Whoops | &Adrian Harper

Adrian was bij niemand ooit uit geweest op liefde of iets in die aard. Die dingen, of althans het lichamelijke deel er van kwamen meestal toch van zelf door zijn mutatie. Voor hem was zijn leven momenteel gewoon een spelletje van het meeste mensen in zijn bed te krijgen, of de meeste mensen te irriteren. Daar mocht je nog zelf over kiezen. Toch, liefde was een begrip dat hij nooit ervaren had. Sure zijn familie hield van hem op hun eigen gekke manier, zelfs zijn oma, maar dat was zo anders. Vrienden had de jongen genoeg gehad, maar dat was ook weer iets helemaal anders. Zelf had hij misschien maar twee keer in zijn leven echt liefde voor een huisdier of persoon getoond. Dat huisdier was zijn husky Maddox en die andere wel daar wou hij het niet over hebben. Voor de rest was Adrian gewoon de jongen die hij was, een egocentrisch type dat aan niemand anders dacht dan zichzelf en zich geen blad voor de mond nam. Voor even trok hij zijn wenkbrauw op toen hij haar reactie hoorde. Dat eerste verwees duidelijk naar dat kwartier, en dat tweede wel dat was het gene wat zij zei. ‘Not being smart can be a good thing.’ Soms. Heel soms. Toch was hij liever slim dan niet slim. Het was maar waar je van hield zeker?
Van zodra ze al haar gewicht had verplaats naar zijn armen verstrengelde hij zijn vingers met de hare en spande tegelijkertijd zijn arm spieren op. Laten vallen zou hij haar niet laten doen, en als het wel het geval was dan zou hij in duikvlucht nog altijd sneller bij haar zijn dan dat zij de grond raakte. Of beter gezegd de zee aan gezien ze zich daar nu boven bevonden. ‘There is a first time for everything, right?’ Grijnsde hij vervolgens waarna de jongen bijna onopmerkzaam begon te draaien zodat ze terug richting het eiland zouden gaan. Voor een moment keek hij haar aan bij haar vraag. Geheimzinnig kropen zijn mondhoeken omhoog. ‘You are the very first passenger who’s enjoying Air Adrian.’ Lame joke, maar het was de waarheid. Plus, Air Adrian klonk beter dan Adrian Airlines of iets. Weer voelde hij een plotse weerstand van zodra hun handpalmen elkaar aan raakte, alsof hij werkelijk op iets stootte met zijn iedereen-wilt-Adrian-mutatie. Misschien moest hij haar daar straks maar eens achter gaan vragen. Tijd zat nog.

Nou ja, als ze zich zelf werkelijk niet zo slim vond was ze vast niets anders gewoon. Toch was hij liever heel zijn leven slim, dan soms niet slim zijn. Oké, soms handelde hij wel niet met zijn slimheid of iets maar dat was dan weer naar eigen keuze. Maar goed het onderwerp niet zo slim zijn liet hij maar gauw voor wat het was. Adrian moest zich focussen op haar in de lucht te houden zodat ze niet plotseling een grapje kon gaan uithalen met hem en haar plots liet vallen zonder enige waarschuwing.
Misschien moest hij er maar een plaatselijke business van maken? I mean, er zouden hier waarschijnlijk wel mensen genoeg zijn die eens een tochtje wouden maken als hij er dan nog geld voor vroeg zat hij best wel goed. Hm, dat was iets waar hij toch nog even over moest nadenken, plus hoe zou hij het onopgemerkt laten blijven voor de leerkrachten hier. Want uiteindelijk was dit best wel een vorm van afpersing, en zou het dus worden gezien als een illegale activiteit iets wat regelrecht tegen zijn proeftijd in ging. Oh well, hij zorgde wel dat het ging werken. Adrian knipoogde vrolijk op wat ze zei. Wel, dat was dan weer iets goed voor hem right. Al was het wel zijn bedoeling niet geweest om dat te doen, maar hoe dan ook had hij het ook best wel leuk ook al zou hij dat nooit toegeven want hij was tenslotte nog steeds zichzelf.
Eveneens als Aly staarde hij bedenkelijk naar hun handen toen ze de vraag eenmaal had gesteld. Als hij ging reageren op de vraag moest hij haar dus ook vertellen wat een van zijn mutaties was, why the hell not? Veel zou het toch niet uitmaken of ze het wist, zolang hij maar niet opeens domme vragen ging stellen zoals hij toen hij bij Allison was had gedaan. Zij wist de reden waarom hij hier was, en hij wou het graag zo houden dat maar een leerling er weet van had. ‘Yeah, care to explain that?’ Als hij het zo speelde dan zou zij de eerste zijn die hem ging vertellen waar het nu eenmaal om ging. Gauw genoeg viel het hem op dat kippenvel was verschenen op haar armen. ‘You’re cold.’ Concludeerde hij. Daarmee zorgde de jongen ook meteen dat hij wat sneller ging vliegen zodat ze sneller weer terug op de vaste grond zouden staan waar het wat warmer was.

