Morning ~

Dag 27 op dit eiland. Dat was een bijna hele maand, wow. Het was nu exact 10 dagen geleden dat hij op het kantoor van Jamie Nicholls was geroepen om.. Nee, niet opnieuw daar aan denken. Het was nog steeds veel te pijnlijk, maar het werd wel meer dragelijk en makkelijker om voor een langere tijd te negeren. Dus verpest het nu niet, goddammit. Het was al bijna tijd voor ontbijt, dus hij knipte het nachtlampje aan, voor het geval dat Aleksey nog lag te tukken. Hij sneakte de badkamer in en friste zichzelf op aan de wastafel, waarna hij snel even zijn mond spoelde met mondwater. Zijn tanden poetsen zou hij na het ontbijt wel doen. Toen hij terug in de kamer kwam, zag hij Aleksey net in zijn ogen wrijven. "Hup, het ontbijt wacht mijn vriend", Zei hij met een grijnsje richting de jongen. Het was echt een wonder hoe de dude er voor kon zorgen dat hij toch iets vrolijker was. Hij had veel aan de Rus te danken, en hij begon hem al meer als een beste vriend te zien dan gewoon een kennis.

Onderweg naar de refter waren de twee doodnormaal in het Russisch aan het praten. Niemand begreep natuurlijk wat ze tegen elkaar zeiden, maar voor hen was het fijner, veel vertrouwder om in hun moedertaal te spreken. Ze gingen aan hun gebruikelijke tafel zitten, en na een korte tijd hadden Diana en Anna zich bij hen gevoegd. Samen gingen ze in de rij staan, om met hun plateau vol eten (het zijne was waarschijnlijk dubbel zo vol als dat van Diana, maar dat van Aleksey kon wel met het zijne concurreren) terug aan tafel te gaan zitten. Het gesprek ging over van alles, en kort moest hij lachen toen Diana een grappig verhaaltje over een stunt van Aleksey vertelde. Gelukkig kon hij er zelf ook wel de humor van in zien.

Na het ontbijt vergezelde hij zijn maatje terug naar hun kamer, om daar zijn tanden te poetsen. "Ik heb echt zoveel huiswerk", Zuchtte de knul. "Welkom op school", Zei hij met een grijnsje terug. "Waar gaat het over?" Vroeg hij toen geïnteresseerd. Snel keek Aleksey in zijn map. "Biologie. DNA van mutanten enzo", Zei hij met gefronste wenkbrauwen. Maurim keek even op het blad, maar hij begreep er ook niet zoveel van. "Ik wil anders wel in de bib gaan kijken of er boeken liggen over dit onderwerp? Sowieso wel hoor", Stelde hij toen voor. Aleksey keek hem opgelucht aan. "Ja graag. Ik begin alvast", Zei hij met opnieuw een zucht. Grinnikend pakte hij zijn rugzak op en liep richting de deur. "Succes", Zei hij droogjes, waarna hij de kamer uit liep en richting de bibliotheek ging.

De sfeer in de bib was altijd hetzelfde: rustig en stil. Het rook er naar kennis, vond hij zelf. Maurim liep de rij met biologieboeken in en begon tussen de titels te zoeken naar iets wat misschien handig kon zijn om mee te nemen. Al snel had hij gevonden wat hij zocht. Hetzelfde boek stond er in wel 18 verschillende talen, waaronder zelfs Russisch! Geniaal. Hij nam het boek en begon richting de uitgang te lopen. Toen viel zijn oog op een meisje dat hij nog niet eerder had gezien, dat zich aan het verdiepen was in een boek over shapeshiften. Kijk, dat was interessant. Hij liep naar het meisje toe en legde zijn boek op tafel. "Hallo", Zei hij in het Engels, omdat hij niet dacht dat dit meisje Russisch zou spreken. "Shapeshiften hè? Vanwaar die interesse?" Vroeg hij toen nieuwsgierig, terwijl hij zich liet neerzakken in een zetel tegenover haar.

