlijk zijn leven helemaal had gekeerd. Waar hij eerder geplaagd of zelfs gepest werd omdat hij in al die “stoere” dingen niet goed was, werd hij na een jaartje met gemak de eerste in de klas. Een speedster worden was dus één van de grote keerpunten geweest in zijn leven, sindsdien had Jensen nooit meer echt die conditie laten varen. Ondanks dat hij geen moeite hoefde te doen om te rennen, durfde hij vaak nog eens rustig joggen of ging hij vaak gaan fitnessen. Het was niet dat hij bang was om terug te hervallen, het voelde gewoon gezond aan. Maar dat was niet voor iedereen, niet iedereen vond sporten leuk en had meer interesse in andere dingen. Deze jongen was in ieder geval geen grote sporter, of tenzij hij natuurlijk van aan de andere kant van het eiland kwam.

Toen de jongen een opmerking maakte over hoe hard de hond had gerend moest Jensen zachtjes grinniken. De paarden achter hen hadden zich allemaal rond het hek verzameld, alsof er iets te zien was dat ze nog nooit hadden gezien. Jensen stak zijn arm uit en aaide er eentje snel over zijn neus. Hij volgde algauw de vinger van de jongen toen hij achter zich wees, de kant uit van waar ze kwamen. Letterlijk, deze school had het allemaal. ‘En ik denken dat ik alles hier al had gezien.’ Merkte hij op, meer voor zichzelf eigenlijk. Maar hij had het gezegd, de ander kon het horen en dus wist die meteen dat Jensen hier nieuw was.

Bij de ietwat bange vraag van de jongen keek Jensen gelijk naar de rottweiler die tussen hen in lag te hijgen. ‘Deze keer zal ik er achter rennen. Ik haal hem wel in.’ Knipoogde Jensen. Hij zou de hond zelf in de laagste vorm van zijn speedforce kunnen inhalen. Hij hurkte neer en aaide de hond over zijn hoofd. ‘Maar ik denk niet dat hier nog veel beweging in zal komen.’ Glimlachte hij naar de hond. Nee, die was te moe om er weer vandoor te rennen. De hond keek hem kort aan en blafte eens, alsof hij daarmee wilde antwoord. Jensen glimlachte en duwde zichzelf terug recht op zijn knieën. Misschien was de opmerking niet gepast maar Jensen zag dat de jongen licht begon te blozen. Hij bedoelde er zeker niets mee. Toen hij opnieuw zijn excuses aanbood stak Jensen zijn handen kort op. ‘Hey, ik ben geen docent dus,’ hij haalde zijn schouders op en keek kort achter zich naar de kudde nieuwsgierige paarden. Toen hij voorstelde om de hond terug te brengen glimlachte Jensen knikkend. ‘Ik loop wel mee.’ Hij nam de hond aan zijn halsband en gaf hem een klopje op zijn schouder. ‘Komaan, recht jij.’ De hond deed het maar hij had er duidelijk niet veel zin in zo te zien. Jensen hield hem bij zijn leiband vast. ‘Jensen trouwens, nieuw sinds een week.’ Stelde hij zichzelf uiteindelijk maar beleefd voor. Hij duwde de rottweiler een beetje in beweging en het dier kwam tegen zijn zin sloffend in beweging meteen al de juiste richting in ook. Goed …

Tag/Aiden - 590 words - Notes/ Outfit Jas

Jensen Blackwood

De jongen gaf het zelf toe, hij was hier al eventjes en hij had zelf nog niet alles gezien van dit gigantische eiland. Toen ze Jensen hadden uitgenodigd om naar deze school te komen had hij het eigenlijk een heel stuk kleiner verwacht. Dus toen die boot aanmeerde had zijn mond letterlijk opgestaan toen hij alle gebouwen en de massa studenten zag lopen. Hij had het eigenlijk heel gemakkelijk kunnen oplossen en in de speedforce het eiland gaan verkennen maar wat was het plezier daar in? Hij had zijn mutaties altijd bij de hand maar hij gebruikte ze niet voor onnodig heden. Dit was een beetje het eiland leren kennen en zo ook zijn bewoners erop en erin, dieren en mensen. En ondanks dat hij tijd beheerste was het hem heel lief en nam hij graag voor alles de tijd om het te leren. Anderen mutanten met zijn mutaties zouden dat misschien wel niet doen maar zo was Jensen niet, hij wist nog steeds dat hij ook een mens was, dat boven een mutant.

