Onderwerp: Ooooh, riiiiight. |Adrian di jul 29, 2014 3:19 pm
So hold up and, take it through the night and we should follow through, to make it alright Now grab each others' hands, get 'em all, I wanna see you rock to the piano Ariana Grande - Piano
In de woonkamer, op de bank, zat een meisje opgekruld naar het televisiescherm te staren. Het meisje, Olivia genaamd, had alweer een nachtmerrie gehad over haar geboorteplaats in Italië. Het ging over haar verleden en erg leuk was het niet. Net toen ze zich weer een beetje beter begon te voelen, kreeg ze deze nachtmerrie. Eventjes had ze een beetje doelloos in de school rondgelopen, maar ze vond dat de school er een beetje spookachtig uitzag bij nacht. Daarom was ze nu richting de woonkamer gedaan en had ze de deuren dicht gedaan. Niet dat ze bang was ofzo (eigenlijk wel), maar ze wilde gewoon het idee van spoken en dat soort dingen maar meteen afschrikken. Olivia, in haar Hello Kitty pyjama (hempje met hotpants), was nou eenmaal een gemakkelijk slachtoffer. Zeker, voor spoken, als die zouden bestaan. Nou ja, mutaties bestonden ook en veel mensen dachten ook dat die niet bestonden, dus het zou Olivia niets verbazen als spoken en geesten ook opeens zouden bestaan. Dan zou ze zichzelf wel ergens afzonderen, aangezien ze al bang was als er een pinnetje van een prikbord afviel. Zelfkennis heette dat, Olivia.
De woonkamer werd licht verlicht door de televisie die aan stond. In de dvd speler zat een film. ‘Scream’ heette de film. Olivia had gedacht dat het een leuke film was, met verkleedpartijtjes enzo, omdat er op de hoes een man met een mooi masker stond. Helaas was dit niet zo, het was namelijk een griezelfilm! Olivia zat met een dekentje af en toe voor haar gezicht en at van haar caramel popcorn en Lucky Charms. De zak was inmiddels al flink geslonken, al kon je dat niet over Olivia’s gewicht zeggen. Ach ja, je zag het gelukkig niet. Olivia was nooit heel erg dik geweest, dus in principe kon ze dit wel hebben. Bovendien, voor wie zou ze slank moeten zijn? Ze kon niemand opnoemen die haar graatmager zou willen zien.
“Dolly, niet bang zijn” zei Olivia tegen haar knuffel “Die enge man gaat alleen maar…” Olivia keek met gefronste wenkbrauwen naar de televisie. Gosh, dit was echt heel erg eng. “Ga daar niet naar binnen, daar zit hij” piepte Olivia toen bang en deed haar handen voor haar gezicht, samen met het dekentje en Dolly. Gosh, waarom was ze naar deze film gaan kijken? Waarom was er geen My Little Pony DVD ofzo?
Eens te meer kon hij niet slapen. De laatste tijd lag hij gewoon heel veel wakker om de een of andere reden. Meestal ging hij dan of wel naar buiten om wat te gaan vliegen bij het water, of hij ging in het bos wat oefenen met zijn krachten. Zijn blauwe ogen gleden over de verlaten gangen. Hij hield er van om ’s nachts door de gangen te lopen. Alles was zo stil, en er was werkelijk niemand die hem kon storen. Zo nu en dan werd hij wel eens op zijn vingers getikt door een of andere docent die door de gangen heen liep. Maar dan had hij altijd wel een uitleg klaar. Meestal lieten ze hem dan nog gewoon doen ook. Met zijn handen in de zakken van zijn jeans broek sjokte hij verder. Vandaag had Adrian niet bepaald een idee van wat hij ging doen. Vliegen niet, hij had besloten na zijn nachtelijke vlucht dat hem dat te veel energie koste. Ja, hij sliep er wel goed van maar het was toch niet alles geweest.
Uiteindelijk kwam hij aan bij de woonruimte. Tot zijn verbazing zag hij de tv flikkeren, en hoorde hij stemmen. Of nou ja, een stem. Een grijnsje verscheen op zijn gezicht. In plaats van de deze deur te nemen, besloot hij maar een andere ingang te zoeken. Dan zou het allemaal veel grappiger worden. Gelukkig stond deze deur wel ver genoeg open zodat hij er door kon. Zo zacht als hij kon sloop hij door de deur en hield hij zich schuil in de schaduwen zodat het meisje hem niet zou zien. Uiteindelijk zat hij achter de bank waar zij op zat. Als hij het goed had gezien, was ze naar Scream aan het kijken. Adrian had wel geen idee hoe ver ze in de film zat maar dat boeide hem niet. Kort dacht hij na over wat hij kon doen. Hij kende deze film haast van buiten, dus het werd hem al heel snel duidelijk wat hij moest doen. ‘What's your favorite scary movie?’ Zei hij op net zo’n toon als ghostface het had gedaan in de film. Adrian schoot omhoog en legde zijn handen meteen op haar schouders. Hij had duidelijk moeite met zijn gezicht in de plooi te houden.
