Once upon a december...

Hoe snel de tijd hier voorbij vloog was echt wonderbaarlijk. Het was al bijna December! De tijd dat hij samen hoorde te zijn met zijn familie. Een zucht gleed over Aleksey’s lippen terwijl hij even naar zijn handen staarden. Het gemist werd erger. Maar het werd toch dagelijks een beetje verstopt door het feit dat hij hier al geweldige mensen had leren kennen waaronder Maurim en Anna. Serieus die twee waren echt wel te cool. De gebeurtenissen van de afgelopen dagen waren iets minder, hij had zoveel medelijden gehad met zijn roommate dat hij echt niet wist hoe hij de dude kon helpen. Toch had hij het geprobeerd, soms slaagde hij er in soms niet maar dat gaf hem dan weer een boost van dat hij zich echt moest inzetten voor dit. Dan was er nog die vreemde ontmoeting met Anna gekomen, die was uitgedraaid tot een uiteindelijke vriendschap. Met een glimlach rolde hij uiteindelijk uit zijn bed en keek even rond. Oké, Maurim was al gone. Te verwachten, die knul zou vast wel in de cafetaria zitten of zo. Idk, het was weekend meestal spendeerde de twee dudes dat samen met de rest van hun crew. De jongen wandelde uiteindelijk naar zijn kleerkast die hij eindelijk had ingeladen met zijn kleren en op enkele andere schabben stonden zijn boeken gespreid. Na dat hij een simpel shirt had aangetrokken en een donkere broek verdween hij met zijn mobiel in zijn zak de kamer uit.

Zijn eerste stop was bij Eleanor. Het duurde een tijdje voor hij haar vond, merendeels omdat hij de klas niet vond die ze normaal hoorde te geven. Maar uiteindelijk kwam hij haar heel random in de gang tegen toen ze onderweg was naar buiten met een bloempot. Meestal zou hij raar op kijken, maar het was Eleanor, de vrouw die bekend stond als de hippiedocente so. De vraag of ze hem naar het kostuomlokaaltje kon brengen nam ze heel goed op. Heel vrolijk als ze was, standaard of zo, wandelde de twee samen naar het lokaaltje waar hij tot vandaag het bestaan niet eens van af wist. Zodra ze binnen kwamen dook de vrouw tussen de kostuums door en na vijf minuten kwam ze met een Aladin pakje, een Toad pakje(geen idee wat dat was tho)en  een Peter Pan outfit. Een frons verscheen op zijn gezicht terwijl hij de vrouw even aan keek. “Trek dit maar eens aan, ik weet zeker dat ze perfect zijn voor je!” Sprak ze enthousiast. Aleksey wou zeggen dat hij het niet wilde, maar hoe kon hij dat enthousiasme van de docente nu de kop indrukken? Damn, hij en zijn goedheid. Hij nam de drie kostuums aan en verdween uiteindelijk zelf tussen wat gordijnen die random in de ruimte hingen en besloot als eerste maar de Peter Pan outfit aan te trekken. Jeetje mina, hij zo zou voor schut staan. Nadat hij uiteindelijk dat stompzinnige hoedje had opgezet kwam hij weer tussen de gordijnen uit en showde hij zichzelf aan de docente die vrolijk in haar handjes klapte en woorden zei als fantastisch en helemaal mooi. Uiteindelijk verdween hij weer en kwam het volgende pakje aan de beurt, het Aladin kostuum. Wat eigenlijk alleen een kort vestje inhield en zo’n Arabische pofbroek. Ja hoor, helemaal geweldig. Deed ze dit expres of zo? Nee, waarschijnlijk niet.. Lichtelijk tegen zijn zin kwam hij weer tussen de gordijnen door en zette zijn handen even kort in zijn heupen en duwde zijn borst vooruit. Zoals een ware Aladin het zou doen. “Hm, nee toch maar geen Aladin voor je. Tenzij we misschien een pruik vinden, maar dat blonde dat past niet. Nee nee, trek maar uit.” Klonk de kritische stem van de vrouw, hoewel die stem toch niet hetzelfde klonk als waarschijnlijk de kritische stem van Jean, nee in Eleanor’s stem zat nog genoeg vriendelijkheid. Nu kwam het Toad-pak. Aleksey trok de witte legging aan met daar boven een even kort blauw vestje als daarnet. Om daarna het hoofddeksel, een grote paddestoelhoed op zijn hoofd te droppen. Damn dat woog veel! Met een grijnsje kwam hij uiteindelijk weer tevoorschijn. Ja, hij wist hoe grappig hij eruit zag, dus hij zag het maar gewoon onder ogen. “Oké, dit is helemaal perfect. Formidabel, dit wordt hem. Maar waarom eigenlijk?” Klonk ze uiteindelijk wat verbaasd. Aleksey kon een glimlach niet onderdrukken. ‘Wel, mevrouw ik zoek eigenlijk een kostuum van een Russische tsaar. Het is voor een.. speciale gelegenheid.’
De vrouw had geglimlacht alsof ze zo net een geniaal idee had gekregen. Zo gauw ze was verdwenen, kwam ze ook weer terug met ditmaal een kostuum. Een gewone zwarte stoffen broek met op de rand ervan een gouden lijntje geborduurd, een donkerblauwe generaalsvest met van die gouden schouderstukken op en de bijbehorende medailles, en een bijbehorende degen die hij aan zijn riem kon hangen. Aleksey staarde er vol bewondering naar. ‘Dit is echt helemaal wat ik zoek. Thanks so much, ik breng het vanavond zeker terug.’ Glimlachte hij breed terwijl hij uiteindelijk in het Toad kostuum met het tsaar kostuum weer verdween tussen de gordijnen om binnen de kortste keren weer tevoorschijn te komen. Aleksey trok meteen een strenger gezicht en rechte zijn rug, en werd meteen een statig figuur een echte tsaar. Kort zag hij Eleanors mondhoeken omhoog trekken bij het zien van die plotse omschakeling. “Ik hoop dat je er wat aan hebt, wat je ook doet.” Glimlachte ze bemoedigend waarna ze uiteindelijk de ruimte uit verdween, en hij kon vertrekken naar het muzieklokaal zijn laatste stop. Toch besloot hij op de laatste moment nog even terug te keren, en gelukkig stond Eleanor er nog. De vrouw leek niet echt goed te weten naar waar ze heen moest. Dus besloot Aleksey, aardig als hij was samen met haar naar de cafetaria te lopen. En nee, hij gaf er helemaal geen fuck om wat de rest van de leerlingen mochten denken nu ze hem in deze outfit zagen. Met een brede grijns wandelde hij naast haar, alsof hij haar werkelijk escorteerde. 'Ik zie u snel weer mevrouw, maar nu moet ik echt weg!' Sprak hij met een grimas toen Celine tevoorschijn was gekomen en meteen samen met Eleanor vervolgens de keuken in verdween. Aight, nu was het echt wel tijd!

