Lost in the silence

De zwartharige jongen was vroeg vertrokken om te gaan jagen. Jammer genoeg was het een van de eisen die zijn lichaam aan hem stelde. Het kon natuurlijk erger. Er waren genoeg mensen die de vreemdste dingen hadden. Voor hem was het meer een luxe probleem, eens in de zoveel tijd een konijn de kop af te bijten. In alle eerlijkheid, het was nog best leuk ook. Beetje instinct loslaten en zijn eigen lichaam volgen. Nou ja, tot zekere zinnen. Het was bloed irritant dat hij nergens anders heen kon dan op dit eiland, en dat hij zichzelf een keer in de maand moest opsluiten voor de algemene veiligheid. Maar sommige dingen waren dan wel weer beter. Vandaar dat hij ook naar voren sprong zodra hij het bos in beeld kreeg. Zijn lichaam pastte zich aan en al snel had hij zijn vertrouwde dierlijke vorm aangenomen. Hij was een groot beest, dat was zeker, maar in het bos had hij er weinig last van. Daar kam je immers zelden mensen tegen. Hati grinnikte dus ook in zichzelf en sprintte aan. Zijn snelle passen gaven een echo door het woud heen. Zijn ademhaling versnelde lichtelijk en ging mee in de fysieke arbeid ervan. Het maakte voor hem nog niet uit, hij wist hoever zijn lichaam kon gaan. Daarbij was hij nog niet in de behoefte om hier al voorzichtig te doen, prooi kwam alleen diep in het bos voor. Zelfs dan moest hij het nog houden met kleine beesten… Iets wat vrij zielig was voor de grote wolf. Maar ja, je kon niet alles hebben. De zwarte reu ging zo een eindje verder, dwars door het bos heen tot de geuren wat interessanter werden. Hij nam zijn pas in en begon nu ontspannen om zich heen te kijken. Na een tijdje doorgelopen te hebben vond hij een sterk spoor, een die hij rustig begon te volgen. Het was een haas, dat wist hij nu al, maar of het de moeite waard was zag hij straks pas. En blijkbaar was het al straks, want zijn amberen ogen zagen het kleine beest al in beeld komen. Opzich, het was een mond vol. En daar nam hij maar genoegen mee. Vandaar dat hij zichzelf afzette en een achtervolging in zette. Het was deels ook voor zijn eigen plezier dan voor echt jachtidee. Jammer genoeg leek dit gedeelte van het bos net iets minder leeg te zijn als gedacht. De wolf sprong over een stel struiken heen en knalde bijna tegen een jochie op. Of tja, hij ramde er deels tegenaan en begon diep te grommen. Lang bleef hij niet wachten, want na nog een keer gesprongen te hebben had hij het konijn te pakken. Meteen hapte hij erin en schudde het ding dood. Met een stel flinke happen werkte hij het geval weg. Hij zag immers geen moeite het mooier te maken dan dat het was. Kort keek hij om naar het joch, nam de laatste hap en trapte het karkas weg. Even likte hij zijn lippen af en veranderde toen terug, meteen een charmante grijns op zijn gezicht hebbend. Tja, voor hem was het niks meer dan natuurlijk, maar hij vond de reactie eventueel wel interessant. Vandaar dat de shirtloze jongen nonchalant tegen een boom achter hem leunde. “Je oppassen waar je gaat staan, straks word je nog omver gelopen”

Hati lette niet echt op de ander tijdens zijn lunch. Want tja. Natuurlijk had hij even kunnen wachten en zijn konijn ergens anders naartoe kunnen brengen, maar waar zat nu het plezier in als hij dat deed? Kinderen tegelijk trauma’s geven was alleen een bonus op zijn snack. De ander had hij wel degelijk omver gekregen merkte hij meteen. Waardoor hij een geamuseerd geluid uit zijn keel liet rollen. Hierna leek de ander een poging te doen zichzelf te manieren. Hati vond het op zijn max grappig, maar hij was helemaal niet van plan iemand zonder rede aan te vallen. In ieder geval, als wolf. Als mens zag hij er geen probleem. Daarbij kon je mensen niet eten en hij was hier om zijn honger te stillen, ofja, mensen eten leek hem toch iets te kannibalistisch. Zelf had hij best veel plezier aan zijn maaltje. Het vlees was stug en het beest pezig, maar de volle en verse smaak van bloed en vlees vulde zijn lichaam heerlijk op. Het voelde gewoon natuurlijk voor hem om te doen. Waarschijnlijk omdat het voor hem ook niks meer dan natuurlijk was. Hij lette weinig op het kind dat op de grond lag, wetend dat hij het wel zou merken als die iets spannends ging doen. Tevreden nam de zwarte wolf een long in zijn bek en ging verder met het uitpluizen van het karkas. Longen waren het lekkerste in zijn mening, al kon hij deze met maar weinig mensen delen jammer genoeg. Toen de ander omhoog kwam hief hij zijn kop op en richtte zijn amberen blik op de jongen. Zelf stond hij er ontspannen en nonchalant bij, duidelijk geen vorm van angst voelend voor het jochie. Deze leek er echter wel anders over te denken. Zijn oren gingen dus even naar achteren waarna hij er een einde aan breidde. Met je eten spelen was immers onbeleefd en hij zijn lesje geleerd aan vers vlees buiten laten liggen.