Hmm, waarom had hij nu alweer honger? Het was echt niet meer normaal hoor, dat hij nu al het gevoel kreeg dat het tijd was voor middageten. Hij moest echt iets gaan doen aan al die munchies die hij op random momenten van de dag kreeg. Maar zo vlak na het ontbijt? Er scheelde toch iets aan hem, sowieso. Op zijn kamer lag nog ergens in een hoekje een verpakking koekjes, die zou hij straks mooi gaan zoeken en verorberen. Uitstekend plan, al zei hij het zelf. Misschien had Aleksey nog ergens eten liggen ook. Dat zou hij ook kunnen plunderen, al zou hij wel zien waar hij raakte met zijn eigen voorraad. Zomaar eten afpakken van iemand zou hij nooit doen, en hij wist dat zijn roommate ook iemand was die serieus wat dingen naar binnen kon spelen op een dag.

Maargoed, eerst moest hij maar met dat boek op de kamer geraken, en nu al zag hij dat dat niet binnen het eerste half uur zou gebeuren. Alhoewel.. Het meisje leek niet zo blij dat hij haar aan sprak. Ze zag er nogal geschrokken uit, om eerlijk te zijn. Oops, dat was nu ook weer niet zijn bedoeling. "Wel... omdat ik het kan?" Reageerde ze uiteindelijk, en hij hoorde hoe ze niet echt vlot Engels sprak. Maar dat was oké, hij zou er nooit iemand mee uitlachen. Hij vond het al heel wat als iemand meer dan één taal kon, zelfs al was die tweede niet zo vloeiend als hun moedertaal. Maurim meende ook te horen dat het accent redelijk bekend klonk, al kon hij met zijn hoofd nu niet direct op de taal komen.. Vreemd. Sloom hoofd ook, djeezes. Het stond sowieso nog in ochtendstand ofzo.

De jongen zag hoe het meisje zich verstopte achter de kraag van haar trui en iets ineendook in haar stoel. Was ze nu echt bang van hem? Hij, de meest vriendelijke jongen ter wereld? Haha please, stop daar. Maar nee, echt, hij vond het niet zo leuk dat ze hem zag als een bedreiging hoor. "Ik kan in vogels veranderen..." Zei ze toen plots. Maurim keek haar vrolijk aan, al ontweek ze nu ook al zijn blik. "Echt? Dat is zo cool! Ik ben ook een shifter", Zei hij enthousiast. "Alles van de hondenfamilie, dus ja, honden, wolven, vossen, al die dingen", Somde hij op. Aww yeah, andere shifters ontmoeten was zo nice. Diana was er ook één, al veranderde zij dus in mythische wezens. Dat was zo cool, echt veel cooler dan alles ter wereld hoor. Maurim ging wat verzitten in de stoel, omdat hij stiekem gewoon echt niet stil kon zitten. En omdat hij net zo ruw bewoog en zo onhandig was, stootte hij keihard zijn knie tegen de tafel voor hem. Een paar Russische vloekwoorden gleden als vanzelf over zijn lippen. Omg. "Euhm.. Sorry", Zei hij ietwat beschaamd. Hij wist niet of ze zou doorhebben dat hij vloekte, maar het was er vanzelf uit gevlogen en ja het was best wel onbeleefd..

Misschien was hij iets te aanwezig. Yeah, het was wel algemeen bekend dat de jongen vaak hyperactief en praatgraag was. En dat hij niet stil kon zitten. Geen idee of dat van zijn karakter kwam of puur van zijn mutatie. Was zijn moeder eigenlijk een druk persoon geweest? Heel even vertrok zijn mond in een verdrietige trek. Normaal zou hij dat aan zijn opa kunnen vragen, maar ja, die was er nu ook niet meer.. Snel probeerde hij die gedachten van zich af te schudden, als een hond die zijn pels uit schudde als hij nat was. Dat was best leuk om te doen hoor, al raakte alles dan doorweekt en mocht hij mooi beginnen alles opdweilen. Dat was minder leuk, om eerlijk te zijn. Maar hé, hadden ze geen verantwoordelijke om alles hier netjes te houden? Vast wel.

