I was five and he was six (+Cecil)

Zijn bruine kijkers gleden ongeïnteresseerd over de mensen die voorbij liepen terwijl hij de sigaret tussen zijn lippen vandaan haalde en de rook liet ontsnappen. Hij had zijn knie omhoog gebracht en zijn voet rustte tegen de muur achter hem. Het was hem uitdrukkelijk gezegd dat hij niet binnen in het gebouw mocht roken en aangezien hij op dit moment liever geen vijanden onder de leraren, directie of gewoon schoolpersoneel wilde maken, bracht hij zijn meeste vrije tijd buiten door. Hij had gewoon zijn dagelijkse dosis nicotine nodig en zolang hij buiten stond konden ze er niet echt iets van zeggen. Trystan haalde zijn vingers rond de sigaret uit zodat de peuk op de grond viel waarna hij zijn voet erop zette om het uit te doen. Even twijfelde hij om een nieuwe op te steken. Hij had nog genoeg tijd om op zijn gemak nog eentje te roken, maar aan de andere kant moest hij zuinig zijn met zijn sigaretten. Op het eiland had je nu niet bepaald een winkeltje voor ze het spul verkochten en hij moest het altijd vriendelijk vragen aan de volwassenen die een nieuw gespotte mutant gingen ophalen of ze misschien een pakje voor hem wilde meenemen. Het feit dat hij zich tot nu toe gedragen had, zorgde er wel voor dat hij best veel gedaan kreeg. Zolang dat hij vriendelijk bleef en braaf zijn lessen volgde zou hij zijn pakjes sigaretten dus altijd moeten krijgen.

Toch met lichte tegenzin duwde hij het pakje in zijn achterzak terwijl de aansteker in de zak van zijn jas verdween. Zijn sneakers piepten zachtjes vanaf het moment dat ze contact maakte met de vloer binnen en met zijn handen in zijn zakken baande hij zich een weg naar de bibliotheek. Hij had gewoon helemaal niets te doen en op de een of andere manier vond hij het altijd wel grappig om gewoon in de bibliotheek te gaan zitten en mensen aan te kijken terwijl deze aan het studeren waren of iets dergelijks. Het leek best saai, maar soms gebeurde er al eens iets spectaculairs. Het was dat hij echt niet wist wat hij anders kon gaan doen.

De jongen had net een stap de bibliotheek binnengezet toen er een gil klonk, gevolgd door het geluid van vallende boeken. Daar had je het al, de sensatie waarvoor hij kwam. Trystan versnelde zijn pas en wurmde zich tussen een groepje mensen dat bij een van de boekenkasten stond, door. Tegen de boekenkast aan zat een meisje middenin een lading boeken. Ze zou waarschijnlijk tegen de kast zijn aangelopen waardoor de boeken eruit waren gevallen en ze had deze hoogstwaarschijnlijk op haar hoofd gekregen. “Zien jullie echt niet dat ze hulp nodig heeft?” beet hij de omstaanders toe voordat hij voor haar neerknielde. Zijn bruine kijkers gleden even over haar heen om te kijken of alles in orde was. Misschien niet alleen daarvoor, maar ook omdat hij wilde zien of ze er een beetje betrouwbaar uitzag en hem niet zomaar tegen de grond zou trekken van zodra hij zijn hand uitstak. “Alles ok?” Vroeg hij, voorlopig nog zonder zijn hand uit te steken. Een paar seconden bleef hij nog gewoon voor haar zitten voordat hij de knoop doorhakte en zijn hand uitstak. Hij kon haar moeilijk gewoon laten zitten, toch? “Kom, dan help ik je overeind.” Even wierp hij nog een kwade blik over zijn schouder naar de mensen die nog altijd stonden toe te kijken waardoor deze al snel weer verder liepen. Mooi, hij kon pottenkijkers missen als kiespijn.