With great power comes great responsibility [Open]

Wie had het nu weer bedacht? Bedacht dat het zo snikheet moest zijn op de dag dat ze richting Genosha ging. Hadden de weergoden iets tegen haar of zo? Het was nauwelijks vol te houden, uit te houden in de enorme hitte die al vanaf die vroege ochtend heerste. Niet dat het koeler was geweest de dagen ervoor, ze had enkel gehoopt dat er eindelijk een regenbui zou zijn, of een zwakke wind op zou waaien. Hoe jammer was het toch dat ze geen invloed uit kon oefenen op het weer, het kon verkoelen. Het liefste had ze zich bevonden in een verkoelend zwembad of een meer. In ieder geval ergens waar het niet zo snikheet was. Veel kon ze er nu niet meer aan doen, immers moest ze de reis beginnen en kon ze niet veel meer vertraging oplopen. Ergens in Amerika was een verborgen eiland waarop een school stond, op die school zaten haar twee oudere broers Charlie & Allen al. Zijzelf mocht nu dan ook eindelijk richting haar broers verhuizen, ze kon van enthousiasme de grote glimlach niet meer van haar gezicht af vegen. Zelfs deze hittegolf kon haar humeur nauwelijks meer verpesten. Vervelend, ja dat was het zeker, onprettig nog meer, maar ze zou geen dag langer kunnen wachten om eindelijk de roodharige tweeling weer te zien. De familie was akelig rustig geweest zonder de twee grappenmakers. Ze vroeg zich stiekem ook wel af of haar broers nog dingen van plan waren en hoe levendig de school was. Hopelijk was er meer leven in de brouwerij dan bij haar ouders thuis. Natuurlijk hadden ze wel wat mee gemaakt, voldoende zelfs. Alleen was er zo weinig humor dat Kate zich behoorlijk ongemakkelijk voelde. Degene die haar konden laten lachen en voor vele ongemakkelijke situaties zorgden waren weg. Wie zou haar nu de eerst volgende grap aan leren? Haar andere broers in ieder geval niet. Daarbij was haar moeder ook niet al te blij geweest met haar gezeur. Gelukkig hadden haar ouders uiteindelijk toegegeven, zolang ze zich maar netjes zou gedragen op de school. Ze had dezelfde of bijna dezelfde waarschuwingen gekregen als haar twee broers, al wist haar moeder misschien zelf ook al wel dat de drie samen nog wel eens in de problemen zouden kunnen komen. Kate hield wel van een uitdaging en wie konden haar beter uitdagen dan.. precies haar broers.

De reis was niet overdreven lang geweest, maar lang genoeg om haar te laten wensen naar een koude douche en schone kleding. Erg veel was er niet gebeurd, ze had geen voertuig gemist. Was op tijd aangekomen bij de boot om naar het eiland gebracht te worden. De dag ervoor was ze al naar Amerika gevlogen, zodat ze geen vertraging op zou lopen of de boot zou missen omdat er iets met het openbaar vervoer was. Gelukkig had ze een duidelijke uitleg ontvangen en verdwaalde ze ook niet, daarbij onderhield ze ook nauwkeurig contact met haar moeder zodat die zich niet te veel zorgen zou maken om haar enige dochter. Ze was immers het kleine meisje. Nu ze dus eindelijk het eiland kon zien vanaf de boot, besloot ze dat het misschien wel goed was om alvast haar spullen te pakken en even haar moeder een laatste berichtje te sturen met de telefoon. Het was niet het nieuwste van het nieuwste, maar goed genoeg om contact te onderhouden met de rest van de familie. Ze had dan zelf ook niet zo veel met techniek, natuurlijk was het handig maar ze vond het ook prima om gewoon haar handen vuil te maken. Het was veel leuker om fysiek bezig te zijn dan eeuwig en altijd achter een scherm te hangen. Snel stuurde ze een sms-je waarmee ze haar moeder op te hoogte stelde dat ze bijna was aangekomen en ze in orde was. Ze zou zo weer veilig op het vasteland zijn.

