Onderwerp: Exit Wounds vs.Open za jan 03, 2015 12:57 am
Marks Of Battle, They Still Feel Raw
Starend naar het plafond lag hij in bed. Het was midden in de nacht, nog niet eens na 1 uur, maar slapen kon hij niet. Daar zorgde Raziël wel voor. Hij werd gestraft op de ergste manier ooit: ze hielpen hem niet meer met het blokkeren van zijn emoties. Dat wou zeggen dat hij elk stukje van zijn gebroken hard in zijn borst voelde snijden. Want dat zijn hart gebroken was, dat was een feit. Lorise had hem iets doen voelen wat hij nog nooit eerder gevoeld had, en de realiteit was hard: het was iets wat ook nooit meer zou terugkomen.
Of hij het miste? Zeker wel. En dat was nog het ergst van al. Want hoe meer hij het miste, hoe zwaarder Raziël ervoor op zijn kap zat. Charlie wou dat het gewoon even op hield, dat het helemaal stil was en dat hij zich kon concentreren op het uitschakelen van alles wat hij voelde. Alleen zou hij daar geen hulp bij krijgen, en zelf kon hij het niet. Niet nu het zo erg was.
Moest hij nu op missie kunnen gaan, zou hij zichzelf genoeg kunnen afleiden om het even te vergeten. Klein probleem: hij zat op een eiland midden in de fucking oceaan. Met een zucht hees hij zichzelf uit bed. Dit zou niet werken. Hij trok een losse broek aan en een warme trui ging over de riem van zijn wapens heen, die op zijn blote huid zat die nacht. Het leer schuurde zacht tegen zijn borst, een hele geruststelling. Het enige wat hij nog kon snappen van alles. Het enige dat nooit zou veranderen.
Charlie doolde doelloos rond, terwijl hij luisterde naar een nieuwe preek van Raziël. Dit werd hem allemaal wel wat veel, maar hij zou niet huilen. Hij zou echt niet huilen. Zonder het te beseffen, was hij in de gang met de klaslokalen gekomen. Hij wist dat ze die niet op slot deden. Een kwestie van vertrouwen en respect, noemden ze het. Ze vertrouwden de leerlingen genoeg om de lokalen open te laten zodat iedereen er in kon zonder dat ze het zouden vernielen of iets zouden stelen.
Zachtjes opende hij de deur naar het muzieklokaal, niet echt wetend waarom. Tot hij de piano zag staan. Vaag herinnerde hij het zich, de dag dat hij die voor het eerst had gezien. Herinneringen schoten door hem heen. De 8-jarige knul die bij zijn moeder op schoot zat, zijn kleine vingertjes op de toetsen. Voorzichtig liep hij naar de piano, zette zich aarzelend neer op het krukje. Hij legde zijn ene hand er op, voelde het koele materiaal van de toetsen.
Automatisch sloeg hij het eerste akkoord aan van het liedje dat zijn moeder het liefste speelde. Het paste ook ergens wel bij zijn mood. Normaal mocht hij geen emoties voelen bij het spelen, dat mocht niet van zijn vader. Die was er zwaar op tegen dat zijn moeder hem piano leerde spelen, en hij stond het alleen toe als de kleine Charlie volledig emotieloos speelde.
Als vanzelf speelde hij het volgende akkoord, en het volgende. Het lied ging verder, en hij zakte dieper in zijn herinneringen. De 11-jarige jongen die het liedje speelde, keer op keer op keer. Als dit liefdesverdriet was, dan wilde hij het niet meer. Nooit meer. Hij wilde niks meer. Het lied ging door, hij speelde het zelfs een tweede keer, tot hij door kreeg hoe een paar tranen over zijn wangen gelopen waren.
Verbaasd veegde hij zijn kaak af, voelde de nattigheid op zijn vingers. Nee, dit gebeurde echt niet. Hij liet zijn handen zakken en legde ze op zijn schoot, terwijl hij naar de toetsen van de piano staarde. Zijn blik bleef er even op gevestigd, tot hij een geluid hoorde. Meteen alert keek hij op, om te merken dat hij dus niet zo alleen was geweest als hij gedacht had. Rotzooi.
Laatst aangepast door Charlie Garroway op zo dec 06, 2015 3:20 pm; in totaal 3 keer bewerkt
Onderwerp: Re: Exit Wounds vs.Open za jan 03, 2015 1:46 am
tag: Charlie notes: -
Een zucht gleed over haar lippen toen ze uit haar bed was gegleden. Voor even staarde ze door het raam naar buiten. Het was 1 uur en haar slaap was nergens te bekennen. Met enig gemak trok ze een blouse aan en een jegging. Op haar sokken was ze uiteindelijk de gang opgelopen en keek even naar beide richtingen. Verlaten, iets wat best normaal was op dit uur van de dag. Met haar armen over elkaar geslagen begon ze uiteindelijk te wandelen, gedreven door de eindeloze stroom aan gedachten in haar hoofd.