Onderwerp: Re: Ooooh, riiiiight. |Adrian wo jul 30, 2014 1:42 am
Sometimes when no one's left to listen I'll sit and argue with myself. Say all the things I wish to tell you, without hurting someone else. Sh-sh-sh-shake it off go get the things you want. I'll bottle the shame (bottle the shame). Just sh-sh-shake it off, and no one will ever know (won't know). A Day to Remember - Life @ 11
Bang keek Olivia naar het enge masker dat in het beeld verdween. Was dit niet iets waar ze later een nachtmerrie over ging krijgen? Ze slikte even en aaide over het hoofd van Dolly. “Was je nou maar echt, Dolly, dan kon je tegen me terug praten. Ik ga dit nooit meer doen, hier in mijn eentje zitten…” piepte Olivia bang. En opeens hoorde ze een geluid! Het geluid van iets op het laminaat. Meteen spande elke spier in Olivia’s lichaam zich aan en schoot ze overeind. Wat was dat?! Bang keek ze om zich heen, maar niets in de duisternis liet zien dat er iets aanwezig was. Nou ja, het zou vast wel op de film geweest zijn. Ze leunde weer achterover, maar echt gerustgesteld was ze niet. Het was dom ook, eigenlijk zou ze gewoon nu terug moeten gaan. De reden dat ze dat niet deed was simpel: als ze nu terugging, zou ze waarschijnlijk nog banger zijn. Ze hoopte eigenlijk dat ze hier op de bank in slaap zou kunnen vallen.
Plotseling voelde ze een aanwezigheid dichterbij. O Gosh, was het een moordenaar die haar zou gaan vermoorden? Want dat was wat moordenaars deden, right? “What is your favorite scary movie?” hoorde ze opeens vlak bij haar oor. “Ik weet het niet, is Night at the Museum een horrorfilm?” fluisterde ze toen terug. But wait, what? Dat was wat Ghostface ook in de film had gezegd! En plotseling voelde ze handen op haar schouders. Luid gillend sprong Olivia op en sloeg de handen weg. Ze viel op de grond en kroop naar een tafeltje, ondertussen de salontafel met haar voet wegschoppend. Vanaf de grond probeerde ze het lampje op het bijzettafeltje aan te krijgen. Uiteindelijk vond haar hand het lichtknopje en een lichtbundel verlichtte de woonkamer. Gelukkig stond daar niet Ghostface, maar er stond een jongen. Een knappe jongen.
Olivia sloeg haar ogen neer en slikte even. Ze was echt bang. Rustig stond ze op en pakte haar deken en Dolly. Dit was heel erg ongemakkelijk. Vooral omdat ze iets raars had gevoeld toen hij haar op haar blote schouder had aangeraakt. Het was een heel vreemd gevoel, iets wat Olivia nog nooit echt had gevoeld. Het was geen vervelend gevoel, maar het verwarde haar. Bovendien stond ze hier ook in een hemdje en blote benen. En om het nog even wat ongemakkelijker te maken: haar knuffel lag bij haar voeten. Ze pakte de deken op en verborg Dolly er een beetje onder. Dolly was een geheim van haar, een geheim dat alleen goede vrienden van haar mochten weten, zoals Anna. Maar niet jongens zoals hij. Hij leek op een van de jongens die haar vroeger altijd pestte. Hij was knap, maar was hij ook aardig? Dat was een vraag die Olivia nu bezig hield.
“Dat was niet grappig” zei Olivia hoofdschuddend, nog steeds met haar ogen neer geslagen. Waarom keek ze naar de grond? Come on Liv, be a man. Nou ja, niet echt. Oké, je snapt het. Toen keek ze de jongen recht aan, met een serieuze blik, maar ze had moeite om de blik in toom te houden en niet weg te rennen. “Ik heb het gevoel dat je dat expres deed. Waarom deed je dat?”
Onderwerp: Re: Ooooh, riiiiight. |Adrian za aug 02, 2014 2:45 pm
Girl tonight you're the prey I'm the hunter
Damn, hij had echt zachter moeten doen. Gelukkig maar dat hij zo’n snelle reflexen had en meteen achter een gordijn was gaan staan toen ze om had gekeken. Adrian bewoog vervolgens veel zachter en meer soepeler. Oh, dit was echt wel weer iets voor hem om te gaan doen, meisjes bang maken die een of andere horror aan het kijken waren die nog niet eens zo eng was. Zijn mondhoeken trokken geamuseerd omhoog terwijl hij zich dichter naar de bank toe bewoog.
Adrian bestierf het bijna toen het meisje ook werkelijk antwoord gaf. De reactie die hij dan ook weer kreeg zorgde er helemaal voor dat hij moeite moest doen om niet te gaan lachen. Tss, arm zieltje dat ze was. Simpel kruiste hij zijn armen over elkaar toen hij omhoog was gekomen. Het feit dat ze luid begon te gillen liet hij over zich heen komen, maar hoe ze werkelijk op de grond viel en vervolgens probeerde weg te kruipen van hem alsof hij een of ander monster was deed hem breed grijnzen. Wat had hij het toch weer getroffen met het ontdekken van iemand in de leefruimte. Voor enkele seconden sloeg hij haar gade maar wipte dan heel handig over de leuning en dropte zich in de zetel terwijl zijn ogen heel kort naar het dekentje schoten dat mee met haar op de grond was beland.
Wanneer het meisje uiteindelijk opstond spotte hij al heel snel een knuffel. Oh, dit werd beter en beter! Ze had echt geen goeie nacht met hem die haar had ontdekt, en vervolgens ook nog had ontdekt dat ze een knuffel had. Bijna kreeg hij medelijden, maar niet heus. De snelle poging om het knuffelbeest te verstoppen was jammer genoeg voor haar al mislukt voor ze zelfs nog maar begonnen was. Wel moest hij toegeven dat het meisje er niet mis uit zag, helemaal niet. Als dit haar pyjama al was, wel ja dan moest hij op zich al niet heel veel moeite meer doen. Die gedachte zorgde er enkel en alleen voor dat er een brutaal grijnsje om zijn lippen speelde.
