Whoops | &Adrian Harper

Adrian veerde overeind in zijn bed en wandelde meteen naar zijn kleerkast. Daar greep hij een licht blauw shirt uit en een simpele short. Binnen de kortste keren zat pretty boy in de douche met door de boksen die in de kamer stonden de luide beats van Blurred Lines klinken. Best een oude song bedacht hij zich toen hij zich aan het inzepen was. Maar de hele vibe van dat liedje paste perfect bij Adrian. De jongen had nog geen idee wat hij vandaag ging doen, maar aangezien het weer buiten dat er niet al te best uit zag besloot hij om straks maar eens een kijkje te gaan nemen in de woonkamer. Wie weet kwam hij Alisson wel weer tegen, of hij vond een ander persoon. Met een brede grijns op zijn gezicht stapte hij uit de cabine en droogde zich af. Hierna trok hij de kleren aan die hij op een of andere kast had gelegd. Toen hij voor de spiegel stond bekeek hij zichzelf even. Wel, dat was goedgekeurd. Na dat hij zijn tanden had gepoetst en de radio had afgezet greep hij zijn mobiel van het bed af en wandelde hij de kamer uit. Het weer was inmiddels al weer opgeklaard en een perfecte zonneschijn brak door. Misschien kon hij straks nog eens een vluchtje wagen. Toen enkele jongens hem passeerde op de gang sprong een geheimzinnige grijns op. Alright, niet dat hij in to guys was maar het was best wel grappig. Expres stootte hij een van de jongens met zijn schouder aan en greep hem toen bij de arm om hem zogezegd overeind te houden. Zodra zijn vingers zich om de arm van de jongen sloten veranderde er zichtbaar iets aan die knul. Kort knipoogde hij naar de kerel om hem daarna verbouwereerd achter te laten bij zijn vrienden. Nog een keek hij achterom en moest lachen bij het beeld van de gozer die hij net omver had gelopen, die nu honderduit aan het vertellen was over Adrian aan zijn vrienden. Die zou het nog te horen gaan krijgen als het een beetje was weg geëbd. Geweldig.
Inmiddels bevond hij zich al in de inkomhal en schoot via een kortere weg de woonkamer in. Tot zijn verbazing was die op een vijftal mensen volledig leeg. Bah, dat was ook maar saai! De mensen die dan nog eens in die leefruimte zaten waren allesbehalve interessant. Alright, dan ging hij maar naar buiten. Adrian wandelde naar de deur waar de meeste mensen altijd binnen kwamen en zodra hij om de hoek wou draaien voelde hij iemand tegen zich aanknallen. Zijn gezicht verstrakte even. Geweldig. ‘Kan je niet…Oh.’ Zodra hij het meisje aan keek kwam er een charmante grijns op zijn gezicht tevoorschijn. Ongegeneerd liet hij zijn helderblauwe ogen even over haar heen glijden. Dat was niet mis. Het was hem kort opgevallen hoe snel ze haar handen terug had getrokken toen ze tegen hem aan was gelopen. Oh well, hij brak er zijn kop niet over. ‘Nieuw hier?’