Snel genoeg kwam ze tot de conclusie dat het best wel koud was. Maar daar was een oplossing voor. Meteen sprong haar mutatie in actie en voelde ze een aangename warmte door haar lichaam haan. Met haar ogen gericht op de grond liep ze uiteindelijk verder tot een gedachte in haar hoofd bleef hangen. Vandaag was het haar moeders verjaardag. Een dag die ze ondanks alles toch altijd samen spendeerde. Nu zat die vrouw alleen en normaal was zij bij haar net op dit moment en deden ze toch voor de verandering eens iets leuk, en ze wist zo even niet hoe ze zich daarbij moest voelen. Totaal verward door haar eigen gedachtengang haalde ze even een hand door haar haren en beet ze op haar lip.
Inmiddels stond ze op het kruispunt om oftewel naar de leefruimte te gaan of om naar de klaslokalen te gaan. Er waren genoeg plekken waar ze naar toe kon gaan op dit eiland, maar toch was ze hier terecht gekomen. Sterker nog, het moment dat ze muziek opving volgde ze het geluid. Wie was er om 1 uur nog wakker en kon zo’n muziek gewoon even zo maar opdragen? Het liedje was haar maar al te bekend, en vreemd genoeg zorgde het voor een krop in haar keel. Misschien kon ze maar beter terugkeren? Nee, Sierra stond erop gebrand om te weten wie het was die deze noten zo vlot liet klinken.
Uiteindelijk bij het muzieklokaal bleef ze staan. Ze weigerde om binnen te gaan, bang om degene te storen. In plaats daarvan bleef ze gewoon aan de deur staan en sloeg de jongen die bij de piano zat gade. Sierra had hem nog nooit gezien, maar een ding wist ze al zeker. Hij had het talent om de piano te bespelen, iets wat vele mensen ontbrak. Gedurende het hele nummer durfde ze geen adem te halen, bang dat het zou op houden. Ergens was ze verbaasd over dat ze de jongen nog nooit eerder had gezien in het lokaal aangezien hij toch wel begaafd genoeg was.
Uiteindelijk liet ze zich tegen de deurlijst hangen en dat was een fout. Voor ze het doorhad was hij opgehouden met spelen en keek haar recht aan. Betrapt… Ze besloot maar naar binnen te gaan, wat was het nu nog van daar te blijven staan als hij haar toch had opgemerkt? Van zo ver was het niet goed zichtbaar voor haar, maar voor een moment leek het alsof hij had gehuild. Iets wat haar tere hartje al helemaal niet kon verdragen. De drang om gewoon op hem af te lopen en hem een knuffel te geven was aanwezig, maar ze bleef op ruime afstand van hem staan. ‘Het spijt me, ik wou niet storen…’ Gooide ze er een beetje idioot uit. ‘Je speelt echt goed.’ Pff, wat een zwakke poging toch weer om goed te praten dat ze hem eigenlijk onnodig had liggen bespieden.
Onderwerp: Re: Exit Wounds vs.Open za jan 03, 2015 4:49 pm
Marks Of Battle, They Still Feel Raw
Terwijl hij speelde, vervaagde de ruimte om hem heen. De hele wereld vervaagde en het was stil, op het geluid van de piano na. Zelfs Raziël liet hem heel even met rust, al was het maar omdat hij zelf aan het luisteren was naar het lied dat de jongen uit de piano liet weerklinken alsof hij dag en nacht niks anders deed. Het was gewoon een automatisme geworden voor hem, iets waar hij bijna even trots op was als zijn skills om heel precies zijn messen naar hun doelwit te slingeren.
Zijn moeder, die was ook trots op hem geweest. Zij had vaak voor hem gespeeld, en andersom. En elke keer zei ze hoe trots ze op hem was, iets wat het kille hart van de kleine Charlie altijd wel weer een klein beetje liet gloeien. Zijn vader zei nooit dat hij trots was, er was altijd wel iets wat nog beter kon. Maar het was anders met muziek. Zelfs als hij een noot mis speelde, zelfs al speelde hij het zonder ook maar enige emotie te tonen, zijn moeder was altijd trots.
Isaac, zijn kleine broertje, kon niet spelen zoals hij dat kon. Dat talent had hij duidelijk van zijn moeder mee gekregen, en hij niet. Het was iets waar hij vaak boos om werd, maar dat vond Charlie niet erg. Het was iets tussen zijn moeder en hem, iets van hen twee alleen. Een kleine rebellie tegen de dictatuur van zijn vader. Zonder zijn weten leerde hij ook andere liedjes spelen, liedjes met meer emotie. Het waren de enige emoties in zijn leven.