Om de een of andere manier leek het meisje dat hij nog steeds in zijn armen had even compleet van de wereld. De blik waarmee ze vooruit staarde vertelde hem niet veel buiten dat ze dus wel degelijk ver in gedachten verzonken was. Ongeïnteresseerd als hij was besloot hij er geen acht op te slaan, nee oké eigenlijk wou hij best wel weten wat er was maar het leek hem maar beter om het niet te vragen. Anders ging het weer helemaal lopen zoals met Allison, vertelde zij hem helemaal geen bal en had hij zijn grootste geheim prijs gegeven. Nope, dat ging dus niet meer gebeuren.
Toen ze uiteindelijk begon te vertellen over haar mutatie luisterde hij aandachtig naar haar. Tob e honest vond hij het allesbehalve grappig. Maar dat liet hij niet blijken aan haar. ‘That’s intresting.’ Sprak de jongen met een kleine grimas. Okay, ze hadden dus de zelfde mutatie of nou ze leken erg hard op elkaar. Want als er iets was, dan was het dat geen enkele mutatie hetzelfde was. In plaats van haar onderarmen nog steeds vast te houden zorgde hij er op een vrij handige manier weer voor dat ze terug letterlijk tegen hem aan lag in zijn armen. Zo kon hij een veel hogere snelheid behalen en waren ze snel genoeg weer op het eiland dat weer terug in zicht kwam. ‘I kinda got the same mutation. So I guess that’s why it doesn’t work?’ Wist hij veel. Hij had nog nooit iemand ontmoet op wie zijn mutatie niet werkte, tenzij op mensen die iets konden met het manipuleren van emoties. Ach ja, een eerste keer voor alles zeker?
Met een vrij hoge snelheid vlogen de twee over het eiland. Snel genoeg bracht Adrian zich tot stilstand, niet bepaald op dezelfde plek waar hij was opgestegen. Maar op deze plek was geen wind, dus zou Aly het in no time weer warm hebben. Met een kleine glimlach maakte de jongen uiteindelijk een perfecte landing naast een of andere fontein. Rustig zette hij haar neer op de grond, maar hield haar nog wel steeds in zijn armen vast, zodat ze kon delen in zijn warmte. Een voordeel van het niet snel koud te hebben! ‘Hope you enjoyed that flight.’ Sprak de jongen op een warme toon. 'You know, this feels so different. Normally when I stand this close to a girl they throw themselves at me. But not you. Guess I kinda like that?'

