• lost little boy •

Eén week. Dat was hoelang ze onderhand op het eiland was. Iedere dag begon ze haar mensen meer te missen. In eerste instantie was het enkel een kwestie van bezorgdheid om hen geweest. Frustratie omdat ze hen niet kon helpen. Onderhand was het meer dan dat. Nooit eerder was ze zo lang weg geweest van Niños Perdidos. Voor andere mensen zou het misschien moeilijk te begrijpen zijn, dat ze een stelletje kinderen en jong volwassenen, die zonder problemen iemand neer konden schieten zo kon missen maar niets was minder waar. Voor Mia waren die mensen haar familie. Het was de familie die ze zelf gemaakt en gekozen had. Het waren haar mensen en haar vrienden en nu bevond ze zich om honderden misschien wel duizenden kilometers afstand. Het was al meer dan zes dagen geleden dat ze de jongste kinderen gillend achter elkaar aan door het kamp had zien rennen. Het was al meer dan 168 uur geleden dat ze voor het laatst een fles sterke drank met haar hut genoten had opgetrokken om na een lange dag, te vieren dat ze allemaal nog steeds in leven waren. Dat het gemis zo groot was zou ze niet snel hard op zeggen, daarvoor was haar trots simpelweg te groot.

Mia was onderhand bij de trainingsruimtes aan beland. Behoedzaam liet ze haar mutatie de ruimtes in gaan, terwijl ze zelf in de hal bleef staan. Anders dan sommige andere mutanten, had zij voor een groot deel van haar mutatie iets of iemand nodig. Met haar eigen DNA en cellen kon ze maar zo veel klooien, voor het begon te vervelen of onverstandig werd. Haar aandacht bleef hangen bij een relatief jonge jongen, die nog al met zijn emoties overhoop leek te liggen. De lichte paniek die hij ervoer, was ook voor haar bijna voelbaar. Zonder er lang over na te denken, liep ze naar de deur van de trainingsruimte waar hij zich in bevond. Vrij geruisloos ging de deur open, haar ogen gleden over de jongens wiens kaak lichtjes trilde. “Hey.” zei ze met een zachte glimlach, alvorens ze naar binnen stapte en de deur achter zich sloot. “Alles goed? Is er iets waarmee ik je kan helpen?” vroeg ze, met een zorgzaamheid in haar ogen die ze sinds haar aankomst op het eiland nog niet veel vaker had laten zien.

Met een mutatie als die van haar, was mensen doorzien vrij makkelijk. Hun emoties konden ze zelden voor haar verborgen houden, zelfs wanneer die niet zo duidelijk van hun gezicht te lezen waren als bij de jongen het geval was. Het kon Mia nooit echt schelen dat ze hiermee iemands privacy nog wel eens in het geding bracht. Met haar donkere ogen bleef ze de jongen, die duidelijk was geschrokken van haar plotselinge verschijning, aan kijken. Sommige van de emoties die door hem heen gingen, waren makkelijker te plaatsen dan anderen. Paniek, schaamte en verdriet; dat waren emoties die ze moeiteloos uit zijn hersenactiviteit af kon lezen maar er was meer. Een emotie waar ze niet direct een stempel op kon drukken. Eenzaamheid, verlorenheid, heimwee? Het waren allemaal negatieve emoties, die wat abstracter waren dan degene waarop ze wel direct een label kon plaatsen.

Het antwoord van de jongen klonk alles behalve overtuigend. Niet dat ze een oprecht antwoord had verwacht, die gaven mensen zelden op een dergelijke vraag. Het was een soort menselijke trots; zich sterker en minder emotioneel voordoen dan men werkelijk was. Iets wat Mia ook zelf vaak genoeg deed, al was het bij haar minder makkelijk af te lezen. Mia keek toe hoe de jongen zijn blik afwond, nog altijd in gevecht met zijn emoties. Zijn ademhaling, was onrustig en ze kon zien dat zich iets meer traanvocht dan gebruikelijk was achter zijn ogen had gevormd. “Wat was je aan het doen?” vroeg ze, om het over een iets andere boeg te gooien. Ze wou de jongen niet direct confronteren, met het feit dat ze al lang al door had dat hij op het punt stond om te huilen. Voorzichtig liet ze haar mutatie iets zijn hoofd in gaan, bracht voorzichtig een paar kleine veranderingen aan in zijn neurotransmitter afgifte en hersenactiviteit waardoor de paniek en het verdriet iets minder zou worden. Heel iets maar, zodat het zo lijken alsof hij zelf meer de baas was geworden over zijn emoties. Mia deed een paar passen in zijn richting, maar kwam niet zo dicht bij dat hij haar als bedreigend zou ervaren. Althans, dat was waar ze vanuit ging. “Ik ben Mia trouwens.” stelde ze zichzelf voor, met een zachte glimlach op haar lippen.

