Lesson one: Genetics

Vandaag was het niet een zonnestraal die Jamie wekte, maar het opdringerigere geluid  van een wekker. Het irritante geluid schalde door de kamer en ietwat onwennig - de afgelopen paar weken op Genosha had hij zich alleen laten wekken door de zon - kwam hij overeind om het ding uit te slaan. Verward wreef hij in zijn ogen. Waarom had hij ook alweer de wekker aangezet? Lesdag. Oh ja. Lesdag. De dag dat hij les zou gaan geven, zijn allereerste les op Genosha. Met een rare mix van opgewektheid en zenuwen kwam hij in één beweging zijn bed uit. Het verbaasde Jamie hoe zenuwachtig hij eigenlijk was. Hij had al jarenlang lesgegeven, maar vandaag was toch... anders. Vandaag zou hij les gaan geven aan mutanten. Over hunzelf.

De meeste mutanten verschilden niet heel veel van 'normale' mensen qua uiterlijk, dat klopte, maar hoe zouden de leerlingen reageren als ze op zo'n manier met zichzelf geconfronteerd werden? Ze waren mensen maar toch ook weer niet. Jamie pakte de stapel lesboeken van een kastje in zijn slaapkamer en telde ze opnieuw. Jep, dat waren er meer dan genoeg. Hij had het lesmateriaal zelf moeten maken en uitschrijven, aangezien bijna alles wat ook maar iets met mutanten te maken had in de 'echte' wereld werd vernietigd of opgeslagen in overheidsgebouwen, in ieder geval plekken waar normale mensen nooit mochten komen. Hij pakte een willekeurig boek en bladerde er even door, hoewel hij de informatie keer op keer had doorgelezen, alle spelfoutjes en formuleerfoutjes eruit had gehaald en alles grondig had bestudeerd totdat hij bijna alles zo uit zijn hoofd had kunnen vertellen. Jamie stopte even bij het hoofdstuk Genetica, het onderwerp voor vandaag. Genen, de basis van elk leven en exact hetgeen dat mutanten maakte wie ze waren.

Hij hoopte met heel zijn hart dat de leerlingen het leuk vonden, het vak dat hij met zijn hele ziel en zaligheid gaf. Misschien zou het de leerling iets zekerder maken over zichzelf en zijn of haar mutatie - en dat was precies waar Jamie op hoopte en waarvoor de leerlingen in de eerste instantie op deze school waren gekomen.
Hij legde het boek neer en trok een zwarte broek aan en een witte blouse, waarvan hij de mouwen tot zijn ellebogen oprolde. Redelijk netjes, maar niet té: ook precies het imago dat Jamie wilde uitstralen. Op Ofxord had hij dagelijks driedelige pakken aan, maatwerk dat meestal duurder was dan zijn maandloon. Hier op Genosha was het allemaal relaxed, fijn: leerlingen konden naar de lessen komen in wat ze wilden en leraren deden exact hetzelfde. Op zich fijn, had hij gevonden, maar hij moest nog wel aan het idee wennen.

Met de lesboeken en een aktetas onder zijn arm liep Jamie zijn kamer uit en de trap af, de gangen in. Het biologielokaal was al open, zag hij. Hij was er niet echt een voorstander van, het dag en nacht openlaten van lokalen, maar aan de andere kant: áls er al iets gestolen werd, waar kon het dan heen? Verder dan het eiland kwam het sowieso niet en er liepen op school vast wel ergens mutanten rond met een opsporingsmutatie of iets dergelijks.

Hij zetten zijn spullen neer op het bureau dat op een ietwat verhoogd plateau in het lokaal stond en keek even rond. Hij had er toch wel iets leuks van gemaakt, al zei hij het zelf. De gaskraantjes waren - eindelijk! - gerepareerd en alles zag er spiksplinternieuw en piekfijn uit. De ooit kale witte muren waren nu behangen met biologieposters, sommige modern maar er zaten ook oude posters bij, daterend uit de tijd dat wetenschappers eindelijk met de menselijke anatomie aan de slag mochten gaan. Helemaal achterin het lokaal stond toch wel het meesterwerk: een mutantenskelet. Jamie was er verbaasd over dat hij het mee mocht nemen, maar zijn collega's stonden erop. Het ding was een raadsel geweest voor elke professor die het onderzocht had: de botten waren hol en breekbaar en uit de schouderbladen groeiden vleugelvormige uitsteeksels. Bijna iedereen had het skelet als 'nep' bestempeld en het was ergens in de kelders van de universiteit neergezet, maar toen Jamie het skelet voor het eerst zag wist hij het zeker: deze persoon was een mutant geweest.

