Spider in the Morning Sun

Het was lang geleden dat Emma voor het laatst écht goed gesport had. Ze jogte regelmatig door het bos en ze besteedde veel tijd aan fit blijven, maar vanwege haar mutatie was het vrijwel onmogelijk voor haar om echt te sporten. Ze herinnerde zich nog goed dat ze als klein kind graag wilde boxen. De enkele lessen die ze had gehad waren geweldig, maar ze had simpel gezegd te weinig kracht om bij de hogere groepen te komen. Ze zou voor altijd een boxer van de laagste klasse blijven, en hoewel zij daar niet zo veel problemen mee had was ze van boxen af gegaan omdat ze anders te oud werd voor de groep. Haar lage spierkracht zorgde er immers niet voor dat ze niet mee groeide met haar leeftijd.

De enige sport die ze echt kon, was rennen, en ook daarin was ze gelimiteerd. Ze voelde misschien geen pijn, maar wel een zekere vorm van vermoeidheid, en als ze niet uitkeek kon haar lichaam in elkaar zakken. Het was een vreemde tweestrijd. Aan de ene kant mocht ze niet te veel bewegen, dan zou ze uit haar vorm raken, maar te weinig bewegen was ook niet toegestaan, omdat ze dan in zou zakken als een oude pudding. Leven zonder pijn was op zich een leuk concept, maar als het echt zo veel werkzaamheden met zich mee bracht, dan leefde Emma misschien toch liever met pijn - al was het raar voor haar om dat te zeggen, omdat ze het nooit echt gevoeld had.

Ze miste het boxen. Ze haatte het, ook, omdat die boxballen toch niet in beweging waren te krijgen, en dat nou juist het leuke er van was. Ze had enkele keren met een gymleraar een kort lesje gehad, maar echt geholpen had het niet. Emma's droom zou voor altijd een droom blijven, en voor lichaamsbeweging moest ze maar genoegen nemen met andere sporten.

Hardlopen zou haar forte kunnen zijn - als ze het wat leuker had gevonden. Lopen was vrij saai, zelfs als het zo hard ging als ze maar kon. Hordes had ze nog niet geprobeerd. Daar zou ze later ooit wel aan toe komen. Ze was met rustige pas onderweg naar de hardloopbaan toen haar blik iets opving op het andere buitensportveld. Met haar hand streek ze langs het hek wat er omheen stond. Haar ogen waren oorspronkelijk op haar vingers gericht, maar vingen in de achtergrond iets anders op - was dat een mens?
Emma stopte met lopen. Haar hand hing nog steeds op het hek, wat vochtig was van de dauw van de afgelopen nacht. Emma was speciaal zo vroeg haar nest uit gekomen om het sportveld voor zichzelf te hebben, maar blijkbaar had iemand anders hetzelfde idee gehad. Gelukkig was ze van plan om het andere veld voor zichzelf te nemen, en kon ze deze persoon rustig achter laten op het doel.

Dat had Emma gedaan, als ze het niet zo opmerkelijk vond dat er iemand óp het doel lag. Er in, oké. Er naast, prima. Maar er op? Dat had ze nog nooit gezien. En om dingen nog vreemder te maken, had ze het gevoel dat ze deze persoon kende. Haar verstand zei haar dat ze door moest lopen naar het andere veld, maar haar nieuwsgierigheid nam het van haar over en bracht haar al snel het veld op.

Ze kende de persoon inderdaad. Ze zag het pas toen ze echt dicht bij het doel stond. Dit was Elise, een meisje die ze een tijd geleden ontmoet had in de bibliotheek, en niet omdat ze dezelfde smaak in boeken hadden. Hun ontmoeting was iets... spannender geweest. Het verbaasde Emma nu niet eens meer dat Elise degene was die op het doel lag. Van alle mensen die ze kende, was zij degene die ze daar het eerst verwachtte. "Hey! Lig je lekker?" riep ze omhoog. Dat Elise wel eens zou kunnen slapen, stond ze niet bij stil. In plaats daar van gaf ze zo'n scheve 'we zijn nog geen vrienden, maar ik mag je wel' grijns.

Het was niet zeldzaam voor Emma om 's ochtends wakker te zijn, en toch wist ze elke keer weer iets nieuws te ontdekken om van te genieten. Ze leek zo nu en dan misschien een chagrijn, en er waren ook genoeg dingen die haar met haar ogen lieten rollen, maar ze had ook haar positieve momenten. Zo was de lucht 's ochtends iets waar ze graag naar keek. Oranje en roze getinte wolken om een heel zacht blauwe lucht, of juist datzelfde zachte blauw met een enkele witte streep hier en daar. Ze sprak er niet vaak over, want naar haar mening was de lucht iets waar je van moest genieten in stilte.