Niks had hem echter kunnen voorbereiden op het hartverscheurende gevoel van liefdesverdriet. Helemaal niks. Hij was op de ergste manier ooit kapot gemaakt. Lorise had hem laten proeven van het mooiste en speciaalste ding op aarde, om het daarna gewoon weer van hem af te pakken. Haar woorden betekenden niks meer voor hem, ook al had hij haar beloofd dat hij het niet zou vergeten. Vergeten zou hij niet, nee, maar hij wou dat hij het kon. Als ze hem echt leuk had gevonden, dan had ze het niet gedaan, dan had ze haar rotmutatie niet op hem gebruikt.
Diep in gedachten verzonken had hij het liedje nog een keer gespeeld, maar toen hij klaar was, werd hij terug uit zijn hoofd gehaald door een vreemd gevoel op zijn kaken. Het kriebelde een beetje, maar het voelde ook warm en nat aan. Het waren tranen. Niet eens zo heel veel, en al snel had hij ze af geveegd, maar ze waren er wel geweest.. En een onverwacht geluid van bij de deur liet hem weten dat hij niet alleen was geweest op dit moment van zwakte.
Een beetje geschrokken en nog steeds een beetje emotioneel draaide hij zich abrupt om. Een meisje stond in de deuropening, alleen de Engel wist voor hoe lang. Had niemand hem dan even kunnen waarschuwen? ‘Het spijt me, ik wou niet storen…’ Zei ze, nadat ze een naar binnen was gelopen. Charlie zei niks terug, wat moest hij dan zeggen? Hij wist dat zijn stem zwak zou klinken nu, omdat hij de kracht niet had om de emoties er uit te halen op zijn eentje.
Zonder de Engelen in zijn hoofd was hij niets, en dat wou Raziël hem duidelijk maken. Hoe waardeloos hij was alleen. Dat hij hen nodig had. Eenmaal hij dat zou beseffen, zou hij gehoorzamer zijn, had de Aartsengel gedacht. Hij wou gewoon dat het allemaal stopte. ‘Je speelt echt goed.’ Merkte het meisje op, en heel even kwam de oude, droge Charlie weer terug. Waar elk normaal mens een ‘dank je’ zou zeggen, zei hij luchtig; "Weet ik.”
De jongen draaide zich nu helemaal om op het krukje van de piano en nam het meisje nog een keer goed in zich op. Net als hem droeg ze niet echt kleren waar je overdag in zou rondlopen. Daaruit constateerde hij dat ze, net zoals hij dus, terug uit bed was gekomen. Kort wreef hij in zijn ogen, terwijl hij zich af vroeg of hij die nacht nog zou slapen of niet. "Waarom ben je zelfs nog wakker op dit belachelijk late uur?" Vroeg hij toen, niet eens zijn kille en emotieloze toon gebruikend. Nee, zijn stem klonk normaal, misschien een klein beetje trillend. Van de vermoeidheid, natuurlijk. Natuurlijk..
Onderwerp: Re: Exit Wounds vs.Open za jan 03, 2015 5:28 pm
tag: Charlie notes: -
Zolang hij verder speelde bleef zij vastgenageld op de grond staan. Ergens was ze wel bang voor zijn reactie moest hij haar opmerken, maar weg gaan lukte haar niet meer. Dit lied, hoewel ze het vroeger vaak genoeg had gehoord op een van de cd’s die haar moeder afspeelde toen ze juist van haar vader was gescheiden bracht zo veel herinneringen met zich mee. Niet alleen de slechte, nee ook die paar goede die ze nog aan die vrouw had. Maar ze wilde het even niet onder ogen zien. Het enige wat ze nu wilde was gewoon luisteren.
Voor zover de jongen kon zien met dit licht, maakte hij geen vrolijke indruk op haar. Iets wat haar nog wel het meest van al schokte. Waarom ze zich juist zo voelde, dat moest je echt niet vragen hoor. Sierra kende hem niet eens, en andersom was het ook het geval. Maar ze had compassie met hem. Een van de vele troeven die Sierra had, maar die zij dan weer zag als een nadeel. Bij nader inzien was ze misschien toch beter doorgelopen. Of had ze gewoon naast de deur moeten gaan zitten op de gang. Ze voelde zich zo dom. Hoe ze hier stond en hij daar zat met wist zij veel wat hij aan zijn hoofd had. Wat het ook was, verdienen deed hij het waarschijnlijk niet. Niemand verdiende het uiteindelijk om zich slecht te voelen, zelfs niet de slechtste mensen op de wereld, zelfs niet haar moeder..