Na ongeveer vijf minuten meerde het schip dan ook aan. Langzaam volgde ze een aantal anderen naar buiten toe. Even bleef ze staan terwijl ze de omgeving nauwkeurig bekeek, voordat ze begon te lopen. Met een koffer en handtas bij zich, had ze voldoende kleding en andere spullen die een meisje nodig had bij zich. Ze trok de koffer achter zich aan, al was het duidelijk dat ze misschien halverwege het pad zou moeten tillen. Niet overal was het soepel lopen, toch redde ze zich prima. Haar ogen namen nog steeds geen rust, ze was op haar hoede. Ook al wisten haar broers niet wanneer ze zou komen, ze zouden vast wel een manier hebben om snel genoeg te weten dat ze er was. Ze vertrouwde ze niet, normaal gesproken hielden ze haar wel buiten hun grappenmakerij, maar ze wist het maar nooit. Als ze haar hadden gemist zouden ze haar misschien wel een welkomstcadeautje geven, waarschijnlijk eentje waar ze op het eerste ogenblik niet zo blij mee zou zijn. Nu ze zou wel zien, eerst maar eens haar spullen weg zien te brengen.

Ze liep wat langzamer dan de enkele anderen die ook waren gekomen, waardoor ze ze uit het zicht verloor. Met een lichtelijk geërgerde blik in haar ogen, die vaak ook een vrolijke of ondeugende glinstering inhielden, liep ze verder. Ze bleef even staan terwijl ze de tas en koffer even naast zich neer zette. Het was helemaal geen weer om te lopen sjouwen met zware spullen. Niet dat ze heel veel zware dingen bij zich had, maar genoeg om het te zwaar te vinden. Fysiek bezig zijn in een hittegolf, zonder enige verkoeling kon niets anders betekenen dan dat ze langzaam een beetje geagiteerd raakte. Al was ze nog steeds ergens blij dat ze eindelijk haar reis erop had zitten. Ineens voelde ze natte vocht op haar kleding terecht komen, waarvan het vandaan kwam wist ze niet, meteen sprong ze in beweging en draaide ze zich zo om dat ze recht in het gezicht keek van haar broer. Een van hen dan. Een vrolijke grijns vormde al op haar gezicht voordat ze hem met een ietwat quasi mokkende blik aan keek. Ze meende het natuurlijk niet, ergens was de koelte wel gewenst. Al keek ze wel even naar de spullen die ze bij zich had. Als het op een water gevecht aan kwam zou ze misschien beter haar spullen even aan de kant kunnen zetten. "Allen Fintan Springs!" Riep ze lachend maar ook ietwat streng uit. "Zo begroet je je zusje toch niet, wat zou mam toch zeggen." Ging ze op een lachende en plagerige toon verder. Waarna ze grinnikend met haar licht gekleurde ogen rolde.