Dat de jongen vocht tegen zijn emoties, kon ze wel begrijpen. Zelf zou ze exact hetzelfde doen. Er waren maar weinig mensen die haar ooit hadden zien huilen. In de afgelopen jaren had ze überhaupt nauwelijks tranen gelaten en als ze dat had gedaan was ze alleen geweest, of bij Samuel. Huilen zag ze als een zwakte, of betergezegd ze zag het bij zichzelf als zwakte. Bij andere mensen, voornamelijk kinderen, was ze veel toleranter. Mia was niet iemand die een ander snel zou uitlachen omdat die moest huilen. Als de timing voor iemands emotionele uitspatting slecht was, zou ze hooguit zeggen dat hij of zij zich moest vermannen en je niets won door toe te geven aan je emoties. Je emotioneel in een gevecht storten, bracht zelden overwinning dat was iets wat haar in de afgelopen jaren heel duidelijk was geworden.

Wat verbaasd keek de jongen op. Alsof hij niet helemaal kon begrijpen waarom ze nog een gesprek met hem probeerde aan te knopen. Misschien was het ook raar, dat ze hem vragen bleef stellen terwijl hij daar duidelijk niet op zat te wachten, maar zo was Mia nu eenmaal. Als iets of iemand haar interesse had gewekt, dan zou ze zich er ook mee bezig blijven houden tot ze er genoeg van had of er iets meer urgent was. Het was een soort kinderlijke nieuwsgierigheid, naar alles wat anders was en waar aan te sleutelen viel. Niet dat ze de jongen zag als een experimentje. Al was hij wellicht een goede kandidaat om haar te helpen met het oefenen van haar mutatie. De jongen had ook een oprechte zorgzaamheid in haar op weten te wekken. Het soort zorgzaamheid dat ze ook voor haar eigen mensen droeg. “Trainen op mijn mutatie.” luidde het nogal voorspelbare antwoord van de jongen uiteindelijk. “Zo ver was ik.” zei ze droogjes. “Maar wat probeerde je te doen, want het is duidelijk dat het niet lukte.” ging ze verder, nu iets directer dan ze eerder was geweest. Nee, ze was absoluut niet van plan om weg te gaan en hoe eerder de jongen dat zou accepteren, hoe eerder ze hem zou kunnen helpen met wat hij ook aan het doen was. Het accent was nog duidelijker hoorbaar op het moment dat hij zijn naam uit sprak. “Sverrir.” herhaalde ze langzaam, het klonk heel anders over haar lippen, met haar licht Mexicaanse accent dan het zonet bij hem had gedaan. “Waar kom je vandaan?” vroeg ze, terwijl ze haar hoofd iet kantelde en hem nieuwsgierig aan keek.

Mia kon de schaamte van de jongen haast voelen. Bleef hem met haar donkere ogen rustig aan kijken. Er was geen blijk van minachting zichtbaar in haar ogen, enkel nieuwsgierigheid. Haar onbevredigbare nieuwsgierigheid, die op een eiland vol mutanten overuren leek te draaien. Overal waar ze keek zag ze wezens en mensen, die ze nog nooit eerder had gezien. Nooit eerder had ze DNA gezien dat zo complex was als haar eigen, maar hier liepen mensen rond wiens DNA nog vele malen complexer was. Er waren mutanten wiens lichaam het vermogen had zich te veranderen en bij de ene was dit duidelijker zichtbaar dan bij de ander. Het was alsof iedere mutatie een andere oorsprong had, zelfs degene die op elkaar leken. Het was als een complexe puzzel waarvan ze steeds nieuwe stukjes vond, maar waarvan er nog altijd veel ontbraken.

Shapeshiften. Dus hij was een shapeshifter? Behoedzaam liet ze haar mutatie iets verder zijn lichaam in gaan, opzoek naar iets waaruit ze op zou kunnen maken dat hij zijn lichaam kon veranderen. De jongen had zijn elleboog vast gepakt, alsof hij zichzelf met zijn houding wou beschermen. Tegen wat? Tegen zijn eigen gevoelens of tegen haar? Mia was zich er van bewust dat ze er niet heel indrukwekkend uit zag, met haar kleine, smalle figuur en haar gezicht met zachte trekken. Het enige waardoor ze bedreigend over kon komen, was haar altijd rustig houding. Een houding die het idee gaf, dat het onmogelijk was haar uit balans te krijgen. Wat moeizaam ging de jongen verder en Mia wist niet of het kwam doordat hij meer vertelde dan hem lief was, of omdat het Engels nieuw voor hem was. “Misschien kan ik je helpen?” zei ze uiteindelijk, nadat hij zacht toe had gegeven dat hij nog niet in een volwassen ijsbeer veranderen kon. “Heb je enig idee, wat het shiften triggert?” vroeg ze nadenkend.