Het meisje voor zijn neus leek al meteen iemand waarmee het kon gaan vinden. Naja, eerst beetje afwachten off course. Wie weet draaide ze wel uit tot een verschrikkelijk saai persoon of zo. Al kon hij niet bedenken dat iemand met zo’n uiterlijk en zo’n bepaalde kledingstijl ooit als saai bestempeld kon worden. Oh well, misschien moest hij bij haar maar eens testen hoe ver hij kon gaan. Dat ging zowiezo wel gebeuren, maar dan pas later anders viel die eerste indruk ook al meteen weg. Niet dat hij zich van dat soort dingen wat aantrok. Hij bleef nog altijd Adrian, de brutaalheid zelve. De charmante grijns, had ook al plaats gemaakt voor die typische scheve, brutale grijns die zijn gezicht altijd wel sierde. ‘Zo, dat verklaart al waarom je me nooit eerder was opgevallen.’ Het was hem niet volledig ontgaan dat het meisje hem even checkte, net zoals hij bij haar had gedaan. In tegenstelling tot haar, ging hij daar achter wel iets op zeggen. ‘Like what you see?’ Natuurlijk ging hij er al vanuit dat ze ging toestemmen, die blik in haar ogen verraadde dat gewoon al. En ja, alles wat je zag aan hem was gewoon geweldig. Jup, hier kwam de ijdeltuit weer. Het meisje stak haar hand uit naar hem en stelde zich daarbij voor. Dat was nu al de tweede die dat deed. Dit kon nog wel eens leuk worden, tenminste als ze niet zo’n stomme emotionele mutatie had en er dus tegen kon. Luchtig schudde hij haar de hand, een klein beetje benieuwd of zij wel op zijn aanraking zou reageren. ‘Adrian.’ In plaats van het Italiaanse accent dat zo net was doorgeklonken, was het ditmaal een typisch Brits accent dat doorschemerde. Meestal had de jongen dat niet, enkel als hij zijn naam vreemd genoeg zei. Voor de rest lag het er niet zo heel dik op. Al hoorde je zowiezo wel dat hij niet uit de States kwam. Aly kwam dus uit Italië. Mooi land, en ergens wel het land dat het beste bij zijn hele houding paste vooral dan als het om meisjes ging. Al vond hij het ook nog wel cool dat hij uit London kwam. ‘Daar binnen valt geen hol te beleven. Ik was terug onderweg naar buiten. Wanna join?’ Grijnsde hij breed. Wie weet kon hij haar nog wel imponeren met zijn vleugeltjes eens te showen. Of hij nam haar gewoon mee de lucht in als verrassing. Dat zou nog eens wat zijn!

Adrian lachte voor een kort moment zijn witte tanden bloot. ‘No, I don’t. But I like to hear compliments from such a pretty lady like you.’ Knipoogde hij. In zijn woorden was een speelse toon te horen. Dit kon nog wel eens heel interessant worden. Natuurlijk wist hij haar antwoord. Het was namelijk het antwoord dat hij van menig meisjes kreeg. Ook wel eens van een dude, maar daar bleef hij dan wel liever bij weg. De charmante grijns werd iets breder bij het horen van haar toegift. Zie je wel. Zijn vermoedens klopte altijd. Vooral als het over zichzelf ging dan. Blijkbaar verwachtte ze dat hij iets ging doen tijdens die handdruk, want de manier waarop ze hem aan keek was een tikje veranderd. Ergens verwachtte hij ook iets, maar hij zag wel hoe het uit draaide. Voor even gleed zijn blik langs haar heen naar enkele voorbijgangers. Subtiel knipoogde hij naar hun, waarop het natuurlijk tot een gegiechel over ging. Waarom moesten ze dat nu altijd doen? Soms kon het schattig zijn ja, maar Adrian kreeg wel vaker met zulk soort gegiechel te maken en dan werd je die dingen al gauw beu. ‘Ik denk dat het altijd wel beter is om iemand mee te vragen.’ Glimlachte hij kort. Of ze nu wel of niet was meegegaan, superveel maakte het hem al niet uit. Zou hij haar ook zo ver krijgen om met hem de lucht in te gaan? Nah, waarschijnlijk niet. Of misschien als hij zijn charmes in de strijd ging gooien.
De jongen bleef haar blik vasthouden net zoals zij deed toen ze hem voorbij liep. Meteen draaide hij zich om en wandelde hij kalmpjes achter haar aan. Zijn handen stak hij in de zakken van zijn short terwijl hij even moest lachen toen ze zich omdraaide om achterwaarts verder te gaan. Als ze nu ergens over viel was de kans groot dat hij haar ging uitlachen. Beleefd was het niet, maar het was zowiezo wel de eerste reactie van eender welk persoon die zich in de school begaf. Daarna zou hij wel kijken of alles in orde was met haar, want hij was natuurlijk nog wel een gentlemen. Uiteindelijk draaide Aly zich dan toch om. Mooi, dan kon hij haar al niet oncharmant lopen uitlachen moest ze wel vallen. Plus, nu had hij een even goed uitzicht als daarnet. Adrian grinnikte even om die gedachte. Hij versnelde even zijn pas zodat hij naast haar kwam te lopen. Als er iets was wat hij, ondanks het uitzicht, niet graag deed was het achter meisjes aanlopen. Dat gebeurde meestal andersom.