‘Whatever love.’ Reageerde hij droogjes. Wat kon het hem nu schelen wat zij er van vond? Juist, helemaal niets. Adrian genoot hier zichtbaar van hoe ze hem niet eens durfde aankijken terwijl ze tegen hem sprak. Gelukkig veranderde dat al heel gauw. Wel ja, wat je gelukkig kon noemen. Voor hem was het een goede zaak, als hij wou had hij haar met een blik helemaal in zijn macht maar hij besloot nog maar even rustig aan te doen. ‘Omdat ik er zin in had?’ Grijnsde hij vervolgens. Als hij ook maar iets van meisjes snapte, en dat deed hij, zou ze nu helemaal hysterisch gaan doen of gewoon een boos antwoord terug gooien. ‘Trouwens, Scream, serieus er bestaan zo veel betere horror films.’ Hoe zou ze gaan reageren als hij zijn vleugels plots tevoorschijn liet komen, en dan nog zijn zwarte baby, de speer die hij ten alle tijden kon laten verschijnen. Dat was iets voor zo meteen!
Onderwerp: Re: Ooooh, riiiiight. |Adrian ma aug 04, 2014 12:56 am
Greetings Himeros, God of sexual desire. Son of Aphrodite. Lay back and feast as this audio guides you through new and exciting positions. I wanna be the girl under you, I wanna be your G.U.Y. I wanna be the grave and unearth you, our sexes tell us no lies. I'm gonna wear the tie, want the power to leave you, I'm aiming for full control of this love (of this love). Touch me, touch me, don't be sweet, love me, love me, please retweet, let me be the girl under you that makes you cry. Lady Gaga - G.U.Y. (Girl under you)
Het kwam niet gauw voor dat Olivia zich aan iemand irriteerde. Praktisch helemaal nooit zelfs. Het kwam eerder voor dat mensen zich aan Olivia ergerde dan zij aan iemand anders. Maar deze jongen wist toch wel wat irritatie in haar op te wekken. De manier waarop hij tegen haar sprak was hoogstens irritant en ze had alweer spijt dat ze naar de woonkamer was gegaan. Toch zou ze haar hoofd koel houden en de rest van haar avond niet door deze jongen laten verpesten. Maar toen ze zag dat hij op de bank zat waar zij net had gezeten, had ze al vrij snel besloten dat zij daar niet ging zitten. Rustig ging Olivia op een van de stoelen zitten en nam de jongen in zich op. Hij was niet lelijk, maar het leek alsof hij zich daar zelf ook wel van bewust was, wat hem meteen een stuk minder aantrekkelijk maakte. Wat was er gebeurd met de jongens die je expres lieten schrikken, maar zich daarna verontschuldigden met chocola en rozen? Witte rozen wel te verstaan. Sigh.
Hij had er zin in. Hij had er zin in om haar bang te maken. Olivia glimlachte alleen maar. “Nou, dan heb je een geweldig gevoel voor humor, dankjewel…” zei ze, maar veel overtuiging in haar stem was er niet te vinden. Ze pakte een kussen en hield het voor haar buik, terwijl ze naar iets in de duisternis tuurde. Olivia voelde zich helemaal niet op haar gemak, dus daarom wilde ze eigenlijk gewoon Dolly pakken en maken dat ze hier wegkwam. Aan de andere kant: wat als hij haar zou gaan volgen? Dan wist hij waar ze sliep en dat zou nog enger zijn. Dadelijk stond hij aan de andere kant van haar deur. De rillingen liepen al over Olivia’s rug bij de gedachte daaraan. Maar goed, ze zou hier gewoon nog even blijven en als de jongen er achter zou komen dat het hier toch helemaal niet zo leuk was als hij dacht dat het was, zou hij vast wel weggaan en zou Olivia haar film af kunnen kijken. Maar zoals het er nu uitzag, zou hij niet weggaan. Maar ze weigerde eerder te vertrekken dan hij, ook al was ze nog zo moe en had ze, joepie, ook nog eens een ongelooflijke dorst gekregen.
“Trouwens, Scream, serieus er bestaan zo veel betere horror films” hoorde ze de jongen zeggen en dat zorgde ervoor dat Olivia eventjes haar lieve karakter vergat. Dat ze eventjes de regenboogjes, eenhoorntjes en de forever love tijd vergat. Haar hoofd draaide ze boos naar de jongen. “O, zoals met jou hier in een kamer zijn, bedoel je?” zei ze agressief, maar schrok er zelf van. De boze frons in haar wenkbrauwen verdween meteen en meteen had ze weer de lieve uitstraling die ze altijd had. Ergens had ze nu al weer spijt, maar goed. Ze keek hem recht in zijn ogen aan en voelde zich meteen ongemakkelijker. Ze slikte even. Het aparte gevoel dat ze had gekregen toen hij haar had aangeraakt was teruggekomen, een vreemd gevoel in haar onderbuik. Olivia gooide het kussen neer en stond op van haar stoel, liep naar de bank en plofte neer.
Tussen haar en de jongen zat nog genoeg plek, maar iets in haar wilde dichterbij gaan zitten. Waar was ze in godsnaam mee bezig? Deze jongen had haar enkele minuten geleden nog laten schrikken en zich daarna alleen maar als een klootzak gedragen! “Nou, als Scream dan niet zo eng is, waarom kies jij dan niet een enge film uit?” hoorde ze zichzelf zeggen.
Onderwerp: Re: Ooooh, riiiiight. |Adrian wo aug 20, 2014 3:20 pm
Girl tonight you're the prey I'm the hunter
Adrian had zo de geweldige karaktertrek om mensen te irriteren. Nu deed die karaktertrek ook mooi zijn werk. Alsof het hem werkelijk wat kon schelen wat het meisje van hem dacht? Als hij dat deed had hij haar wel op een leukere manier benaderd, nou ja een leukere manier voor haar. Want nog steeds had hij hier alle lol van de wereld in. Zijn helderblauwe ogen bleven op haar gericht, intimideren was nog iets waar hij een meester in was. Zeker als het zo makkelijk was als nou ja bij het kind dat zo net nog op de grond had gezeten maar nu op een stoel ergens tegenover hem was gaan zitten. Lang ging het toch niet meer duren of ze zat naast hem, dat was gewoon een vaststelling.
