Onderwerp: Somewher ein neverland|| Miwa do maa 13, 2014 2:14 pm
Afwezig keek Marcial naar de verschillende slierten licht die om hem heen hingen en riep af en toe een beeld op van een plaatselijke zender. Het was nog niet zo lang geleden dat hij uitgevonden had dat hij ook gewoon televisie kon kijken zonder echt een toestel nodig te hebben. Het enige stomme eraan was dat hij de enige was die de beelden in de lucht kon zien hangen en er dus niemand kon meegenieten. Dat zorgde er dus voor dat hij wel gedwongen was om helemaal naar de televisie te lopen wilde hij gezelschap hebben. Daarbij was hij al eens tegen een muur gelopen omdat hij meer op het scherm voor zijn neus dan op zijn omgeving gelet had. Toch was hij het blijven doen, totdat hij zo hard tegen iets aangelopen was dat zijn neus gebroken was. Sindsdien keek hij eigenlijk alleen pas naar een van de schermen die hij kon oproepen als hij stilstond, zat of in dit geval lag. Na een paar minuutjes wuifde Marcial het scherm weg. Er was niet echt iets leuks op vandaag, de echt goede films kwamen waarschijnlijk pas in het weekend. Spijtig, want dat betekende dat hij iets anders moest gaan zoeken om te doen. Gelukkig voor hem liepen er hier wel genoeg mensen rond die hem eventueel gezelschap konden houden. Ja, hij ging mensen zoeken, nieuwe mensen die hij zou kunnen leren kennen. In de laatste van de weken waren er namelijk toch een heleboel nieuwe mensen naar de school gekomen, mensen die hij nog niet ontmoet had omdat hij wat problemen met huiswerk had gehad. De meeste leraren wisten dat hij geestelijk maar elf jaar oud was en nog niet eens half zo slim was als de meeste mensen die in zijn klas zaten, maar dat belette hen blijkbaar niet om hem toch even moeilijke taken te geven. Marcial had geluk dat er altijd wel mensen waren die hem wilden helpen, anders was hij er waarschijnlijk nooit door geraakt.
Nu hij eenmaal wist wat hij juist wilde gaan doen, zwierde hij zijn benen over de bedrand en stond op. Zijn kamergenoot had blijkbaar al eerder de intentie gehad om iets te gaan doen in plaats van de hele tijd in hun kamer rond te hangen aan de voor de rest lege kamer te zien. De deur piepte zachtjes toen hij deze opende en zich met een vrolijke tred de gang op begaf. Een vrolijke grijns was op zijn gezicht te zien terwijl hij zich naar de living room begaf. In de helft van zijn tocht bedacht de jongen zich toch. Het was best mooi weer buiten, dus de kans dat er mensen binnen zaten was best klein. Er zouden heus wel een paar mensen zitten, maar dat waren waarschijnlijk diegenen die alleen wilden zijn en zijn gezelschap niet echt zouden waarderen. Die gedachte alleen al zorgde ervoor dat hij zich op zijn hakken omdraaide en een nieuwe koers aanzette. Misschien waren er buiten wel mensen die gezelschap zouden willen. Geluiden die van het sportveld kwamen, trokken hem meteen aan vanaf het moment dat hij een stap buiten had gezet. Eenmaal daar aangekomen, kneep hij zijn ogen samen tegen de zon en keek toe hoe verschillende mensen over het veld achter een bal aanliepen. Voetbal huh? Een veel leukere versie dan in de normale wereld door de verschillende mutaties die de spelers hadden. Daar ging iemand onder de grond met de bal om dan wat verder weer op te duiken en te scoren. Leuk, al zou hij er niet veel kunnen doen met zijn mutatie. Marcial plofte op het eerste het beste bankje dat hij vond neer om naar de wedstrijd te kijken, afentoe eens een scherm oproepend, kijkend of hij niets belangrijk mistte.
Moet er toch terug inkomen..