Eenmaal weer als mens keek hij schuin naar het karkas naast hem. Een lichtelijk verveelde uitdrukking stond op zijn gelaat. Het zag er nog even smakelijk uit als dat het als wolf had gedaan, maar hij was er klaar mee. Hij kon immers altijd nog wat anders vangen mocht hij honger krijgen. Daarbij had hij nu iets interessanter voor zich staan. Geamuseerd ging zijn blik naar de jongen toe die nu vrij verbaast was. Oké, nu was niet iedereen het type die van wolf naar mens veranderde, laat staan om er daarna zonder shirt uit te komen. Maar ach, het was warm geweest, dus wie had er dan een shirt nodig? Hati niet. Deze grijnsde charmant op de woorden van de ander. Want tja, het leeftijdsverschil ging hem niet tegenhouden. “Hey, het was maar vriendelijk advies, deze gedeeltes van het bos worden immers enorm druk bezocht.” Hij knipoogde even, duidelijk doelend op zijn achtervolging. Het was ook te horen dat vriendelijk verkeerd verwoord was. Maar goed, hij deed hier zijn best.

Hati leunde nonchalant tegen de boom aan en keek naar het jochie voor hem. Niet zo heel indrukwekkend als je het hem vroeg, gewoon zo’n kind dat teveel ego op zijn bord had genomen voor het ontbijt. Nu kon hij daar weinig over zeggen, aangezien het duidelijk was dat de zwartharige ook zijn spiegelbeeld had gezien. Je kon het erop houden dat hij voor meer fitneste dan alleen zijn gezondheid hehe. Toen denader naar hem snoof keek hij geamuseerd terug. Want tja, wat wou dat joch eraan doen? Al moest hij toegeven dat iemand die hem irritant vond, zoals vele hem terecht vonden, een interessante uitdaging was. Hij hielt daar wel van. Nu leek het leeftijdsverschil hem ook helemaal niet te deren, wat natuurlijk ook een voordeel was als je naging waar hij hiervoor kwam. Toen de ander ook zei dat het hem niks scheelde moest hij schuin grijnzen. “Goedzo, dat maakt twee van ons” Like, waarom zou het hem interesseren wat de ander ervan vond? Het was duidelijk dat hij dit allemaal fakete en er niks van meende. In ieder geval, hij deed er niet zo geheimzinnig over. Zijn amberen ogen gingen over de ander heen, schattend. Zijn blik bleef pas vast op die van de ander toen deze weer sprak. “Nee, eigenlijk de kinderboerderij” Zijn grijns verbrede “Vanzelfsprekend als je kijkt naar het gezelschap” Hij knipoogde even, iets dat zeker een dubbele betekenis had. Toen de ander hierna veder ging met zijn preek maakte hij een ongeduldig handgebaar. Al was dit duidelijk voor het effect. Persoonlijk had hij echt een oneindig geduld, wat ook moest als je doel was om andere te irriteren. Oh ja, daarover, gevoelens. Hij merkte de angst van de ander op, hoe het ook hem opvulde door erbij te staan. Hij vond het fantastisch. “Zie ik eruit alsof ik je tegen ga spreken?” De grijns was in zijn stem te horen. “Je hoeft trouwens niet zo gespannen te zijn, mensen eten –op die manier-  is zeer onsmakelijk. Daarbij jaag je al het voedsel in de buurt weg als je zo doorgaat” Wederom, het leek hem allemaal niet zo uit te maken, al was het te merken dat hij zeker was over de gevoelens die de ander had. Tja, voor hem was het tweede natuur.

