Big Deal [Chiyo of Jeong]

De jongen was juist klaar geweest met het uitpakken van al zijn spullen. De dag ervoor was hij aangekomen op de school met de enkele spullen die hij had. Het was de dag ervoor enkel best laat geweest en hij had geen tijd meer gehad om alles uit te pakken. Of misschien kwam het vooral omdat hij geen zin had. Het was veel te veel werk geweest en het enige dat Sam wou doen was even kunnen slapen. Daarom had hij al zijn spullen gelaten voor wat het was en was hij gaan slapen. Het had lang geduurd eer dat hij in slaap was gevallen en dan nog sliep hij niet vast. Dat was gelukkig niks ongewoon, hij had er altijd last van als hij in een nieuw bed moest slapen. Hij moest er eerst aan kunnen wennen voordat hij goed zou kunnen slapen. In ieder geval wist hij dat hij zijn spullen toch eens zou moeten opruimen, en dat was precies wat hij die ochtend had gedaan nadat hij wat was gaan eten. Alles had hij netjes in kasten gelegd en eenmaal zijn koffer leeg was schoof hij die onder zijn bed. Sam had geen zin om een hele dag  vast te zitten op zijn kamer. Nadat hij klaar was had hij zijn kamer dan ook verlaten om het gebouw te kunnen ontdekken. Hij begaf zich maar gewoon naar de eerste de beste ruimten die hij tegen kwam.
Sam keek rond in de ruimte waar dat hij terecht was gekomen. Aan de tv en de zetels te zien moest het vast een woonkamer zijn of iets dat ervoor kon dienen. Op het moment was er totaal niemand en was het er aangenaam rustig. Op het salontafeltje zag hij de afstandsbediening van de tv liggen dus die raapte Sam maar op. Met een simpele druk op een knop zette hij de tv aan. Ondertussen zette hij zich neer op de zetel, zijn aandacht gefocust op de tv. Om de zoveel seconde veranderde hij van post, tot hij wat goed vond. Het was MTV en ondanks de muziek niet meteen zijn smaak was ging hij niet klagen. De muziek deed de stilten goed. Zo was er nog steeds geluid maar was het tegelijk nog steeds rustig. Sam trok de veel te grote jas uit en gooide die over een andere zetel heen. Soms was het kledingsstuk echt ongemakkelijk. Het zat niet altijd even comfortabel omdat het te groot was. Zo had hij gelukkig iets meer vrijheid en kon hij het zich gemakkelijk maken. Hij legde zich uitgestrekt neer met één been over de rugleuning en de andere gewoon mooi op de zetel. Hetzelfde gold voor de twee grote bruine vleugels, eentje was mooi opgevouwen tegen zijn rug maar de andere hing maar wat van de zetel af.
Sam sloot zijn ogen maar en plaatse zijn armen achter zijn hoofd. Als hij moest toegeven dan was hij werkelijk moe. Heel zijn kamer op orde brengen vereiste toch wel wat energie, en aangezien hij de nacht ervoor niet geweldig had geslapen was hij best wel uitgeput. Die dag had dan ook nog eens bestaan uit het ontdekken van heel de school. Sam wou weten waar alles zich bevond maar hij was nog niet echt ver geraakt. Eigenlijk had hij enkel de cafetaria gezien, de kamers en dan de living. Hm, hij zou de rest ook nog eens zien. Sam sloot zich als het ware buiten van de rest. Hij probeerde even alles om zich heen te negeren en focuste zich vooral op zijn eigen zachte ademhaling en de muziek op de achtergrond. Zo zou hij wel in slaap kunnen vallen als hij wou.

Nadat Chiyo een brief had geschreven naar haar moeder en die in een envelop had gestopt, leek het haar een slim idee om ergens een plekje in school te vinden om haar boek te gaan lezen die ze gevonden had in de bieb. Misschien kwam ze nog een nieuw gezicht tegen, aangezien hier toch zat mutanten rond liepen en de meeste altijd wel open stonden voor een praatje. Ze pakte de envelop en het boek en liep zo haar kamer uit. Eerst richting naar de brievenbus om de envelop te posten en daarna liep ze de gangen van de school door.