De grijns op zijn gezicht werd alleen maar brutaler naar mate ze sprak. ‘Dank je, dat is me al meerdere keren verteld.’ Knipoogde hij. Als ze hem wou kwetsen of iets moest ze toch wel met iets veel beter afkomen dan hem complimentjes geven, want haar omgekeerde psychologieshit werkte dus niet op hem. Ergens had hij zin om het kussen dat ze zo net voor haar had genomen gewoon weg te trekken, maar dan zou ze heel waarschijnlijk wel gaan weg lopen. Voor een kort moment haalde hij zijn hand door zijn haren die nog steeds mooi omhoog stonden dankzij de wax die hij er ’s ochtend had in gedaan. Een wondermiddeltje als je het hem vroeg. Niet dat hij niet even oogverblindend was als zijn haar plat lag, maar hij had het liever omhoog staan. Kort wierp hij een blik moment op het scherm waar Scream nog steeds aan het spelen was. Naar zijn mening de meest slechte horrorfilm ooit. ‘Trouwens, het lijkt me handiger je film op pauze te zetten anders mis je nog alle leuke stukken.’ Niet dat die al aanwezig waren in de film, maar ja aangezien zij net zo heerlijk had gegild zou ze de film wel angstaanjagend genoeg vinden of zo.
Wanneer ze hem uiteindelijk weer een boze blik toewierp trok hij geamuseerd zijn wenkbrauw op. Die uitval had hij niet verwacht, maar veel deerde het hem niet. ‘Hm, als je werkelijk wilt.’ Sprak hij misschien net iets te vrolijk. Ergens was hij benieuwd naar hoe ver hij het meisje uiteindelijk kon drijven. Het flauwe voorgevoel dat ze normaal nooit zo agressief op iemand zou reageren maakte de drang om haar te testen alleen maar groter. Maar voor hij nog maar iets kon zeggen was ze opgestaan en was ze naast hem op de bank komen zitten. Mission suceed! Nu was het werkelijk nog een kwestie van tijd voor ze zich gewoon zou overgeven aan hem. Heel soms had hij wel spijt, nee eigenlijk niet. Dit was zijn aard, dat iedereen er voor viel was gewoon hun fout maar. Ook al konden ze er in werkelijkheid niets aan doen maar dat was hun probleem maar.
‘You sure, love?’ Sprak hij op dat typische Britse toontje van hem. Dat trucje werkte meestal gigantisch snel. Even haalde hij zijn schouders op en dacht even na. ‘Wel ja, je hebt altijd The Grudge, Drag me to hell, Cabin in the Woods, Poltergeist, Chronicle, en Paranormal Activity. Make your pick.’ Grijnsde hij even terwijl hij zijn rechterarm over de rugleuning heen legde, en voor een moment raakte zijn vingertoppen haar haren aan maar plaatste hij zijn hand al snel plat op de leuning en wachtte op een reactie.
Onderwerp: Re: Ooooh, riiiiight. |Adrian di aug 26, 2014 7:00 pm
So one last time, I need to be the one who takes you home, one more time, I promise after that, I'll let you go. Baby, I don't care if you got her in your heart, all I really care is you wake up in my arms, one last time, I need to be the one who takes you home. Ariana Grande - One Last Time
God, waarom kon ze niet gewoon weggaan? Het zou zoveel makkelijker zijn als ze gewoon op kon staan en weg kon lopen. Maar ondanks dat ze zich verschrikkelijk zat te irriteren aan de jongen, kon ze om de een of andere reden niet opstaan. Olivia trok haar benen op en sloeg haar armen om haar benen. Vanuit haar ooghoeken bekeek ze de jongen, die op dat moment een irritante opmerking maakte over het feit dat de film nog steeds liep. Maar die hele film kon haar gestolen worden. Zo onopvallend mogelijk bekeek Olivia hem. Haar ogen gleden van zijn hoofd, naar zijn kaaklijn, naar zijn lichaam en de tattoo op zijn arm. Hij leek precies op de jongens van haar school, die dachten dat ze iedereen konden krijgen omdat ze een mooi koppie hadden. En het erge was nog, was dat dit ook nog gebeurde. Olivia was ook vaak head over heels gevallen voor deze jongens, ook al waren ze helemaal niet waar ze op viel. Ze vond een tatoeage heel erg aantrekkelijk, dit had de jongen naast haar ook, maar hij leek gewoon zoveel op de jongens van haar school. Waarom voelde ze zich dan zo aangetrokken?
Want natuurlijk wist ze dat dit foute boel was en dat ze weg wilde. Haar gedachten, haar brein wist dat, maar haar lichaam schreeuwde om te blijven. Daarom bleef ze ook zitten. Stupid girl. ‘Wel ja, je hebt altijd The Grudge, Drag me to hell, Cabin in the Woods, Poltergeist, Chronicle, en Paranormal Activity. Make your pick.’ Olivia keek hem nu recht aan en glimlachte. Ze probeerde nu groot te lijken, terwijl de haren in haar nek al letterlijk rechtop stonden bij de eerste naam. Toen haalde ze haar schouders op. “Ik durf ze allemaal te kijken hoor, ik ben echt geen schijterd” zei ze stoer “Maar doe maar ‘Drag me to hell’, dan blijven we een beetje in het thema.” Daar keek ze zelf even van. Dat klonk best wel…bitchy? God, deze jongen en deze ruimte waren echt niet goed voor haar. Toen zijn vingers haar haren raakte sloot ze haar ogen. Oh. Dat voelde niet verkeerd. Gauw stond ze op en liep naar de tv. Uit het kastje viste ze de dvd van ‘Drag me to hell’ en verving deze voor ‘Scream’. Vervolgens plofte ze weer neer op de bank.