De hond reageerde op hun gesprek alsof hij beledigd was door wat ze zeiden. Ja, hij was nu eenmaal oud en een beetje in overgewicht dus wat ze zeiden was wel waar, daar hoefde de Rottweiler niet beledigd om te zijn. Jensen dacht vaak dat dieren hen misschien wel konden verstaan maar hij was dan ook letterlijk groot gebracht tussen een boerderij vol dieren, dus het was een gewoonte geworden tegen ze te gaan praten. Jensen hurkte neer naast de hond en aaide het over zijn hoofd. ‘We zouden niet willen dat je ons het tegendeel ging gaan bewezen, niet?’ Vroeg hij zachtjes aan het dier. De Rottweiler drukte zijn neus tegen Jensen zijn hand en begon dan weer luidruchtig de hijgen en keek weg. ‘Ik denk dat we hem beledigd hebben.’ Knipoogde Jensen. De arme stakker, maar hij moest maar weer recht komen, wat ook een hele hoop overtuigingskracht nodig had voor hij eindelijk op vier poten stond. De jongen stelde zich voor als Aiden, een handdruk leek hem een beetje te beleefd dus glimlachte hij enkel joviaal. ‘En wat is niet zo heel erg lang?’ Vroeg hij nieuwsgierig terwijl hij de hond in beweging zette en de juiste kant begon op te wandelen. Jensen was wel wat groter van bouw dus hij moest een beetje scheef lopen om de hond bij zijn halsband te kunnen blijven vasthouden.

Aiden volgde hen en niet veel later stelde hij een vraag. Jensen keek over zijn schouder naar de paarden, zijn ogen alleen gaven het antwoord al weg. ‘Zo goed als geboren in het zadel.’ Glimlachte hij meteen. Hij wachtte even tot Aiden naast hem beide mee wandelde en begon dan terug de stappen. ‘Ik kom uit Australië, boerderijleven, daar heb je een paard en twee vrije uren nodig om bij je buren te geraken.’ Legde hij verder uit. Maar de laatste tijden had hij niet veel meer kunnen redden, hij ging maandelijks nog eens naar huis maar dan had hij zoveel bij te praten met zijn ouders en zussen dat het er nooit van kwam. ‘Jij? Anders kunnen we straks misschien twee zadelen, of tenzij je andere plannen had, mijn excuses dan,’ hij zweeg even en keek eventjes bedenkelijk naar het gebouw. ‘Als dat mag tenminste, ik ben hier nog niet echt mee met alle regels en dergelijke.’ Hij had zich ook eigenlijk de moeite niet genomen om ze te lezen, anders had hij ze zeker wel onthouden. Misschien hing er bij de stal een blad met info, dat zou hij dan dadelijk wel zien …

Tag/Aiden - 599 words - Notes/ Outfit Jas

Jensen Blackwood

De jongen vertelde dat hij hier al een maandje was, wat eigenlijk ook helemaal niet zo lang was. Het viel op dat er meer en meer nieuwe studenten aan kwamen op het eiland en dat had vast iets te maken met de spanningen vanuit het vasteland. Of het een goed ding was om alle mutanten op één plaats te steken wist Jensen niet. Ondanks dat dit een geheime locatie was zou het er ooit wel eens van komen dat er dingen zouden gebeuren waarvan de locatie bekend zou geraken. In dat geval kon Jensen helpen, als het ooit zover zou komen. Hij hield zichzelf voor dat hij iets kon betekenen voor deze plaats want anders zou hij hier niet gekomen zijn ook. ‘En je vind je draai een beetje?’ Vroeg Jensen hem beleefd, grotendeels om dat hij zelf ook nog volop opzoek was naar zijn draai in dit nieuwe leven. Het was wennen, want normaal was hij altijd nooit langer dan een week op dezelfde plaats, wat nu wel het geval was. Er was hier ook zo ontzettend veel te zien dan je na een maand waarschijnlijk nog niet alles had gezien.

