Sometimes the best friend of your boyfriend, is your worst enemy (ft. Esther)

Met een bezweten en rood hoofd kwam Olivia haar kamer binnen. Hijgend leunde ze eventjes tegen de deurpost en keek op de klok. Het was kwart voor vijf. Een goede work-out had ze gehad. Rond half twee was ze naar buiten gegaan om een flink stuk hard te lopen. Vervolgens had ze nog wat oefeningen op het veld gedaan en was vervolgens weer terug naar huis gejogd. Het voelde goed om weer wat aan sport te doen. Het eeuwige op haar luie reet blijven zitten, dat was iets waar ze helemaal gek van werd. Maar de stank van zweet was een geur die ze liever zo ver mogelijk achter zich liet. Daarom liep ze gauw naar de enorme bende die het aan haar kant van de kamer was en viste ergens een roze kleurige handdoek vandaan. Het was een erg schattige handdoek, met Hello Kitty erop. Olivia had hem ooit eens op de kermis gewonnen, en aangezien ze nooit wat won, besloot ze dit te beschouwen als haar gelukshanddoek. Nu diende het vooral eventjes als ontvanger van het vocht van haar lichaam, terwijl ze hem ruw over haar hoofd, door haar haren en over haar lichaam wreef.

Nadat ze zichzelf weer wat had opgefrist, kwam Olivia opnieuw haar kamer binnen. Ze plofte neer op haar bed en pakte haar telefoon, misschien was het namelijk slim om eventjes haar berichtjes te checken. Olivia drukte eerst bij haar playlist op shuffle en ontdekte toen tot haar vreugde dat ze een berichtje van Dante had. Yay, het was altijd leuk om een berichtje te krijgen van de jongen van wie je hield. Olivia hoopte dat het iets liefs was, want ze had opeens heel erg de behoefte om een beetje klef te doen. Niet dat ze dat was, maar ze had soms haar momentjes. De blije twinkeling in haar ogen was onmiskenbaar toen ze het berichtje opende, maar veranderde toen ze het berichtje uiteindelijk begon te lezen. Haar blije ogen veranderde van een verbaasde uitdrukking naar een verdrietige. Voorzichtig kwam ze overeind en bekeek het bericht. Dit kon toch niet waar zijn. Wat was dit? Wie had dit gestuurd? Was het…huh? En what de fuck betekende ‘DH’? Waren dat de initialen van de persoon die het had gestuurd? Olivia’s hart begon sneller te kloppen. Vroeger. Vroeger. Waren die roodharige heks en haar not so friendly looking friend hier op het eiland? Maar waren de woorden van Jean niet dat ze hier veilig was? Olivia zat opeens rechtop op haar bed.

Het meest verschrikkelijke gevoel dat er bestond overspoelde haar. Het was een mengeling van jaloezie, paniek, verdrietigheid en woede. Woede overheerste het. Had Dante niet het lef gehad om haar zelf aan te spreken? Woedend pakte ze haar telefoon en begon aan een antwoord, maar naar mate ze verder schreef stopte ze en verwijderde ze het berichtje weer. Nee, misschien kon hij er niets aan doen? Jawel, hij kon er wel wat aandoen! De stemmetjes in haar hoofd overheerste haar: wat moest ze in godsnaam doen? In paniek begon Olivia door haar kamer te ijsberen en begon aan talloze manieren om iets te doen. Maar het was tevergeefs, ze kon niets doen. Uiteindelijk zakte ze als een hoopje in elkaar. Olivia wilde huilen, kwaad worden, schreeuwen van verdriet, maar ze kon het niet. Ze was verdoofd. Was haar dan geen momentje van geluk geschonken? Was dit haar karma voor alle momenten die ze klaarblijkelijk voor haar vader verpest had? Uit het berichtje kon Olivia opmaken dat Dante wel contact met zijn oude vrienden had gehad. Waarom vertelde hij haar niets? Waarom wist zij niets? Zij was toch zijn vriendin! Hier konden ze samen uitkomen.

Een misselijk gevoel overspoelde haar en Olivia was net op tijd in de badkamer. De eerste golf overspoelde haar en perste toch een paar tranen uit haar ogen. Dit was vreselijk. En om het allemaal nog even erger te maken, hoorde ze ook nog geklop op de deur. “Kom maar binnen!” schreeuwde Olivia “Ik ben eventjes bezig in de badkamer…” Een tweede golf overspoelde haar. Uiteindelijk stond ze bibberend op en trok de wc door. Olivia liep naar de wastafel en keek naar haar spiegelbeeld. Een wit meisje keek terug, met zware ogen en haren dat in een piek langs haar gezicht hing. Ze spoelde wat water in haar gezicht en draaide haar haren in een knotje op haar hoofd. Olivia veegde met haar mouw de tranen van haar gezicht en legde haar hand op de spiegel. “Zo ga je het niet overleven, lieverd” fluisterde ze zachtjes tegen zichzelf. Een bemoedigend glimlachje in de spiegel was een aanmoediging voor haar om naar haar kamer te gaan, want ze had visite. Olivia vroeg zich af wie het kon zijn. Even sprong haar hart op. Misschien was het Dante om eindelijk wat opheldering te geven over deze situatie?