Op deze wonderschone ochtend had Emma echter niet echt de tijd om op de lucht te letten. Tijdens haar wandeling naar het sportveld toe had ze meer op het gras en de grond gelet. Er was niet echt een reden voor, behalve dat Emma meestal meer omlaag keek dan omhoog tijdens het lopen. Nouja, omlaag was overdreven. Ze keek voornamelijk naar de omgeving, en de grond was nou eenmaal ook een deel van de omgeving. Bovendien was er niet veel nieuws om haar heen te zien, en het was nooit verkeerd om te kijken waar je liep, toch?

Emma liep nu echter niet meer. Ze stond stil, en praatte met Elise. Die niet bijzonder enthousiast scheen te zijn toen ze Emma had opgemerkt. Niet dat Emma dat erg vond. Ze was duidelijk aan het slapen geweest, en zij hield er zelf ook niet van om gewekt te worden. Al vroeg ze zich wel af waarom ze uberhaupt op het doel lag.

“Boekenmeisje. Zo ben ik nog nooit eerder genoemd.” Was ze beledigd? Emma wist het zelf niet eens. Boeken waren niet echt iets waar ze mee geassocieerd werd. Ach, het werd vast niet slecht bedoeld. Zo klonk het in elk geval niet. Emma liet negatieve opmerkingen sowieso vaak varen, tenzij ze echt direct waren. Elise was dit niet, en ‘boekenmeisje’ was nou ook niet bepaald een scheldnaam te noemen. “Ik slaap meestal niet uit. Vervormt m'n lichaam van.” Had ze Elise wel over haar mutatie verteld? Waarschijnlijk wel. Het was nogal onwaarschijnlijk dat een persoon onder een omgevallen boekenkast weg kwam zonder pijn te lijden. Niet dat een opmerking als de hare echt vragen zou opwekken, gezien het feit dat iedereen op deze school iets bijzonders had.
“Wat de actieve dingen betreft... Ik sport graag.” Ze liet haar blik over het veld glijden. Ondanks dat haar mutatie haar volledig tegenwerkte, was dit waar ze zich thuis voelde. “Ik was eigenlijk onderweg naar de atletiekbaan om een paar rondjes te lopen. Mijn gevoel zegt me dat jij daar niet veel zin in hebt.” Op haar gezicht was de scheve grijns te vinden, die Emma verbazingwekkend vaak gebruikte sinds ze op de school was.

Emma kreeg het vermoeden dat Elise had wat men een ochtendhumeur noemde. Deze conclusie trok ze omdat Emma zelf meestal degene was die pessimistisch tegen dingen aan keek, maar op het moment was zij van de twee meiden de vrolijkste en meest positieve. Het kon ook komen dat de ochtendlucht en de rust die het vroege op zijn met zich mee brachten haar vulden met positieve energie, maar dat verklaarde niet waarom Elise zo ontzet klonk door het voorstel om mee te doen met sporten. Ach, niet iedereen was sportief aangelegd en daar had Emma wel begrip voor. Sommige mensen hielden van sport, anderen van slapen, en bij sommigen maakte het ook nog weer uit hoe laat het was. Het enige wat voor Emma uitmaakte was dat ze niet te lang stil moest zitten of staan. Daarom hield ze ook niet van winkelen: te veel staan en kijken. Daar had ze helemaal geen zin in het grootste deel van de tijd.

“Oh, van mij hoef je niet te rennen. Wat mij betreft blijf je hier op het doel liggen en loop ik om dit veld een paar rondjes. De grond is er niet voor bedoeld, maar zo’n grote ramp zal het niet zijn.” Misschien was Emma inderdaad in een uitzonderlijk vrolijke bui. Op andere dagen had ze Elise achtergelaten en was ze in haar eentje naar de atletiekbaan gegaan, maar nu bood ze zelfs aan om hier het veld rond te rennen. Niet dat ze op die manier echt sociaal kon doen, maar hey, het was de gedachte die telde, toch? Elise mocht Emma op dit moment misschien niet zo, maar als ze elkaar vaker tegenkwamen kon Emma zich prima voorstellen dat er nog wel eens een band tussen de twee blondines ontstond. Een band gevuld met sarcastische halve haat, maar een band. Emma mocht Elise in elk geval meer dan die tuttige huppelkutjes die ze ook wel eens rond zag lopen.

“Zolang je me maar niet uitlacht, vind ik het best,” sprak Emma, terwijl ze het vest dat ze over haar kleding aan had open ritste en uit deed. Haar besluit had ze gemaakt. Dit veld was net zo leeg als de atletiekbaan – op Elise na dan – en zou net zo goed functioneren voor het hardlopen. Het enige verschil waren de scherpere bochten, maar daar kon ze zelf wel op letten. Ja, en gras was gladder, maar ook dat was een kwestie van opletten wat ze deed. Het vest gooide ze tegen de doelpaal aan waarna ze naar haar startplaats toe liep. Ze keek nog even om naar Elise en overwoog om voor de grap te vragen of ze echt niet wilde, maar iets zei haar dat de blondine dat niet zou waarderen.