De Rottweiler deed geen moeite om sneller te gaan stappen, waarom zou hij ook. Hij was moe en hij zou terug moeten gaan naar zijn vaste verblijf, niemand zou dan zin hebben om sneller te gaan wandelen. Jensen was haast zeker dat hij het de volgende keer weer zou proberen, nu hij een hapje had geproefd van al die vrijheid die hij hier had. Bij het voorstel van de jongen wilde Jensen bijna gelijk zeggen dat het wel zou lukken, maar het was een krampachtige houding omdat hij zo groot was dus eigenlijk … ‘Als je wil, het zal jou net iets beter af gaan dan mij.’ Knipoogde hij gelijk waarna hij de hond aan de jongen over liet en zijn rug rechtte. Hij had al kramp en hij moest nog op een paard kruipen, aangezien het al even geleden geweest was zou hij het morgen zeker mogen voelen aan zijn lichaam.

Jensen kon rijden dus had hij meteen de vraag terug gesteld. Ergens verlangde hij er terug naar om op een paardenrug te zitten, gelijk wel paard, het gevoel zou geweldig zijn. Dus toen Aiden begon te praten, als antwoord op zijn terugvraag keek Jensen hem aan, met een glimlach die enkel breder werd. Iemand die ook op een boerderij had geleefd, hoe geweldig was het niet om dat gemeen te hebben? ‘Vroeg opstaan, omheiningen controleren, dieren eten geven, de typische boerderij dingen, ik mis het.’ Glimlachte Jensen, hoe dom het ook mocht klinken. Hij was soms uren weg om omheiningen te controleren, of schapen te scheren. Maar iedereen die op een boerderij leefde wist hoe het was, hard werk soms wel. Aiden kon dus duidelijk ook rijden, het zou raar zijn moest hij dat niet kunnen. Toen hij vertelde dat het hem had geholpen bij het ontdekken van zijn mutaties wist Jensen niet of hij ernaar zou moeten vragen of niet. Hij wilde zijn neus niet in andermans zaken steken dusja. Hij zag ook dat Aiden iets van zijn enthousiasme verloor dus besloot hij er maar niet naar te vragen en voor te stellen om te rijden, wat meteen weer voor vrolijkheid zorgde. ‘Goed! Eerst deze jongen maar eens thuis brengen.’ Knikte hij naar de hond die tussen hen in mee wandelde. Zijn blik gleed nog even naar de paardenstallen die als maar meer uit hun zicht onttrokken. ‘Ze zagen er in ieder geval uit alsof ze er zin in hadden.’ Knikte Jensen meteen instemmend. En wat betreft de regels, ze zoude het vanzelf wel merken als het niet mocht en als er geen regels ophingen.

Toen Aiden terug begon over Australië knikte hij langzaam instemmend, half met zijn gedachten in Australië. ‘Zware dagen in de zomer als de temperaturen tegen de veertig graden liggen. En lange dagen maar ik ben er mee opgevoed dus,’ hij zweeg en wees kort zijn omgeving aan. ‘dit is bijna saai. Ik ben het gewoon om constant bezig te zijn. Mijn vader had een dokterspraktijk in het dorp zes uur verder dus was ik vaak de man in huis.’ Hij maakte bij het woord “man” korte aanhalingstekens in de lucht. ‘Als ik niet op school was dan was ik wel ergens op de paardenrug bezig de koeien of schapen aan het verhuizen of omheining controleren. Van waar kom jij?’ Vroeg hij meteen nieuwsgierig, benieuwd naar hoe Aiden zijn boerderij leven altijd was geweest …

