Russian Gang FTW! +Diana&Anna

Angstig tuurde Anna naar haar handen. Het meisje was buiten, op een soort plek met allemaal stenen. Ze wist niet hoe het heette en het maakte haar op dit moment even niet meer uit. Rusland was het meeste wat ze van alles miste. Veel mensen vond het land verschrikkelijk, en hoewel Anna het niet eens was met sommige wetten, was het wel haar thuis. Toen ze kind was, had ze een heerlijke tijd gehad in Rusland. De experimenten hadden haar die periode niet doen vergeten, dat stond vast geschreven in haar geheugen. Haar ogen schoten naar haar bovenarmen. Blauwe plekken, van buizen en spuiten die er hadden gezeten. Wat Anna hier deed, wist ze niet, maar ze durfde deze plek nu wel een beetje meer te vertrouwen. Ze vertrouwde plek zo erg, dat ze nu veilig kon zeggen dat ze hier geen pijn zou hebben. Tenminste, niet de pijn in het laboratorium. En toch, miste ze het. Heel veel mensen hier, zeg maar iedereen, spraken haar taal hier niet en konden dus niet met haar communiceren, wat haar een buitenbeentje maakte.

Maar toch kwam er iemand naar haar toe gelopen. Anna keek op, gespannen. Ging dat meisje haar ook uitlachen? Ze keek weer naar beneden. Anna had vroeger geleerd dat als je er niet naar keek, het ook niet naar je toe zou komen. Maar dat was niet zo, stelde ze vast toen het meisje naast haar ging zitten. Het meisje begroette haar en Anna knikte. “Ik Anna” brabbelde ze in haar Engels. Maar het meisje sprak geen Engels tegen haar. Nee, sterker nog, Anna voelde een last van haar schouders vallen. Het meisje begon in het RUSSISCH tegen haar te praten. Ze legde uit dat ze haar zou helpen op school en dat ze Diana heet. “Dankjewel, Diana, ik ben Anna zoals ik net al zei” zei Anna wat zelfverzekerder en glimlachte “Zou je eerst uit kunnen leggen waar ik ben? Ik ben al een paar dagen hier maar iedereen schijnt opgegeven te hebben waarom ik hier ben en WAAR ik überhaupt ben…” Anna zuchtte en keek weer naar haar handen. Dit was vreselijk. Ze had twaalf jaar in quarantaine gezeten, ze wist niets van de wereld.

Hun gesprek werd eventjes onderbroken. Haar oog viel op een dier. Wat voor dier was het? “Een…een hond, right?” Onzeker keek ze Diana aan. Maar ze glimlachte toen ze de lieve lach van het dier zag. Awh, het was schattig. Voor dat ze het wist zat ze op haar knieën voor het dier en sloeg ze haar armen om hem heen. Haar hoofd drukte ze op de kop van het dier, het was zoooo zacht en lief. Anna vond dieren prettiger dan mensen. Dieren veroordeelden haar niet, ze was zelf ook voor een deel een dier. Diana was lief tot nu toe, maar ze wist niet wie ze kon vertrouwen.

Nieuwsgierig had Anna naar het verhaal van Diana geluisterd. Ah-ha. Als iemand dit haar gewoon aan het begin uitgelegd had, dan was dit allemaal veel makkelijker geweest. Dan wist ze in ieder geval waar ze geweest was. Zuchtend keek ze naar haar handen. “Dankjewel, Diana, dit wist ik allemaal niet” fluisterde ze “Maar nu ik het weet, begint alles op zijn plek te vallen. Ik dacht alleen dat ik de enige in mijn soort was, maar gelukkig is dat niet zo…” Het was zo verschrikkelijk fijn om EINDELIJK met iemand te kunnen communiceren die niet raar naar haar ging kijken. Ze keek Diana dankbaar aan.

De hond had haar eventjes afgeleid van het gesprek met Diana. Was het een afleiding, of wilde ze er niet over praten? Dat wist Anna niet. De hond was lief, hij had haar teruggeknuffeld. Anna liet hem los en ging weer naast Diana zitten. Het dier nam voor hen plaats en zachtjes streken haar vingertoppen over zijn warme vacht. Ze durfde Diana niet aan te kijken. “Maar mutatie…” herhaalde ze zachtjes “Is dat niet iets ergs? Ik bedoel, ik weet wat ik ben, ik weet wat ik kan en ik weet ook dat het echt verschrikkelijk is…” Haar ademhaling ging wat sneller en in paniek keek ze naar Diana. Wat moest ze doen, wat was dit gevoel? Dit gevoel herkende ze niet, dit had ze in het laboratorium niet gevoeld.