De jongen moest lachen om de belabberde manier waarop ze zijn naam uitsprak. Ook Mia kon een zacht gegrinnik niet onderdrukken. “Daar moet ik nog even aan werken denk ik.” zei ze met een brede grijns, blij dat de jongen iets leek te ontspannen. IJsland. Mia had wel eens over het land gelezen, maar was er nog nooit geweest. Dit was sowieso de eerste keer dat ze zich ergens anders dan in Mexico bevond. “Als wat ik er over heb gelezen klopt, moet het een prachtig land zijn.” De grijns op haar gezicht had plaats gemaakt voor een zachte glimlach. Ze wou Sverrir vragen of hij het mistte, maar besloot haar mond te houden. Niet omdat ze het antwoord al wist, al was dat wel het geval, maar omdat ze hem niet nog meer met zijn emoties wou confronteren. “Uit het zuiden van Mexico.” beantwoorde ze zijn vraag, nog altijd met een glimlach. Snel toegeven dat ook zij heimwee had, zou ze niet.

De jongen had een zekere zorgzaamheid in haar los gemaakt. Al wist ze niet precies waardoor het kwam. Misschien omdat hij jonger was dan zij of misschien omdat hij iets kwetsbaars had, vooral nu ze tegenover hem stond en zijn gevoelens nog zichtbaarder voor haar waren. Mia was er aan gewend met de onzekerheid van kinderen om te gaan. Om de kracht die in iemand zat naar boven te halen. Als je het haar vroeg zat er in iedereen een krijger verborgen, de kunst was om die te vinden en te trainen. Er zouden vast mensen zijn die het als iets slechts zagen. Die niet konden begrijpen waarom zij krijgers had gemaakt van kinderen, die nog geen tien jaar oud waren, maar diezelfde mensen zouden waarschijnlijk ook niet begrijpen hoe het was om te moeten vechten. Om te moeten vechten om te overleven.

Ongelovig schudde de jongen zijn hoofd, kennelijk begreep hij niet helemaal waarom of hoe ze hem wou helpen. Niet dat ze zelf al wist hoe ze hem precies wou gaan helpen. Daarvoor moest ze eerst enigszins begrijpen hoe zijn mutatie in elkaar stak. Dankzij haar eigen mutatie kon ze zien, dat een groot aantal cellen in zijn lichaam het vermogen had zich te transformeren; of beter gezegd om zich in een andere positie te plaatsen, zich te vermenigvuldigen en samen te gaan. “Weet je of je vanuit de kleine ijsbeer moet transformeren naar een grotere of dat je dat vanuit je mensen lichaam kan?” vroeg ze bedachtzaam. Het idee de jongen pijn te doen sprak haar tegen, maar als het nodig was zou ze het zonder enige moeite doen. In principe zou ze hem pijn kunnen doen, zonder schade aan te brengen.

Sverrir, waarschijnlijk zou zijn naam met haar Mexicaanse tongval nooit helemaal klinken zoals het bedoeld was, maar ze zou haar best doen en anders moest hij maar gewoon wennen aan haar uitspraak. Bij haar woorden was er een weemoedig glimlachje op zijn gezicht verschenen. Om hem niet nog meer mee te laten slepen door zijn heimwee, besloot ze verder haar mond te houden over zijn land. De verklaring die hij gaf bij zijn vraag, deed haar in de lach schieten. Natuurlijk begreep ze dat hij het anders bedoelde dan hij het zei, maar het klonk gewoon grappig. Op dezelfde manier als haar uitspraak van zijn naam grappig klonk. “Het is er vrij warm ja. Ik kom uit een regio waar het klimaat vrij tropisch is.” zei ze met een glimlachje.

“Maar om terug te komen op wat je eerder zei, ik kan je helpen. Ik kan iemands biologie manipuleren en als ik weet wat je mutatie triggert, kan ik het dus voor je activeren. Ik kan er ook voor zorgen dat je rustig wordt, zodat je zelf in de jonge ijsbeer kan veranderen. Misschien dat je emoties je momenteel tegen houden.” Mia was zich er van bewust dat ze veel in een keer zei, maar ze wist niet hoe ze het veel korter uit kon leggen. Vroeg zich af of het nu überhaupt duidelijk was wat ze kon en hoe ze hem daarmee kon helpen.