Tag/Aiden - 754 words - Notes/ Outfit Jas

Jensen Blackwood

Jensen had er niet bij stil gestaan dat de vraag misschien was ongemak kon veroorzaken, voor hem was praten een zekere tweede natuur maar hij kon zich voorstellen dat het niet voor iedereen zo was. Aiden had zich van in het begin van hun conversatie al meer dan drie keer verontschuldigd, dus misschien was hij gewoon wat onzekerder. Daar dacht Jensen nu pas aan, nadat hij de vraag had gesteld. Maar zijn ontspannen houding en vriendelijk geïnteresseerde blik verraadde eigenlijk al dat hij er totaal geen erg bij had, dat hij het dus niet verkeert bedoelde. En het antwoord bevestigde wat Jensen eerder al had gedacht. Hij keek opzij naar Aiden en glimlachte optimistisch. ‘Maakt toch niet uit, je moet doen waar je je goed bij voelt, althans, dat zei mijn moeder altijd.’ Zei hij op de opmerking dat Jensen eigenlijk de eerste was waar hij tegen sprak. Toen Aiden de hond overnam strekte Jensen zijn rug. ‘Ik ben ook meer een dierenvriend dan een mensenvriend, dat is iets dat je in ziet als je teveel mensen in je leven tegenkomt.’ Hij zweeg en keek bedenkelijk naar beneden naar de Rottweiler. Jensen had geleerd hoe gemeen mensen konden zijn, niet enkel nu door het bekend geraken van zijn mutaties thuis maar ook nog eens door zijn jonge jaren op school. ‘Dus het is geen zonde, eerder een geschenk.’ Hij keek opzij naar Aiden en haalde zijn schouders op. Dieren waren beter, op ieder termijn dus hij stemde in met wat Aiden eerder had gezegd.

Het was duidelijk dat Aiden wist hoe het boerderij leven werkte, dat zag je gewoon aan zijn blik. Jensen herleefde een beetje door het te vertellen en dat deed Aiden ook. Hij zou er zoveel voorover hebben om gewoon weer permanent thuis te gaan wonen, met mensen die het accepteerden dat er een mutant in het dorp zat. Maar dat deden ze niet en werkten ze uit op zijn ouders, dus het was een verantwoordelijk en verstandige beslissing geweest van Jensen om te vertrekken. Hij zou het niet kunnen om voor altijd weg te blijven, maar het was niet dat iemand het merkte dat hij er voor een uurtje of twee was. Hij had de mutaties om geruisloos te zijn, dat was nu eenmaal zijn sterkte.

Jensen keek op toen hij ander geblaf hoorde afkomstig van meer dan één hond. De rottweiler nam de woorden van Aiden op als een belediging want hij ging nog wat trager wandelen. Waarschijnlijk omdat zijn versie van “thuis” langzaam dichterbij kwam. De kennels kwamen algauw dichterbij en Jensen keek met een kleine glimlach naar de hond, zijn oortjes vooruit, zijn hoofd wat geheven. ‘Iemand herkend hier zijn thuis.’ Grinnikte hij zachtjes. Het was mooi, voor Jensen, om te zien. Terwijl hij vertelde over zijn thuisland viel hem nog maar eens op wat voor een aanpassing dit eiland was. Niet enkel de temperaturen maar ook nog eens de lessen en dergelijke. Jensen was gewoon om te werken, bezig te zijn en nu moest hij stil achter een bureau zitten luisteren naar de leerkracht. In de maanden dat hij rond reisde had hij constant gestapt, dingen bezichtigd, het werkinstinct was daar een beetje door weg gedreven maar niet helemaal. Voor Aiden was het normaal. ‘Ik zal er wel aan wennen, uiteindelijk.’ Haalde hij kort zijn schouders op waarna hij de vraag stelde over Aiden’s thuishaven. Dublin, hij luisterde aandachtig, zijn blik af en toe van de hond naar Aiden en terug. Hij hoorde hoe Aiden het jammer vond, hij zou het zelf ook vinden. ‘Moet een hele aanpassing geweest zijn.’ Merkte Jensen zachtjes op. Plots niet meer op een boerderij maar een appartement zitten? Wauw, hij zou het waarschijnlijk niet kunnen. Hij had bijna zin om Aiden mee te teleporteren naar zijn thuis en daar een dag rond te hangen.