O, de afstandsbediening. Die lag nog bij de jongen naast haar. Weer glimlachte Olivia naar hem en kwam toen naar voren. Wat hij kon, kon zij ook. Ze leunde over zijn onderlichaam naar de afstandsbediening en pakte hem. Zo snel als ze dat gedaan had, drukte ze zichzelf weer in de bank. Een verleidelijk glimlachje vormde rond haar lippen, terwijl ze de afstandsbediening op de televisie richtte en op ‘Play’ drukte.
Onderwerp: Re: Ooooh, riiiiight. |Adrian za aug 30, 2014 3:03 pm
Girl tonight you're the prey I'm the hunter
Het was werkelijk te grappig voor woorden dat het meisje dacht dat hij het niet merkte dat hij het niet door had dat ze hem zat te bekijken. Een typisch jongensachtig grijnsje verscheen op zijn gezicht terwijl hij naar beeldscherm zat te staren. Adrian besloot haar maar even in haar waan te laten en een tijdje naar de barslechte film te kijken. Met de jaren was de film er niet beter op geworden, sterker nog het was gewoon grappig. Kort wreef hij over een van zijn slapen. Hij kon toch zo’n hoofdpijn krijgen van slechte horror films. Echt vreemd. ‘Bevalt het je een beetje?’ Gooide hij er dan uiteindelijk toch maar uit terwijl hij zijn hoofd een kwartslag draaide en haar met zijn helderblauwe ogen even aanstaarde. Natuurlijk onderbrak de scheve grijns op zijn gezicht niet. Nou ja, feitelijk was die wel altijd aanwezig al nam die grijns soms een beetje brutaliteit van de jongen over. Veel kon het hem niet boeien, hoe brutaal zijn grijns ook mocht wezen. Het maakte hem er alleen maar knapper op. Het gaf hem nog meer dat gevaarlijke waar de meeste meiden head over heels voor vielen.
Geamuseerd lachte hij even. Yeah right, en dat moest hij geloven. ‘Tss, ik durf te wedden dat je nog geen enkele van die films zonder gillen kunt uit kijken.’ Wie dacht ze dat ze voor haar had? Een kind van een jaar of 6 dat nog niet beter wist. Als je hem om de tuin wou leiden moest je toch wel wat vroeger gaan op staan hoor. ‘Alright, Drag me to hell it is.’ Haar opmerking liet hij maar voor wat het was, anders zou hij haar nog gaan uitlachen of iets. Heel aardig was dat nu ook niet om te doen, en ondanks wat hij allemaal deed was hij toch nog als een perfecte Britse dude opgevoed en had hij wel degelijk manieren ook al toonde hij die niet vaak. Nou ja, uiteindelijk pestte hij niemand. Hij viel ze gewoon lastig, net zoals vroeger bij hem was gebeurd op school. Maar daardoor deed hij het niet, nope elke ding dat hij deed was gewoon de jongen zelf. Er zat niets meer achter dan gewoon zijn persoonlijkheid. Misschien ergens heel diep in hem zat een trauma verwerkt door wat hij had gedaan, al zou hij dat uiterst vreemd vinden.
Voor even fronste hij toen ze over hem heen boog om de afstand bediening te pakken die naast hem lag. Het feit dat ze zijn spelletje nu al mee begon te spelen vond hij uiterst vermakelijk. Adrian volgde elke beweging die ze maakte met zijn ogen maar reageerde er niet op tot ze weer eenmaal naast hem zat en de film al had op gezet. Zonder enige waarschuwing schoof hij voorzichtig wat naar haar toe en legde vervolgens zijn arm om haar heen. ‘Als je te bang wordt bescherm ik je wel.’ Fluisterde hij zachtjes in haar oor voor hij zijn blik weer op het beeldscherm richtte. Adrian wou nog een opmerking maken over de knuffel die nog steeds op de grond lag of waar ze hem ook had laten slingeren, maar hij hield dat wel voor later. Misschien kon hij haar daar zo meteen nog wel mee op stang jagen of zo.
'Cause if you want to keep me, you gotta, gotta, gotta, gotta, got to love me harder And if you really need me, you gotta, gotta, gotta, gotta, got to love me harder Ariana Grande & The Weeknd - Love me harder
Waarom Olivia zo op hem reageerde, was een raadsel. Ze wist dat hij een rotzak was, dat hij waarschijnlijk haar vierkant uit zou lachen als ze even zou schrikken en haar waarschijnlijk nog banger zou maken dan dat ze eigenlijk al was. In haar hoofd wist ze natuurlijk wel dat het de beste oplossing voor dit alles was om gewoon weg te gaan, maar iets in haar lichaam hield haar tegen. Had de jongen soms een soort menselijke magneet mutatie? Erg prettig voelde het in ieder geval niet, maar toch voelde Olivia ook weer wat raars en het was pretty damn confusing voor haar. Haar arme hoofdje kon al niet zo veel hebben en nu kwam dit er ook nog eens bij. Ach ja, zodra de film afgelopen zou zijn zou ze vast en zeker gewoon veilig naar haar kamertje kunnen en zou er voor de rest niets gebeuren. Met dat fijnere gevoel besloot ze zichzelf wat dichter in de bank te nestelen en proberen van de film te genieten. Tenminste, voor zover dat ging natuurlijk.