Ze liep voorbij de living room waar ze geluid bij hoorde. Ze stopte even ‘hmm dat klinkt gezellig,’ dacht Chiyo en liep achter uit terug de living room in. Ze zag een Aziatisch jongen in de stoel liggen. Ze had wel eens eerder een Aziaat gezien, maar niet een Aziaat met vleugels. Ze vroeg zich af wat voor mutatie die zal hebben, hij kon dieren trekjes hebben net zoals haar kamer genoot Clementine, of hij was een half dier zoals Elise, maar hij kon ook nog misschien iets van een mythical shapeshifting hebben zoals Diana. De brunette liet hem, maar rustig liggen en ging op een stoel zitten wat leeg was. Waarschijnlijk had hij ook MTV opgezet, wat ze niet erg vond, lezen met muziek vond zij juist fijn. Toen ze net het boek wou open slaan op de plek waar ze gebleven was, moest ze niezen. Ze keek meet grote ogen even naar de jongen in de stoel. Chiyo hoopte maar dat ze hem niet wakker had gemaakt

Sam was niet echt vast aan het slapen, laat staan dat hij eigenlijk aan het slapen was. Het beste word om het mee te verwoorden was rusten. Hij was gewoon aan het rusten om zo wat energie te kunnen besparen. Overdag lukte het den jongen ook niet vaak om in slaap te vallen. Het paste niet in zijn dagritme en vaak was hij niet moe genoeg om effectief te kunnen slapen. Enkel wanneer dat hij ziek was lukte het hem om een hele dag door te slapen. Hij had wel gehoord hoe dat iemand anders de living had betreden maar hij hoopte dat hij totaal werd genegeerd. Dat de persoon gewoon weg zou gaan of hem misschien helemaal niet zag liggen. Wat natuurlijk -met zijn geluk- niet het geval was. Hij kon duidelijke voetstappen horen die dichter bij kwamen. Een zachte zucht verliet zijn mond, en als je het gehoord had kon je ergens wel merken dat hij niet aan het slapen was. Ach, zolang dat ze stil bleef kon het voor hem geen kwaad. Sam kon nog steeds doen alsof dat hij aan het slapen was en dat was ook precies wat hij deed. Hij concentreerde zich weer op zijn eigen ademhaling. Het was een gewoonten van hem geworden om dat te doen als hij wou ontsnappen. Weer zat het geluk hem totaal niet mee. Wie er ook bij hem in de kamer zat moest niezen, en luid genoeg voor Sam om te verschieten.
De jongen schoot als het waren recht maar wel zo dat hij nog steeds op de zetel zat. Terwijl dat hij bewogen had moest een deel van hem tegen het salontafeltje hebben gestoten. Een bloempot die erop stond was namelijk gevaarlijk hard heen en weer aan het bewegen. De pot stond op de rand, klaar om van de tafel te vallen. In een vlugge beweging schoot Sam maar weer in actie om de pot nog net op tijd vast te nemen. 'Dat was nipt...' mompelde hij zacht. Opgelucht haalde hij adem. Het stond niet op Sam zijn lijstje om de eerste week al wat kapot te maken. Zijn ademhaling was door de plotse shock ook wat versnelt. De Vaas plaatste hij maar weer verder op de salontafel zodat die niet weer zou vallen. Vanuit zijn ooghoeken merkte hij het meisje op dat plaats had genomen op een andere zetel. 'Uhm...hi?' begroete hij haar dan maar. Die moest hij onthouden. Als je wilt rusten doe dat dan niet in een openbare ruimten maar ergens waar je effectief met rust wordt gelaten.
Sam zijn blik viel op zijn jas die op de vrije zetel lag. Om die te pakken moest hij even recht staan, maar dat deed hij toch. Hij stond recht van de zetel, nam zijn jas en ging vervolgens weer zitten. 'Ik had uh, niet meteen volk verwacht.' begon hij op een rustige toon. De jas zwierde hij ondertussen over zijn rug zodat beide vleugels weer waren bedekt.

