This is a call to arms &Dante

En opnieuw was het cultuurverschil tussen de twee broers merkbaar. Dante vroeg zich soms af hoe anders hij zou zijn als hij niet geadopteerd was geweest toen hij nog een baby was, maar het was zo onmogelijk om dat te weten. Er waren zoveel factoren die hem gevormd hadden tot de dude die hij de dag van vandaag was. En voor Adrian zou waarschijnlijk hetzelfde gelden. Het begon als zoiets simpels als zijn naam, en zijn achternaam. Hoe zou hij zijn als hij werkelijk als James Harper door het leven was gegaan, geboren en opgegroeid in Londen? Zonder de liefde van Irene en de steun van Matteo. Zonder alles wat hij in Italië aangeboden had gekregen door zijn adoptie ouders. Maar langs de andere kant zou hij wel een broer gehad hebben, en dat was iets waarvan hij wist dat hij juist dàt wel nodig had gehad, maar niet had gekregen..

Want hij kende de jongen amper, was zelfs bang voor de reactie op zijn verhaal, al zou hij dat niet moeten zijn. Als hij meer tijd met de dude had doorgebracht, zou hij dat vanzelf wel weten en had hij dit misschien al eerder verteld. Who knows. ‘Ik heb al ergere verhalen gehoord.’ Zei hij uiteindelijk. Dante kon zoiets moeilijk geloven. Hij had natuurlijk nog niet in detail alles verteld aan de dude, alles wat hij ooit had gedaan. Niet dat hij dat van plan was, tenzij zijn bro er expliciet naar vroeg. Maar dat zou hij niet doen, hopelijk. Daarna vertelde hij dat dit ook Liv's probleem was, omdat hij haar in zijn leven had toegelaten. Ergens had hij wel een punt, maar dan nog. Hij wou haar beschermen, een goeie jongen voor haar zijn, niet zomaar een crimineel die ze even van de straat had geplukt uit medelijden?

Kort dacht hij nog even na over de woorden van Adrian. Daarna kwam hij tot een besluit. "Well yeah, er over praten kan natuurlijk geen kwaad. Maar als ik haar eeuwige trauma's geef, mag jij mooi voor psycholoogje komen spelen hoor. Dat kun je blijkbaar goed", Zei hij met een grijnsje. Niet dat hij van plan was Liv eeuwige trauma's te geven, hij zou sowieso nooit in detail gaan over alles, en hij wist ook dat Liv dat niet van hem zou vragen. Bij deze vond hij ook dat het gesprek afgerond was. Hij zette zich af van het trapje en totaal onverwacht en als een ninja stuurde hij opnieuw een golf water op zijn broer af. "Dan ga ik maar eens. Tenzij je nog eens wil afgaan bij een partijtje waterworstelen?" Zei hij met een uitdagende blik in zijn ogen. Adrian kennende zou hij dat niet afslaan hoor.

Zou Adrian soms wensen dat de situatie omgekeerd was? Dat hij degene was geweest die door liefhebbende ouders was opgevoed in Italië en dat Dante in Engeland was geweest? De jongen wist goed genoeg dat zijn biologische ouders nooit echt aardig waren geweest voor Adrian, dat hij bijna altijd alleen zat of met een nanny, en dat hij vaak genegeerd werd. Dat vond hij echt erg.. Het was iets waar hij ergens wel dankbaar voor was geweest, dat zijn ouders hem hadden weggegeven aan een koppel dat wel tijd en moeite in een kind wou steken. Maar het was zo oneerlijk. Hij had met Adrian kunnen spelen, zich samen verzetten tegen hun ouders, samenspannen en dingen bedenken om er onder uit te komen.. Nu had de dude alles alleen moeten doen, terwijl hij aan het chillen was in Italia.

Aan nuttig advies ontbrak het hem echter niet. Hij kreeg nu echt wel zo'n grote-broer-kleine-broer gevoel, iets wat hij wel een fijn gevoel vond. Hij wist dat hij de dude wel kon vertrouwen, al deed hij soms nogal hard. Het was hoe hij was, maar Dante accepteerde het. Hoe meer hij hem zou kennen, hoe makkelijker hij er mee om zou kunnen gaan, en hij wist zeker dat hun band nog wel sterker zou worden met de tijd. Hij vertrouwde hem nu alleszins al genoeg om de dingen te vertellen die er gebeurd waren. Zelfs met wat meer detail dan dat hij eigenlijk van zichzelf had verwacht. Het was vreemd, maar het voelde niet verkeerd. Zoals een bad nemen in gekookte pasta. Even vreemd, maar wel leuk. Niet dat hij er veel ervaring mee had. Of ja, eigenlijk wel, maar sssht. Dat was een geheim..

Plagend dreigde hij dat hij Adrian zou weten te vinden als Liv een trauma had aan zijn verhaal. ‘Ik heb geen fuck gezegd over trauma’s geven aan dat arme kind.’ Verdedigde hij zich grijnzend. ‘Maar, het lijkt me beter als je haar toch inlicht natuurlijk niet tot in zoverre maat dat ik werkelijk psycholoog moet komen spelen of zo, maar je snapt het wel.’ Dante salueerde kort, als een echte militair ofzo. "Tot u orders, kapitein Harper", Nu was het even tijd om kapitein Harper en zijn boot tot zinken te brengen. Hij zwom een stukje weg en daagde de knul uit om nog een partijtje te gaan vechten. ‘Je gaat nog wensen dat je dat niet hebt gezegd hoor.’ Lachte de jongen, waarna hij hem joinde in het water.

Adrian dook onder, en hij verwachtte ergens om zijn armen rond zijn middel te vonden. Dat was, tot zijn grote verbazing, niet het geval. Hij voelde zijn handen rond zijn voeten, die in no time van onder zijn lichaam werd getrokken. Hij kon niet anders dan als een ordinaire roeiboot zich laten meeslepen door Adrian sleepboot. Fuck dit alles. Hij spande zijn buikspieren aan en kreeg uiteindelijk grip op de schouder van de jongen. Wild spartelde hij een been los, waarna hij probeerde de jongen onder water te duwen door met zijn volle gewicht op hem te gaan leunen. Hell yeah voor geniale acties ofzo?