Miwa Laroux
Class 4
Aantal berichten : 77
Character Profile Alias: Electromaster, Electric Prinsess Age: 16,5 Years 'ld Occupation:
Onderwerp: Re: Somewher ein neverland|| Miwa zo maa 16, 2014 4:46 pm
CHANGING MY FATE
Het leek erop dat het weer eindelijk beter begon te worden. Hoelang ze hier wel niet op had gewacht. De winter had zo wel zijn leuke dingen, sneeuw en soms ook de mooie plaatjes die het bood. Maar toch hadden warme seizoenen haar voorkeur, zoals de lente en de zomer. Niet perse vanwege de bloemetjes enzovoorts, aan dat soort dingen deed zij niet, maar om het feit dat ze wat meer dingen buiten kon doen. Ze was niet van de wintersporten, ze had ze nooit geleerd. Ze kon niet schaatsen, skiën of snowboarden. En met veel moeite had ze geleerd hoe ze een fatsoenlijke sneeuwbal moest maken. De winter was niet haar seizoen, maar ze verdroeg het. Tijdens de winter kon de natuur zich weer even herstellen zodat deze later op zijn volste kon bloeien. Blij had ze haar haren opgestoken en wat frissere kleren aangetrokken. Ze had niet meer naar haar jas omgekeken, die had ze tijdelijk uit haar leven gebannen door het mooie weer. Maar zodra het weer slechter zou worden, was de jas weer haar beste vriend. Haar onderarmen waren niet bedekt, eveneens als haar enkels. Ze had normale sportkleren aan en had dit mooie weer als de ultieme mogelijkheid gezien om het joggen op te pakken. Ze had het vroeger altijd gedaan, dus was het een deel van haar leven geworden.
De frisse buitenwind die door haar haren blies, die haar longen vulden. Het bloed dat snel door haar aderen pompte, haar hartslag die verhoogd was. O wat had ze dit gemist. Het voelde net alsof ze eeuwen lang niet meer had gerend, hoewel het waarschijnlijk korter was dan hoe het aanvoelde. Wel was het zo dat ze dit gebied nog niet zo goed kende, dus voelde het wel heel anders aan. Zo keek ze ook haar ogen uit en was ze niet helemaal op zichzelf gefocust, wat normaal wel het geval was. Erg was het niet, want het zorgde ervoor dat ze wat meer aandacht had voor de omgeving. Dat ze alles wat beter opmerkte dan ze normaal zou doen als ze jogde. En het was maar goed ook in dit geval. Ze hoorde een paar jongeren die druk in de weer waren, ze beoefenden een sport: voetbal. Haar tempo werd steeds langzamer, totdat ze uiteindelijk stilstond en naar de anderen keek. Haar borstkas die snel op en neer ging en haar lippen die ongeveer een centimeter van elkaar verwijderd waren. Geïnteresseerd keek ze toe, volgde de bal met haar ogen.
Uiteindelijk leek het erop alsof de bal ineens uit zijn koers raakte, vloog met een grote snelheid van het veld af recht op -… Haar ogen werden groter toen ze het beeld voor haar ogen zag, had het al snel geanalyseerd en wist dat dit heel naar en pijnlijk zou worden als ze niet ingreep. Ze zette zich af, rende zo snel ze kon richting de bal en de jongen die op het bankje zat. Degene die in gevaar was, waar de bal recht op af ging. ’Kijk uit!’ riep ze, waarna ze haar hand uitstak. De blauwe straaltjes die een knetterend geluid maakten dansten over haar hand, waarna ze deze naar achter haalde. ’Dit is niet goed,’ bracht ze ademloos uit, waarna ze haar hand weer naar voren bracht. Elektriciteit danste over haar arm, ging naar hand toe en vuurde zich uiteindelijk af richting de bal. De blauwe draden wikkelden zich om de bal, waarna deze van koers veranderde en uiteindelijk heel snel richting haar hand ging zodat ze hem uiteindelijk kon opvangen. Ze pakte de bal met twee handen vast en liep vervolgens naar de jongen toe op het bankje. ’Gaat het?’ vroeg ze, toverde daarna een bescheiden glimlach op haar gelaat en keek hem afwachtend aan.