Uiteindelijk kreeg hij haar zo ver dat ze begon te praten, waardoor hij meteen weer uit die negatieve spiraal werd getrokken. Gelukkig maar. Ze keek ook recht in zijn gezicht, iets wat ze waarschijnlijk niet vaak deed, zo te zien. "Wolven zijn geweldig." Zei ze, nadat hij een hele reeks woorden op haar afgevuurd had. Omg, hopelijk vond ze hem niet irritant ofzo. Dan zou hij echt wel huilen hoor. Maurim knikte enthousiast op haar woorden. "Zeker wel. Ik heb ooit een tijdje in een roedel geleefd, en wolf is één van mijn lievelingsvormen", Vertelde hij vrolijk. Ja, het was beslist een fantastische ervaring geweest. Misschien, als hij hier afgestudeerd was, zou hij een nieuw pack kunnen opzoeken en zich daar naar binnen werken. Hij had toch nergens anders om naartoe te gaan..

Zijn eeuwige gerotzooi met niet kunnen stil zitten begon weer, en deze keer had hij er echt wel spijt van hoor. Zijn knie klopte pijnlijk na de botsing met de tafel. Natuurlijk zou die tafel niet meegeven, hallo, massief hout enzo? Niet meteen zijn beste actie ooit. Of wel? Want ineens veerde het meisje overeind. Omg, misschien was ze wel geschokt door zijn woorden. "Nooit gedacht om hier een Rus tegen te komen." Sprak ze, en ineens wist hij weer van waar dat accent kwam. Duh. Maurim please. Is je hoofd ook van massief hout? "Ik ben Akilina Dragunova" Stelde ze zichzelf voor. De jongen lachte even kort. "Ben ik even blij dat ik mijn knie heb gestoten", Grinnikte hij. "Maurim. Maurim Kosorukov", Stelde hij zichzelf toen maar voor. "En het zou je verbazen hoeveel Russen er hier rondlopen hoor. Je bent nu al de vijfde", Vertelde hij toen opgewekt. Hopelijk maakte dat haar even vrolijk als hij, toen hij dat te weten was gekomen. Want ja, het was wel een feit dat hoe meer Russen er waren, hoe meer awesome dit hele gedoe werd.

Nu al wist de jongen dat dit gesprek vooral zou af hangen van het feit dat ze iets vonden om over te praten. Want ze zei niet zoveel, waardoor het hele gesprek een beetje door hem zou moeten gevoerd worden. Niet dat hij dat erg vond hoor. Hij wou alleen niet druk en bazig overkomen, want hoe graag hij ook praatte, hij kon ook goed luisteren. Hij wou niet bekend staan als een druktemaker die je liever uit de weg ging omdat hij nooit zijn mond hield. Maar ergens vond hij het echt moeilijk om stil te zitten en stil te zijn, behalve in de les. Dan kon hij uren aan een stuk stil zitten en geboeid luisteren, als je zijn aandacht kon trekken met een interessant onderwerp natuurlijk. Maar hij ging graag naar school, leerde graag nieuwe dingen, en daardoor was hij over het algemeen best rustig in klas.

