Amber Brown- Class 3
- Aantal berichten : 208
| Onderwerp: You ruined me ma dec 08, 2014 10:15 pm | |
| And when you talk about your dreams, I'm never included I need to stop sleeping on myself, wake up and do it on my own! OOC: For nobody, no replies please. <3 <3 <3 De deur knalde dicht. En de knal die het veroorzaakte was zo verschrikkelijk hard, dat mensen op de gang hun kamer uitkwamen om te kijken wat die knal had veroorzaakt. Zelfs bij de deurklink waren er scheurtjes ontstaan, omdat de deur zo keihard in het slot was gevallen. Maar het boeide het meisje, die de deur had dichtgeslagen, niet. Het boeide haar allemaal niet meer. Wat haar betreft fikte deze hele school af en met iedereen erbij. Het meisje viel op de grond neer, haar handen balden zich tot vuisten. Wat walgde ze van zichzelf, hoe had het zo ver kunnen komen? Gabriel had dit in haar los gemaakt, dit was allemaal haar schuld. Het meisje, Amber, bukte zich nog verder op de grond, zodat haar voorhoofd de grond raakte. En daar kwam een langgerekte snik uit. Het was een snik uit haar gebroken hart en de tranen stroomden over haar wangen. Het meisje huilden voor het eerst in twaalf jaar en dat betekende wat. En ze begon maar harder en harder te huilen, want wat kon ze anders doen? Er was geen andere manier om haar emoties te uiten, dit was de enige manier. En haar mutatie werkte ook nogal aardig mee. Natuurlijk was er nooit wind in een gebouw, maar de spullen die in haar kamer stonden, vlogen alle kanten op. Boeken vielen om, flesjes vielen neer, een kam knalde midden in de spiegel, wat een grote barst veroorzaakte. Maar het maakte Amber allemaal niet meer uit. Hoe had ze het zo kunnen verpesten? Het was allemaal de schuld van Charlie en Gabriel. Die twee jongens hadden haar leven verpest. Nu had ze helemaal niemand meer over, nu was ze pas echt alleen. Haar zusje had ze vermoord, haar ouders wilden haar niet spreken door het voorgaande en nog wat andere dingen en de enige jongen waarvan ze hield, die ze haar hart en ziel had gegeven, had haar een paar dagen geleden bedrogen, om vervolgens weg te gaan op het moment waarop ze hem het meest nodig had. Wat was het nou eigenlijk, liefde? Je werd er alleen maar zwak van. Mensen maakten misbruik van je emoties. Begonnen zich zo zogenaamd aan je te hechten, dat je afhankelijk van ze werd en ze je uiteindelijk met niets konden laten zitten. Amber was het zo zat om gebruikt te worden door andere mensen. Mensen hadden haar lichaam gebruikt, geknoeid met haar emoties en het was gewoon allemaal verkeerd. Maar vanaf nu zou ze het anders doen. Ze zou geen enkele emotie meer in haar lichaam tonen, iedereen genadeloos afmaken die in haar wegstond. En ze zou op geen enkele manier meer iemand in vertrouwen nemen. Nooit meer. In die negentien jaar dat ze leefde had nog nooit iemand haar gelukkig gemaakt, dus waarom zou ze dan nog iemand vertrouwen? Een misselijk gevoel overspoelde haar lichaam: schaamte, een teleurgesteld gevoel en verdriet. Verdriet was de meester van die drie. Na ongeveer een kwartier raapte Amber zich bij zichzelf en kroop ze op haar knieën naar haar kaptafel. In de spiegel zat een enorme barst door de kam die erin was geknald. Maar het maakte haar niet uit, ze kon zichzelf nog steeds zien. Helaas wel, want ze zag er verschrikkelijk uit. Snikkend ging ze op het krukje zitten en keek naar haar gezicht. Door de enorme hoeveelheid make-up die ze droeg, waren haar perfecte lijntjes rond haar ogen helemaal uitgelopen, lagen haar nep wimpers door elkaar op haar wang en over haar mascara en de rest van haar make-up kon ze beter stoppen met praten. Uit een doosje haalde ze een vochtig papiertje, verwijderde alle make-up van haar gezicht en plukte haar nep wimpers van haar wimpers, die ze vervolgens in de prullenbak gooide. Nu was er een compleet ander meisje in de spiegel aan het kijken. Het meisje leek zachter, liever. Het was het meisje dat Amber 10 jaar geleden was geweest. Die verdrietig had gekeken toen haar zusje Grace door iedereen werd opgetild, de hemel in werd geprezen, terwijl zij ook zo hard haar best deed. Met een glimlach keek ze naar het meisje en stak haar hand uit. Haar vinger raakte de plek waar normaal gesproken de wang van het meisje had gezeten en streek zachtjes over haar wang. “Je komt hier wel over heen, lieverd”zei ze “Je zult het zien. Toon niets meer. Geef niemand meer je hart, want niemand verdient het. Je hebt je eigen hart. Doe wat je moet doen…en laat niemand meer vertellen dat jij niet de motherfucking queen bent, want dat ben je. Maak jezelf weer op, als de flawless queen die je bent, en laat die motherfuckers zien wat je waar bent. Want niemand, maar dan ook niemand, spot met Amber Brown.” Als er iemand bij was geweest, had die persoon haar waarschijnlijk voor gek verklaard, maar dat maakte haar niet uit. Het was haar manier om zichzelf moed in te praten, om zichzelf weer op de been te krijgen, en als dit nodig was, dan moest ze dat maar doen. Amber opende haar make-up doos en begon opnieuw make-up op haar gezicht aan te brengen. Haar uiterlijk werd steeds harder, steeds meer de Amber Brown die ze was geworden. Mensen als Gabriel hadden haar zo gemaakt, dus het was niet haar schuld. Niets was haar schuld. Steeds meer begon Amber weer op zichzelf te lijken, maar ze was pas echt helemaal af, toen haar nepwimpers weer op hun plek zaten. Een glimlach verscheen op haar gezicht. Ze drukt een kus op de spiegel, waarna er een rode afdruk achter bleef en ze stond op. Time for a cigarette. Op haar hoge hakken liep ze haar kamer uit. Time to do it on her own. |
|