Research is more fun with two vs. Arianna

Rustig liep ze door de gangen. Ze moest naar het biologielokaal. Waar het was wist ze niet, maar ze vond het wel. Haar haar hing los over haar schouders en ze had een dunne trui aan. Door haar mutatie had ze het nooit koud, ze kon bij -20° C nog steeds rondlopen in deze kleren. Ze kledde zich dan ook nooit echt warm, dat was niet nodig. Er hing een grijze Eastpak over haar schouders en aan haar voeten zaten een paar pumps. Ze kon makkelijk op deze schoenen lopen, zelfs rennen, springen en dansen.
Dit had ze lang geleden al geleerd. Naast de gewone taal was haar ook geleerd hoe ze op hakken moest lopen, hoe ze moest praten, hoe het hoorde. Ze merkte dat ze bij de lokalen aan was gekomen maar ze wist nog steeds niet waar het lokaal was. Uiteindelijk vond ze het toch, en stapte het lokaal binnen.
Arianna keek even om zich heen. Het was een typisch biologielokaal. Op de tafels stonden microscopen, aan  de muren hingen kaarten van van alles en nog wat. Arianna begroette Jaime zacht, en liep daarna naar een bankje toe waar nog geen twee mensen zaten. Er zat een jongen aan de tafel en Arianna glimlachte een klein beetje toen ze ging zitten. Hierna sloeg ze haar benen over elkaar en keek even wat er op tafel lag. "Hey," begroette ze hem. "Ik ben Arianna.." Stelde ze zich voor. Haar blik gleed even naar haar handschoenen. Ze deed ze nooit af, ze was te bang iemand te verwonden. Ze twijfelde even of ze ze af zou doen. Haar hand gleed al naar haar handschoen om hem uit te doen, toen ze zich bedacht en ze aan liet. Ze wou niemand verwonden.. Ze wist niet wat ze gingen doen, maar Arianna hoopte dat het iets nieuws was wat over mutanten ging. Alle ontdekkingen en revoluties door de mens had ze feitelijk al meegemaakt dus dat zou nogal saai zijn. Echter wist ze bijna niets over mutanten dus ze hoopte dat het zoiets was. Ze keek de jongen aan en vroeg: "Weet jij misschien wat we gaan doen?"

clothes:

Arianna keek verwonderd om zich heen toen ze het lokaal in stapte. Ze had al op verschillende scholen biologie gehad en iedere keer was het lokaal anders geweest. Toch viel dit lokaal haar wat meer op, er hing een andere sfeer, er stonden andere spullen. Zacht begroette Arianna Jaime, en liep toen naar een bankje waar alleen nog maar een jongen zat. Ze glimlachte wat naar hem en ging zitten. "Hey," begroette ze hem. "Ik ben Arianna.." Stelde ze zich voor. an. "Hallo", Groette hij terug, zijn bruine ogen stonden vriendelijk.  "Mijn naam is Maurim", zei hij nu op zijn beurt. Arianna knikte, en herhaalde de naam een paar keer in haar hoofd. Haar blik gleed even naar haar handschoenen. Zou ze ze af doen? Haar hand gleed al naar de top van haar linkerhandschoen, maar op het laatste moment trok ze haar hand terug en liet de handschoenen zitten. Ze keek de Maurim aan en vroeg: "Weet jij misschien wat we gaan doen?" Hij knikte enthousiast en zei: "Ja hoor, al zal meneer Nicholls dat straks wel beter uit leggen dan ik. We gaan mutanten DNA vergelijken met gewoon DNA", Oke, mutanten DNA en mensen DNA? Dat van mensen zou ze waarschijnlijk wel herkennen. Biologie was na al die jaren nog steeds niet echt een sterk vak van haar. Maar ze vond het interessant om nieuwe dingen over zichzelf en de anderen hier te leren. Hij legde een boek tussen hen in. "Dit kan nog handig van pas komen", Zei hij met een glimlachje. Ze pakte haar tas en haalde er een zwart schrift en een pen uit. Op de pen stond een witte roos, het embleem van haar huis. Jaime sloot de deur en begon met de uitleg. "Jullie hebben allemaal een microscoop en een reeks plaatjes met staaltjes DNA op gekregen. De bedoeling is dat jullie het mutanten DNA en het gewone DNA uit elkaar halen en per groep leggen. En let op, het is niet alleen mensenlijk DNA, maar ook een paar plaatjes met dierlijk DNA. Laat je daar niet aan vangen. Het eerste groepje dat klaar is, wint", ze keek even Maurim kort aan en zag de blik in zijn ogen, oke challange accepted, ze zouden voir de winst gaan.  "Oké, ik geef toe dat het de eerste keer is dat ik met een microscoop werk.. Ik veronderstel dat dit hier op gaat", Zei de jongen, terwijl hij het eerste plaatje onder de lens legde, en het vast klikte in het platform. Arianna glimlachte, hij deed het goed. "Ik heb al vaker met een microscoop gewerkt, maar ik heb nog nooit mutanten DNA gezien, wel van dieren." Zei ze met een glimlachje. "Kijk jij maar eerst", zei Maurim terwijl hij de microscoop iets naar haar toe schoof. Arianna knikte, en keek even of het ding aan stond, wat niet zo was. Ze zette het knopje op aan waardoor het lampje begon te brandden. Ze boog zich voorover naar de lens, en draaide terwijl ze keek aan een paar knoppen om het beeld scherp te stellen. Wat ze zag herkende ze vrijwel meteen, mensen DNA. Ze keek weer op en haalde haar handen van de microscoop af. "Het is mensen DNA, het kwam me bekend voor, en het is niet van dieren.." Zei ze rustig. "Wil jij ook kijken of moeten we naar de volgende gaan?" Vroeg ze aan Maurim. Ze schoof de microscoop wat naar hem toe en wachtte zijn antwoord af. "Het is niet moeilijk, als je de sterkte wil veranderen mket je hieraan draaien," voegde ze er nog even aan toe terwijl ze de knop even aantikte.

"Ik heb al vaker met een microscoop gewerkt, maar ik heb nog nooit mutanten DNA gezien, wel van dieren." Zei ze met een glimlachje. Hij keek haar opgelucht aan. "Fantastisch", zei hij vrolijk. Het was niet om op te scheppen of zo, maar ze had sowieso al gedacht dat ze meer ervaring zou hebben. Tenzij hij ook onsterfelijk was, of iedere dag met een microscoop had gewerkt. Zij had nog een paar jaar ergens geneeskunde gestudeerd, en dus ook vaak met een microscoop moeten werken. "Kijk jij maar eerst", zei Maurim terwijl hij de microscoop iets naar haar toe schoof. Arianna knikte, en zette het ding aan. Daarna boog ze zich wat naar voren en verstelde de sterkte wat. Het DNA dat ze zag herkende ze vrijwel meteen, menselijk. Ze keek weer op en haalde haar handen van de microscoop af. "Het is mensen DNA, het kwam me bekend voor, en het is niet van dieren.."  Zei ze rustig. Maurim sloeg snel zijn boek open en bestudeerde het plaatje van menselijk DNA. "Wil jij ook kijken of moeten we naar de volgende gaan?" Vroeg ze aan hem. Ze schoof de microscoop wat naar hem toe en legde nog even uit hoe hij de sterkte aan moest passen. Hij nam het apparaat wat trillerig aan. Ze wist nog wel toen zij voor het eerst met een microscoop had gewerkt, dat was net zo spannend geweest voor haar als voor Maurim nu. Hij keek in de lens, wat zou er nu door hem heen gaan? Zou hij het raar vinden? Leuk? Haar vraag werd al snel beantwoord. "Dit is zo cool", zei hij grijnzend. "Maar ja, het lijkt inderdaad op het plaatje in het boek, dus je hebt gelijk", Arianna knikte, en Maurim maakte het plaatje los en legde het links neer. Dat zou dus het mensenlijk DNA worden. "Het is best cool.. Vooral de eerste keer," zei ze met een grijnsje. "Maar daarna nog steeds hoor." Zei ze toen snel, het bleef leuk om met een microscoop te werken. En ze had zo het vermoedden dat hij het ook leuk zou blijven vinden. "Ik zal eerst kijken en dan moet jij maar controleren", Zei hij met een glimlachend. "Je bent hier duidelijk beter in dan mij. Waar heb je dat geleerd?" Vroeg hij geïnteresseeerd. Ze was even stil, en zei toen: "Ik heb lang de tijd gehad om te oefenen en ik heb op universiteiten en high school veel geleerd." Ze glimlachte, het was misschien het beste om niet meteen te vertellen dat ze onsterfelijk was. Anders zou hij haar mischien heel raar vinden, zij was tenslotte meer dan 500 jaar ouder.