Toen hij daar binnen kwam werd hij meteen verwelkomt door een kerstboom die prachtig versierd was. Waarschijnlijk het werk van Damian, die gast zou wel zo random zijn om er hier een te zetten gewoon voor de kerstsfeer. Maar het maakte de ruimte nog perfecter. De grote zwarte vleugelpiano stond in de hoek van de ruimte, en voor de rest waren alle stoelen en banken aan de kant gezet. Iets waar hij natuurlijk wel voor had gezorgd met de hulp van een paar leerlingen. Verder was de ruimte helemaal versierd met kerstspullen, wat hem al helemaal blij maakte. Nou blij maar ook deels triest. Toch besloot de blonde jongen vooruit te kijken, naar wat vanavond komen zou. Toch was alles nog niet helemaal klaar. Nee, één cruciaal ding ontbrak nog! Aleksey wandelde volledig in kostuum naar een van de kasten die wat verstopt zat achter wat andere instrumenten, en zocht vervolgens even tot hij een bepaald boek vond. Terwijl hij met zijn wijsvinger langs de kaften scande las hij elke titel goed. Tot hij het zag. Russische pianisten. Gotcha! Een korte grijns verscheen op zijn gezicht toen hij het boek uit de kast trok en meteen doorbladerde naar de pagina waar  Sergej Rachmaninov beschreven stond. Alle wonderlijke stukken die hij had gemaakt door de jaren heen. Alsof het geen moeite was begon Aleksey hardop te lezen en voor hij het wist stond Sergej himself naast hem. De man keek hem aan met een rustige blik terwijl hij daar zo stond in een statige houding. ‘Het spijt me dat ik u stoor. Maar zou ik deze avond gebruik moge maken van u formidabele piano kunsten?’ Klonk het in het vloeiend Russisch. Iets wat Sergej lichtelijk verbaasde ondanks het feit dat hij hier zo stond in de outfit van een tsaar, die misschien zelf nog origineel was. “Natuurlijk mijn beste. Ik had toch niets anders te doen.” Sprak hij op een stugge, maar ergens vriendelijke toon. Aight, goed nu was alles klaar. Voor een moment wierp hij een blik op zijn mobiel wanneer de man zich uiteindelijk achter de zwarte vleugel had gezet. Tijd om zijn prinses te laten komen. ‘Kan je me ontmoeten in het muzieklokaal?’ Typte hij moeiteloos op zijn scherm en al snel verzond hij het bericht. Aleksey wandelde vervolgens naar het midden van de ruimte om zich daar met zijn gezicht gericht naar de deur te gaan staan en te wachten.

Natuurlijk hoorde het gemis erbij. Maar hij vond het maar niets, nee. Gelukkig had hij Diana hier, al wist hij zeker dat ze haar ouders ook wel moest missen. Hoe kon het ook anders right? Misschien kon hij straks samen met haar een skype gesprek voeren met zijn zusje. Zo leek het toch nog een klein beetje of ze bij hun familie waren. Maar first things first. Deze kerst was er een die hij haar nooit meer wou laten vergeten. Aleksey had eindelijk besloten om de stap te wagen, al was hij zenuwachtig. Momenteel lukte het nog wel om die zenuwen onder controle te houden, maar hij wist dat hoe dichter hij bij het moment kwam dat hij haar zou zien, des te zenuwachtiger hij zou worden.