Maar toch kreeg Olivia het weer even benauwd. De jongen naast haar was namelijk zonder enige waarschuwing dicht naast haar komen zitten en had zijn arm om haar heen geslagen. Gosh. “Als je te bang wordt bescherm ik je wel” hoorde ze hem in haar oor fluisteren. Een rilling ging over haar lichaam, waarom wist Olivia niet. “Nou bedankt, denk ik” fluisterde Olivia zachtjes terug, alleen deed zij het gewoon in het algemeen. Ze wilde helemaal niet in zijn oor fluisteren. “Ga, ga! Nu het nog kan!” fluisterde een stemmetje in haar hoofd, maar haar lichaam luisterde niet. In plaats van weg te gaan, ging Olivia ontspannen zitten en trok ze haar benen omhoog, zodat ze haar armen erom heen kon slaan. Met een angstige frons keek Olivia naar de film, maar het leuk vinden kon ze nog steeds niet.
Na ongeveer 15 minuten draaide Olivia haar gezicht weg, helaas richting de jongen die naast haar zat. “Ik snap serieus niet dat je hier van kan genieten” begon Olivia “Ik vind het echt vreselijk…” Met een onschuldige blik keek ze hem eventjes aan en wreef vervolgens een beetje over de blote huid van haar been. Nu ze zo naast de jongen zat hoopte ze eigenlijk dat ze een iets minder onthullende outfit had aangetrokken.
Het feit dat ze echt de uitdaging was aangegaan om niet te schrikken tijdens de film vond hij geweldig grappig. Come on, ze wist heus zelf wel dat ze zich kapot zou schrikken zodra er iets engs gebeurde. Volgens hem wist de gehele school dat, maar goed ja hij liet haar maar gewoon doen. Het zou zo meteen wel aan het licht komen of ze werkelijk haar eigen woorden kon waarmaken of niet. Yeah, hij had er echt goed aangedaan om vanavond hier heen te komen. Sommige slachtoffers van hem waren iets moeilijker, maar meisjes als haar wel ja die waren gewoon te easy voor woorden. Het was gewoon allemaal erg grappig, want hij wist dat ze weg wou lopen maar dat ze het niet kon vanwege de grip die hij op haar had met zijn mutatie. Wat kon hij toch slecht zijn!
‘Je gaat me nog nodig hebben vanavond.’ Reageerde hij fluisterend terug waarna hij haar voor een moment aan keek en even kort glimlachte. Gauw genoeg richtte hij zijn aandacht weer op het televisiescherm. Deze film vond hij trouwens nog niet zo heel eng, maar voor haar zou het vast wel eng genoeg zijn om te gaan gillen zodra er iets ergs ging gebeuren, maar dat was jammer genoeg pas verderop in de film. Zijn hand lag losjes op haar schouder, bij elke beweging die ze maakte raakte zijn vingertoppen haar arm aan. Off course niet expres want zij bewoog gewoon gigantisch veel, al was dat waarschijnlijk wel om dat ze bang was of iets in die aard.
Na een wel heel korte tijd voelde hij hoe haar haren langs zijn arm streken, een aangename rilling trok over zijn rug heen. Nu was ze vast naar hem aan het kijken. En gelijk had hij want niet veel later klonk haar zachte stem. ‘Dit is nog niet eens zo erg? Trouwens, wie zegt dat ik er van geniet ik vind het gewoon grappig.’ Sprak hij uiteindelijk tegen haar terwijl hij zijn helder blauwe ogen op haar richtte. Snel genoeg bewoog hij zich zo dat hij voor een moment half over haar heen hing om de afstandsbediening te pakken die naast haar lag. Daarna ging hij gewoon terug zitten hoe hij daarnet zat met zijn arm losjes om haar heen geslagen. Uiteindelijk wisselde hij naar het kanaal van de normale tv en zette een of andere muziekzender op. ‘Kijk niets meer aan de hand. Ik zei toch dat ik je ging beschermen.’ Knipoogde hij vrolijk. ‘Ik ben trouwens Adrian. Adrian Harper.’ Het was nog niet in hem opgekomen om zich eigenlijk voor te stellen aan haar. Maar goed, nu had haar monster een naam!
Red cups and sweaty bodies everywhere, hands in the air like we don't care 'Cause we came to have so much fun now, got somebody here might get some now
Zijn arm hing rond haar schouders en bij elke beweging die ze maakte, voelde ze zijn vingertoppen tegen haar blote huid. Een rilling ging over haar lichaam. Normaal gesproken had Olivia wel wat weggeschoven, maar voor nu was het niet heel erg. Ze keken een enge film en daarbij was het wel fijn als er iemand naast haar zat. Al had ze iedereen gekozen boven deze jongen. Hij zag er inderdaad super goed uit, dat kon Olivia niet ontkennen, maar er was gewoon zoiets raars aan hem. Dat het iets met zijn mutatie te maken moest hebben, dat had Olivia inmiddels ook wel door. Toen hij haar vroeg of dit niet zo heel erg is en dat hij dit gewoon grappig vond, had Olivia eventjes kort gelachen. “Oké, oké, dan ben ik maar niet zo’n held als jij” mompelde ze naar hem en rolde eventjes met haar ogen. Kon zij er wat aan doen.