"Ik denk dat het mutanten DNA is", Zei hij nadat hij het had vergeleken met het boek. Toch kon ze twijfel horen in zijn stem. Ze leunde wat naar voren waarbij haar haar half voor haar gezicht viel. Ze bekeek het DNA wat onder de microscoop lag. Dit was de eerste keer dat ze dit soort DNA zag. Het was anders dan dat van mensen, best wel anders. Toch fascineerde het haar om dit te zien. "Ik denk datvje gelijk hebt ja." Zei ze duidelijk verwonderd door het DNA. Ze pakte het plaatje van het platformpje af en legde het rechts neer. "Waarom hou je je handschoenen aan?" Vroeg Maurim nieuwsgierig. Arianna keek naar haar handschoenen en zei: "Ik wil niet heel het lokaal bevriezen of onder in dik pak sneeuw verbergen. De handschoenen helpen me om mijn mutatie te.. controleren." Ze keek hem aan, ze was niet boos of zo, wel een beetje verbaasd. De meesten vroegen er niet zo direct naar, ze nam het hem echter niet kwalijk, hij was gewoon nieuwsgierig. Ze legde het volgende plaatje onder de microscoop. Ze glimlachte en wachtte af hoe hij zou reageren. "Maurim, dat klinkt russisch. Kom je uit Rusland?" Vroeg ze. Ze wist zijn achternaam niet, maar dit was ook maar een vermoeden.

Arianna had uitgelegd dat ze al vaker met een microscoop had gewerkt, maar dat de eerste keer altijd het leukst was. Ze vroeg zich even af wanneer de eerste keer was geweest dat zij met een microscoop had gewerkt. Dat was erg lang geleden, maar ze kon het nu niet zo snel bedenken. Ze kon zich nog wel goed herinneren hoe het was geweest, en in de loop van de jaren waren de microscopen ook veranderd. Ze had meerdere versies meegemaakt, en iedere keer kon de nieuwere versie weer meer dingen dan de oude, en was hij als het ware verbeterd. Er waren ook nieuw versies geweest die niet zo goed waren, en als de oude beter bleek te zijn, kwam er weer een nieuwe versie. Het verbaasde haar hoe mensen iedere keer weer het beste wouden, het moest altijd nieuwer en beter zijn. "Je bent hier duidelijk beter in dan mij. Waar heb je dat geleerd?" Vroeg hij geïnteresseeerd. Ze was even stil, en zei toen: "Ik heb lang de tijd gehad om te oefenen en ik heb op universiteiten en high school veel geleerd." Het was waar, alleen vertelde ze niet alles. Als ze al iemand vertelde dat ze onsterfelijk was begrepen ze het meestal niet. En hoewel ze vermoedde dat Maurim het zou begrijpen, hij was tenslotte ook een mutant, maar toch.. "Wow, dan ben je sowieso echt mega slim en alles", zei hij duidelijk onder de indruk. Ze glimlachte en schudde een beetje haar hoofd. "Ik heb gewoon lang de tijd gehad. Ik heb heel mijn leven onder de mensen gewoond, dus daar weet ik veel van. Maar mutanten, deze school, dit is nieuw voor mij." Zei ze rustig. Ze zou nooit zo toegeven dat ze misschien zo slim was als hij dacht. De enige mutant die ze een lange tijd had gekend behalve haarzelf was haar tante. Dat bracht geen goede herinneringen op bij haar. Ze beet wat op haar lip, en keek naar de tafel. Arianna gaf nadat ze het DNA bekeken had Maurim gelijk, het was inderdaad mutanten DNA, ze herkende het niet.