Chiyo zag hoe de jongen over eind schoot in de zetel. De bloempot die op de tafel stond bewoog heen en weer en viel bijna van de tafel af. Gelukkig had hij een snelle reactie en kon die hem optijd vast pakken “Dat was nipt...” mompelde hij zacht. Hij zette de vaas weer verder op tafel en zei “Umh...hi?” “Hoi, sorry als ik je wakker maakte,” zei Chiyo met een verontschuldigen blik. Echt veel van haar boek zal er nu waarschijnlijk niet meer komen. Niet dat ze het erg vond, maar ze wou toch wel een bladzijde ofzo lezen, maar goed nieuwe mensen kennen is ook leuk! Chiyo kreeg door dat de jongen dacht dat die moest onthouden dat je niet moest gaan rusten in een openbare ruimte. Daar was Chiyo niet helemaal mee eens, op zich kon hij makkelijk hier rusten. Ze kon makkelijk stil zijn, of ergens anders heen gaan. “Ik had uh, niet meteen volk verwacht,” zei hij, terwijl hij zijn jas over zijn schouders deed, waardoor zijn vleugels weer verborgen werden. Chiyo vond dat best jammer, ze vonden zijn vleugels best mooi, waarom hadden de mutaties hier toch gauw dat ze hun extra lichaams-delen bijvoorbeeld verbergen. “Sorry, als je het vervelend vind kan ik wel ergens anders zitten,” zei Chiyo tegen hem. Ze kon het niet laten en begon zonder na te denken een persoonlijke vraag te stellen “Waarom verberg je je vleugels?” De brunette hoopte, maar dat ze hem niet gekwetst had of iets anders. Aangezien ze ooit dezelfde fout maakte, bij haar kamergenoot. Maar die vond dat niet zo fijn.

Het meisje verontschuldigde zich nog omdat ze dacht dat ze hem wakker had gemaakt. Sam haalde zijn schouders even kort op. 'Maakt niet uit.' zei hij met een kleine glimlach. 'Ik was toch niet echt aan het slapen.' als hij iets langer alleen was geweest dan was hij vast wel in slaap gevallen. Zo veel kwaad kon het hem ook niet schelen. Hij was er zeker van dat hij s' avonds niet zou kunnen slapen moest hij op dat moment geslapen hebben. Dan lag hij weer een hele nacht te draaien en te keren zonder dat hij echt een goede houding kon vinden. Sam zou dan weer een hele nacht wakker liggen en dat is niet meteen handig als je goede nachtrust wou hebben. 'Als ik echt wou slapen was ik wel ergens anders heen gegaan.' ondanks dat hij graag rust wou hebben en het niet erg vond om alleen te zijn kon hij het gezelschap wel waarderen. Na zijn twaalfde had hij niet echt veel sociaal contact meer had gehad. Hij werd dan vooral binnen gehouden door zijn ouders dus veel vrienden had hij in die tijd niet kunnen maken. Ook de vrienden die hij op dat moment had begonnen hem te vergeten omdat hij gewoon niet meer buiten mocht. Het meisje stelde voor om ergens anders te gaan zitten als hij dat graag had, maar hij schudden even zijn hoofd. 'Nee, dat is niet nodig. Je mag gerust blijven.' zei Sam.
De volgende vraag van het meisje verbaasde hem wel even. Het was niet meteen dat het een abnormale vraag was, eigenlijk was die zeer logisch maar toch wist hij even niet goed wat te zeggen. Tja...waarom deed hij dat eigenlijk? Vaak omdat hij gewoon niet wou dat iedereen het zag omdat hij dan wel blikken zou krijgen. Twee paar vleugels waren nu eenmaal niet onopvallend. 'Macht der gewoonte?' antwoordde hij dan. Zijn ouders waren er niet blij mee geweest dat er een mutatie naar boven was gekomen bij hem. Ze wilde dat hij ze verborgen hield, zeker wanneer er andere mensen bij waren. Het was ergens best een gewoonten geworden van hem. En natuurlijk het feit hij gewon niet wou dat mensen ze zagen. Om de één of andere manier vond hij ze nogal...persoonlijk. 'Het is nog even wennen aan de gedachten dat iedereen hier wel iets heeft dat niet wordt geaccepteerd.' vervolgde Sam. Sommige zouden denken dat hij zijn vleugels haten. Dat hij zijn mutatie niet wilde maar het was eigenlijk best het tegenovergestelde. Hij was er best blij mee.