Dit was toch heerlijk. Een vrij saaie dag ineens interessant geworden door de jongen voor hem. Voornamelijk omdat deze zo veel opgepropte agressie had. Poor thing, misschien moest hij zo’n counsel dingetje op gaan zoeken? Hij had van vele gehoord dat het hielp. Of oefeningen met tot tien tellen en happy gedachtes denken. You know, zulke hippy dingen. Ach ja, hem maakte het weinig uit, wat duidelijk te zien was. Zelfs toen hij bedreigd was moest hij enkel even grinniken. Nee, hij was niet pissig te krijgen, of uit zijn doen in dat geval. Hij leek zich overal comfortabel en ontspannen bij te voelen. Het was ook te merken aan zijn relaxte houding. “Sinds wanneer is naar iemand kijken verboden? Maar ik zal je niet tegenhouden als je het wilt proberen hoor~” Klonk er luchtig van hem af, waarna hij even zichzelf uitrekte door zijn armen boven zijn hoofd te houden. Hij trok zo ook totaal geen hotte poses. Het voelde gewoon goed oké? De spieren laten rollen en heel duidelijk te maken dat hij hier ook voor show stond. De dreiging leek in ieder geval niet zo zeer over te komen. En de ander kwam naar hem toe. Hati bleef zonder problemen rustig op zijn plek staan. Je kon het van hem verwachten, hij was heel zijn leven al zo irritant geweest en hij woonde nu al een tijdje op dit eiland. Je kon erop houden dat hij al genoeg conflicten had mogen overleven. En tja, hij leefde voor de kik. De eerst kleine jongen groeide voor zijn neus en werd duidelijker gespierder. Toch was de voornaamste verandering voor hem het verschil in gedrag en gevoelens. Dat was immer hetgeen waar de zwartharige op lette als hij naar iemand keek. Het was een mix van dierlijk gedrag, het gevoel, en menselijk observeren van gezichtsuitdrukkingen en houding. Het was zowel een hobby als iets nuttig. Al hoefde je geen wetenschapper te zijn om te merken dat de ander ineens van underdog naar alpha ging. Zijn houding was dreigend nu hij zelfs boven hem uit kwam, en de grijns op zijn gelaat zei weinig goeds. Hierna kwam de klap. Meteen voelde hij zichzelf naar achteren vliegen en het effect dat dit op zijn lichaam had. Instinctief veranderde hij op het moment van de harde aanraking naar zijn dierlijke vorm, al nam dat niks weg van de pijn of snelheid waarin hij vloog. Met een hard geluid klapte hij tegen de boomstam op en viel hierna op een bredere tak, waar hij onhandig overheen hing. Het duurde een minuut voor hij zich kon focussen. Zijn lichaam deed pijn maar het deerde hem niet. In tegendeel, als wolven konden grijnzen deed hij het nu. Heh. Mooie zet voor dat kleine joch. De geamuseerde uitdrukking verdween niet uit zijn ogen toen hij met enige moeite terugveranderde en gewoon bleef hangen. Zichzelf omhoog heffen was op het moment geen optie, hij moest wachten tot zijn lichaam was genezen. Dit zou niet al te lang duren in vergelijking met normale mensen, maar Hati was het minuten werk gewend van zijn dierlijke kant en tja. Die luxe had hij nu niet. Menselijke schade moest je menselijk oplossen. Toch hing hij niet zo heel erg verkeerd als je wegdacht dat hij 4 meter boven de grond hing. De ander ging verderop zitten. Bij de woorden van de ander moest hij even hardop lachen. Er was meer voor nodig dan inwendige bloedingen om hem stilt krijgen. “Als je denkt dat mij in een boom krijgen me out of business haalt ben je positiever dan je lijkt. Daarbij waren er flink wat betere zetten om te doen. Wees blij dat ik tegen een stootje kan love, anders had je me nog moeten missen” kwam er droogjes uit. Hij bungelde even verder, alsof dit iets was wat hij dagelijks deed en hij hier vrijwillig hing. “Nou mijn beste incredible hulk, het eten mag er misschien voor wegrennen maar er zijn genoeg mensen die me graag beter willen leren kennen, het lijkt erop dat meningen verschillen. In ieder geval voor een avondje” Hij greep hierna naar een van zijn zakken en haalde hier een sigaret uit, samen met een aansteker. Nog altijd in dezelfde bungelende positie begon hij te roken, al waren de diepe trekken niet aangenaam.