Het was altijd verfrissend om met haar broers om te gaan, alleen vaak niet in deze letterlijke zin. Waarschijnlijk had Allen niet veel te doen, of te weinig om hem rustig te houden. Hij was soms net een jong dier, vrolijk en onbenullig. Al zei Kate het nooit op die manier tegen hem, toch kon ze het niet weerhouden om te lachen. Hij was wel erg opgewekt en dat was misschien net wat ze nodig had naar die lange reis in de bedwelmende hitte. Dus halve puppy of niet, het was geweldig om hem te zien. Ze reageerde overigens niet zo overduidelijk, ze was namelijk niet van plan meteen te laten blijken dat ze het water niet erg vond. In plaats daarvan gedroeg ze zich als een echte "Springs". Ze had nu al medelijden met de leraren en andere leerlingen op de school. Twee van die familie was al erg genoeg, een derde erbij verzekerde iedereen van een zogenaamde prank war. Ach, zo zouden ze vast en zeker ook weer wat beleven, wie anders moest voor leven in de brouwerij zorgen. Daarbij was Kate nu al plannetjes aan het beramen om haar broer voor het natspuiten van haar terug te pakken. Hoe ze hem niet eerder had opgemerkt was haar te boven, waarschijnlijk had hij toch meer oefening gehad dan hij had verteld of laten blijken. Was hij nog zo erg uit op plagerij. Een vos verloor nooit zijn streken, dit was zeker het geval bij haar broers, vandaar dat ze ook niet echt super verbaasd was. Al had ze hem nog niet zo snel verwacht. Nu had Allen haar inderdaad begroet op een manier die enkel hij kon en ondanks dat ze normaal gesproken op een 'revanche' uit zou gaan, was ze nu te vrolijk en blij om hem te zien. Daarbij was een beetje nattigheid niet zo erg, de zon was fel en heet. Ze was al lang blij voor een beetje verfrissing, al zou ze dit niet zo snel bekennen. Het was een veel te goede aanleiding om eens goed op te gaan in een prank war, die ze al in geen tijden meer had gevoerd. Normaal gesproken was ze niet de ergste van de familie als het op grappen aan kwam, maar ze had zeker wel een handjevol goede grappen op zak. Daarbij had ze al te lang weinig uitgespookt met de tweeling, al deden die vaak grappen met z'n tweeën. Vaak zag ze het resultaat wel, wat vaak weer tot gevolg had dat ze met moeite haar lach in kon houden. En lachen was iets dat ze voor haar doen wel erg weinig had gedaan. Daarbij zou het toch fantastisch zijn als Allen en Charlie een keer zelf het slachtoffer zouden zijn van een grap. Er waren vast al genoeg slachtoffers gevallen van hun grappen en grollen op deze school die er meer dan vrolijk van zouden worden als de broers iets overkwam. Zolang het maar relatief onschuldig was. Allen leek overigens geen probleem te hebben met haar amusante reactie. Niet dat ze anders verwacht had, al hoewel ze wist wel dat haar broers waarschijnlijk wat respect hadden voor hun moeder, sinds die best nog wel eens dreigend over kon komen...

Nog steeds stond de vrolijke grijns op haar gezicht, bijna een spiegelbeeld van die van haar broer. Nu natuurlijk was ze een meisje en ook jonger, maar de vergelijking was zeker te zien. "Katerina Maurina, wat een verrassing om jou hier te zien," antwoordde haar grote broer op een zangerige stem. Even keek ze gealarmeerd op, waarna ze hem met een frons op haar gezicht aan keek. Lekker was dat, haar naam rijmde en dat zorgde altijd voor vervelende plagerijtjes. Ze gaf hem een dodende blik voordat ze weer haar relatief onschuldige zelf werd. In haar hoofd was ze al wel een plannetje aan het beraden om wraak te nemen. Allen was niet echt verrast, ze wist dan ook dat ze behoorlijke inspraak in haar komst hadden gehad. Dat ze zich uiterst netjes hadden proberen te gedragen om haar naar deze plek te krijgen was zelfs boven haar verwachtingen geweest. Dat ze hun grappen voor haar iets zouden dimmen, of zo goed zouden uitvoeren dat ze niet gepakt werden, was iets waar ze werkelijk verbaasd door was. Dit betekende natuurlijk wel dat haar broers wisten dat ze in de nabije toekomst zou komen en vast ook al wel op hun hoede waren geweest voor een andere roodhaar. Hoe ze haar moeder hadden overgehaald wist ze niet, maar ergens was ze hen bijzonder dankbaar. Ze zou het hen later wel vragen, als ze tijd had gehad om iets bij te komen van de lange reis. Inmiddels