“Ik ben een monster” flapte ze eruit “Er komt helemaal niets goed met mijn zogenaamde mutatie, het is alleen maar vernietiging…” Ze wou dat ze wat duidelijker kon zijn, maar dat kon ze niet. Ze kon het niet uitleggen. Hoe verschrikkelijk Anna zich voelde als ze in het monster veranderd was dat ze was, dat kon ze niet beschrijven. Dat kon je alleen maar voelen. Met een frons tussen haar wenkbrauwen en een verwarde blik in haar ogen staarde ze Diana aan. “Ze hebben me zo gemaakt, in dat laboratorium, in het Kremlin…ik wilde dit niet, ik wil hier niet zijn, ik wil naar huis…”

Verbaasd had Anna even naar de handen van Diana gekeken. Hé, dat was anders. Dat was ze niet gewend. Maar het leek…niet alsof ze het verkeerd bedoelde. Het was lief van Diana om haar zo proberen op te vrolijken, maar ze begreep het niet. Natuurlijk begreep ze het niet. Anna kon niet van iemand verwachten dat diegene het zou begrijpen als ze het zelf niet eens begreep. Het enige dat ze wist, was dat ze geen controle over zichzelf had als ze zo verschrikkelijk veel pijn had. Fysieke pijn dan wel te verstaan. Maar soms waren emoties ook genoeg. En dan kwam het monster in haar naar boven. Maar de eerste fase van haar mutatie was zo opgeroepen. Dan leek het gewoon alsof ze niet zichzelf was. Voorzichtig keek ze Diana aan en haar mondhoeken schoten eventjes omhoog. “Misschien is het hier wel veilig, maar ik vind het hier niet leuk” bekende Anna aan Diana “Niemand, buiten jij, spreekt mijn taal en twaalf jaar lang heb ik niemand anders gezien dan de mensen die dingen met mij deden. Ik weet niet wat goed of slecht is, wie ik kan vertrouwen en wie niet. Ik weet de meeste dingen die hier zijn niet eens te benoemen.”

Haar verhaal scheen de hond in beweging te brengen, want opeens hoorde ze hem piepen. Maar enkele ogenblikken later was hij opgesprongen en had hij zijn neus tegen de hand van Diana en haar gedrukt. Nieuwsgierig volgde haar ogen het dier naar een enorme stapel bladeren. “Hij gaat toch niet…?” vroeg Anna aan Diana, terwijl ze opstond. En jawel hoor, daar ging de hond. De blaadjes vlogen in het rond, het leek wel een regen van blaadjes. Het was aandoenlijk om te zien hoe veel plezier de hond had met het spelen in de blaadjes en met zijn eigen staart. En voor het eerst sinds twaalf jaar ontstond er een glimlach van plezier op het gezicht van Anna. Een hele kleine enthousiaste glinstering was zichtbaar in haar ogen en haar hand sloot zich in die van Diana. Heel zachtjes trok ze het meisje achter zich aan. Ondertussen dacht ze na: misschien moest ze een risico nemen. Gewoon eens een keertje proberen. Diana leek haar een aardig meisje, ze was Russisch en niet van het laboratorium. Misschien moest ze een keertje iemand vertrouwen?

Terwijl ze aan de rand van de enorme berg stond, keek ze eventjes Diana aan. Natuurlijk kende ze dit wel, dit waren bladeren van een boom. Daar kon vrij weinig mis aan gaan. En het leek stevig genoeg om zichzelf er in te laten vallen. Daarom spreidde ze haar armen en liet haar gewicht los van de grond. Binnen een paar seconden was ze in de bladeren belandt en hoorde ze de hond om zich heen spelen. Lachend kwam Anna weer ‘boven water’ en begon ze ook met de bladeren te gooien. Hier zou iemand vast niet blij mee zijn, maar ach.

Diana, het meisje dat bij haar was komen zitten, was lief. Heel lief voor haar. Maar Anna voelde zich zo vervelend, ze kon het niet helpen. “Dat is heel lief van je, om me te helpen, Diana” zei ze met een klein glimlachje “En ik heb niemand thuis, in Rusland. Maar ik mis het gewoon zo, de sneeuw, de kou en de mooie naaldbommen in het bos. Hoewel ik daar maar kort heb van kunnen genieten, heb ik altijd nog dat beeld van Rusland en ik hoop dat ik daar ooit nog weer eens keertje naar toe zou kunnen. Maar in plaats van daar naar toe te kunnen, zit ik nu hier op dit eiland. En je bent echt heel aardig voor me, maar ik voel me hier niet prettig en ik kan moeilijk van je verlangen dat je altijd er voor me bent, zeker omdat ik je nog maar 5 minuten ken en dat gewoon gestoord zou zijn.” Dat was wat er op dit moment in Anna’s gedachten speelde. Haar ogen wenden zich af, maar toen ze Diana’s handen op de hare voelde was het een apart gevoel dat haar lichaam betrad. Een gevoel dat…het meisje haar begreep? Maar hoe kon het meisje haar begrijpen als ze zichzelf niet eens begreep?

