I am lost boy from Neverland

Alles was vreemd. Van de kledij die in zijn kast lag tot de buis waar water uit kwam en blijkbaar douche werd genoemd. Vanaf het moment dat Howard hem op zijn eigen, typische manier had proberen duidelijk te maken hoe het werkte en wanneer hij het moest gebruiken, -elke morgen-, had Topaz zijn wenkbrauwen gefronst en een stap achteruit gedaan. Net zoals Topaz er van verbaasd was dat mensen vrijwillig onder een straal water gingen staan, was Howard er van verbaasd dat Topaz dat niet deed. Laat staan hoe zijn reactie was toen hij zijn neus optrok bij de uitleg van het bed of de manier waarop het buffet in de cafetaria in zijn werk ging. Met zijn grijze ogen staarde hij naar de jongen in de spiegel, die hier opeens zoveel duidelijker was dan wanneer hij het als een reflectie in de ramen van de penthouse had gezien. Hoe langer hij op Genosha rondliep, hoe meer hij zich bewust werd hoezeer Harriet erin geslaagd was om hem afgeschermd te houden van de maatschappij, van de wereld, van zijn eigen spiegelbeeld. Een beetje te bruusk bracht hij zijn vingers naar de spiegel en trachtte zijn eigen vingers aan de overkant aan te raken. Iets wat mislukte, het enige wat gebeurde was het botsende geluid van metaal op het spiegelglas. Licht verschrokken trok hij zijn hand terug en wendde zich argwanend van de spiegel weg, richting het raam, waar hij zijn blik over het uitzicht liet gaan.

Na enkele minuten starend te hebben doorgebracht greep hij naar de hendel van het raam, draaide het honderdtachtig graden en opende het raam vervolgens naar binnen toe. Topaz keek naar beneden, naar de planten die op de grond onder zijn raam stonden en bevochtigde zijn lippen. Het was zo verschillend als de penthouse. Waar daar alles grijs was, was hier alles groen. Waar daar alles hoog was, was hier alles laag. Twee verdiepingen was in zijn ogen namelijk laag. Zonder aarzelen greep hij de vensterlijst vast en trok een been omhoog om vervolgens over de vensterbank heen te schuiven. De vrije val duurde amper enkele seconden alvorens er een zachte dreun weerklonk en hij tot zijn kuiten wegzonk in de planten. Terwijl hij stapte moest hij zijn benen hoog optrekken om te kunnen ontsnappen aan de greep die de takken met zich mee brachten. Hij griste een klein takje los van het geheel en terwijl hij wachtte op het volgende wat zijn interesse trok liet hij zijn vingertoppen strelend over de blaadjes gaan.

De geuren, de geluiden.. Zijn ogen schoten van links naar rechts als poging om alle bewegende dingen gewaar te kunnen nemen. De wind speelde met zijn shirt en een lichte glimlach verscheen op zijn lippen. Topaz stak zijn armen wat opzij en keek naar het stofje dat bewoog. Een luidrichtige tsjirp -of was het eerder een kreet?- weerklonk en zijn grijze ogen lichtte voor een moment helderblauw op toen hij keek naar een vogel die voorbij vloog. Het beest dook weg in een struik een eindje verder en haast automatisch droegen zijn voeten hem erheen. Langs de buxusplant kwam hij tot stilstand, ging met zijn hand ertussen en trok het een beetje open om te kijken waar het dier gebleven was. Meteen vloog de vogel weer op, scheerde rakelings langs zijn hoofd af. Topaz weerde met de ene hand zijn hoofd af en met de andere hand haalde hij uit naar het dier. Zonder al te veel moeite griste hij het dier uit de lucht, wat op zijn beurt meteen reageerde door wild met zijn vleugels te slaan en oorverdovend te krijsen. Met zijn tweede hand greep hij het diertje bij zijn hals, zijn eerste hand vestigde hij wat steviger rond de romp. Zijn ogen stonden groot van fascinatie door de vele prikkels die het dier met zich mee bracht. Voorzichtig ging hij met een vinger over de veren van de vogel, om vervolgens zijn hoofd dichterbij te brengen om eraan te ruiken. De vogel stopte met krijsen, en haalde in plaats daarvan met zijn snavel uit naar de wang van Topaz. Hij bromde kort, fronste zijn wenkbrauwen en hief zijn schouder wat op om er met zijn wang overheen te wrijven.