Met een bedenkelijke blik in haar donkere ogen keek Mia naar Sverrir, zich afvragend hoe ze zijn transformatie in gang zou kunnen zetten. Het was niet alsof er een aan en uit knop in hem zat, die ze gewoon om kon zetten. Het was complexer dan dat, maar hoe complex het precies was wist ze niet. Vier vormen voor hij een pantserbeer was. Mia probeerde zich er een voorstelling van te maken, maar ze had geen idee wat er tussen een kleine ijsbeer en een pantserbeer zou zitten. Niet dat, dat haar tegenhield. In tegendeel, het wekte enkel haar nieuwsgierigheid en als het haar zou lukken hem met zijn mutatie te helpen, zou ze er snel genoeg achter komen.

Voor een moment werd ze zich gewaar van de vlaag van onzekerheid die er door Sverrir trok. Dacht hij dat ze hem aan het uitlachen was? Nog voor ze iets kon zeggen, verdween zij onzekerheid weer en verscheen er een grijns op zijn gezicht. “Ik denk dat we in de goede landen geboren zijn. Ik denk niet dat ik voor de kou gemaakt ben.” zei ze, nog altijd met een glimlach op haar gezicht. Nee, kou was waarschijnlijk niks voor haar. Al moest ze toe geven, dat ze wel benieuwd was naar de winter. Als ze Jamie moest geloven kon het hier flink koud worden en kon er zelfs sneeuw vallen. Iets waar zij zich nauwelijks een voorstelling van kon maken. Natuurlijk, kon ze wel bedenken wat het proces er achter was en hoe het er ongeveer uit zou moeten zien maar dat was toch wel even iets anders dan het echt zien.

Mia was zich er van bewust dat haar uitleg misschien wat ingewikkeld zou zijn. Had de hoop dat Sverrir het toch zou begrijpen en anders zou ze gewoon nog een poging doen het hem uit te leggen. Ze wou hem helpen, dat stond vast. Niet alleen omdat ze op die manier zou oefen met haar eigen mutatie, maar ook omdat de jongen een zekere zorgzaamheid in haar had los gemaakt. Bij het horen van zijn woorden knikte ze kort. “Ik denk het ja. Als de grotere ijsbeer vormen, op dezelfde manier geactiveerd kunnen worden wel.” zei ze bedachtzaam. “Durf je het aan?” vroeg ze, waarbij ze haar hoofd iets kantelde en hem vragend aan keek.

Sverrir leek wat te ontspannen en niet alleen doordat ze zijn emoties enigszins beïnvloed had. Haar woorden leken zijn interesse te hebben gewekt. Zoals zijn mutatie de hare had gewekt. Het was voor hen beide een experiment. Een manier om te achterhalen wat ze konden. Al wist Sverrir niet dat dit voor haar de eerste keer was dat ze iemand anders mutatie in werking zou zitten. Moest ze het hem zeggen of zou dat hem afschrikken? Het was niet dat er echt iets fout kon gaan. Tenminste daar ging ze toch vanuit.

Na haar vraag leek Sverrir even te twijfelen, maar al snel stemde hij glimlachend in. Ook op haar gezicht verscheen een glimlach. Dit zou wel eens heel interessant kunnen worden, zowel voor hem als voor haar. Zwijgend keek ze naar Sverrir die in kleermakerszit op de grond ging zitten en na een korte aarzeling volgde ze zijn voorbeeld. Rustig liet ze haar mutatie zijn lichaam in gaan, iets waarvan hij als het goed is niets zou merken. Tot nu toe had geen enkele mutant het door gehad als ze naar hun biologie keek. De enige die door had gehad dat ze iets deed was Clyde, maar dat was ook pas op het moment geweest dat ze met zijn biologie was gaan klooien.  Geconcentreerd keek Mia toe hoe Sverrir’s cellen zich begonnen te vervormen. Zijn gehele lichaam leek zich aan te passen aan zijn dierlijke vorm, alleen in zijn zenuwstelsel leken weinig te veranderen. Echter, leek het signaal van zijn transformatie wel vanuit zijn hersenen te komen.

Voor een moment liet ze haar concentratie varen op het  moment dat Sverrir zijn transformatie voltooid was. Geamuseerd keek ze naar het witte beertje, dat een vrolijke brul liet horen. Nog nooit eerder had ze een ijsbeer gezien en hoewel het diertje wel wat weg had van de beren die zij gewend was, waren er meer verschillen dan alleen zijn witte vacht. Al konden die verschillen ook voortkomen uit zijn menselijke vorm. Met een vermakelijk glimlachje op haar lippen keek ze toe hoe Sverrir in zijn ijsbeer vorm door de ruimte liep, terwijl ze behoedzaam haar mutatie weer zijn lichaam in liet gaan. Na een korte aarzeling repliceerde ze het signaal, dat ze vlak voor hij was getransformeerd door zijn hersenen en vervolgens door zijn lichaam had zien gaan.