'Natalie'

Met een zucht verliet Aly het lokaal, later dan de andere leerlingen en de gangen waren daarom ook behoorlijk leeg. Natuurlijk had die bitch het wel doorverteld, ze had Aly natuurlijk aangewezen in zo'n boekje waardoor ze nu elke dag moest nablijven. Aly had niet eens de tijd gehad om haar kant van het verhaal te vertellen of ze schuld werd al op haar gelegd en werd zij degene die moest nablijven. Haar verhaal was dan wel niet helemaal waar, maar goed, ze moest natuurlijk wel haar reputatie een beetje behouden. Ze wilde totaal niet dan andere mensen dachten dat ze niet op hakken kon lopen zoals het meisje vertelde, ugh nee, Aly was een expert in het hakken op lopen. Dat kon ze ook prima bewijzen als het moest. Ze had altijd veel op hakken gelopen, ze droeg zelfs zelden iets anders. Ze had er zelfs op moeten werken, ze had ermee moeten dansen op kleine podiums in de clubs in Italie. Dan kon je het zeker niet maken om door de enkel te gaan op een hoge hak want dat was totaal niet sexy en dus niet goed voor de club. Nu had ze toevallig even verkeerd op een steentje getrapt en was ze de fontein in gevallen. Met snelle passen en swingende heupen liep ze door het gebouw heen maar wanneer ze langs een raam liep stopte ze even. Ze begon nu weer even te glimlachen, ze had al gezien dat het had gesneeuwd maar ze vond het gewoon erg leuk, daarom kon ze het niet laten nog even naar buiten te kijken. Het jammere was alleen wel dat het een stuk kouder was, dan moest Aly haar korte broekjes maar even laten liggen, of er een pantie onder doen, al was dat ook nog best fris. Aly liep het liefst vaak rond met zo min mogelijk kleren, natuurlijk om ook de aandacht te trekken van de jongens. Nu had Aly dan wel niet heel erg de neiging om achter jongens aan te rennen, nee, dat was ook niet leuk voor Adrian. Aly voelde ook echt wat voor hem dus ze zou wel gek zijn als ze hem liet gaan. Ze liep verder door de gang heen en pakte haar mobiel bij haar bh vandaan, want ja, ze had geen zakken bij een legging. Ze ging het bochtje om de woonkamer in met haar gezicht in haar mobiel. Ze wilde eigenlijk Adrian even een berichtje sturen, vragen waar hij was want dan kon ze even naar hem toe. Ze verveelde zich nu namelijk echt dood en ze had hem al te lang niet meer gezien. Wanneer ze alleen merkte dat er iemand in de woonkamer zat keek ze even omhoog en meteen schrok ze. Ze liet haar mobiel hierbij vallen, lekker dan, straks was die helemaal kapot. Ze bukte meteen om haar mobiel weer op te rapen en hoopte stiekem dat hij haar niet had zien schrikken. Ze kende hem! Shit, dat was Jeff! Ze wilde zich zo snel mogelijk omdraaien om weg te rennen maar ze bleef stokstijf staan. "Uhh.. Sorry, dat was nogel klunsig." Zei ze nu doelend op haar mobiel waarbij ze zo normaal mogelijk probeerde te blijven. Langzaam begon ze nu heel zenuwachtig te worden van binnen, wat als hij dingen ging vertellen. Het voordeel was dat hij haar echte naam niet kende, dus misschien kon Aly gewoon doen alsof ze hem niet kende? Alsof ze gewoon iemand anders was. "Uhh, Ik ga weer." Zei ze nu terwijl ze zich al omdraaide om weg te lopen...


(&Jeff)