Hij had er geen idee van hoe lang hij daar stond, in het midden van het gras, langs de buxusplanten. Net zoals hij geen idee had wanneer de vogel het worstelen zou opgeven of zijn stembanden het zouden begeven. Als er één ding was dat Harriet hem geleerd had, dan was het wachten. Zo lang, dat hij het besef van tijd vrijwel zo goed als verloren was. Al bleek de vogel daar anders over te denken. Topaz had geen plezier in het leedvermaak van het beest, nimmer kon hij veel leren uit de dingen die het deed. Maar toch, de interesse, de onwetendheid, de kriebel naar meer bleef hem aansporen om het dier vast te houden en te ontnemen van zijn vrijheid. Maar toch voelde hij zich ergens vanbinnen wrang bij het aanschouwen van de zwarte vogel. Het was namelijk hij die de kruimels op het pad van Hans en Grietje had opgegeten. Het was hij die ervoor gezorgd had dat de kinderen hun weg naar huis niet meer teruggevonden hadden. Of zo dacht hij toch. Anderen zouden denken dat hij gek was, dom was. Maar hij was geen van de twee. Het enige wat hij was, was onder geschoold, beroofd van de kennis waar jongeren normaal recht op zouden moeten hebben. Hij keek naar het patroon van de veren, naar de korte klauwen aan de gele poten van de vogel, draaide het dier daarbij in duizend verschillende richtingen, ervan overtuigd om vanuit een ander perspectief nog iets nieuws te ontdekken. Totdat er in zijn ooghoek iets bewoog. Onmiddellijk draaide hij zijn hoofd en zoomde in op de omgeving. Aan de overkant van de tuin kwam iemand aangelopen, die het zich onmiddellijk gemakkelijk maakte op een van de bankjes die zich daar bevonden. Nog steeds negeerde hij het aanhoudende gekrijs van de vogel terwijl hij richting de andere persoon liep. Op een veilige afstand, -maar toch kortbij genoeg om alles met zijn eigen en niet zijn gemuteerde- blik te kunnen zien kwam hij tot stilstand. Ook daar bleef hij staan, met een neutrale blik in zijn grijze ogen waar geen enkel spoor van emotie in te lezen stond. Voor hoe lang? Tien minuten, misschien zelfs twintig. Het zou er vanaf hangen op welke manier de ander reageerde.