De ander leek zijn woorden niet helemaal door te hebben, wat opzich geen nieuw iets was voor de zwartharige. Deze keek maar gewoon hoe de ander opstond en hierna begon te wankelen alsof hij net iets te veel alcohol achter zijn kieken had gehad. Het was ook niet dat hij hier een andere keuze had dan kijken, in zijn hangende positie was er niet heel veel anders om te doen. Kort deed hij weer een poging overeind te komen, al ging zijn kwetsbare lichaam meteen in protest. Oké, de hint was duidelijk, nog even blijven hangen tot hij beter was. Waarom duurde dit zo lang? Kon er geen speed up op komen ofzo? De ander sprak hem nu weer aan, hem meteen een hond noemende. En bedankt, hij was een wolf, geen hond. Al zou hij liegen als hij zou zeggen dat dit de eerste verwarring was. Ach, hij was het ook wel gewend, dat scheelde. Hierna kwam nog een hele hoop ander gezeur. Jada jada, hij was raar, zeg eens wat nieuws, bla bla, hij had een echte naam en wou geen bijnaam. Kom op, een beetje spannender mocht toch ook wel? Ach, hij zou het wel spannender kunnen maken. Naja, als hij beneden was, voor nu moest hij het maar doen met liefdevolle reacties terug. Hij lachte dus ook vriendelijk naar beneden. Echt, het was goed dat hij geen hoogtevrees had hier. “Ten eerste; de laatste keer dat ik checkte waren honden kleiner en minder pluizig. Die dingen luisteren vaak ook beter, iets wat je niet over mij kan zeggen, zoals je misschien hebt gemerkt. Ten tweede, daar was ik vrij zeker van. Maar ach, ik weet geen naam, daarbij past love je zo goed.” Hij grinnikte even in zichzelf, het allemaal wel leuk vinden ondanks de pijn die hij voelde. Ach, pijn was een gevoel, en daar was hij immers op uit. Serieus knikte hij bij de woorden van de ander. “Het zou zeer tragisch zijn. Wie moet er anders een poging doen de knappe jongen beneden voor zich te winnen?” Subtiliteit was een vak, hij slaagde erin.

Ondertussen was de zwartharige weer begonnen met roken, iets wat hij na zijn vlucht wel had verdiend. Jammer genoeg leek degene onder hem hier anders over te denken, al moest hij toegeven dat hij nu wel flink de aandacht had. Bij de dwingende verklaring grijnsde Hati tevreden terug. “Tja, we willen allemaal wel wat hé? Zoals niet in een boom belandde, als een voorbeeldje” En toen werd er naar hem gegromd, waardoor hij instinctief hetzelfde geluid terug maakte, als was die van hem duidelijk dierlijker. En toen werd er contact gezoekt met zijn boom. Kom aan. Zoek je eigen boom om lastig te vallen, deze was geclaimd. Er kwam een krak vandaan, en Hati begreep de ongezegde dreiging ervan. Hij keek even naar beneden en liet de sigaret tussen zijn vingers rollen, om er hierna een trek van te nemen. “Ik wil je best een sigaret geven, maar ja, ik zit een boom” Opperde hij vreselijk subtiel met een charmante glimlach. Hulp naar beneden te komen werd gewaardeerd, al was het uitdagen op zichzelf ook leuk om te doen.