Adrian vond niet dat deze kant van zijn mutatie minpunten had. Nee, de jongen vond het helemaal geweldig als hij het zijn gang liet gaan en spijt had hij niet als hij het eenmaal had gebruikt. Natuurlijk genoot hij van de aandacht, eveneens dat hij genoot van het feit dat hij zo altijd wel iets had om mensen mee te chanteren. Want ja dat deed hij eigenlijk wel. Bewust. Ach, kon hij er wat aan doen dat het in zijn aard lag? Zijn andere mutaties bracht volgens sommige wel negatieve emoties op in de jongen, maar hij trok zich niet veel aan van wat de rest dacht. Adrian voelde zich geweldig. Wat hij ook was. Maar er was dus helemaal geen sprake van negatief gedrag bij de jongen. Tss, stomme mensen ook met hun vooroordelen! De rest van de wereld moest maar accepteren dat elk mens een ander karakter had, en niet meteen hun oordeel gaan vellen. Lachend knikte hij even toen ze wat verbaasd had geklonken. Iemand met dezelfde mutatie, of het vaak voorkwam wist hij echt niet, maar nou ja ergens was het best wel speciaal te noemen.

Wanneer Adrian’s voeten de grond hadden geraakt, voelde de jongen dat zijn krachten zich weer aan het herstellen waren. Iets wat je kon vergelijken met het opladen van je batterij van je phone of zo. Buiten dan dat hij geen draadje en stroom nodig had. ‘Glad to hear.’ Glimlachte Adrian breed terwijl hij haar voor een moment recht in de ogen aan keek. Jup, dit voelde echt wel totaal anders als normaal. Op een positieve manier dan wel. Het was gewoon wel eens leuk om wat verandering te hebben. Al bleef zijn leven al bij al met werkende mutatie of niet gewoon helemaal top! Op sommige elementen na maar dat was natuurlijk bijzaak, en gelukkig was hij het soort persoon dat zich daar niet al te veel van aan trok. Toen ze haar handen liet afzakken naar zijn borst, en haar blik ook richtte hij voor een enkel moment zijn blik op de hemel. Zijn lievelingsplek was nog altijd in de lucht. Maar ja, hij had nu geen hele avond met haar in zijn armen kunnen blijven rondvliegen. Dan werd ze een ijspegeltje, en dat was best wel zonde. Werd ze helemaal blauw, zou haar mond bevriezen waardoor ze niet meer zou kunnen praten en al die andere zooi, nee daar ging hij toch maar heel mooi voor passen. Adrian had haar veel liever warm, nou ja van vlees en bloed dan.
Van zodra haar stem weer had geklonken gingen zijn helder blauwe kijkers weer naar het meisje toe. Het feit dat ze begon te lachen, maar dan niet op een lieve manier of zo, irriteerde hem lichtjes. Adrian was nooit eerlijk over hoe hij zich echt voelde, en dan ging zij er mee lachen? Snel genoeg liet hij het maar weer varen en liet hij een kleine glimlach verschijnen op zijn al prachtige gezicht. Aly gaf hem uiteindelijk gelijk en dat liet hem het feit dat hij zich had geïrriteerd al heel snel weer vergeten. Natuurlijk stemde ze er mee toe, als het op dat vlak aankwam maakte de twee vast hetzelfde mee en nou ja iedereen ging daar heel anders mee om. Het gene wat ze als volgende zei deed hem even kort nadenken. Lichtjes haalde de jongen zijn schouders op. Knuffels kreeg hij genoeg, en de kleine dingetjes eveneens. Maar hij begreep wel wat ze bedoelde. Uiteindelijk als je echt je liefde met iemand wilde delen was het best moeilijk. Eén ervaring was voor hem genoeg geweest om het voor de rest van zijn leven af te zweren. Het was hem niet geheel ontgaan dat ze dichter naar hem toe kwam, bijna automatisch trok hij haar uiteindelijk dicht tegen zich aan en sloot zijn armen om haar heen.
‘Hey, you know that Masquarade thing right? Would you like to go with me?’ Prevelde hij zachtjes tegen haar haren aangezien zijn hoofd tegen het hare lag en hij toch wat groter was dan haar. Normaal ging hij niet naar zo’n dingen, maar ach met het juiste gezelschap kon hij het daar nog wel leuk maken. En aangezien hij zo’n dingen echt niet solo deed, wel ja dan ging zijn keuze echt wel naar Aly.