Het vrolijke moment van die dag was geweest toen ze met het hondje in de bladeren gingen spelen. De bladeren dwarrelden als sterren om hen heen en het was zo leuk. De hond sprong om hen heen en blafte. Lachend keek ze toe hoe de hond een blaadje op het hoofd van Diana legde en deze zei dat de hond een schatje was. Schatje. Wat een lief woord. Ze moest maar eens vragen aan haar wat het betekende, dan kon zij het ook eens gebruiken. Schatje. Schatje. Dat klonk zo lief. Ze wist wel wat een schat was. Een schat was iets waar piraten naar op zoek gingen en dat had heel veel gouden juwelen. Maar wat een schatje was, dat wist Anna niet.

Maar de hond bleek helemaal geen hond te zijn! Anna, die op de grond zat, keek verbaasd naar de jongen die was opgestaan op de plek waar de hond was verdwenen. Ze slikte. Wat gebeurde er? Een angstige frons verscheen op haar wenkbrauwen, terwijl ze van Diana naar de jongen keek. De jongen begon een shitload aan woorden op hen af te vuren en stelde zichzelf uiteindelijk voor als Maurim. Anna stond op en frunnikte wat aan haar handen. Op het moment dat de hond en Diana wat vertrouwen van haar hadden gewonnen, trok ze zich wat meer terug. Het was voor haar een bevestiging dat niets was zoals het leek. De laatste bladeren vielen uit de lucht en landden op de grond. Een blaadje viel nog op haar schouder en bleef daar liggen. Ze veegde het blaadje van haar schouder en staarde naar de grond, naar de bladeren, terwijl ze een stapje richting Diana deed. Zij vond dit waarschijnlijk wat normaler dan haar, maar Anna wist niet hoe ze met dit soort situaties om moet gaan. “H…h…hoi” stotterde Anna in het Russisch, wat de jongen ook scheen te praten. “Anna” fluisterde ze zachtjes.

Anna slikte een beetje. Uhm. Dit vond ze gewoon een beetje griezelig. Ze wist wel dat hier meer mensen waren met speciale krachten, maar dit had ze toch niet echt verwacht. Anna aaide eventjes over haar arm en keek Diana aan, die het duidelijk ook niet echt verwacht had dat er opeens een jongen voor hen stond. Ook Diana staarde de Maurim aan en stelde zich opnieuw voor. Dus ze kwam niet echt dom over gelukkig. “Dat wist ik al van daarnet hoor” zei hij en Anna deed een stapje naar achteren. De drang om zich te verontschuldigen kwam in haar op. Eigenlijk wilde ze gewoon wegrennen naar haar kamer en in bed gaan liggen, om zich daar onder de dekens te verstoppen, maar dat leek haar ook niet zo netjes tegenover Diana, die net wel naar haar verhaal had zitten luisteren. Anna fronste haar wenkbrauwen.

“Maar het is gewoon verwarrend dat je net een hond was....” piepte Anna toen zachtjes. Als het nog net zo druk was geweest als net, had de jongen het waarschijnlijk niet eens gehoord. Het was best bijdehand van haar om dat te zeggen, maar Anna had er geen idee van. Ze was gewoon heel erg geschrokken. Maar Anna werd afgeleid door de blaadjes die op de grond lagen. Ze hadden allemaal verschillende kleurtjes! Rood, geel, sommige ook nog groen, maar bruin was vooral een overheersende kleur die in de kleurenzee aanwezig was. Anna liep naar een blad vlakbij de voet van de jongen en bukte. Een groot rood blad lag in haar handen en ze staarde er eventjes gebiologeerd naar.

Een klein glimlachje stond op haar gezicht en ze draaide zich om naar Diana. “Dit vind ik een mooie…” Anna liet hem aan Diana zien en glimlachte. Haar vingers gingen over de nerven van het blad en volgden de verschillende richtingen. Toen draaide ze zich terug naar Maurim en liet hem ook het blad maar zien.