kwam haar lange broer pas echt goed overeind, ze hield hem met ietwat argwanende ogen in de gaten. Hij was normaal altijd in voor een grap en ze was er nog niet over uit of hij al genoeg waterschade had aangericht aan haar. Dit zorgde er dan ook voor dat ze ondanks dat ze het niet had opgemerkt, niet bepaald verrast was door de aanval. "Denk snel!" Riep haar broer, dat er enkel voor zorgde dat ze hem met rollende ogen aan keek. Hij was ook zo optimistisch.. Ze dook net op tijd aan de kant waarna ze hem met een ondeugende twinkeling in haar ogen aan keek. Die voorspelde niet veel goeds, the game was on. Ze zou in de komende dagen ervoor zorgen dat Allen op zijn teentjes zou lopen. Al hoewel, meestal waren de grappen van Allen richting haar tamelijk onschuldig en niet eens zou vervelend. Daarbij was ze niet zoals hem, wat rustiger aangelegd en dacht ze vaak toch iets beter na over haar acties. Daarover gesproken, ze had zichzelf de afgelopen maanden vaak genoeg in de problemen gewerkt. De waterballon was goed gericht, waardoor nu haar koffer en tas nat waren, gelukkig waren die relatief waterdicht, maar toch. Ze werd er niet bepaald vrolijker van, nu zou ze nog meer opvallen. Een roodharige Ier, met natte kleding en natte spullen zou vast niet zomaar aan iemand ontgaan. Allen rekte zich iets uit en lachte toen, vrolijk als altijd. "Ik heb mam beloofd dat ik goed voor je zou zorgen, en daar hoort hydratatie bij." Sprak haar broer, dit zorgde er enkel voor dat Kate sarcastisch met haar ogen rolde waarna ze hem onschuldig aankeek. "Weet je zeker dat ze op die hydratatie doelde?" Sprak ze op een rustige maar ook uitdagende toon. Ze wist dat Allen haar nooit kwaad zou doen waardoor haar excentrieke karakter zonder moeite naar voren kwam. Al was ze vaak ook wel erg sociaal. "Hoe was je reis?" Vroeg haar broer daarna, waarschijnlijk om snel van het onderwerp te veranderen. Hij was net zoals haar duidelijk erg enthousiast haar te zien, alleen wist ze niet zeker of dat voor de juiste reden was. Met haar broers wist ze het nooit. Niet dat het haar veel uitmaakte, ze was te blij om alles uit te zoeken en kon het dan ook niet laten om tevreden en ietwat ontspannen bij haar spullen neer te ploffen, net op het moment dat haar broer een weg door de haag wurmde, waarachter hij verstopt had gezeten. De roodharige jongen opende uitnodigend zijn armen, waarna ze soepel opstond en hem meteen omhelsde. "Vermoeiend," mompelde ze nu zachtjes. Ze was blij dat ze hem eindelijk weer in fysieke vorm kon zien. "Ik heb jullie gemist," verzuchtte ze, waarna ze hem met een zachte blik aan keek. Voor nu was ze zijn kleine zusje, straks misschien zijn prank war rivaal.

Het leek haast wel alsof Allen net zoals haar nogal oplettend was. Nu was haar mutatie natuurlijk ook wel eens handig in gebruik, zo kon ze met een groter gemak een oogje op haar twee oudere broers houden. Niet dat ze zich niet konden redden, eerlijk gezegd waren ze ouder dan haar en hadden ze ook al ervaring om op hunzelf te wonen en zichzelf te redden. Dit betekende overigens niet dat ze zich altijd goed gedroegen, of gedroegen zoals de normen en waarden van vele mensen waren. Er konden letterlijk pagina's aan tekst worden geschreven, misschien wel een aantal boeken vol, over haar familie en hun tradities. Nu, echt tradities zoals kerst samen vieren waren er natuurlijk ook, maar ze het ging meer over tradities die ongemerkt toch in hun familie zaten. Zo was het gewoonlijk dat de tweeling vele grappen uithaalden en haar meestal beschermden, ook was het normaal dat ze als de mini van de familie werd gezien, ook al had ze technisch gezien een jonger broertje. Dit was ze overigens wel gewend en ze wou het ook op geen andere manier, het waren enkele gewoontes waaraan ze in de loop der jaren gehecht was geraakt. Een ander soort van traditie was misschien haar humor richting Allen, en soms ook Charlie. Namelijk haar mopperige gedrag, echt boos of verdrietig was ze niet, dat was ook aan alles te zien, maar toch hield ze er van om hen te stangen. Ze kon wel aardig toneelspelen als ze het echt wou en er veel moeite voor deed, maar bij Allen was het niet nodig, ze bleef gewoon rustig al keek ze wel nep verontwaardigd, erg overtuigend dus, naar hem.