Aiden sprak tegen de hond maar er kwam niet veel respons terug. ‘Wat een enthousiasme.’ Grinnikte Jensen terwijl hij de hond kort eens op zijn romp klopte. Ze kwamen bij het juiste veld en alle honden sprongen super enthousiast op, Jensen keek fronsend naar de hele roedel. ‘Nu begrijp ik waarom hij kon ontsnappen.’ Merkte hij gelijk op. Hoe kon je zo’n massa honden tegenhouden en er zelf vantussen uit glippen. ‘Nee.’ Stemde hij in met Aiden, zo zou het niet lukken. Hij wandelde naar het hek en keek grijnzend toe naar alle enthousiaste honden voor hij zich terug naar Aiden draaide. ‘Ik leidt ze af, jij steekt hem binnen.’ Wees hij naar de Rottweiler. Of het zou werken was iets anders. Jensen deed het hek op een kiertje en glipte naar binnen, begon meteen overdreven vrolijk tegen de honden de praten en rende half de andere kant op, ze rende gelukkig allemaal mee. Zo kon Aiden de Rottweiler terug binnen steken. Hij had handen tekort voor al deze dieren. Uiteindelijk zag hij dat de Rottweiler verder slofte en ergens in het gras ging liggen. ‘Missie geslaagd jongens, ik moet er weer vandoor.’ Zei hij tegen de honden, ze volgde hem alsof hij mama eend was. Gelukkig was het hek niet zo heel erg hoog dus Jensen nam een korte aanloop, trok zichzelf op en sprong erover. Zo hoefde hij het hek niet open te maken en helemaal opnieuw te beginnen. ‘Teamwork, klaar voor de paarden?’ Vroeg hij enthousiast aan Aiden …

Tag/Aiden - 890 words - Notes/ Outfit Jas

Jensen Blackwood

Dat dieren gemakkelijker in omgang waren dan mensen was al een eeuwenoud feit. Ja, je kon dieren niet begrijpen, je sprak niet dezelfde taal maar ze waren tenminste niet zo vooroordelen over dingen in hun omgeving. Als je ze goed genoeg behandelde waren ze de beste vrienden die je kon hebben en als je net genoeg energie in ze stak dan zou je ze even goed kunnen gaan begrijpen dan mensentaal. Jensen was ermee opgegroeid, van kleins af aan was er altijd wel een hond of een paard in de buurt geweest. Zelf koeien, die een talent hadden om dom of lomp over te komen waren met een beetje liefde en aandacht gemakkelijker te begrijpen. Er was geen dier waar Jensen een hekel aan had, al verkoos hij het ene dier wel boven het andere. Dus hij begreep precies wat Aiden ermee bedoelde, hij begreep precies hoe het was, hij kende het gevoel beter dan het gevoel van vriendschap tussen twee personen. Dat was misschien iets wat Aiden en Jensen goede vrienden zou maken, in ieder geval zou Jensen niet alleen gaan rijden straks en in de toekomst zou hij misschien altijd wel eens aan Aiden vragen of hij het zag zitten mee te gaan rijden. Vriendschap maken was zoveel gemakkelijker als je iets had wat je deelde, in hun geval hun passie voor dieren.