Dus buiten de les moest hij wat van zijn energie kwijt. Het was nu zaterdag, de ideale dag om dat te doen ofcourse. Jammer genoeg voor haar moest hij in de bib zijn voor dat boek. Aleksey moest wel een goed cijfer halen hoor. Hij vond het wel fijn dat ze op z'n minst al een glimlach rond haar lippen had. Teken dat hij haar nog niet op de zenuwen werkte. Bij de mededeling dat ze al de vijfde Rus op het eiland was, keek ze hem verbaasd aan. “Vijf? Dat is… veel?” Bracht ze uit, en hij knikte. "Maar bijna alle nationaliteiten zijn hier aanwezig hoor. Er zijn maar heel weinig mutantenscholen, en dan steken ze een beetje de mutanten uit dezelfde landen samen, om zo de kans op vriendschappen een beetje te vergroten? Het is een harde wereld als je alles op je eentje moet doen", Zei hij, en even botste hij terug op de harde waarheid: hij was alleen nu, op een paar vrienden na dan. Hij had nooit veel gehad, maar familie was voor hem alles. En die was nu helemaal weg.

Gelukkig trok ze hem uit de negatieve gedachtenspiraal voordat hij er te diep in weg gezakt was. “Doe je onderzoek naar het DNA van mutanten?” Vroeg ze, terwijl ze naar het boek voor hem keek. "Mijn kamergenoot, Aleksey, heeft biologiehuiswerk en ik help hem een beetje. Maar dit is voor ons allebei een nieuw vak, dus dingen opzoeken is wel nodig. Anders heeft hij straks een onvoldoende ofzo", Zei hij met een grijnsje. "Maar het is wel een interessant onderwerp. Heb jij al les gehad of is het je eerste week hier?" Vroeg hij nieuwsgierig. Hij herinnerde zich zijn eerste week nog goed. Die lag ook nog niet zo ver achter hem, vandaar misschien.

Ok, ze glimlachte. Dat was een goed teken, right? Zeker wel. Een meisje dat lachte was altijd goed. Tenzij ze het fakete. Dan bleef je best ver uit de buurt. Maar hoe zag je zelfs het verschil tussen een fake lach en een oprechte lach? Hij had er geen idee van. Hij was niet zo van dat fake gedoe. Als hij blij was, dan zag je dat, en als hij sad was, dan zag je dat evengoed. En ook al deed hij vaak zijn best om er niet sad uit te zien, soms gebeurde het gewoon. Dan zonderde hij zich gewoon af, zo simpel was het in zijn leven. Op dit moment ging hij er maar van uit dat ze oprecht glimlachte en dat ze zich dus op haar gemak voelde bij hem. Als dat niet zo was, dan zou hij het wel snel genoeg gaan merken, of niet? Waarom maakte hij zich zelfs zoveel zorgen dat ze hem aardig vond? Omdat ze ook Russisch was? Ja, waarschijnlijk wel. Hij voelde zich persoonlijk zelf beter bij andere Russen, en hij wou liefst geen Russische niet-vrienden hebben.. Of zoiets. Maurim echt. Stop.

Eventjes dreigde hij verloren te lopen in zijn eigen gedachten, maar ze redde hem door een vraag te stellen. Of meer een opmerking. Anyways. God bless. Het leidde hem genoeg af om uit die gedachten te raken, en terug de vrolijke, opgewekte knul te worden. Het was best grappig hoe ze zo schrok van het feit dat er zoveel Russen op het eiland waren. Rusland was nu eenmaal een groot land, dus ja, het was ook logischer dat er meer Russen waren dan pakweg Spanjaarden of Italianen. En als bij wonder leek ze zelf nog het gesprek voort te zetten nadat hij antwoord had gegeven. Wow, dat had hij ergens niet verwacht van haar. Misschien voelde ze zich ook wel beter bij een Rus dan bij wie dan ook. Waarschijnlijk ook omdat haar Engels nog niet zo vloeiend ging. Plus in je moedertaal praten, was altijd een goeie manier om een band te krijgen met iemand.