De volgende vraag van Maurim kwam uit een wat onverwachte hoek. Waarom ze haar handschoenen aanhield. Ze keek naar haar handschoenen en zei: "Ik wil niet heel het lokaal bevriezen of onder in dik pak sneeuw verbergen. De handschoenen helpen me om mijn mutatie te.. controleren." Ze zuchtte, ze was niet echt boos dat hij het had gevraagd, gewoon verbaasd. Het lukte haar echter om rustig te blijven. "Yeah, dat zou echt niet handig zijn.. Maar het is wel heel cool als je het like buiten kan doen en alles? Winter is vast je lievelingsseizoen, of niet?" Daar was de volgende vraag. Ze knikte, winter was inderdaad haar lievelingsseizoen. Ze voelde zich dan altijd vol energie en ze was op haar sterkst. "Maurim, dat klinkt russisch. Kom je uit Rusland?" Vroeg ze aan hem. "Jazeker wel. Ik ben geboren in Donetsk, maar ik heb bijna mijn hele leven in een blokhut een paar kilometers van Aksay gewoond", vertelde hij terwijl hij haar opgewekt aankeek. Donetsk, dat lag in de Oekraïne. Maar ze dacht dat Aksay in Rusland lag, dus dan was hij de grens over gegaan, als ze het goed had. Ze kon zich niet precies herinneren waar Donetsk lag, en of het eigenlijk wel in de Oekraïne lag, maar ze vermoedde het. "Jij komt uit Engeland, niet? Je accent klinkt toch zo", vroeg hij haar. Ze knikte en er verscheen een kleine glimlach op haar gezicht. Ze miste York, het zou altijd haar thuis blijven, ook al was ze er niet. "Ik ben geboren in York, maar ik heb er niet altijd gewoond. Ik ben.." Hoe ging ze dit zeggen? "Ik ben vaak verhuisd." Vervolgde ze. Als hij meer wou weten zou hij het waarschijnlijk toch wel vragen. Maurim maakte wat ruimte zodat ze kon kijken en zei: "Dit is opnieuw mensen DNA denk ik." Ze boog naar voren en keek door de microscoop. Even fronste ze. Ze wist het niet zeker, maar toen herkende ze er toch iets in van mensen. "Ik denk het ook." Zei ze. Terwijl ze wachtte tot ze weer kon kijken zei ze: "Ik ben wel eens in Rusland geweest. Niet in Aksay, maar wel in Sint Petersburg en Moskou.. De wat grotere steden. Het was wel erg mooi." Ze was even stil en vroeg toen: "Ben jij ooit in Engeland geweest? Op vakantie of zo?"

"Wow, dan ben je sowieso echt mega slim en alles", zei hij duidelijk onder de indruk. Ze moest glimlachen en schudde een beetje haar hoofd. "Ik heb gewoon lang de tijd gehad. Ik heb heel mijn leven onder de mensen gewoond, dus daar weet ik veel van. Maar mutanten, deze school, dit is nieuw voor mij." Ze wist bijna niks over mutanten. Ze wist dingen over haarzelf, dat wel. Maar als er iets was wat ze had geleerd, was dat iedere mutant anders was. Zelfs degenen met ongeveer dezelfde mutatie, waren toch anders. Er was altijd wel iets wat ze van de anderen onderscheidden, maakte niet uit wat.