Olivia opende de deur van de badkamer en kwam met een geforceerd glimlachje de kamer in. Maar toen ze zag wie er in de kamer stond, versteende ze. Ze was met stomheid geslagen. Haar mond zakte een beetje open van verontwaardiging, maar ze kon hem net op tijd dicht doen, voor dat het er dom uit ging zien. “This can’t be true…” fluisterde ze zachtjes. Haar vuisten balden zich, terwijl ze de roodharige voor zich in haar ogen keek. “Wat kom je hier doen?” zei ze met een trillende stem, vol met emoties.

Dat het meisje hier was, was iets wat Olivia niet kon bevatten. Wát deed zij hier? Haar ogen schoten naar de nieuwe spullen die aanwezig waren in haar kamer. Wait, what? Waarom waren die spullen hier? Maar veel tijd om daar over na te denken had ze niet, the devil herself stond namelijk voor haar. Eigenlijk had Olivia een stapje naar achteren willen doen, maar dit was haar terrein. Zij was hier de indringer, niet Olivia. Toch deden de woorden van de roodharige haar pijn. Meisjes zoals zij. Vanuit de mond van Esther klonk alsof het iets slechts was, de manier waarop Olivia. Was het dan slecht om jezelf te zijn? Eventjes sloeg ze haar ogen neer, al die tijd had ze niets durven en willen zeggen. Hier had ze gewoon geen woorden voor, hoe had het schoolhoofd haar dit aan kunnen doen? “Het is heel leuk” ging de roodharige verder “Wil je weten hoe het weet?” Olivia schudde haar hoofd, maar het werd haar toch meegedeeld. Het heette: “Maak een geluid en ik maak je af.” Oké, dat was het topje van de ijsberg. Ze moest weg uit deze kamer, weg van deze psychopaat. Maar het was te laat.

Esther had een puntje van haar haren afgesneden. “Ben je helemaal ge….” riep Olivia verontwaardigd uit, maar de pijn die door haar hoofd knalde was enorm. Het was alsof haar hoofd op het punt stond om uit elkaar te splijten, of op het punt stond om uit te barsten. Ze gaf een gil, het kon haar niets schelen wat Esther tegen haar had gezegd. Ze greep haar hoofd beet en kneep haar ogen dicht. Olivia gilde het uit van pijn, dit was verschrikkelijk. Hoe deed die heks dat? Maar veel ambities om dit uit te vinden had Olivia niet, ze moest weg hier. Een ongelooflijke kracht kwam in haar los, toen ze haar handen op de grond plaatsen en op handen en knieën naar voren begon te bewegen, weg van Esther, richting haar bed. Af en toe dook ze in elkaar, als de pijn haar te hevig werd. Uiteindelijk kwam ze uit bij haar bed en drukte zichzelf tegen haar nachtkastje. Daar sloeg ze haar handen weer om haar hoofd, terwijl ze het nogmaals uitgilde van pijn. Dit was niet normaal, voor haar part kon Esther meteen haar hoofd eraf hakken met het mes dat ze had. Alles was beter dan deze pijn door haar hoofd te voelen.

En precies op het moment dat ze nog harder wilde gaan gillen van pijn, verlichtte de pijn. Maar nog steeds bleef Olivia in elkaar gedoken zitten, bang voor wat Esther nog meer voor haar in petto had. Toch kwam er maar niets. Heel voorzichtig bracht ze haar handen van haar hoofd en keek in het rond. De pijn was niet weg, hij was nog volop aanwezig, maar voelde meer als een flinke migraine aanval. Om haar heen was een klein, roze laagje te zien. Het was zwak, omdat Olivia op dit moment zelf ook niet sterk was, maar het was sterk genoeg om een hoop van de pijn te verlichten. Aura’s, geweldig. Olivia had geen aanstoot gegeven om haar aura te gebruiken, daar had ze niet eens aan gedacht, maar het was van zelf gegaan. Hijgend greep ze het dekbed beet, een misselijk gevoel overspoelde haar wederom en veegde met haar andere arm haar gezicht af, die nat was van het zweet en de tranen die de pijn haar had gegeven. Uiteindelijk vond ze de kracht om Esther recht in haar ogen aan te kijken.