O shit, wat deed hij nu? Net zoals zij eerder had gedaan, hing hij half over haar heen om de afstandsbediening te pakken. Opeens was hij heel erg dichtbij. Olivia kon zijn geur ruiken, zijn huid van heel dichtbij zien. Ooooooh. Haar ademhaling ging iets sneller en toen hij weer op z’n plek zat, voelde ze zich raar. Toch was ze blij toen hij uiteindelijk iets anders opzette. Ah, ontspannend televisie kijken was veel beter dan een griezelfilm kijken. Olivia ging wat meer ontspannen en ging per ongeluk wat dichter tegen hem aanzitten. Agh, boeiend. Waarschijnlijk zouden ze elkaar hierna toch niet meer zien. En anders kon ze alles wat er gebeurd was nog altijd keihard ontkennen, ook al was ze niet zo’n ster in liegen. “Kijk niets meer aan de hand. Ik zei toch dat ik je ging beschermen” hoorde ze hem vrolijk zeggen en ze kreeg een knipoog. Hij stelde zich voor als Adrian. Mmm, leuke naam moest Olivia eerlijk toegeven. “Ik ben Olivia, Olivia del Rey” zei ze vrolijk terug. Ze voelde zich veel beter nu de gewone televisie aanstond.
Ze kon nu zelfs een beetje mee lachen met de televisie. “Wat is dit voor programma?” zei ze lachend en frunnikte wat aan haar haren. Dat deed ze vaker als ze zich ontspannen voelde en na de spanning van net had ze dat wel verdiend. Op de televisie zag ze hoe iemand midden in zijn gezicht een taart kreeg, terwijl hij het niet verwachtte. Olivia sloeg haar hoofd achterover en lachte vrolijk mee, terwijl ze per ongeluk haar hand op Adrians bovenbeen legde. Toen ze weer normaal zat, keek ze naar haar hand. O shit. Met rode wangetjes trok ze haar hand terug. “Sorry” mompelde ze.
Nog steeds was zijn blik op het beeldscherm gericht al gleed hij zo nu en dan wel eens naar het meisje dat naast hem zat. Misschien had hij haar eerder maar like op een normale manier moeten begroeten? Naah, waar was de fun in dat? Waarschijnlijk was het dan toch niet op hetzelfde uitgedraaid, nou ja waarschijnlijk wel want hij bleef nog altijd Adrian dus. Ach ja, het was nu op de manier gebeurd waarop hij wilde dat het gebeurd was. En ze zat nog eveneens bij hem dus veel kon het hem niet boeien hoor. ‘Een held hm? Wel, als dat de term is die je op mij plakt.’ Grijnsde hij breed. Een held kon je hem niet noemen, toch niet als je wist wat hij allemaal al had uitgestoken. Maar dat was iets wat tussen de directie, hem en Allison bleef. Aan die laatste had hij het trouwens nooit mogen zeggen, maar ja het was nu gebeurd dus veel kon hij er niet meer aan veranderen.
Het was echt wel expres dat hij zo over haar heen was gaan hangen. Puur omdat zij dat eerder bij hem had gedaan, was het nu zijn beurt dus om haar er mee terug te pakken. Adrian zou snel weer terug omhoog zijn gekomen, maar hij was Adrian dus had hij er natuurlijk iets langer over gedaan. Hij kon de opluchting bijna voelen toen hij van kanaal wisselde wanneer hij uiteindelijk weer normaal in de zetel zat. Dat iemand zo bang kon zijn van een simpele horror als Drag me to hell vond hij helemaal geweldig. Misschien moest hij dit maar zijn trademark maken als hij hier nog eens kwam en een meisje vond. Yeaah, dat zou vast wel wat kunnen worden dan. Olivia hm. Die naam moest hij maar gaan onthouden. Nou ja, morgen was hij die toch weer vergeten of zo maar hij kon wel eens de moeite doen om het echt te blijven onthouden. ‘Nice to meet ya.’ Glimlachte hij breed. Voor hem was het leuk, voor haar niet bepaald. Deels wel, maar dat kwam gewoon omdat hij vals speelde met zijn mutatie maar dat was bijzaak.
Het programma dat nu bezig was, had enige vergelijkingen met Punked, maar hij was totaal niet zeker of het dat wel was. ‘To be honest, ik heb er geen idee van.’ Maar het stond wel vast dat het meisje dit uiterst vermakelijk vond. Terwijl hij het eigenlijk ronduit belachelijk vond, dat vertelde dan weer heel wat over de duidelijke verschillen die tussen de twee aanwezig waren. Vanuit het niets legde ze haar hand op zijn been, met een brutaal grijnsje keek hij haar even aan. ‘Doesn’t matter.’ Een dilemma maakte hij er niet van het was like een van de voornaamste redenen waarom hij hier was. Voor een kort moment speelde Adrian met enkele lokken van haar haren die binnen handbereik waren.
Don't be gone too long (too long), 'cause you won't be there to love me when you're gone Don't be gone too long (too long), tell me who's gonna love me when you're gone
Het vrolijke gevoel dat Olivia weer eventjes had gehad, was weer eventjes gaan liggen. Het televisieprogramma was niet echt grappig meer en de sfeer was omgeslagen. Ze peuterde nerveus aan haar vinger, benieuwd voor wat er nu ging gebeuren. Adrian scheen het veel minder grappig te vinden dan haar. Dat zij haar hand per ongeluk op zijn bovenbeen had gelegd, scheen hij dus duidelijk geen probleem te vinden, iets dat Olivia nou juist weer zorgen baarde. Maar waarom deed ze die achterlijke dingen? Dit was zij helemaal niet en fijn vond ze het overigens ook niet. Elke vezel in haar lichaam wilde gewoon opstaan, maar iets hield haar tegen. Hij hield haar tegen, misschien niet bewust, maar het had zeker iets met zijn mutatie te maken, want hiervoor had ze nog nooit dit gevoel van binnen gehad. Het gevoel kon ze eindelijk beschrijven: het gevoel dat ze hem moest zoenen, dat ze hem gewoon wilde. Maar dat kon niet. Natuurlijk kon dat niet.