De vraag van de handschoenen kwam naar boven. Ze gaf antwoord, wel na even stil te zijn geweest. Het lukte haar om rustig te blijven, iets wat haar deels verbaasde en deels niet. Het verbaasde haar omdat dit allemaal vrij nieuw voor haar was, de school, de andere mutanten, ze moest wel erg wennen. Maar ze had bij de mensen ook normaal kunnen antwoorden als ze ze binnen aan had gehad. Dat was vaak een leugen geweest, maar toch. Toen had ze haar handschoenen niet altijd aan hoeven te houden, maar er was veel veranderd. En sinds Parijs was alles veranderd. Maurim ging meteen vrolijk naar de volgende vraag, en dat vond ze niet erg. Ze bleef liever niet al te lang op dit onderwerp hangen. Ze vroeg naar Rusland, en ja hij kwam er vandaan. Geboren in de Oekraïne, verhuisd naar Rusland. "Jij komt uit Engeland, niet? Je accent klinkt toch zo", vroeg hij haar. Ze knikte en er verscheen een kleine glimlach op haar gezicht. Ze miste York, het zou altijd haar thuis blijven, ook al was ze er niet. "Ik ben geboren in York, maar ik heb er niet altijd gewoond. Ik ben.." Ze stopte even om na te denken hoe ze het volgende ging zeggen. "Ik ben vaak verhuisd." Het was zeker waar, maar het was toch moeilijk voor haar om de reden erachter te zeggen. Maurim knikte, en ze merkte dat hij voor een jongen die zo veel vragen stelde, ook een goede luisteraar was. Hoe vaak had ze wel niet een jongen ontmoet die dan niet naar haar luisterde, en meteen doorging over zichzelf nadat ze de vraag had gesteld? Talloze keren, dat was zeker. Maar bij Maurim was dat anders. Ze kwam erachter dat ze afgeleid werd van het werk door zijn vragen, iets wat eigenlijk niet vaak gebeurde. Ze focuste zich weer wat meer op de opdracht en zag dat ze al op de helft waren. Toch kon ze het niet laten om te vragen of hij ooit in Engeland was geweest, misschien wel. Dan kon ze ook vragen of hij in York was geweest.

"Ben je ooit in Engeland geweest? Op vakantie of zo?" Vroeg ze aan hem. Ze zag dat hij moest nadenken.  "Euhm.. Nee, ik ben nog nooit buiten Rusland geweest", Begon hij, waarna hij haar fronsend aan keek. "Wat is dat, vakantie?" Ze keek hem even wat verbaasd aan, en zag toen iets van schaamte op zijn gezicht. Haar gezichtsuitdrukking veranderde, ze keek niet meer verbaasd maar nu gewoon vriendelijk. Ze had al gemerkt dat hij erg, hoe kon ze het zeggen? Jong was, en nieuwsgierig. Dit was niet erg, ze vond het alleen maar leuk, veel beter dan de macho menselijke jongens die niets meer zagen achter haar dan haar uiterlijk en soms ook een beetje hoe ze zich gedroeg. "Vakantie is..." Ze was even stil en dacht na over hoe ze het moest beschrijven. Ze wou wel een goede beschrijving geven van wat het was, want anders kreeg hij misschien een verkeerd beeld ervan. "Vakantie is een periode waarin je vrij bent van school, of als je werkt, van je werk. Het verschilt hoe lang die periode is, soms een week, soms bijna twee maanden. Ieder land bepaalt zelf hoe lang ze hun vakanties maken, en wanneer ze die houden, dit geld voor scholen. Bij bedrijven is het vaak wel ongeveer gelijk met scholen, maar volwassenen hebben vaak minder vakantie. Maar je hebt ook landen zonder vakantie." Ze stopte even en wachtte af of hij het begrepen had. Ze wou niet te snel gaan en uren blijven vertellen en daarom was ze ook meerdere keren tijdens het vertellen even een paar seconden gestopt. "In je vakantie ben je dus hele dagen gewoon vrij dus bepaal je zelf wat je wilt doen. Je kunt thuis blijven, maar sommige mensen gaan in die vrije tijd naar een ander land waar ze dan even blijven en dingen bekijken. Dat heet 'op vakantie gaan'. Je kunt ook op vakantie in je eigen land." Ze stopte weer en bekeek even het plaatje onder de microscoop en legde die toen op de goede stapel. "Zo ben ik naar meerdere landen geweest in mijn vakanties," was het einde van haar uitleg. "En dus ook naar Rusland. Waar ik een beetje Russisch heb leren spreken." Zei ze in het Russisch. Ze deed dit een beetje voor de grap. Ze besefte dat ze wel erg veel had verteld. "Sorry, heb ik teveel verteld?" Zei ze wat teneergeslagen terwijl ze Maurim vragend aankeek. Ze had erg haar best gedaann om het rustig en duidelijk te vertellen, maar misschien niet rustig genoeg.