Hij kreeg een reactie wat enorm leuk zeg. Hati hielt van reacties, vooral ze dankzij hem kwamen och dat was toch eens geweldig. De ander werd rood door zijn eerdere woorden en met een charmante grijns keek hij terug naar beneden. Hij was best schattig zo als de zwartharige er wat over moest zeggen. Ja, daar zou hij het best mee kunnen doen. Als hij uit des betreffende boom kwam immers… Natuurlijk zou het ook best in de boom kunnen maar dan kwamen er al enkele opties van mogelijke problemen in hem op. Splinters was uiteindelijk de voornaamste reden zijn gedachtegang te staken. Hoe dan ook, cute boy onderaan was voor hem een perfecte combinatie van alles wat hij wou. Iemand die zowel knap als haatdragend was. En dat laatste voelde hij, echt, die jongen leek er teveel van te hebben in dat kleine lichaampje van hem. Niet alleen haat zo bleek. De jongen greep zich vast aan zíjn boom en leek in een inwendige strijd te zitten. Hati fronste, eerder bezorgd om zijn eigen hachje dan om die van loverboy. Iets wat best logisch was als je naging dat de zwartharige altijd aan zichzelf dacht. Hangend keek hij naar wat er onder hem gebeuren, al waren er geen zorgen op zijn gezicht te vinden. Nee, hij vond het allemaal wel goed, als hij dit natuurlijk zou overleven. De jongen hijgde nu, echt spreek over afkikverschijnselen, en keek hem hierna aan. In zijn blik was pijn te vinden, in zijn gevoelens was pijn te vinden. De jongen vond het maar niks, het was zo.. urgh. Zelf voelde hij maar weinig emoties dus voedde hij zich als het ware met die van een ander. Deze opvulling was echter niet zo aangenaam als de twee waar hij op uit was. Het vulde je nooit helemaal, en het was bijna kriebelig. Nee. Het beviel hem niet. De jongen duwde zichzelf nu omhoog toen de ander zijn controle leek te verliezen. Hij ging recht zitten in de boom en controleerde zijn zij even, die al vrijwel genezen was. Hij kon de sprong wagen, maar echt zin in kneuzingen had hij niet. Daarbij leek in de boom blijven vrij veilig en een veel betere manier van de show te genieten. De schreeuw zorgde voor een geïrriteerd geluid uit hem. Yeah, dit werd echt met de seconde beter.
En de ander begon zijn boom te slaan. Meteen voelde hij de kracht van de jongen door de stam heen schokken. Hati maakte zichzelf al klaar om in wolfsvorm te veranderen. Dat was immers het veilige om te doen in zulke situaties. Want hoe leuk het voor hem ook was, dit was immers niks meer dan entertainment voor de jongen. Ineens werden de klappen nog sterker en een groot gekraak zorgde voor een bezorgde blik naar beneden. “Schat, ik ben ook niet een en al moeder natuur maar het hoeft niet kapot oké?” Subtiel. Zeer subtiel. Ineens klonk er weer een geschreeuw, waardoor hij binnensmonds gromde. Aansteller. Op dat moment werd de boom in een killer hug genomen en kwam het ding los van zijn onderkant. Meteen voelde hij hoe het ineens instabiel werd, en ze omvielen. Hati voelde takken zijn lichaam raken en met een vreemd geluid veranderde hij zijn lichaam. De reu werd naar beneden getrokken met de boom mee, en landde hard op de ondergrond, een deel van de boom op hem. Toen het ding nogmaals weg werd gegooid kon hij ook niks in protest brengen, nee, de wolf kreeg gewoon vliegles mee. Maar hij kon wel wat hebben. Zo was het dus ook dat Hati door zijn wolfvorm heen grijnsde na zijn ruwe landing. Sommige delen van zijn pels lagen open, maar leken zich nu al weer dicht te maken. De jongen kwam naar hem toe lopen, nu duidelijk groter en zwaarder. De zwarte reu duwde zichzelf omhoog op zijn poten, en op dat moment voelde hij de kracht van de trap, die hem naar beneden dwong. Een natuurlijke jank kwam over zijn lippen bij de inslag, al stonden zijn dierlijk amberen ogen onaangedaan op de jongen. Kom dan hotboy, maak er dan een einde aan. Hij ging zo makkelijk niet stuk, je zou willen. De uitdaging was bijna te voelen en je kon het aan hem zien dat hij hier ondanks de pijn plezier in had. Het kwam niet vaak voor dat iemand aan kon op deze manier. Het was nieuw, spannend, indrukwekkend. En hij vond het heerlijk. Met een diepe grom en grauw deed de wolf dus ook een poging omhoog te komen van het gewicht die de jongen op hem had gezet.