Na haar mopperende woorden, waar ze overigens niets van meende, gooide haar broer een van de goed gevulde waterballonnen op haar af. Ze ontweek hem, met snelle reflexen zoals de meeste in de Springs familie ondertussen wel hadden. Het was niet de eerste, noch de laatste keer dat Allen een van en nat probeerde te gooien. Dit keer was ze er relatief op voorbereid geweest, aangezien hij haar kleding ook al nat had gespoten met een of andere waterpistool. Ze was niet heel erg blij op het moment dan in plaats van zijzelf haar spullen werden nat gegooid. Nu, ze had natuurlijk ook weinig anders verwacht, het was in ieder geval geen plakkerige substantie. Ook liet het geen gekleurde vlekken achter, of zorgde het voor schimmel. Maar desalniettemin was ze er niet blij mee, haar blik sprak de woorden die ze niet hardop zei duidelijk uit. Ze zou hem te pakken krijgen, zelfs als dat betekende dat ze zichzelf in de problemen zou werken. Nu was het soms onhandig dat ze een relatief makkelijk leesbaar gezicht had, natuurlijk kon ze dingen geheim houden en verbergen, maar dat betekende niet dat het haar altijd lukte. Vooral bij haar familie en vrienden die haar goed kenden was het bijna onmogelijk. Toch had ze geleerd haar gezichtsuitdrukkingen relatief onder controle te houden, dat kon namelijk nog altijd van pas komen. Haar lichtelijk geërgerde blik verzachtte weer zodra haar broer haar tegemoet kwam. Ze kon het enkel nog steeds niet laten om een uitdagende opmerking zijn kant op te gooien. Zich hiermee op een redelijk excentrieke manier uitdrukkende. Hij antwoordde meteen, relatief serieus ogende, "ik weet het wel zeker," zei hij natuurlijk zelfverzekerd. Met een lichte frons op haar gezicht keek ze hem aan, ook al geloofde ze hem duidelijk niet. "Het zal," mompelde ze enkel, half binnensmonds. Al stond Allen intussen dichtbij genoeg om haar nog te verstaan. Weer rolde ze met haar ogen, een actie die wel vaker voorkwam als ze met haar broers omging. Met een glimlach en een iets zachtere blik omhelsde ze hem dan eindelijk, na al die lange dagen, maanden. Ze vertelde hem ietwat vermoeid en zacht over haar reis. Ze was blij dat ze eindelijk de warmte van haar familie weer om zich heen had. De warmte van haar twee broers. "Hmm, ja, het is een lange reis, maar je bent er nu." Verklaarde haar roodharige broer meteen. Langzaam knikte ze waarna ze glimlachend naar hem keek. "Ik ben er nu, en ik heb mam beloofd een oog in het zeil te houden bij jullie twee. Dus ik ben bang dat jullie geen grappen en grollen uit kunnen halen voor de komende tijd." Grinnikte ze quasi serieus, natuurlijk konden ze haar ook bij een grap betrekken, zo moeilijk was ze niet over te halen, tenminste als de grap ongevaarlijk was. Bij bepaalde grappen had ze zichzelf zorgvuldig afzijdig gehouden, al kon ze om de meeste grappen van de roodhaar voor haar wel lachen, dit betekende niet dat ze alles pikte, zeker niet als de grap naar haar gericht was. "Nog leuke films gezien onderweg?" Vroeg Allen, waarna ze langzaam haar hoofd schudde. Ze had niet echt een film gekeken. Ze had veel meer op de omgeving gelet dan wat dan ook. Daarbij had ze de zenuwachtige kriebels in het begin van haar reis ook duidelijk gevoeld. Ze was voor het eerst echt helemaal afgezonderd geweest van haar familie, behalve