Lost in the silence

Als hij ook maar doorhad wat er gebeurde had hij de ander geslaan. Maar, dat was dus niet het geval. Het was alsof het natuurlijk kwam. In vergelijking met het omgekeerde effect was dit zonder pijn en steken. Het voelde eerder tja, als iets goeds aan, alsof het hoorde. Natuurlijk was het perfecte woord om het te beschrijven als hij eerlijk moest zijn. Daarom hield hij er niet lang oog voor, maar hield hij eerder oog voor degene die zijn vreemd gewonde hand vasthield. Het alleen vasthouden zou daarbij ook niet helpen tho? Wat wilde haarbal hiermee bereiken als hij even mocht vragen? Daarom was deels de uitbarsting gekomen, maar ook uit schaamte en ook deels uit... Frustratie? Nee, dat was het niet... Niet de natuurlijke frustratie die hij anders had. Nee, dit was iets geheels anders. Even knipperde hij verbaasd met zijn ogen toen hij besefte wat voor een frustratie het was. Dammit man. DAMMIT. Nee, hij dwong het verbazen gevoel weg uit zijn lichaam en verbande de frustratie zo ver het kon uit zijn hoofd. Serieus, waarom zelfs tegenover iemand zoals meneer wolf? Hij wilde helemaal niet opkijken tegen iets zoals hem... Nee, het was niet eens opkijken. Godverdomme... Waarom bestond er geen echt deftig woord voor om het uit te leggen... Nou er bestond er vast wel een voor, maar zijn woordvocabulaire en dat van de schrijver lag jammer genoeg niet ruim genoeg om aan dat niveau te komen. Niet dat dat hem frustreerde... Zijn gefaalde poging om de eerdergaande gevoelens waren er immers nog steeds, verdomde frustratie.

Een uitbarsting was dan ook geheel normaal van zijn standpunt. Hij was daarbij ook vrij verward en uh... Beide waren halfnaakt, uiteraard. Maar dat was eerder al mooi vermeld. Daarbij leek de situatie er emotioneel niet op vooruit te gaan voor de blozende jongen... In tegendeel. De man- en ja, het was een man voor hem nu, een serieuze ook... Godver- grinnikte enkel even op de woorden die uit zijn mond waren gevlogen. Melvin zag niet meteen wat er zo grappig aan was, waardoor een boze frons zijn gezicht al snel sierde, althans voor even. “Ik zie het probleem niet, je bent om op te eten” En dit kwam van iemand die enkele minuten geleden een levend wezen had vermoord en naar binnen gewerkt. Was het dan niet normaal dat hij zich zorgen begon te maken om zijn eigen leven...? Een helder gedeelte van zijn hersenweefsel had dat besloten, terwijl het andere enkel de wilde besluiten kon nemen. Opnieuw zat de jongen in een rare tweestrijd met zichzelf. Ditmaal niet om het besluit, maar om de reden... Om van deze gast weg te komen. Hij begon hem zowat bang te maken, maar aan de andere kant werd hij warm van hem. Hij wilde geen aantrekking of enige affectie hebben van wie dan ook op dit moment! Hij was geen klein kind, wat dacht die hond wel niet? Hij voelde een nieuwe vloed van haat opkomen bij die gedachten, maar zoals verwacht werden die teniet gedaan door de verschrikkelijke overvloed aan schaamte en warmte die hij voelde.
Als dat nog niet genoeg was besloot de zwartharige naar voren te leunen en een kus op de kruin van de kleine jongen te plaatsen. Een gebaar die wel tegensprak bij zijn eerste uitspraak, als men het echt letterlijk zou nemen that is. Hoe dan ook, zorgde dit ervoor dat de warmte van het vuur enkel warmer werd binnenin hem en het was dan ook geen verassing dat hij zowat vuurrood stond. Dammit, niet zo gedragen als er amper kleren aan de ander hingen. Serieus, hij wilde dit niet. Daarbij, zijn hand dit nu heel veel auw, er moest iets aan gedaan worden en deze persoon was de enige die nu zijn gezeur kon aanhoren. Fucking asshole dat het was. Een arm kwam beschermend om hem heen, wat de ander nog dichter bracht dan eerder en hun huiden elkaar nog meer raakten dan eerder. En dat was een beetje de druppel. Als je dacht dat iemand niet nog roder kon komen, dan had je het verkeerd. Hij kookte, nu niet van schaamte maar echt... Van woede. Wat een cliché manier van zeggen... Oh well... “Maar geen zorgen, je persoonlijke waakhond beschermd je wel” Hij slikte even en voelde de woede, die hem tot op dat punt had laten koken, lichtjes uitdoven en verspreiden over zijn lichaam. Vanuit zijn borstkas naar zijn armen, wat hem een tintelend en licht gevoel gaf. Hij knipperde verbaasd. Hij had niet verwacht dat woorden en daarbij ook zo'n aanraking hem zo ver zouden krijgen om zich zo te gaan voelen. Het was immers zo, het was waar ja... Zijn lichaam was gevoeliger nu. Emotioneel, mentaal, fysiek... Zelfs op het vlak van een licht aanraking. Hij was haast een kind... Maar geen haar op zijn hoofd die daaraan dacht om ook maar zo over zichzelf te denken.