De jongen vertelde dat het hem niet uit maakte, want hij was blijkbaar toch niet aan het slapen. Chiyo was opgelucht omdat te horen, niet iedere mutatie hier was blij mee als je die genen liet schrikken of wakker maakte. Niet dat zij het zelf ooit had meegemaakt, maar ze had zat verhalen gehoord om haar heen van mensen die het wel mee gemaakt hadden. Hij vertelde als hij wou slapen dat die wel ergens anders heen zou gaan. Daar kon Chiyo hem wel gelijk in geven, zij zelf zou ook niet graag hier of een andere openbaren ruimte in slaap vallen. Dan zal ze liever even naar haar kamer gelopen zijn en daar de rust genomen hebben. Aangezien hier altijd grappenmakers zijn die iets met je willen uit halen. En als je slaapt is het natuurlijk het mooiste moment omdat te doen.

Op de vraag of Chiyo misschien ergens anders heen moest gaan reageerde de jongen gelukkig dat die het niet erg vond en dat ze kon blijven zitten. Ze vond het fijn om te horen, dan irriteerde de jongen tenminste nog niet aan haar. Het kan misschien nog wel komen, of hij deed het al maar is gewoon beleeft tegen haar. De brunette merkte dat de jongen een beetje verbaasd was naar zijn vraag en ook even moest nadenken over een antwoord. “Macht der gewoonte,” zei hij terug. Chiyo kon zich daar wel iets bij begrijpen, als je je hele leven het verborgen houdt dan doe je ook niks anders meer. “Het is nog even wennen aan de gedachte dat iedereen hier wel iets heeft dat niet word geaccepteerd,” door dat die dat zei, moest Chiyo weer terug denken aan het moment dat ze haar kamergenoot vertelde. Dat ze gedachte kon lezen. Ze vatte het niet goed op, dat was de eerste persoon hier die dat niet goed opvatte, gelukkig maar dacht ze. “Daar moet je inderdaad even in wennen,” reageerde Chiyo terug en liet een stilte vallen “Je vleugels zijn tenminste wel mooi,” voegde ze er daarna aan toe.

Ze legde even het boek op het tafeltje wat voor haar stond en dacht na of het misschien verstandig was om haar voor te stellen, misschien wel makkelijker om een gesprek verder te voeren. “Ik eh.. Ben Chiyo,” zei ze, terwijl ze de Aziaat aan keek.

Wanneer het meisje zei dat zijn vleugels tenminste mooi waren keek hij even de andere kant op. Het was voor Sam nog steeds niet het makkelijkste onderwerp om over te praten maar hij zou er maar aan moeten wennen. Even haalde hij dan ook zijn schouders op voordat hij haar weer aan keek. Ja, zelf vond hij ze ook mooi, maar ze konden knap lastig zin. Het was eigenlijk een verlenging van zijn lichaam, één dat wel eens in de weg kon zitten. 'Mooi ja, maar ze zitten vaak echt hard in de weg.' zei Sam en hij meende het ook. Bij de kleinste dingetjes konden ze al aardig in de weg zitten of gewoon weg onhandig zijn. Kleren moesten voor hem zelfs worden aangepast zodat de rug zo laag is uitgesneden dat het onder zijn vleugels uit kwam. Dat was iets dat niet altijd even makkelijk was want bijvoorbeeld bij jassen en truien was dat bijna onmogelijk. Je kon daar moeilijk een stuk gaan uit snijden.

Het meisje stelde zich voor als Chiyo. 'Sam.' stelde de jongen zichzelf voor. Zijn blik gleed even naar het boek dat ze had neergelegd op de tafel. 'Aangenaam.' vervolgde hij dan nog snel, zijn aandacht richten hij weer op het meisje. 'Wat was je aan het lezen? Of wou je lezen?' ze moest hierheen zijn gekomen om het boek te lezen, maar door het gesprek dat aan de gang was ging dat niet. Vrouwen zeiden altijd dat ze meer dingen tegelijk konden doen maar het was nog steeds moeilijk om te praten, luisteren en terwijl te lezen. Sam kon het in ieder geval niet. Als hij een boek zou lezen moest het volledig stil zijn, op muziek na. Muziek stoorde hem totaal niet wanneer dat hij las. Het hield de andere prikkels zowaar buiten waardoor dat hij minder afgeleid werd. 'Als je trouwens liever verder leest dan laat ik je wel.'