dan door de techniek die ze toch iets dichter bij bracht. Het was voor haar relatief wennen om alleen met de tweeling te zijn en niet met het hele gezin. Toch had ze wel zin in de nieuwe ervaringen die deze school kon bieden. Allen liet haar los, waardoor ze hem vragend aan keek. Zijn hand ging al naar haar haren toe, waarna hij die door de war gooide. Ze keek hem met een overdreven pruilende lip aan, al was het natuurlijk gewoon om hem terug te pakken en om te geinen. Ergens zag het er ook wel erg amusant uit. "Ik ben blij dat je er bent, mini." Zei hij, waarna ze hem met een korte glimlach en knikken van haar hoofd aan keek en hem nog snel een korte knuffel gaf. "Ik ook, al was mama minder blij," mompelde ze, natuurlijk was hun moeder niet erg happig geweest op het feit dat ze nu al het huis uit was gegaan. Ze had haar mutatie voldoende onder controle om geen gevaar te zijn voor zichzelf en anderen. Toch had ze erop gestaan niet nog langer gescheiden te zijn van haar twee broers.

Hoewel ze niet anders gewenst had. Was het toch wel even slikken toen al haar spullen nat waren gegooid. Hittegolf of niet, het waren wel haar spullen. Gelukkig zat er niets in dat niet onvervangbaar was, maar dan nog. Allen kon duidelijk niet mikken, of hij kon het wel en maakte het haar gewoon wat makkelijk. Ze had zich gelukkig nog nooit echt beschaamd gevoeld rondom haar broers, welke grappen ze ook uithaalden, meestal wist ze er wel een positieve draai aan te geven. Dit betekende overigens niet dat ze hen zomaar alles liet doen wat ze wouden. Ze hoorden zich nog een beetje als echt heren te gedragen, echte heren die ze richting haar nog wel eens konden zijn. Haar moeder had niets voor niets veel tijd en aandacht in hun opvoeding gestoken, waarschijnlijk zouden ze anders ook alle klanten zijn kwijtgeraakt. Want het was echt iets voor haar broers om de klanten mee te nemen in een of andere grap. Daarbij was het gevaarlijk om op te vallen, te erg op te vallen. Ze wouden het liefst niet alle aandacht op hen gevestigd hebben, dit was namelijk vaak onhandig, voor het geval dat een situatie toch uit de hand zou lopen. Immers waren ze een familie vol mutanten en mutanten werden niet geaccepteerd in de normale maatschappij. Toch was Katerina niet anders gewend. Ze was ermee op gegroeid en voelde zich er dan ook niet echt gekwetst door, al begreep ze sommige mensen niet. De warmte die haar broer te bieden had, was niet alleen fysiek, maar vooral mentaal. Ze had hem erg gemist en de familiariteit van zijn omhelzing had haar doen ontspannen. Ze had voor het eerst sinds tijden een echte, volle oprechte glimlach op haar gezicht staan, voordat ze op wat serieuzere zaken overging. Zoals het feit dat ze weer haar taak als klein vervelend zusje op ging nemen. De politieagente van de familie, zoals haar broers haar grappend wel eens noemden. Quasi serieus en al grinnikend had ze hem dus gewaarschuwd. Zijn reactie was geweldig geweest, meteen had ze door dat hij eigenlijk al iets van plan was, iets dat misschien door haar tegen kon worden gehouden. Allen kreunde waardoor ze met een strenge blik haar armen in haar zij zette. Met haar handen op haar heupen keek ze hem stil en krachtig aan. "Kom ooop, flauwerd, kijk me recht aan en zeg dat je niet wil zien hoe de docenten