‘Ik zou er moeilijk aan kunnen wennen.’ Gaf Jensen eerlijk toe toen Aiden zei dat het wel gemakkelijker wende, de verhuis van platteland naar stad. ‘Moest het mijn eigen keuze zijn ja, maar,’ hij zweeg en schudde bedenkelijk zijn hoofd. ‘Moesten mijn ouders van vandaag op morgen beslissen om alles te verkopen en ergens in stad te gaan wonen.’ Opnieuw schudde hij zijn hoofd terwijl bedenkelijk voor zich uit keek. ‘Ik weet niet of ik het hen zou kunnen vergeven. Op zich ben ik niet zo’n persoon maar ik heb altijd veel waarde gehecht aan mijn omgeving en ze zouden niet enkel mij er ongelukkig mee maken maar ook mijn zussen dusja.’ Hij haalde zijn schouders op, het idee stond hem niet aan, zoveel was duidelijk. Als het zou gebeuren zomaar, omdat zijn vader bevoordeeld een nieuwe job had in stad dan zou hij ze niet kunnen vergeven. Wat hij wel redelijker vond was als het ging op financiële problemen. In ieder geval zou Jensen er alles aan doen om te helpen, mocht het ooit zover komen. De enige bevestiging die hij nu had was te weten dat zijn ouders even veel van de boerderij hielden als hem.

Het was een strak plan van hen beide, even strak als de manier waarop Jensen laaiend enthousiast tegen de honden begon te praten terwijl hij ze weg lokte van het hek. Een niet hondenliefhebber zou hem waarschijnlijk gek verklaren omdat hij daar renend en zwaaiend het verblijf over stak in de hoop dat hij halverwege niet zou struikelen door een opspringende hond. Maar voor hem was het normaal, al even normaal als dat hij thuis tegen een kudde schapen zat te praten terwijl hij ze met zijn paard naar huis bracht. Het belangrijkste was dat het plan werkte en algauw zag hij de Rottweiler ergens tussen de massa door slenteren, te moe om nog iets anders te doen dan liggen en slapen. Jensen sprong behendig over het hek en greens opgelaten. Dat was het eerste dat al van de baan was, nu terug naar de paarden, iets waar hij en blijkbaar ook Aiden enorm naar uit keek. Terwijl ze terug wandelde vroeg Aiden wat hij in gedachten had. Jensen haalde zijn schouders kort op. ‘Alles is goed zolang het maar op een paard is.’ Greens hij opgelaten. ‘Maar het bos lijkt me wel goed, beter dan in de bak.’ Gaf hij toe. Hij had het nooit gedaan enkel om nieuwe paarden te trainen. Hij was altijd op het land, buiten, in de natuur dus door het bos was voor hem een uitmuntende keuze.

Het terugkeren naar de stallen verliep een stuk sneller, ze werden niet tegen gehouden door een hond en ze waren beide enorm gemotiveerd om op een paard te krijgen. Alleen kende Jensen de regels niet, het was niet dat je waarschijnlijk ieder paard zomaar mocht nemen. ‘Heb jij enig idee hoe het in zijn werk gaat?’ Vroeg hij terwijl hij de stallen rond keek. De geur alleen, de geur van paard, hooi en leder was iets wat hem nog meer heimwee bezorgde naar thuis, hoe zou het met de paarden daar gaan …

Tag/Aiden - 750 words - Notes/ Outfit Jas

Jensen Blackwood

Aiden vertelde over zijn ouders, over zijn vader in het bijzonder. Jensen had zichzelf al zoveel keer voorgesteld hoe het was om ouders te hebben die hun eigen zin door dreven, die niet dachten aan de andere gezinsleden. Zelf had hij het geluk ouders te hebben die hun kinderen voor hun eigen noden zette. Zijn vader was van plan te praktijk om te geven toen het algemeen bekend werd in het dorp dat Jensen een mutant was. De inkomsten van patiënten en het wol dat zijn moeder verkocht verminderden drastisch omdat velen vonden dat een mutant er niet thuis hoorde … alsof ze zijn ouders daarvoor strafte, om wie hij was geworden. Geen enkel moment hadden ze eraan gedacht om Jensen uit huis te sturen, nooit. Dus had hij het gewoon zelf gedaan, om hun leven dragelijker te maken. ‘Dat moet niet leuk geweest zijn.’ Merkte hij zachtjes op, niet wetend wat hij er anders over moest zeggen. Toen hij een vraag terug kreeg keek hij kort opzij naar Aiden en haalde zijn schouders op. ‘Ik mis het,’ gaf hij in stilte toe. Hij mistte de loodzware dagen, dagen waarin in hij altijd in het zadel zat, van de ene wei naar de andere. De dagen dat hij meehielp scheren … iets dat zijn ouders nu vast aan het doen waren. ‘Maar ik heb er geen moeite mee, ik weet dat het voor mij beter is om hier te zijn.’ Hij zweeg en keek terug opzij naar Aiden. ‘Daarnaast,’ hij zweeg en glimlachte kort. ‘Ik kan altijd terug naar huis, ik kan mezelf teleporteren dus technisch gezien,’ hij haalde onschuldig zijn schouders op voor hij verder ging. ‘is het nooit veraf.’ Hij ging maandelijks kort eens naar huis, of dat nou mocht van deze school of niet.