Hij keek haar wat geirriteerd aan wanneer ze haar mobiel op de grond had laten vallen maar al snel keek hij haar aan met samengeknepen oogjes. Shit, natuurlijk zou hij haar wel herkennen, ze moest echt maken dat ze weg kwam zo. Ze keek hem in zijn felgroene ogen aan met een wat geschrokken gezicht, maar niet te veel, want dan zou het misschien opvallen en verraadde ze zichzelf helemaal. Ze voelde zich ook echt oerdom op het moment, hoe had ze kunnen denken dat hij normaal was? Die groene ogen, ze had moeten weten dat hij ook een mutant was, hoe had ze dat over het hoofd kunnen zien. Ze liet de schrik een beetje uit haar gezicht wegvagen en probeerde hem gewoon zo normaal mogelijk aan te kijken, alsof er niets aan de hand was. Misschien wist ze hem wel wijs te maken dat ze helemaal niet degene was wie hij dacht dat ze was. Ze droeg nu bovendien ook weer haar echte naam, en niet de naam 'Natalie' waarom hij haar kende. Ze verontschuldigde zich en vertelde dat het een beetje klunsig was, iets wat ze anders nooit gezegt zou hebben. Aly hield er niet zo van om klunsig genoemd te worden, laat staan dat ze het zelf zou zeggen, dat wist hij misschien ook wel? Ze hoopte het in ieder geval maar want ze zou nooit meer zoiets zeggen. Ze was namelijk helemaal niet klunzig, ze was gewoon geschrokken en had daardoor haar mobiel laten vallen, that's all. Hij kwam al overeind en deed zijn oordopjes uit waarnaar Aly al heel snel meldde dat ze weer ging, ze wilde hier namelijk geen seconde langer blijven. Damn, waarom moest ze nu net degene tegen komen die ze nog het slechts van iedereen had behandeld in haar hele verleden, en ook net op het moment dat Aly haar leven wat beter wilde gaan maken. Hij was een herinnering van hoe vreselijk ze mensen behandelde omdat ze echt alleen maar om geld en drugs gaf, het was echt niet eerlijk geweest wat ze hem aangedaan had. Ze voelde zich er nu ook plotseling echt slecht door en het maakte haar ook een beetje misselijk. Maar het meest van alles was ze bang voor hem, bang dat hij haar geheimen zou laten uitkomen en dat deze door de hele school zouden gaan waardoor Aly haar gezicht gewoon niet meer kon laten zien. Ze wilde niet weten hoe vaak ze dan wel niet uitgescholden zou worden voor hoer of iets in die richting. Of wat als het Adrian's oren zou bereiken, wat moest hij dan wel niet over haar denken. De gedachte alleen al daaraan deed haar echt pijn. Natuurlijk was ze ook bang voor was hij haar misschien wel niet zou willen aandoen, ze had hem echt als grof vuil behandeld in Italië en daarnaar had ze al zijn geld gestolen en was ze op de trein gestapt. Ze wilde zich omdraaien om weg te lopen maar werd al snel door hem tegengehouden doordat hij haar arm vast pakte. Voor een seconde kneep ze haar ogen, bang om zo misschien een vuist tegen haar gezicht te krijgen of dat hij tegen haar zou gaan beginnen te schreeuwen, of iets in die richting. Ze wist zichzelf gelukkig al wel snel weer terug te pakken en keek hem nu wat verward aan, alsof ze niet begreep waarom hij haar vast pakte. "Natalie?" Vroeg hij toen wat verbaast aan haar en Aly keek hem met een fronsje aan. Ze keek eventjes kort wat pissig naar zijn hand die haar arm vast had gehouden om haar tegen te houden. Hij liet haar - gelukkig - alweer log en stopte zijn handen in zijn zakken. Oh god, dat was echt een opluchting. Dat hij haar niet pijn zou gaan doen, al wist ze natuurlijk niet of hij dit niet van plan was, misschien was hij dat namelijk nog wel van plan. Ze liet dit in ieder geval niet aan hem merkte en bleef hem verward aankijken. Wanneer hij begon te grijnzen voelde Aly zich weer zo ongemakkelijk als maar kon, dit was echt niet leuk ofzo. "Volgens mij heb jij nog iets dat van mij is." Zei hij nu waarbij hij zijn hoofd een tikje scheef hield en grijnzend even op zijn lip beet. Aly schudde kort haar hoofd terwijl ze hem niet begrijpend aankeek. "Waar heb je het over?" Vroeg ze nu waarbij ze probeerde zo serieus mogelijk over te komen, iets wat haar nog redelijk goed afging. Aly had best goede manipulatie skills, en daar was ze op dit moment echt heel blij mee. "Btw, ik heet helemaal geen Natalie, volgens mij heb je de verkeerde voor je dude." Zei ze nu terwijl ze en paar stappen achteruit deed. "Sorry," Zei ze er nog snel achteraan, hopend dat hij haar zou gaan geloven. Deze 'sorry' klonk dan wel zoals hij zou moeten klinken na de zin die ze net had gezegd maar voor haar was het van binnen ook een kleine verontschuldiging voor wat ze hem aangedaan had. Ze legde haar armen over haar heen en keek heel even kort achter haar naar de deur, om er zeker van de zijn dat niemand mee luisterde...