reageren als alle stoelen, scharen vast zijn gemaakt met van die zip ties die alleen maar strakker gaan zitten als je eraan trekt." Sprak haar broer, waarschijnlijk het plan nu ook verklappende. Ze keek hem nog steeds streng aan al kwam een geest van een glimlach al op haar lippen staan. Zip ties, serieus haar broer verzonnen ook altijd wel wat nieuws. Ze wist niet dat hij zich zo erg verdiept had in klussen. Ze keek hem nog een keer, nu wat vriendelijker aan. "Géén gewonden, daarbij zorg je er voor dat het voor iedereen leuk blijft. Dan kan ik deze grap door de vingers zien. En géén gezeur. Ik ben je zusje geen oppas." Ze paste niet op, op kleuters of wat dan ook, dus dat klaaggezang van haar broer hoefde ze niet. Ze had nooit een oppasbaantje gehad omdat ze niet echt opvoedkundig geschikt was. Zeker ook niet ongeschikt, maar ze zou dat gewoon te vermoeiend vinden. Dit betekende niet dat ze slecht met kleine en jongere kinderen overweg kon, want dat kon ze prima. Ze was altijd wel een beetje beschermend geweest, misschien ook omdat haar broers dat naar haar waren en ze zich daardoor altijd veilig had gevoeld.

"Maar zeg eens Allen. Mam zei altijd dat je niet van klussen hield, toch? Maar hoe heb je dan geleerd Zip ties te gebruiken?" Vervolgde ze vragend, haar stem vrolijk en ondeugend. Haar moeder zou hier zo achter komen als Allen zich toch had verdiept in technische dingen. Al had ze eerder het idee dat hij zich er enkel in zou verdiepen als het tot een goede grap kon leiden. Uiteindelijk gingen ze over op het feit dat ze elkaar gemist hadden, en het elkaar ook uitgebreid verklaarden. Ze vertelde ook hoe hun moeder er tegenover stond, om het kleine meisje op haar zelf te laten gaan, om haar los te laten. Allen begreep het natuurlijk, hij wist vast wel hoe ze haar als de mini van het gezin zagen. Hoe ze zich altijd zorgen om haar maakten. Het waren net moederhennen, die familie van haar.

''Mam moet gewoon leren los laten,'' stelde haar broer haar gerust. ''Als ze ziet hoe veel je hier leert zal ze blij voor je zijn, echt waar.'' Vervolgde hij, hun moeder stelde inderdaad veel waarde aan een goede scholing. Net zoals Kate dat stiekem ook wel deed. Natuurlijk was ze altijd in voor de grappen en grollen van haar broers, maar ze hield er ook wel van om te studeren. Om met haar gezicht in de boeken te zitten en vanalles en nog wat door te lezen. Het halen van goede cijfers had haar ook altijd wel gelukkig gemaakt, misschien wel doordat ze dan iets had waarin ze uitblonk. Waarin ze anders was dan haar broers. Iets dat echt van haar was, dus zou ze studeren ook niet zo snel opgeven. Ze hoopte dat de lessen haar nog veel bij zouden leren. Al wist ze dat wel bijna zeker. De school was volgens haar broers fantastisch, of zo hadden ze het wel naar hun moeder gebracht. Ze kon zich ergens wel voorstellen dat haar broers het hier naar hun zin hadden. Immers was het een prachtig terrein. Zelf wist ze niet of ze het grote natuurgebied wel vaak zou bezoeken. Of ze zichzelf daarin kon vertrouwen, of dat ze dan toch echt de hulp van haar broers moest vragen. Niet dat ze hen al had verteld over dat deel van haar mutatie. Zelfs haar moeder wist het niet, en dat zei best wel veel. Maureen was iemand die al haar kinderen bijzonder vaardig in de gaten hield.