Hij probeerde zichzelf een beetje te vermannen. Zijn gezicht veranderde van verbaasd naar een stuk neutraal, maar een lichte angst was te lezen in de ogen van de jongen. Al die tijd had hij een gejaagde ademhaling gehad, maar nu leek deze terug te keren op een meer rustigere manier, die met diepe halen steeds werd herhaald... "Tuurlijk ga je me opeten, daarom ga ik je ook vertrouwen, fucker!" Hij voelde zich weerloos... Natuurlijk voelde hij zich zo. De ander, die zonet claimde dat hij hem kon opeten, had hem nu dichter dan ooit vast. Op beide manieren dat hij bedoelde... Was het niet goed voor de jongen. Hij kon ook niks beginnen tegen hem. Wat moest hij doen. Uh... Hij sloeg zijn ogen dan ook af, terwijl zijn lichaam wat naar achter ging en hij staarde naar de hemel die deels afgedekt was door een dak van bladeren. Hij slikte even terwijl zijn ogen verder speurden. Niet snel daarna vond hij de boomstronk die niet ver van hun lag. De massieve en daarbij ook grootte boom was duidelijk met brute kracht eruit gegooid, zoals een machine ofzo. Hij slikte daarom even en volgde de contouren van de boom tot zijn steunpunt, aangezien hij wat schuin lag. Hij leunde met een ongemakkelijke pose op een kleinere metgezel, die gevaarlijk kraakte onder het gewicht van de oudere boomstronk. Die zorgde ervoor dat hij meer angst voelde opwellen, paniek...? Misschien... Hij slikte even terwijl zijn bewegingen in de armen van de ander plots verwilderden en hij met al zijn macht probeerde los te komen vanuit zijn greep, voor zover dat lukte. Hij probeerde zijn gewonde handje los te krijgen... Maar zodra dat het geval was, trilde de jongen hevig door de pijn van de wonden en de andere dingen die zijn hand nog had. Nee, niet alleen zijn handen trilden, zijn hele lijf trilde. Was hij dan zo bang...? Het bleek. Hij probeerde met zijn voeten zich verder weg te duwen van de ander en gebruikte zijn benen om zo ook verder weg te schuifelen van de ander. Hij haalde even diep adem en zei. "Ik vertrouw je voor geen haar! Verdomme!" Zijn stem klonk hopeloos, maar zacht zoals dat van een kind zou geklonken hebben die duidelijk in paniek was maar ook gewoon hulp wilde... Hij schoot daarom ook half op, in zijn ooghoek de krakende boom in het oog houdende. Maar zijn lichaam kon de emotionele druk en andere dingen niet aan, waardoor hij struikelde. En voor dramatic reasons lag hij net op de spot waar de boom dan ook zou vallen. Hij was immers wel slim genoeg recht naar die plek te rennen. Nou tja, in blinde paniek rennen mensen echt overal heen... Right...? De veel te cliché dramatische scene speelde zich af zoals het hoorde; kleine jongen bang opgekruld in een bolletje, een boom die net knapte en nu richting hem bewoog aan hoge snelheid en een fucking hond op de achtergrond. Oh wait... dat laatste hoorde er niet bij right...?