TIC TAC BOOM..vs.Es&Chris

Serieus, hoeveel bloed was die dude van plan af te tappen? Wou hij een of ander voorraadje aanleggen ofzo? Dammit, had hij dan niet iets kunnen eten voor hij naar hier kwam.. Hij had wel vaker gezien hoe Christian soms van de honger iemand beet, als ordinaire snack. Dat hij zelf ooit zoiets zou worden, had hij nooit gedacht. Heck, hij had zelfs niet gedacht dat hij de twee ooit nog terug zou zien. Oké, soms miste hij hen wel, vooral Esther dan, maar dat gebeurde nu eenmaal. Daar zou hij echt wel over raken. Hij zou zijn school hier afmaken, terugkeren naar Italia en voor de rest zou dat het zijn. Maar nu waren ze hier, op het eiland, een eiland waar hij nog een lange tijd zou zitten en zij ook.

Teveel bloedverlies leed tot bewusteloosheid. Dat was altijd al zo geweest en dat zou altijd zo blijven. Niet moeilijk dat hij uiteindelijk knock out in Chris z'n armen belandde. Dante liet zich maar gewillig in de duisternis glijden. Dat hielp wel tegen de pijn, had hij eerder al ondervonden. Vanaf hij dan ook wel echt ver weg was, voelde hij niet eens meer hoe Christian nog steeds niet ophield met het leegzuigen van zijn ader. Ondertussen had Esther zijn gsm gepakt en was ze druk bezig met het versturen van een berichtje naar Liv. En uiteindelijk beval ze hem op te houden, wat hij pas na een tweede poging deed. Hij besefte ook al lang niet meer hoe de jongen hem toen voorzichtig neer legde en tegen haar bevel in zijn gsm terug in zijn zak stak. En daar kwam hij wel mee weg? Zoiets zou bij hem alweer resulteren in gescheld en waarschijnlijk een klap op z'n kaak, maar ja.

Het eerste wat hij voelde toen hij wakker werd, was een kloppende pijn in zijn hoofd, iets dat nog in heel z'n lichaam te voelen was. Hij merkte ook hoe zijn nek kouder aan voelde dan de rest. Langzaam en voorzichtig bewoog hij zich, omdat hij niet zeker wist wat de gevolgen waren van alles wat hij had doorstaan. Ongehinderd kon hij zichzelf opduwen. Hij leunde zwaar hijgend op de box waar hij eerder nog op gezeten had. Met een kreun van pijn bleef hij er uiteindelijk tegen zitten. Zijn hand ging naar zijn nek, om daar alleen maar nat en kleverig bloed te vinden. De vampier had ook wel mooi z'n best gedaan om zoveel mogelijk troep achter te laten. Fuck.

Toen hij zijn gsm nam en ontgrendelde om te zien hoe laat het was, kwam hij meteen in het gesprek met Liv terecht, al was de laatste die hij gestuurd had Esther geweest. Met een toenemend gevoel van paniek las hij de woorden die de Die Hard leidster had gestuurd naar zijn vriendin. Hij wist niet wat erger was. Nog eens dit ondergaan maar erger, of niet meer met Liv praten. Het was allebei even erg, zou allebei evenveel pijn doen. Met een kaak die strak stond van ingehouden emoties, vergrendelde hij zijn gsm weer en stak hem met trillende handen in zijn broekzak. Hij duwde zijn lichaam, dat helemaal gebroken aanvoelde (alweer), overeind en stampte met een welgeplaatste trap op de tail van z'n skateboard het ding omhoog. De energie om nog richting het schoolgebouw te skaten, had hij niet, dus hij slenterde langzaam en met zijn ogen op de grond gericht over het pad. Eenmaal binnen maakte hij met niemand oogcontact. De bloedvlek was nog steeds aanwezig, maar het boeide hem allemaal niet meer. Toen hij op zijn kamer kwam, gooide hij de deur met een klap achter zich dicht. Hij hoopte ergens dat Chris z'n kamer ver van de zijne was, zodat zij de klap niet zou horen. Zonder de moeite te nemen om het bloed weg te vegen, liet hij zich op zijn bed vallen en kneep hij zijn ogen zo hard mogelijk dicht, hopend op een snelle verlossing door een diepe slaap, al zou zoiets hem vast ook niet gegund zijn..