Hij legde op elk tafeltje een boek en schrok op toen hij de bel hoorde voor de les. Voorzichtig maakte hij de deur open en keek even de gangen rond. Leerlingen stroomden de klassen uit en liepen verder, maar voorlopig kwamen er geen deze kant op. Hmm. Jamie liet de deur open en liep weer terug het lokaal in. Ze zouden zo wel komen.

tag: students c:

Dit ging zijn eerste gezamenlijke les worden is...sinds tijden. De laatste jaren van zijn jeugd dat hij thuisles gekregen en was hij dus altijd alleen geweest. Niemand waar hij mee sociaal kon zijn. Geen mensen waar hij vrienden mee kon  worden maar het belangrijkste; alleen zijn. Sam was het niet meer gewoon om onder de mensen te komen maar dat was begrijpelijk. Als je een lange tijd binnen door bracht zonder sociaal contact veranderde het je. Een zucht verliet de jongen zijn mond terwijl dat hij de laatste spullen nam die hij nodig had. Het boek dat hij dacht nodig te hebben, wat schrijfgerief, een schriftje en de grote, lange zwarte jas die hij aan deed. Het kledingstuk was te groot voor de smalle jongen maar groot genoeg om zijn vleugels te kunnen bedekken. Kort keek hij even in de spiegel. De kleren die hij voor de rest aan had waren vrij normaal, het was een normale jeans met een witte T-shirt waar de tekst 'What doesn't kill me makes me awesome instead' op stond. De gedachten om gewoon de jas uit te laten was door zijn hoofd gekomen maar hij was er niet verder op ingegaan. Met zijn spullen in zijn handen verliet hij zijn kamer die hij voorlopig nog niet moest delen met iemand.
Op de gangen was het nog vrij stil, maar dat kwam vast omdat een groot deel van de leerlingen al in een les zat. Sam had het enkel zo lang mogelijk proberen uit te stellen. Langs de ene kant wou hij wel naar een les toe gaan en had hij er zin in, maar hij wou niet de confrontatie aan gaan met de andere mutanten die er vermoedelijk zouden zijn. Het was enkel omdat hij het vak biologie interessant vond dat hij het waagde om naar de les te gaan. Misschien dat hij het nog leuk zou vinden ook. Tijdens zijn thuisles hadden ze dat vak ook besproken enkel ging het dan over de natuur, het menselijk lichaam, verschillende stoffen en ga zo maar verder. Sam wist niet waar dat hij zich aan kon verwachten met de les die ze zouden krijgen. Wie wist wat ze allemaal zouden bespreken. Toch liep de jongen vol goede moed door de gangen. Met één hand hield hij zijn spullen tegen zijn lichaam aangedrukt en zijn andere hand zat in zijn broekzak.
Heel lang duurde het niet voor dat hij het juiste lokaal vond. Wat twijfelachtig keek hij om zich heen om te zien of er nog mensen onderweg waren naar de les maar hij zag niet meteen iemand. Ach, hij moest maar gewoon naar binnen gaan en dan zou hij wel zien wat er zou gebeuren. Toch wist hij niet goed of hij wel al binnen moest gaan. Straks was hij de eerste en wel ja, misschien dat mensen dan zouden gaan denken dat hij een nerd was of iets dat daarop leek. Langs de andere kant moest er altijd iemand de eerste zijn dus daar zou hij zich geen zorgen om moeten maken. Even beet hij kort op zijn onderlip. Maar dan kwam ook nog eens het volgende probleem; wat moest hij zeggen tegen de persoon als er al iemand was? Hij kon gewoon zwijgen en gaan zitten. Dat was een optie die hij overwoog. Als de professor er al was kon hij hem even begroeten en het daarbij laten. Dat ging Sam doen. Hij zou gewoon de professor begroeten en het daarbij laten. De jongen liep dan uiteindelijk het lokaal binnen en keek even in de vluchten om zich heen. Er was veel te zien in het lokaal, maar het was niet te druk. Het was juist goed ingericht om toch nog gezellig te zijn. Vervolgens viel zijn blik op de man die de Professor zou moeten zijn. Sam liet maar een glimlach op zijn gezicht verschijnen uit beleefdheid. 'Hallo.' nee, hij had wat anders moeten zeggen, iets dat beleefder was dan dat. Maar het was al te laat. Hij had de woorden uitgesproken en kon het niet omkeren. De jongen besloot dan maar ergens te gaan zitten. Niet helemaal van voor maar ook niet van achter, gewoon op de tweede rij. Dat zag eruit als een goede plek.