Het vooruitzicht op rijden zorgde ervoor dat Jensen extra gemotiveerd was om alles in orde te krijgen. Je kon hem niet meer van gedachten veranderen, ze zouden rijden. Het was wel al even geleden maar zo’n dingen vergat je nu eenmaal niet. Het liefst van al reed hij op één van de vertrouwde paarden thuis maar hij zou het met deze onbekenden moeten doen en dat maakte het allemaal net dat beetje spannender. Toen hij opzij keek naar Aiden zag hij enige nervositeit. ‘Is het lang geleden dat je hebt gereden?’ Vroeg hij nieuwsgierig. Ze zouden hier vast niet werelds gevaarlijkste paarden zetten dus ze moesten zich waarschijnlijk niet zoveel druk maken om wat er in de aanbieding was.

Terug bij de stallen richtte Jensen zijn blik op het gebouw, op zoek naar iets wat zou kunnen aangeven welke paarden ze konden gebruiken en welke je liever op de wei liet staan. De geur van hooi, van leder en het vertrouwde geluid van briesende paarden zorgde voor een brede glimlach bij Jensen. Hij bleef dan ook even staan, nam het in zich op en wenste voor en moment lang dat hij nu eventjes naar huis kon gaan. En hij was niet de enige die blij was met dit gevoel, toen hij opzij keek naar Aiden glimlachte hij duidelijk ook. Maar ze konden hier natuurlijk niet blijven staan, dat zou zonde zijn van hun tijd. Aiden gaf aan dat er wel regels moesten zijn en trok erop uit. Jensen bleef in het gangpad en ging op zoek door de verschillende andere kamertjes. De voerkamer had een groot prikbord met voedingsschema en de tuigkamer eentje met welk tuig voor welk paard was. Hij hoorde achter zich Aiden geïrriteerde mompelen alvorens hij het conciërge hok binnen wandelde. In de loutere seconden dat Aiden daar aan het neuzen was gebruikte Jensen zijn speedforce en kamde de hele stal uit in slechts twee seconden. Aiden zou het niet eens gemerkt hebben. ‘Found it.’ Wees hij enthousiast naar de achterkant van de stal. Hij liep Aiden voor naar een optuigplaats achteraan het stalgebouw. Er hing een prikbord met allemaal namen, foto’s van welke paarden je kon gebruiken en hoe ze waren qua karakter en opleiding. ‘Tien paarden voor het kiezen, ze staan allemaal daar op de wei.’ Wees hij richting één van de stukken waar inderdaad tien paarden samen stonden. Zijn ogen gleden aandachtig over het bord, op zoek naar een paard dat wat meer een western opleiding had en graag buiten kwam, want Jensen kende niets anders dan dat. ‘Voor wie ga jij?’ Vroeg hij met een kleine nieuwsgierige blik opzij naar Aiden die naast hem stond. ‘Ik denk dat ik voor deze ga, Avanti, energiek maar is graag buiten dus,’ Jensen draaide zich naar de wei en zocht de zwarte grote ruin vantussen de anderen. Hij kon nu al niet wachten tot ze erop zaten en door het bos reden …

Tag/Aiden - 784 words - Notes/ Outfit Jas