Onderwerp: Lost like me ;; Open ma mei 30, 2016 10:39 pm
I scream when I want to smile I fight when I want to cry
A fucked up call for help ;; Can anybody hear me?
Het was geen geheim meer dat hij een mutant was. Het had een opluchting moeten zijn, dat wist Nadav zeker. Maar het zorgde er alleen maar voor dat zijn uitbarstingen groter werden ;; zijn mutaties sterker, zijn controle verloren. Oeps. Hij wilde help zeggen, wanneer iemand hem vroeg wat er was, maar jaagde hen in plaats daarvan weg. De mensen om hem heen fluisterden dat ze hem maar beter met rust konden laten en zo kwam het dat hij nu moederziel alleen was. Geen mens haalde het nog in zijn of haar hoofd om hem zomaar aan te spreken. En terecht. Hij was een monster, en niemand praatte tegen monsters. Hij verdiende de isolatie. Ja, in Nadav's hoofd was het allemaal heel duidelijk. Hij liep door het bos met als enige gezelschap zijn behoorlijk duistere gedachten. Zelfs het tot as laten vergaan van een takje bracht geen lach op zijn gezicht. Nee, het bracht hem enkel zoute, hete tranen.
Hoe graag zou hij het lef hebben om er gewoon een einde aan te maken. Gewoon. Paf. Geen gelul, geen gedoe. Dood en rust en stilte. Stilte kreeg hij in het verlaten bos, maar niet voor lang. Gekwaak klonk, gecombineerd met wat geritsel in de bosjes. Huh? Nadav dwong zichzelf actie te ondernemen, al wilde de apatische kant van hem liever gewoon neerzakken tegen een boom en stil zitten tot klimop hem overschaduwde. Het geluid dat hij volgde bracht hem bij een klein plasje water, met aan de oever een groepje eendjes. De moeder eend kwaakte vervaarlijk toen hij dichterbij kwam. Nadav bleef verrast stil staan. Eenden? Op een eiland? Hoe waren die hier nou weer beland? De passage van het vasteland was toch een flinke tocht. Gefascineerd keek hij naar de pluizebolletjes die ietwat nieuwsgierig rond hupsten. Zij waren hier ook al zo'n vreemde eend in de bijt. De jongen herinnerde zich het brood dat in zijn zak zat en wierp een besmeerde boterham op de eendengroep af. Dat veroorzaakte een hoop tumult, gevolgd door enthousiast gepik. Wel merkte Nadav dat het een te groot stuk was en zijn tweede boterham scheurde hij langzaam in kleine stukjes en wierp die op de kleintjes af.
De opgedroogde tranen vormden zichtbare sporen op zijn wangen, maar er verscheen een pril begin van een lach op zijn gezicht. Hoe kortstondig het ook zou zijn, niemand kon denken aan doodgaan voor het begin van een nieuw leven.
Onderwerp: Re: Lost like me ;; Open wo jun 01, 2016 7:38 pm
Zhanna Aleksandrova
Z hanna wist niet wat ze nu precies van deze plek moest vinden. Haar lichaam kon maar moeilijk acclimatiseren en op haar gemak tussen alle mutanten voelde ze zich al helemaal niet. Was dit waar ze thuishoorde? Tussen het uitschot van de maatschappij? Zhanna voelde zich nog steeds een vreemde eend in de bijt. De eerste paar dagen had ze vooral de kat uit de boom gekeken, want veel anders kon ze niet doen. Het leek wel alsof haar mutatie op hol was geslagen door de plotselinge omgevingsswitch. Iets wat resulteerde in het verdwijnen van haar lichaam waardoor Zhanna niet veel kon doen behalve de school rondspoken en mensen observeren.
