I can feel them dying|&Alex

Kalm en relaxed terwijl ze met haar heupen sierlijk heen en weer bewoog liep ze over het terrein van de grote school heen. Een school voor mutanten, tot voor kort geleden wist ze niet eens dat die dingen bestonden, ze wist niet eens dat er een naam was voor wat ze had. Natuurlijk wist ze wel dat ze niet helemaal normaal was, want wie kon er nu anders communiceren met insecten? Of zelfs veranderen in een insect of een spin? Precies, niemand, tenminste niet waarvan ze afwist. Het kon natuurlijk prima zo zijn dat iemand ook deze mutatie bezat maar goed, een normaal persoon bezat het in ieder geval niet en er waren enorm veel verschillende soorten mutaties. Kort ging Grace met haar hand door haar korte blonde haren en liep ze op het skateparkje af, het plekje die haar nog het meest interessant leek op de school. Het zag er ook niet naar uit dat er iemand was, iets wat Grace nooit zo erg vond, ze was toch veel liever alleen dan omringd door haar mede-mens, of anders, mede-mutant. Bovendien was het het plekje waar misschien de wat meer rebelse mutanten kwamen, mutanten waar Grace dan toch iets meer mee zou hebben. Ze liep naar de de half-pipe toe en ging in het midden op het laagste punt staan. Ze deed een paar stappen achteruit en rende daarnaar omhoog. Haar hand legde ze op de rand en met een soepele beweging ging ze op het randje zitten. Het was erg glad voor de kou maar daar had ze rekening mee gehouden en hierdoor gleed ze ook niet uit. Ze had een zwarte skinny-jeans aan met twee gaten op haar knieën, een simpel grijs t-shirt met daarover een zwarte leren jas. Kort keek ze even opzij en zag ze een zwarte mot over de half-pipe lopen. Meteen kwam er een glimlach op haar gezicht bij het zien van de mot en ze legde haar hand neer voor de mot. Doordringend keek ze het diertje aan die zo haar hand op liep en even zachtjes met zijn vleugeltjes sloeg. Hij had het koud, Grace kon het voelen, hij was aan het doodgaan. Ze hield haar hand voor haar gezicht en bleef het diertje aankijken met enig medeleven. Grace voelde mee met de dieren die altijd als ongedierte werden gezien, ze kende het gevoel namelijk heel goed. De mot vind het heel fijn om op haar hand te zitten, Grace gaf haar een goed gevoel en warmte. Rustig blies Grace wat warmte lucht naar het diertje die dit blijkbaar erg fijn vond. Nu vonden de insecten elk contact met Grace altijd fijn, het was heel raar maar  ze leek soms net een soort god voor hun. Zo gedroegen ze zich ook om haar heen, heel bescheiden en voorzichtig, want ze was een soort koningin voor hun, een ware godin. Zo voelde Grace zich dan ook, de koningin van het insectenrijk, van de sectie van het ongedierte. Alle slechte insecten bevonden zich in haar leger, in haar koninkrijk. Wanneer ze zag dat iemand anders het skatepark naderde keek ze diegene aan en trok ze een wenkbrauw op. Kort ging ze met haar bovenlip over haar piercing heen in haar onderlip waarnaar er een kleine grijns ontstond. Opnieuw liet ze haar blik naar de grote zwarte mot gaan waarnaar ze haar hand een beetje liet zakken. De mot mocht erop blijven zitten, ze genoot van de warmte van haar hand en ze was bovendien aan het sterven. "Hello there," Zei ze nu met een grijns tegen het meisje met de donkere haren terwijl ze haar blik op de mot gericht hield...

Het was voor een late dag in de lente nog redelijk fris, het kwam niet vaak voor maar heel af en toe gebeurde dat nog wel, niet echt dat Grace dat erg vond. Ergens vond ze het juist fijner om even niet in die hitte te zitten die ze lente vaak met zich mee bracht, zeker gezien de zomer niet zo lang meer zou duren. Grace hield meer van dit soort dagen. Hier was alleen de mot op haar hand het niet mee eens, hij had de winter doorstaan en dat was ook behoorlijk bijzonder - zeker voor een mannetje - maar hij was nu wel oud. Nog meer koudere dagen kon hij niet aan en hetzelfde gold bovendien voor de warmere dagen. Het was tijd voor hem om los te laten aan zijn lust om te overleven en dit begreep hij ook. Ze bleef hem nog wel even warmte bieden aan het beestje die langzaam aan het doodgaan was, iets wat haar emotioneel altijd bleef raken maar ze kon er niets aan doen. Hij had het al langer volgehouden dan normaal en ze kon hem nu niet helpen. Het enige was ze kon doen was hem gezelschap bieden en hij had ook niets liever dan dat van haar, omdat zij alles betekende voor het diertje net zoals ze dat deed bij elk ander insect.

Ze was al snel niet alleen meer in het skatepark want een ander meisje kwam al aanlopen, Grace had haar al snel doorgehad. Haar aandacht ging alleen al snel terug naar de mot gezien deze het heel moeilijk had, iets wat ze duidelijk kon voelen. Het deed zeer, het deed haar pijn en het voelde bijna alsof ze zelf aan het doodgaan was. Ze wist natuurlijk wel beter, dat was niet zo maar toch maakte dat het er niet beter op. Het was precies hetzelfde als wat de mot nu voelde en dat stak haar als heel veel kleine mini mesjes. Niet echt waarom ze hierheen gekomen was om eerlijk te zijn maar ze hield altijd iedereen uit haar grote vriendengroep van insecten dus ook deze mot zou ze niet alleen laten. Zodra het meisje dichterbij was gekomen had ze haar toch begroet met een klein grijnsje, eens zien wat ze ervan zou denken dat Grace hier zo zat met een dikke mot op haar hand. Ze liet haar hem wel niets aandoen, daar bleef ze wel scherp op. “Wassup” Zei ze meer als gewoon een begroeting dan een echte vraag naar hoe het ging, dus ging Grace er ook maar niet op antwoorden. Ze had daar sowieso weinig zin in want tja heel fijn voelde het niet dat er een mot op haar hand aan het sterven was. Droogjes knikte ze even en keek ze de mot weer aan. Typisch Grace om te doen alsof het haar niets kon schelen, dat deed ze soort van altijd bij vreemde en ze mocht mensen dan ook niet zo goed. Ze moest eerlijk zijn dat er nu wel iets meer mensen waren waarvan ze toch redelijk iets had van oké, ging wel maar er was er maar een wie ze echt heel graag mocht. Voor de rest lag haar haat nog altijd diep bij mensen. Het meisje kwam naast haar zitten op de halfpipe. “Is dat een mot in je hand?” Vroeg ze alsof het gewoon een doodnormale vraag was. Grace keek haar nu aan met een licht opgetrokken wenkbrauw, dat was een soepeler antwoord dan ze had verwacht. ”Deze hier?” Vroeg ze terug waarbij ze even de mot in haar richting bracht die gewoon braaf op haar hand bleef zitten. Ze vroeg zich gewoon even af tot hoever dit meisje een afschuwing had voor de beestjes, omdat vanuit daar Grace een beetje kon kijken of ze iemand een kans kon geven of niet. Het diertje trilde met zijn hele lichaam en had niet veel langer meer te leven, dat werd ook Grace steeds duidelijker. ”Het zijn mooie beestjes, vind je niet?” Vroeg ze terug aan het meisje om even te testen. Ze leek op zich best cool maar dat hoefde natuurlijk niets te betekenen..