"Wat is dat, vakantie?" Ze keek hem even wat verbaasd aan, en zag toen iets van schaamte op zijn gezicht. Ze was niet vaak genoeg in Rusland geweest om te weten hoe de regeling van de scholen en vakantie daar was. Misschien hadden ze wel helemaal geen vakantie. Ze kende Rusland wel qua geschiedenis en qua grote steden, maar het was ook niet veel meer dan dat. In heel haar leven had ze toch niet zo veel te doen gehad met Rusland. Haar gezichtsuitdrukking veranderde weer naar gewoon vriendelijk. Ze dacht wel dat hij haar verbaasde gezicht gezien had, maar daar kon zij nu ook niets aan doen. Ze begon te vertellen wat vakantie was en wat je in je vakantie deed. Ze eindigde haar verhaal in het Russisch. "En dus ook naar Rusland. Waar ik een beetje Russisch heb leren spreken." Hij keek haar opgewekt aan, wat betekende dat ze het goed gezegd had. Ze sprak natuurlijk Russisch met een accent, maar meestal was ze wel te verstaan als ze de taal sprak. ”Dat is echt geweldig, respect hoor”, zei hij. Ze had net genoeg Russisch geleerd om dit te kunnen verstaan. Toen ze nog jonger was, had ze niet zoveel russen ontmoet. En degene die ze had ontmoet hadden net zoals zij adellijk bloed. Pas veel later was ze in Rusland geweest en had ze een zo ongeveer wat basis dingen van de taal geleerd.

"Sorry, heb ik teveel verteld?" Zei ze wat terneergeslagen toen ze besefte dat ze misschien verteld had. Hij schudde overtuigend zijn hoofd en zei: "Nee, zeker niet. Ik ben blij dat ik het nu ook weet." Gelukkig, ze was al bang dat ze dat wel had gedaan. Ze merkte dat wat ze had verteld had, best veel was voor haar doen. Normaal zou ze een stuk minder hebben verteld en zou ze ook wat kouder hebben gereageerd. Ze wist niet wat het verschil was met Maurim en andere, vooral mensen ook, maar ze besloot er niet te lang over na te blijven denken. Maurim pakte weer een plaatje en tuurde door de microscoop. "Echt hoor, ik ben al blij dat ik 2 talen spreek, hoeveel talen spreek jij zo?" Vroeg hij terwijl hij het plaatje in zijn boek bestudeerde. "Dit is trouwens weer mutanten DNA", Zei hij, waarna hij haar met een glimlachje de microscoop toe schoof. Ze keek eerst door de microscoop en kreeg weer ander DNA te zien wat ze niet kende. Even keek ze ook naar het plaatje in het boek, waarna ze weer door de microscoop keek. "Ik geloof dat je gelijk hebt." Zei ze terwijl ze weer naar achter boog en het plaatje op de goede stapel legde. Ze keek hem aan toen ze antwoordde op zijn andere vraag. "Engels is mijn moedertaal, en ik heb als kind ook Frans en Spaans geleerd. Dus die twee spreek ik ook vloeiend. Verder spreek ik ook vrij goed Duits en Italiaans, en een beetje Nederlands en Russisch. Maar die laatste twee heb ik op vakantie leren spreken, en niet op school zoals Duits en Italiaans," vertelde ze. Ze keek naar de tafel om zijn blik een beetje te ontwijken. Ze wou niet opscheppen of zo. Ze wachtte even en vroeg toen: "Als het dan vakantie zou zijn, zou er dan een land zijn waar je graag heen wil gaan?"