Het was bijna een hobby geworden: het observeren stalken van mensen. Hun gesprekken volgen, houdingen aflezen, dat soort dingen. Ze moest toch immers weten tussen wat voor soort volk ze hier was beland. Na twee dagen leek de mutatie weg te ebben. Meestal verschilde de duur van haar onzichtbaarheid van een paar minuten tot een paar uur, maar een paar dagen? Dat kwam nauwelijks voor. Het lukte echter wel steeds beter om aan te voelen wanneer haar lichaam besloot te verdwijnen of juist terug te komen. Zo kon Zhanna net op tijd haar kamer binnen glippen voordat iemand haar naakt had gevonden. Dat zou nu niet bepaald een goede eerste indruk geven. Om te voorkomen dat zoiets zou gebeuren, besloot Zhanna een tas te pakken met extra kleding en deze ergens in het bos te verstoppen zodat ze haar tijd daar kon uitzitten wanneer het weer zover was.
Na een lange wandeling gemaakt te hebben, borg ze de spullen weg in een flinke inham van een boom. Eentje die Zhanna zou herkennen en ook niet moeilijk terug te vinden was. In plaats van dezelfde weg terug te nemen, besloot ze nog een ommetje te maken die uiteindelijk terecht kwam bij een meertje. Ze zag iemand zitten. Moest ze iets zeggen? Eigenlijk had Zhanna geen behoefte om contact te leggen met andere mutanten. Bovendien leek dit haar nu niet de plek waar je ging zitten om sociaal te doen, dus dat gevoel was waarschijnlijk wederzijds.
Net voordat Zhanna echter aanstalten wilde maken om weg te lopen, knarste een takje onder haar voeten. Een geluid dat waarschijnlijk de jongen zijn aandacht zou trekken.
Onderwerp: Re: Lost like me ;; Open zo jul 03, 2016 7:58 pm
Het was vredig stil in het woud. De meeste vogels hadden hun partner al gevonden, paringsdansen waren gedaan. Het bos was nog vochtig van de regen van enkele dagen terug, maar voor nu was de temperatuur precies middelmatig. Net als de regen was ook zijn tranenstroom gestopt, al waren de sporen daarvan nog duidelijk te zien op zijn wangen. Zijn haren waren een ravage en zijn zachtroze lippen ruwgebeten. Nu rustte er een aarzelende lach op zijn gezicht, de mondhoeken trokken onwennig omhoog. Nadav kon niet geloven dat de eendjes niet keihard voor hem wegrenden. Hij was een mislukking van de natuur, maar de aandacht van de gele kuikentjes was enkel gericht op het eten dat hij ze aanbood. Totdat een geluid de rust verstoordde. Nadav keek geschrokken op, haast net zo schichtig als de wilde dieren. Zijn ogen vielen op een jonge vrouw. Oh. Hij verdeed geen tijd met begroetingen, sociaal was hij nooit geweest en nadat hij zijn mutaties ontdekt had was hij al helemaal in een outcast veranderd. Maar dat betekende niet dat hij zijn mond zou houden.
''Pas op,'' fluisterde de jongen hees tegen haar. Zijn waarschuwing klonk iets te ernstig, te oprecht, alsof een gebroken takje de wereld zou vernietigen. Pas op, pas op. De glimlach op zijn gezicht was breekbaar en zij bedreigde het enige greintje vreugde in zijn leven op dit moment. Voorzichtig. Hij kon niet nog een keer breken, zijn tranen waren op en de enige overgebleven optie zou dan woede zijn. Kon ze niet oppassen. ''Je jaagt ze nog weg..'' Een veelbetekende blik wierp hij naar de piepende pluizebollen. nog zo jong en ongeschonden, nog niet wetend dat mensen gevaarlijk waren. Normale mensen waren al gevaarlijk voor eenden, maar hij was nog veel erger en wie weet welke gaven de andere mutante tot haar beschikking had om kleine eendjes tot stof te laten vergaan. Nee, zo moest hij niet denken. Denken aan mutaties zorgde voor verwarring in zijn hoofd en verwarring zorgde voor uitbarstingen die hij niet kon controleren. ''Ze zijn zo schattig,'' mompelde de jongen dan, met een onschuld in zijn stem die hij jarenlang verloren was. Misschien kwam er toch nog iets goeds van dit vervloekte freak eiland.