Eerst en vooral was hij natuurlijk op zoek gegaan naar Eleanor. Omdat het anders echt niet compleet ging zijn hoor. Nee, hij wilde dit zo memorabel mogelijk maken voor hun beide en hoe kon hij dat anders dan door gewoon zichzelf te zijn? De docente had hem goed geholpen en hij was haar serieus zo dankbaar, hoewel hij het ook ontzettend grappig had gevonden dat ze hem al die kostuums had aangetrokken had ze hem uiteindelijk het meest perfecte tsarenkostuum afgeleverd. En hoewel hij meteen aan de slag wilde gaan in het muzieklokaal kon hij het haar echt niet aan doen om haar gewoon alleen door de gangen te laten lopen. Nee, Aleksey wilde vandaag iedereen gelukkig zien en de komende tijd ook hoor. ‘Nog eens bedankt Eleanor. Ik hoop dat ik ga slagen in wat ik van plan ben.’ Glimlachte hij eventjes scheef. De vrouw legde haar beide handen even op zijn schouders en keek hem recht in de ogen aan. “Ik kan me al wel bedenken voor wie je dit doet, zolang je haar verrast en je zelf blijft zal ze het geweldig vinden. Maar, ik moet nu gaan. Céline komt er al aan.” Sprak de vrouw met een kleine glimlach. En ja hoor, snel genoeg verdwenen de twee dames in de keuken. Serieus, die twee waren gewoon te schattig.

Alle mogelijke voorbereidingen waren getroffen. Sergej zat al achter zijn piano een stuk te spelen. En ja hoor, zoals voorspeld sloegen de zenuwen nu echt wel toe. Voor een moment streek hij door zijn haren om vervolgens even heel diep in te ademen. Come on, Aleksey wees gewoon jezelf. Wat als ze dit allemaal teveel vond? Hoewel zo was hij gewoon hij moest alles veel te fel overdoen, zeker dit soort dingen. Diana wist wel dat hij zo was, maar als hij haar goed genoeg kende ging ze dit echt wel leuk vinden. Niet alleen zijn outfit, alles gewoon. Het meest van al zelfs misschien Sergej nog. Nog een keer trok hij het pak deftig recht en nam ook een houding aan die bij een tsaar paste. Streng, zonder sprankje vreugde in zijn blik. Heel even dacht hij dat hij hakken hoorde in de gang, iets wat hij zich even goed ook verbeeld kon hebben. Aleksey was gewoon gek aan het worden in zijn hoofd, want no way dat je over de zachte tonen van de compositie van Sergej hakken zou kunnen horen.

Stiekem vond hij toch dat het best wel lang begon te duren. Niet dat hij had verwacht dat ze hier binnen de seconde zou staan, maar hij begon zich toch een beetje zorgen te maken. Al was dat voor niets nodig want voor hij het wist stond ze in de deur. De blik in zijn ogen werd vreugdevoller. Doei performance. Daar stond ze dan, zijn wereld. Zijn sprankje hoop. Met grote moeite bleef hij staan op de plek waar hij stond en liet haar de ruimte even in zich op nemen. Zijn ogen gingen echter over haar heen. Zoals altijd, zag ze er onbeschrijfelijk mooi uit. Wat was hij toch weer lucky. Voor een moment voelde hij hoe zijn wangen dreigde te verkleuren waardoor hij zijn ogen even verlegen neer sloeg. Wat was er aan de hand?
Om zijn beetje verkleurde wangen niet te showen wierp hij even een blik naar achteren en schonk Sergej een glimlach die even had opgekeken omdat Diana was binnen gewandeld. De pianist stond recht en maakte een kleine buiging om haar welkom te heten in de ruimte. Daarna nam hij weer plaats achter de vleugel en speelde gewoon verder, alsof hij nooit gestopt was.

Zijn blauwe ogen hadden zich uiteindelijk weer op haar gevestigd en zodra hun blikken elkaar ontmoette voelde hij de grond bijna weg zakken onder zijn voeten. Echt hoor, dit was gewoon te mooi om waar te zijn. Zodra ze dicht genoeg bij hem was legde hij zijn hand even op haar wang en schonk haar een warme glimlach. ‘Je ziet er prachtig uit.’ Sprak hij in hun moedertaal, het Engels weer even helemaal overboord gooiend. Aleksey liet zijn hand uiteindelijk zakken, en liet zijn vingers vervolgens even langs haar hand strijken. De jongen zakte uiteindelijk op een knie en bracht haar hand naar zijn lippen. ‘Mijn hart is eens te meer vervuld van vreugde omdat je mij gezelschap komt houden.’