Ze keek door de microscoop en checkte het toen nog even met het boek. Ze checkte het toch even, je wist maar nooit. Daarna bevestigde ze dat hij gelijk had en legde het plaatje op de goede stapel. Ze keek even hoeveel het er nog waren. Nog maar twee. Ze keek de klas even rond en glimlachte toen wat, dit gingen ze winnen hoor. "Engels is mijn moedertaal, en ik heb als kind ook Frans en Spaans geleerd. Dus die twee spreek ik ook vloeiend. Verder spreek ik ook vrij goed Duits en Italiaans, en een beetje Nederlands en Russisch. Maar die laatste twee heb ik op vakantie leren spreken, en niet op school zoals Duits en Italiaans," vertelde ze. Ze richtte zich tot de tafel om zo de blik van Maurim te ontwijken. Ze vertelde nou niet echt met veel plezier dat ze zoveel talen sprak, omdat er dan ook door werd gevraagd. En dat wou ze niet. Mensen vertellen dat ze onsterfelijk was, als ze dat al deed, vond ze niet leuk. Of ze geloofden haar niet, of ze gingen zich heel raar gedragen. Ze had het aan bijna niemand ooit verteld. Behalve haar familie in York en Jean en Jamie, betwijfelde ze of veel mensen het wisten. "Ik vraag me echt af of je niet stiekem gewoon een robot bent hoor nu", hoorde ze hem zeggen. Ze keek op en zag dat het een grap was. Ze glimlachte een beetje en zei: "Ik verzeker je er van dat ik geen robot ben. Ik weet niet hoe je me zou willen testen, maar als je een manier weet zeg je het maar." Er was een wat breedere lach dan net verschenen op haar gezicht. Het was best grappig, maar ze  was nog noiit met een robot vergeleken dus dat was nieuw voor haar. Ze wachtte even en vroeg toen: "Als het dan vakantie zou zijn, zou er dan een land zijn waar je graag heen wil gaan?" Hij klikte een nieuw plaatje op de microscoop en ze merkte dat ze een vraag had gesteld die wat denkwerk vereiste. "Euhm..", Zei Maurim peinzend terwijl hij toen even met zijn vingers op zijn lippen drukte. Vanbinnen reageerde ze wat verbaasd op dat laatste, maar dat was van buiten niet goed te merken. "Ik denk Spanje. Ik wil zien waar mijn moeder is opgegroeid, al heb ik geen idee hoe ik er achter moet komen waar dat precies was", zei hij terwijl hij zijn schouders ophaalde. Ze knikte langzaam en dacht na over wat hij had gezegd. Had zijn moeder hem niks verteld over waar ze dan was opgegroeid? Blijkbaar niet. "Ben je van plan te gaan zoeken naar waar in Spanje je moeder is opgegroeid?" Vroeg ze aan hem. Het klonk best nieuwsgierig, en ze zou eigenlijk hebben moeten wachten om zo'n vraag te stellen. "Als jij me wat Spaans leert spreken voor ik vertrek tho, anders lijk ik zo stom als ik daar ben", zei hij met een grijnsje. Ze knikte en zei: "Natuurlijk, dat lijkt me erg leuk om te doen." Ze glimlachte en controleerde het plaatje op de microscoop. "Ik denk dat dit van dieren is," zei ze, een heel klein beetje twijfelend. Ze schoof de microscoop terug zodat Maurim of opnieuw kon kijken, of het laatste plaarje eronder leggen. All right, nog maar een, dit ging wel echt goed. Haar gedachten gleden weer terug naar Spanje. "Spanje is erg mooi. Zeker de moeite waard. Wel warm, heel ander weer dan in Rusland." Zei ze terwijl ze een beetje afdwaalde. Ze zou graag nog eens naar Spanje gaan, ze vond alleen de taal al prachtig. Ja, als het zou kunnen zou ze er zo weer heen gaan. Ze merkte dat ze was afgedwaald en keek Maurim weer aan. "Ik denk dat een beetje Spaans wel handig is als je daar gaat zoeken ofzo. Niet alle Spanjaarden spreken Engels. Maar ik denk dat het je wel zal lukken om Spaans te leren." Zei ze terwijl ze hem glimlachend aan keek.