Buiten aangekomen bleef hij naast haar wandelen. Bewust van wat hij deed legde hij zijn arm om haar heen. Hij zou wel zien of ze het erg vond. ‘Heb je zin om het eiland eens van uit de lucht te bekijken?’ Grijnsde hij vrolijk. Dat zou nog wel eens wat worden. Trouwens, veel meer hadden ze toch niet te doen, dus eigenlijk was dit wel een perfect iets wat ze konden doen. Naja, wat hij kon doen sinds hij al het vliegen en zo dus moest doen. Al moest hij dan nog wel even bekijken of hij haar op zijn rug liet, of hij haar gewoon vast hield. Dat tweede leek hem persoonlijk iets veiliger, want hij had geen idee of hij haar kon dragen op zijn rug.

Het was de beste tactiek om complimenten te krijgen. Al had hij natuurlijk ook nog zijn eigen manier dus gebruikte hij die tactiek niet zo heel veel. Grijnzend keek hij haar aan. Waarschijnlijk moest zij er ook niet al te veel voor doen om complimentjes te krijgen. Hij kon het zich wel al voorstellen dat er enkele dudes van de school binnen de kortste keren achter haar aan zouden lopen als puppies. Haar reactie op de meisje deed zijn grijns iets groter worden. Hm, dus zij was niet zo’n kind of meisje? Misschien moest hij dat maar eens uit testen strakjes. Alright, ze ging dus met hem mee. Veel meer moest het voor hem niet zijn, zolang hij maar wat lol kon beleven.
Zoals hij ergens wel al een beetje verwacht had maakte ze de afstand tussen hen twee nog kleiner in door meer tegen hem aan te komen lopen. Wel, ze had of die reactie kunnen hebben of ze had hem weg kunnen duwen. Beide vond hij uiteindelijk niet zo heel erg. Als ze het tweede had gedaan, wel dan wist hij ook weer ineens dat hij wat moeite moest doen. Maar het tegendeel was nu wel bewezen.  Afwachtend keek hij haar aan na zijn vraag. De verbaasde blik was best wel grappig om te zien. Jup, het kwam niet vaak voor dat iemand je dat vroeg. Sterker nog dat iemand kon vliegen. Verassing! ‘Ik heb zo mijn manieren.’ Grijnsde hij mysterieus naar haar. De jongen probeerde zich haar reactie voor te stellen zodra hij zijn vleugels zou laten verschijnen. Hierdoor verscheen het aloude brutale glimlachje weer op zijn lippen. ‘Kinda.’ Reageerde hij op haar vraag. Hierna deed hij een stap bij haar vandaan, waardoor zijn arm natuurlijk weer naast zich viel. Adrian sloot zijn ogen en ademde even heel diep in. Dit was eigenlijk meer voor het dramatische aspect van alles, maar goed dat wist zij niet. Zodra hij zijn helderblauwe ogen weer open deed verschenen er twee prachtige zwarte vleugels. ‘Onder de indruk?’ Sprak hij terwijl hij zijn armen over elkaar heen kruiste en terug dichter bij haar kwam steen. Adrian wist dat hij hiermee best nog wel een indrukwekkende indruk bij mensen kon veroorzaken. Hij vond het altijd grappig om dat te zien. Sommige keken hem angstig aan, andere dan weer alsof hij een of andere god was.  