Want dat was uitgesloten, right? Zoals ze al eerder had gedacht: ze vond hem knap, maar zou nooit iets met hem beginnen. En zolang als ze kon moest ze zich hier tegen verzeten, want als ze het hem zo makkelijk zou geven, zou dat precies zijn wat hij zou willen. Maar dat was nog verdomde moeilijk, want toen hij met haar haren speelde, ging er een rilling over haar hele lichaam. Misschien kon ze het spelletje meespelen en zou ze zelf haar eigen grens aangeven? Ja, dat zou ze best wel eens kunnen doen. Olivia bracht haar eigen hand naar de zijne en gleed zachtjes over zijn pols, waarna haar vingers over de zijne gleden. Ze keek hem recht aan en voelde een raar soort energie. Na hem even zo aangekeken te hebben wilde ze hem zoenen. Maar nee, ze deed het niet.
Olivia wende haar gezicht weer af en keek vaag naar het scherm van de televisie. Oké, daar was nu ook geen reet meer aan. Weer leunde ze over Adrian heen om de afstandsbediening te pakken en drukte de televisie uit. “Ik vond het stom worden” verklaarde ze.
Adrian vond dit gewoon helemaal top. Olivia voelde zich akward door hem, of beter gezegd door zijn mutatie. Nou ja, nee gewoon door hem. Ergens was het best nog wel grappig om te zien hoe het meisje zich verzette tegen hem. Althans dat probeerde ze toch. Als hij het zich trouwens nog goed kon herinneren was zij dan ook echt de eerste die zich probeerde te verzetten, ongeacht het feit dat verzetten uiteindelijk toch niet werkte. Adrian kreeg altijd wat hij wilde dat hij kreeg, en dat zou vandaag ook zeker het geval zijn. Niet dat hij er nu letterlijk op uit was om zo maar met haar in bed te duiken of iets, maar een beetje plezier kon nooit kwaad, toch? Momenteel vond hij het gewoon hartstikke geweldig dat hij een soort van macht over haar had. Al zou dat hem wel snel gaan vervelen waarschijnlijk, maar dan verzon hij wel iets nieuws om haar mee op stang te jagen.
Bijna kon hij de rilling over haar lichaam zien lopen. Stiekem zag hij enkel maar wat kippevel ontstaan op haar schouders, maar hij kon zich al wel voorstellen dat het door hem kwam. Een grimas verscheen op zijn gezicht toen Liv hem over zijn hand streek. Oh, dus ze ging toch maar meedoen? Net op het moment dat ze hem aan keek had hij zijn ijsblauwe ogen ook op hare gericht. Charmant trokken zijn beide mondhoeken omhoog. Misschien moest hij de genadeslag maar uitvoeren? Nah, dat deed hij zo meteen wel. Adrian ging zich nog heel eventjes met het meisje amuseren. Kijken hoe ver ze zichzelf zou drijven en zo.
‘Ach, we kunnen nog altijd de film opnieuw kijken?’ Klonk het plagerig. Natuurlijk ging ze dat echt wel niet doen, maar nu dat de tv uit stond was het hier echt wel muisstil. ‘Dus vertel eens, wat haalde je in je hoofd toen je besloot om in het midden van de nacht een horror te komen kijken hier?’ Ergens wilde hij het best weten. Maar to be honest wist hij niet wat hij anders nog moest zeggen.
Onderwerp: Re: Ooooh, riiiiight. |Adrian zo okt 12, 2014 2:27 am
You can't treat me like you treat them, Yes, I am the crème de la crème Yes I am from one to ten, ten, you fronting in them streets, keep saying we just friends You can't front like this ain't way realer, I know you hard, I know that you a killer
“Dus vertel eens, wat haalde je in je hoofd toen je besloot om in het midden van de nacht een horror te komen kijken hier?” vroeg Adrian en Olivia haalde haar schouders op. “Natuurlijk om te wachten tot zo’n superheld als jij me zou komen redden van de enge dingen in de film” zei ze met een flirterig grijnsje. In haar hoofd schrok ze daarvan. Damnit, waarom kon ze nou niet gewoon opstaan en weglopen, zoals elke normale meid zou doen? Veel te veel had ze al van hem gepikt, maar in plaats van weg te lopen, wilde ze eigenlijk alleen maar meer. Zijn mutatie werd hem erg vervelend, maar het idee om zich te beschermen met haar eigen aura kwam eigenlijk niet in haar op, simpelweg omdat haar lichaam het nu niet wilde. Vrolijk speelde ze eventjes met haar haren, terwijl ze met een schuine glimlach naar hem grijnsde. Damn, hier moest ze echt mee gaan stoppen.
Maar in plaats daarvan ging ze alleen maar verder. Olivia trok haar benen verder op de bank en schoof verder naar hem toe, zodat ze met haar lichaam tegen het zijne zat, omdat hij zijn arm nog steeds op de leuning had laten liggen. “En vertel eens, Adrian” begon ze, terwijl ze hem aankeek “Wat zorgde ervoor dat jij zo laat nog naar de woonkamer kwam? Vast niet om te wachten op een superheld die jou kwam redden van de enge dingen in de films. Toch niet om meisjes bang te maken? Zou wel gemeen zijn…” Met haar vinger gleed ze even over zijn wang en prikte er zachtjes in. Grinnikend en met haar hoofd schuddend legde ze haar hand weer terug op haar schoot. Wat voelde dit slecht om te doen. Maar hoe dichter ze bij hem kwam, hoe slechter ze haar lichaam onder controle kon houden. Het koste haar heel veel moeite om niet om zijn schoot te gaan zitten.