Als hij nu eens wat meer wist over al het DNA gedoe. Hij lette wel goed op in de lessen, maar dit onderdeel had hij nog niet gehad of net gemist, hij wist het niet precies. Al wist hij met 110% zekerheid dat Jamie het hem met alle plezier zou uitleggen als hij er naar vroeg. Al snel ging het toen over lessen en al die andere schooldingen die je hier als leerling op je bord gegooid kreeg. "Eigenlijk is het nog maar mijn tweede dag. Gisteren avond ben ik toegekomen." Vertelde ze toen. Maurim knikte kort. Hij wist zijn tweede dag nog. Alles in detail hoor. Hij snapte perfect hoe druk en overdonderend alles hier kon zijn, dus geen wonder dat ze in de bib terechtgekomen was. Hier was het rustiger dan op welke plek dan ook.

"Ik kijk er wel naar uit om lessen te volgen. Thuis heb ik nooit echt deftig onderwijs gehad..." Hij merkte hoe haar blik alweer weg gedwaald was van hem. Niet dat hij het zo erg vond hoor. Er waren wel interessantere dingen dan hem. "Gelukkig krijg ik hier een tweede kans." Zei ze, en toen keek ze met een glimlachje terug naar hem. "Inderdaad, dit eiland is perfect voor tweede kansen enzo. De lessen zijn ook zo interessant. Hier zie je tenminste nuttige dingen", Vertelde hij vrolijk. "Hebben ze je eigenlijk al een rondleiding gegeven? En heeft iemand je over de ontzettend mega awesome coole traingingsruimte verteld?" Vroeg hij toen nieuwsgierig. Hij had er alleen nog maar over gehoord, hij was er zelf nog niet in geweest, maar sowieso stond dat nog op de planning hoor. Zeker weten.

Het Russische clubje werd groter en groter. Hij had de neiging om haar mee te slepen naar hun tafel de volgende keer, maar ergens twijfelde hij. Ze was zo verlegen.. Al was Anna in het begin ook extreem bang en verlegen geweest, en momenteel was de blondine echt wel aan het openbloeien in hun kleine groepje. Dat ze onder elkaar Russisch spraken, was echt wel een grote hulp voor haar. Hij had half en half opgevangen wat ze allemaal had meegemaakt, dus hij snapte wel dat ze voor alle nieuwe dingen bang was. Ook voor hem, in het begin, omdat hij haar verrast had met zijn shiften. Ze had nog nooit een hond gezien. Best een beetje sneu, nu hij er zo over nadacht. De eerste hond die ze ooit zag, was niet eens een echte. In zijn hoofd maakte hij een plan om haar binnenkort mee te nemen naar de shelter, zodat ze een echte hond kon zien en aaien.

Ok, nu voelde hij zich toch wel een beetje beter. Op zijn uitleg over het eiland en de lessen knikte ze alleen maar, maar meer hoefde hij ook niet. Nu wist hij tenminste dat ze naar hem geluisterd had, en dat was voor hem al voldoende. Toen hij begon over de coole trainingsruimte, kreeg hij zelf weer kriebels om er ooit een keer in te gaan. Er was ook een danger room, maar dat bewaarde hij maar voor later. Plus, hij wou daar zeker nooit alleen in. Misschien zou Aleksey wel mee willen.. Of Diana. Of gewoon iedereen. Yeah, Russian Gang in de danger room. Dat zou nog wat geven.

"Neen, gisteren heb ik de tuin bezocht maar behalve dat, de kamers en de bieb heb ik nog niet veel gezien van het gebouw. Ze zweeg even en hield haar hoofd schuin. Trainingsruimte? Moeten we leren vechten ofzo...?" Vroeg ze toen, en hij knikte even. "Vechten is misschien een groot woord. Maar sowieso leer je hier om je mutatie beter te beheersen en bijvoorbeeld iemand die met telekinese dingen kan verplaatsen, trainen ze zodat die persoon hoe langer hoe meer objecten tegelijk kan verplaatsen, of ze maken de objecten over de tijd zwaarder", Legde hij uit. Dat hadden ze hem toch verteld, in het begin. "En ik wil je best eens de interessante plekjes tonen hier op school. Zoals de kantine! Het eten is er zo lekker", Vertelde hij dromerig. Wanneer was het lunchtijd, by the way?