Het was best wel grappig om te zien hoe ze er zo zat over na te denken terwijl het antwoord eigenlijk zo logisch was. Naja, voor hem was het logisch hij had vroeger genoeg fantasy verhalen gelezen waar engelen in voorkwamen, maar hij wist wel dat niet heel veel mensen die verhalen verkozen dus naja. Maar alsnog hadden de meeste mensen wel al gehoord over engelen, het was misschien geen dagdagelijks topics maar er waren genoeg films. De grijns op zijn gezicht werd breder toen hij de verbazing bij haar zag toe nemen. Adrian vond het altijd wel leuk om zijn wings te showen aan andere, gewoon omdat hij ze zelf wel vrij cool vond. Niet iedereen vond het altijd fijn als hij kwam langs paraderen, maar dat kon hem niet deren. De jongen was gemaakt om aandacht te krijgen van mensen. ‘Lijken ze fake of zo?’ Sprak hij al lachend. Haar vraag was zowiezo niet bedoeld als hoe ze eruit kwam, maar meer uit volslagen verwondering. Toch had hij het nodig gevonden om er op te reageren, want zo was hij wel. Soms een beetje praatziek, vooral als het dan over hem ging. Uitdagend wiebelde hij met zijn wenkbrauwen na haar woorden. Wel, geen idee hoe ze het bedoelde, maar dit streelde het enorme ego van de jongen echt wel. ‘Wel dan beloof ik het maar.’ Sprak hij terwijl hij zijn armen weer naast zich liet hangen. Nu maar hopen dat hij haar ook werkelijk niet liet vallen, want dan had hij echt wel dikke problemen. Adrian knielde even en legde een van zijn armen bij haar kniehaltes en zo tilde hij haar heel handig op. Geweldig toch dat zijn krachten ook nog eens toenamen als hij zijn vleugels een maal had uit geslagen. ‘Hold on.’ Simpel duwde hij zich af van de grond en met enkele slagen van zijn donkere vleugels schoot hij omhoog. Meteen voelde hij een koele wind langs zijn armen heen strijken terwijl hij steeds hoger de hemel in verdween. Uiteindelijk besloot hij maar om horizontaal te gaan vliegen. Nog wat boven hem waren er enkele stapelwolken verschenen, wat dit alles eigenlijk nog cooler vond. Wolken waren altijd leuk, buiten als je er door vloog dan had je wel eens kans dat je er als een verzopen kat terug door kwam. Misschien een idee als hij dit strak beu werd. ‘Dus bevalt het je?’ Sprak hij met zijn ogen gericht op de horizon.

Adrian vond het geweldig dat mensen altijd zo verwonderd waren om zijn vleugels. Het gaf de jongen altijd een extra boost voor zijn ego, dat al gigantisch groot was off course. Er zaten nog genoeg mensen op de school die nog niet mochten genieten van de aanblik van hem, dus met de dagen zou zijn zelfbeeld nog wel wat de hoogte in schieten. Ach ja, veel kon het hem niet schelen dat andere het misschien irritant vonden dat hij zo’n groot ego had, zolang hij zich maar goed voelde, dan was alles chill.