“Je bent zielig” begon ze hijgend en stotterend “Het is verschrikkelijk zielig dat jij je zin moet krijgen door mensen pijn te doen…” Eventjes huiverde Olivia, omdat haar schild iets afzwakte en weer een deel van de pijn toeliet. Maar al gauw herstelde het schild zich weer en vond ze weer kracht om Esther eens verbaal de les te lezen. “Ik heb medelijden met je” ging ze verder en slikte “Maar doe wat je wilt, voer deze strijd, maar mijn waardigheid, mijn liefde voor Dante en dat ik het ga opgeven, ga je nooit winnen.” Uiteindelijk stond Olivia op, ze knikte nog een beetje op haar knieën na van de recente pijnaanval. Ze zette zich schrap, voor het geval er nog een aanval zou komen. Nu was ze er op voorbereid, en ook al had Esther haar verzwakt, Olivia was ook een mutant en ze zou zich niet zomaar gewonnen geven. “Je denkt dat ik zwak ben, maar je vooroordelen zullen je laten misleiden.”

Olivia vond Esther raar. Heel erg raar. Op een moment leek het alsof ze eventjes op een andere wereld was, het andere moment zakte de invloed van de mutatie van Esther op haar. Opgelucht haalde Olivia adem, maar dat de mutatie niet meer werkte betekende niet dat de terreur over was. Het gebeurde allemaal heel erg snel: de hand van Esther schoot uit en voor dat ze het wist, sloot deze zich om haar keel. Angstig haalde Olivia adem, maar dat was dom, want haar adem werd uit haar keel gedrukt. “Oh…” ontsnapte eruit haar mond, maar meer kon ze niet uitbrengen. De greep van Esther werd steeds sterker. “En Die Hard maakt een einde aan losse eindjes.” En die opmerking maakte Olivia woedend. Olivia was een meisje dat nooit ruzie zocht, nooit met iemand zou vechten, maar Olivia was het zat. Ze was het zat dat iedereen haar zag als de zwakke schakel van de school, dat ze dachten dat zij niet voor zichzelf op kon komen. Maar niets was minder waar. Junior had haar niet klein gekregen, Delia had haar ook niet klein gekregen en deze zielige vertoning die voor haar stond zou haar ook niet klein kreigen.

De nagels van Olivia schoten in Esther haar armen, in haar hand, knepen haar en probeerde haar grip rond haar keel te verminderen. Maar dat werkte niet. Haar ogen schoten rond de kamer, wat kon ze nu doen? Maar het antwoord was zo logisch. Ze was een mutant! En dit deel van haar mutatie vond Olivia helemaal niet zo leuk, maar soms was het nodig. “Die Hard is de meest bespottelijke naam die ik ooit gehoord heb” kon Olivia nog net uitbrengen. Op dat moment verscheen er ook een laag rond Esther. Ze kon het niet helpen, maar ze schrok. Het aura van Esther was zwart, rookachtig zwart. Het was eng, nog nooit had Olivia zoiets gezien. Ze wist ook niet goed wat het betekende. Het aura van Esther begon dichter op haar huid te zitten en de lucht uit de ruimte te persen. En op het moment dat ze de grip van Esther rond haar keel, kon ze zich lostrekken. Hoestend viel Olivia op de grond, maar al gauw hervond ze zichzelf. Het was alsof een stemmetje in haar schreeuwde “Doorgaan, Olivia, doorgaan, niet stoppen nu.” Gauw keek ze om zich heen. Haar mutatie zou niet lang stand houden, omdat ze zwak was. Maar ze had nu een andere verdedigingsstrategie.

Al gauw had ze de stoel in haar handen, waar Esther op had gezeten, en begon die naar Esther te gooien. Er volgden nog meer spulletjes: een flesje parfum, blikjes cola, de oplader van haar telefoon en nog meer van dat soort rotzooi. Haar ogen schoten ondertussen door de ruimte, op zoek naar een plek waar ze zich zou kunnen verstoppen. En daar zag ze het; de badkamer was natuurlijk nog vrij. “En trouwens, ik ben geen los eindje, ik ben een hoofdstuk. Een hoofdstuk waarvoor jij te dom bent om het te lezen. En leer maar te accepteren dat je geen macht over iedereen hebt, want de dag dat ik doe wat jij zeg, is de dag waarop Italië niet het mooiste land ter wereld is. Nooit.” Ze gooide het laatste spulletje en rende naar voren. Een flinke duw tegen Esther was haar afleidingsmanoeuvre en ze schoot de badkamer in.

Snel deed ze de deur op slot en viste haar telefoon uit haar broekzak. “Kom snel, zij is er” sms’te ze naar Dante en Adrian. Haar telefoon gaf een geïrriteerd piepje. “Shit!” piepte Olivia. O nee, geen bereik! Angstig keek Olivia om zich heen. Wat moest ze nu doen? Haar ogen schoten angstig door de ruimte, maar Olivia kon niets verzinnen. Bang schoot ze het bad in en trok het gordijn voor zich. Ze nam plaats in de kuip en sloeg haar armen om haar hoofd. De kracht die ze net had gevoeld was weg en ze was bang. Heel erg bang. Het enige wat ze nu kon doen was hopen op een wonder, hopen dat haar telefoon haar sms’je naar Dante en Adrian zou verzenden of dat ze toevallig naar haar op weg waren. Ze aaide over haar armen, om zichzelf wat te kalmeren. Haar lichaam deed pijn, heel erg veel pijn.