Hati leek het helemaal niet erg te vinden dat hij zwaar mishandeld werd. In tegendeel. De jongen zou alles eraan doen om verlost te worden van die vreselijke verveling. En je kon zeggen wat je wilt maar leed viel zeker onder interessante gebeurtenissen. Hij vond het geweldig om te merken hoe zijn lichaam erop reageerde en nog mooier hoe de ander dit deed. Zelf voelde hij weinig emoties, het was vrij leeg bij hem binnen. Natuurlijk kon hij wel dingen voelen maar het was altijd zo verdoofd. Je wende eraan aan een tijdje you know? Steeds hetzelfde en hetzelfde. Dat mensen er nog last van hadden was hem vaak een raadsel. Maar dit in combinatie met zijn karakter zorgde voor een saaie wereld. Hij zocht graag dingen zoals deze op. Het randje. Owh wat hielt hij van het randje van zichzelf en van andere naar die van hun eigen krijgen. Want kijk, die voelde hij nog wel helder als maar kan. De emoties van andere waren vreemd, nieuw en nog spannend. In combinatie met zijn huidige pijn. Tja, dat was waar hij op uit was. Opvulling, haat, lust. Meer haat straalde van de ander af en hij voelde het volle gewicht van de jongen op hem. Zijn ribben kreunde onder het gewicht en zelfs het zwaargebouwde beest wist voor een seconde niet of ze het zouden houden. En toen leek de ander weer verder te gaan. De wolf haalde adem en voelde verassend genoeg nog alles op z’n plek zitten. Hij gromde even triomfantelijk en duwde zichzelf omhoog. De ander leek ondertussen zijn agressie te uiten op een boom. Arme natuur hier. Daar leek die knul echt iets tegen te hebben of niet soms? Bomen, planten, onschuldige bosdiertjes zoals hij. Hij schudde zijn dikke zwarte pels uit en genoot even van de show, de uitdrukking op zijn gelaat werd bijna jachtlustig. Het was te vergelijken met zijn blik toen hij naar het konijn van eerder had gekeken. Het was domweg fantastisch te noemen. Plots klapte de jongen in elkaar, en leek ook zijn trans wat los te komen. Hij schudde zijn kop even waarna het laatste restje van het heerlijke gevoel verdween. Hmmm. Teleurstellend. Na een paar seconden liep hij naar de jongen toe en duwde zijn snuit tegen diens wang aan. Aangezien Hati zijn tijd als wolf evenveel doorbracht dan als mens was voor hem vrij natuurlijk. Na nog enkele duwtjes drukte hij zichzelf af tegen de grond en liet zijn lichaam weer menselijk worden. Zijn hand ging even door de haren van het jochie en hij klakte met zijn tong. “Inderdaad teleurstellend” sprak hij zachtjes tegen zichzelf. Ineens gleed er een dunne grijns rond zijn lippen, een die uitstraalde dat hij weer een van zijn vreemde plannen had. Tijd om eens een held te spelen. Alsof hij geen geweten had, zijn geweten was gewoon iets meer… kieskeurig, keek hij naar de ander. “From the big bad wolf to Snowwhite her prince charming, I can life with that” Hij wachtte tot hij weer iets van leven in de ander leek te zijn, en boog zich toen bijna hoffelijk over de ander heen. Een kort moment liet hij zijn gezicht boven die van de ander hangen en drukte toen zijn lippen tegen het andere paar aan. Het was een korte kus, een die langde naar meer en dat hij die zou krijgen ook. Haartje trok zich soepel terug en stond weer op. En toen kreunde het, Hati zette nonchalant een stap naar achteren. Zijn amberen blik gleed over de jongen heen terwijl deze weer humeurig werd, hij voelde het even goed zijn lichaam in komen terwijl de ander het opwekte. Het kostte normaal even tijd en moeite om een link te maken. Goed, hij voelde het altijd al van andere, ze straalden het gewoon uit. Maar als je alles wou opvangen moest je ernaar luisteren en er tijd voor nemen. Hij was daarmee al aardig opweg als het om de jongen ging. Iets waar hij tevreden mee was om het even licht te nemen. Hoe dan ook, er kwamen nog wat andere bewegingen van de jongen maar uiteindelijk ging hij gewoon liggen. Saai zeg. Daar had je toch niks meer aan tutut. Tijd om het weer leuk te maken. Dus zakte de jongen op een knie en pakte de gewonde hand van de ander en ging er teder met zijn duim overheen. “Je moet echt uitkijken waar je slaat weet je, houten dingen hebben splinters” Zijn toon was bijna te verwarren met oprechte bezorgdheid. Zonder een afkeer te hebben richting het vuil of bloed duwde hij zijn lippen er kort tegenaan en grinnikte even “Kusje erop helpt altijd” Hij knipoogde naar de jongen toe en hielt zijn hand rustig om die van de ander heen. Eens kijken wat dit allemaal zou gaan uitlokken.