Zodra hij de lucht in ging, voelde hij de spanning in haar lichaam toe nemen. Was ze bang? Of gewoon vreselijk blij? By the looks of it was het dat tweede, al kon hij natuurlijk nog altijd fout zitten. Naja, als ze naar beneden wilde moest ze het maar zeggen of zo. Alsof hij dit soort dingen dagelijks deed ontspande hij zijn armen uiteindelijk wanneer hij horizontaal hing. Zolang ze geen onverwachtse bewegingen maakte zou het niet veel uitmaken of hij haar nu dicht tegen zich aan had of er iets van ruimte was tussen hen in. Al vond Adrian het natuurlijk niet echt om haar dicht tegen zich aan te hebben, hij was immers nog wel altijd dezelfde knul. De brutale grijns die eerst heel de tijd op zijn gezicht had gestaan, had zich nu ontvouwd tot een ware glimlach. Hij was volledig in zijn element en dat was goed zichtbaar ook. Voor hem was dit niet nieuw meer, als je er voor de eerste keer overvloog had je het daarna ook wel gehad. Maar gewoon het gevoel van vliegen maakte hem vrijwel altijd gelukkig. Voor een seconde richtte hij zijn blik op Aly. Toch besloot hij maar niet te reageren. Om eerlijk te zijn had hij wel zin in een grapje, ook al was dit daarvoor misschien niet de beste plek ooit. Onder tussen was hij het ook al gewaar geworden dat zijn andere krachten probeerde door te dringen bij haar, maar ze leken wat moeite te ondervinden. Eveneens voelde hij ook dat er iets hem probeerde te bereiken waardoor hij zich heel even niet op zijn gemak voelde. Maar dat gevoel was al heel snel weer weg gespoeld door het volgende wat ze zei. Het had zo zacht geklonken, maar door de kleine afstand tussen hen in had hij het perfect opgevangen. ‘Vertrouw je me? Dan kan je het zelf ook eens proberen.’ Grijnsde hij even. Als ze nu simpel met haar armen steunde op die van hem kon hij haar het gevoel geven dat ze zelf kon vliegen. Het ding was wel dat ze daarvoor echt wel klaar moest zijn, en dat ze zich dus wel iets of wat aan kracht moeten bezitten om haar hele gewicht te verplaatsen naar haar armen en zo hem volledig te vertrouwen.

Normaal gedroeg Adrian zich niet zo, maar normaal verliepen de gesprekken die hij voerde ook een tikje anders. De jongen kwam vaak over als een playboy vanwege zijn mutatie en zijn looks, en ja natuurlijk was hij dat. Maar ergens diep vanbinnen zat nog wel een ander soort knul maar die liet hij nooit zien. Nope, Adrian was echt wel het soort jongen dat van alle aandacht hield die hij maar kon krijgen. Vaak genoeg werkte hij zichzelf daarmee in de nesten maar dat kon hem helemaal niets schelen. Er was voor hem altijd wel een manier om aan straf of zo te ontkomen. Benieuwd of dat ook het geval ging zijn als hij haar per ongeluk liet vallen, al zou het dan niet enkel de schoolhoofden beroeren maar ook de staat. Hun charmeren was een eitje, maar met zijn veroordeling en dat dit alles een soort proeftijd voor hem was kon hij zich maar beter gedeisd houden. Plus, hij zou er nu niet meteen het grootste plezier in beleven als hij haar liet vallen. Adrian hield het wel mooi op een tochtje over het eiland en de rest zou hij wel zien.
‘Iemand vertrouwen die je net een kwartier kent. Soms niet de slimste keuze.’ Grijnsde hij brutaal. Natuurlijk was als grapje bedoelt, al zat er waarschijnlijk ergens in zijn woorden wel een vorm van wijsheid of iets. Hij zoog een hele hoop lucht naar binnen om vervolgens de hand die haar knieën ondersteunden te verplaatsen naar haar hand, zodra hij deze goed vast had deed hij het ook met de andere hand die op haar rug lag. ‘Leun met al je gewicht op mijn onderarmen, laat je benen gewoon hangen.’ Nu was het even aan haar of ze het werkelijk ging doen of niet. Wel snel, want anders bestond de kans dat hij uit evenwicht raakte en haar los liet. Als alles goed ging en ze werkelijk haar benen gewoon liet hangen dan zou het voor haar zijn alsof hij gewoon verdween en ze op een of andere koele manier door de lucht kon zweven. Aangezien het de eerste keer was dat hij dit met iemand probeerde, hoopte de knul maar dat alles goed ging verlopen.