Topaz staarde haar aan zonder enig gevoel van schaamte, zijn ogen knipperden amper. Het was niet dat hij haar wilde intimideren met zijn blik, het was gewoon de nieuwsgierigheid en de weinig ervaring in contact met anderen dat ervoor zorgde dat hij haar op zo’n vreemde manier stond aan te gapen. Maar in tegenstelling tot de vogel die noodkreten uitriep, kreeg hij van het meisje geen aandacht. Topaz had zijn handen als een ijzeren klem rond het beestje geslagen zodat het geen kant op kon, en het zag er naar uit dat hij niet van plan was om snel los te laten. Toch begon langzaam maar zeker zijn aandacht voor het diertje te verzwakken en verlegde hij zijn volledige interesse op het meisje met het boek voor haar. Vanop de afstand waar hij stond kon hij net niet het ritselen van de bladzijden horen als hij ze omsloeg, maar als hij wilde had hij gemakkelijk kunnen lezen wat erop stond. Geheel onverwachts keek ze opzij, recht in zijn ogen. Topaz verstarde kort, rechtte zijn rug en knipperde met zijn ogen. Het geluid dat de vogel produceerde hoorde hij amper nog, alsof er sprake was van een abnormale vorm in sensorische adaptatie. Het meisje bekeek hem op dezelfde -misschien iets minder vreemde- manier als dat hij bij haar had gedaan alvorens dat ze opstond. Topaz zijn hoofd knikte een tikje opzij, als een nieuwsgierige hond die afwachtte wat er zou gaan gebeuren. Bij elke stap die ze zette voelde hij hoe zijn beveiligingsmechanisme zich gereed plaatste. Zijn oorspronkelijk grijze ogen kregen een helder blauwe, bijna oplichtende kleur. ”Je weet dat je hem pijn doet, toch?” Op een klein afstandje bleef ze staan, en Topaz fronste zijn blik niet-begrijpend bij hetgeen ze zojuist gezegd had. ’Pijn?’ vroeg hij op dezelfde neutrale manier als dat zij haar vraag gesteld had. ”Ik denk dat je zijn vleugel misschien gebroken hebt.” Ze bracht hem in de war, iets wat duidelijk te zien was op de uitdrukking van zijn gezicht. Waar zojuist zijn voorhoofd nog glad was geweest, zaten er nu enkele horizontale rimpels in. Waar zijn wenkbrauwen zojuist nog neutraal hadden gestaan, stonden ze nu vragend in een boog. ”Mag ik eens naar hem kijken?” Het meisje stak haar handen naar hem uit, en meteen reageerde Topaz door een stap naar achteren te zetten. Zijn ogen stonden groot, hielden haar volledig in de gaten. Het meisje draaide haar handpalmen naar boven en strekte haar vingers, maakte daarbij een soort van kommetje. Topaz zijn borstkas rees enkele malen wat heftiger op en neer, voordat hij begreep wat ze bedoelde. Hij keek omlaag, naar de vogel die nog steeds tussen zat te spartelen. Voor een moment reageerde hij niet, staarde enkel naar de vogel alsof hij probeerde te vatten waarom hij niet meer wist dat hij het nog in zijn handen droeg. ’Ja.’ zei hij toen als antwoord en richtte terwijl zijn ogen weer op het meisje. De blauwe kleur was weer verdwenen en ze stonden weer dof grijs.

Op zijn hoede deed hij twee stappen naar voren, overbrugde daarbij de afstand die het meisje tussen hen in had gelaten. Heel voorzichtig legde hij zijn handen op die van het meisje en liet de ijzeren greep die hij op het diertje uitoefende langzaam varen. Zijn vingers opende hij, waardoor het diertje langzaam in haar handen kwamen te liggen. ’Hij maakt dat wel zelf.’ sprak hij haar toen toe en knikte met zijn hoofd om zijn woorden te bevestigen. ’Het is niet zo erg.’ De rechtervleugel van het diertje stond in een misselijkmakende positie, maar Topaz keek ernaar alsof het iets was wat hij alle dagen zag. En toen opeens zweeg de vogel, volledig uit het niets. Het bracht ook Topaz aan het zwijgen en met grote ogen keek hij naar het meisje, niet-begrijpend van wat er zonet gebeurd was. Ook de vleugel bewoog niet, hij repareerde zichzelf niet zoals hij verwacht had. Marshall met de glassplinters in zijn huid, de kras in de auto, de vleugel van de vogel. Niets van hen was weer geworden zoals het oorspronkelijk was. ’Is dit het einde van zijn laatste hoofdstuk?’ vroeg hij toen prompt aan het meisje en keek haar recht in haar bruine ogen aan. Aan al de sprookjesverhalen die hij las kwam een einde, alleen waren die vaak veel mooier geweest dan dit. Ondanks dat Topaz wist -of dacht- dat het beestje zonet gestorven was, stond er bitter weinig negatieve emoties op zijn gezicht af te lezen. Alleen die vragende blik, alsof informatie het enige was waarnaar hij op zoek was. Hij stak zijn hand opnieuw uit naar het diertje en nam de nog werkende linkervleugel vast bij de uiterste veren. Langzaam trok hij het omhoog, waardoor hij de vleugel van de vogel uitspreidde en er geïnteresseerd naar keek.