Daar kwam het dan. Zonder dat ze het had verwacht had hij zich omgedraaid waardoor ze eerst even een stapje naar achteren had gedaan. Klaar om even een spurtje te trekken naar haar kamer of zo. Toch was ze naar binnen gegaan en had ze zich verontschuldigd tegenover de jongen. Wie weet vond hij het wel niet leuk dat ze hem had horen spelen? Net zoals zij als de dood was als iemand haar ook maar een noot hoorde spreken. Toch bleef hij stil. Iets wat haar al helemaal van haar stuk bracht, maar ze weigerde om te vertrekken. Misschien had hij wel iemand nodig of zo? En hier begon Sierra weer met haar naïeve gedachten. Helpen, dat was iets wat ze graag deed. Ondanks ze zich er al genoeg mee in de problemen had gewerkt in het verleden, maar dat was een ander verhaal.
Kort fronste ze. Niet meteen de reactie die ze had verwacht. Maar even goed zou zij waarschijnlijk wel hetzelfde hebben gezegd als hem op dit moment. Al had zij het nog wel vriendelijker gedaan dan hij, maar ieder zijn ding of zo. Wat onwennig bleef ze een eindje bij hem vandaan staan, totaal niet wetend wat ze nu moest gaan zeggen daarop. Niets. Dat was het besluit dat uiteindelijk viel. Al was ze niet geheel blij ermee, want normaal was ze altijd zo’n waterval aan woorden. Yeah right, enkel als ze een lied schreef dan toch.
Eveneens als hij deed bij haar liet ze haar blik over hem heen glijden. Zijn bezoek aan het lokaal leek wel vrij ongepland, voor zover ze dat dan kon afleiden van de kledij die hij droeg. Maar ze zweeg er maar over. Wou haar neus niet in zaken steken waar die niet hoorde. ‘Ik kon niet slapen.’ Sprak ze terwijl ze even haar schouders op haalde. Het was geen leugen, maar eveneens niet de volledige waarheid. Iets wat er normaal wel meteen zou uitgekomen. Al kreeg ze toch het vage gevoel dat het hem niets zou kunnen schelen. ‘Ik hoorde de muziek en ik moest het gewoon even met eigen ogen zien.’ Een virtuoos was de jongen voor haar niet, voor zover zij dan weer wist. Maar hij kon spelen en dat vond ze interessant. Met haar uitstekende gehoor had ze die zachte trilling in zijn stem meteen ontdekt waardoor er weer een golf van medelijden door haar heen ging.
‘Jij dan? Een slechte droom gehad?’ Wow Sierra, echt wow. Kort staarde ze naar de grond, wou zichzelf voor haar kop slaan maar weerhield zichzelf daar nog net van. ‘Eh ja, dat bedoelde ik dus niet?’ Sierra zonder slaap, het was gewoon een combo die niet ging. Alsof de dude voor haar wakker zou liggen van slechte dromen of zo. Zelfs een klein kind had hem gewoon op de man af gevraagd wat er met hem was.
Onderwerp: Re: Exit Wounds vs.Open za jan 03, 2015 5:50 pm
Marks Of Battle, They Still Feel Raw
Normaal zou een enkele blik al volstaan om de meeste mutanten weg te jagen. Helaas zag hij er nu waarschijnlijk niet zo angstaanjagend uit. Hoe hij het dan ook nog in zijn hoofd haalde om te hopen dat ze misschien nog weg zou gaan, hij wist het niet hoor. Want ze deed alles behalve weg gaan. In haar ogen zat iets van medelijden, iets wat voor hem dan weer heel vreemd was. Als hij in haar plaats had gestaan, had hij zichzelf echt wel staan uitlachen. Ja, zo gemeen was hij ja.
Meteen kwamen er in zijn hoofd ook wel genoeg namen voorbij die ook zo’n reactie zouden hebben gehad. Onder de mutanten hier op school stond hij bekend als een droge, emotieloze rotzak, die zijn hand er niet voor omdraaide om mensen aan te vallen. Zelfs geen meisjes. Er waren er genoeg die zijn acties in de kantine en op de gang van de jongensverdieping hadden zien vechten met Grace, en aan de manier waarop hij normaal door het schoolgebouw liep, konden de meeste mensen ook wel al raden dat hij niet het soort type was die ’s nachts aan een piano zat te janken.
And yet here he was. Had hij zonet niet bewezen dat het toch allemaal een act was, zoals Kate hem had gezegd? Hij wou het niet geloven. Hij kon het niet geloven. De Engelen in zijn hoofd waren geen act, en dat ze hem hielpen met het blokkeren van zijn emoties was puur uit noodzaak. En het was wel verdomd handig.. Moesten ze nu eens zo aardig zijn om hem nu ook te helpen, maar nee. Hij voelde nog altijd dat immense, drukkende verdriet in zijn borst.
Gelukkig kon hij het nog een beetje verbergen. Een soort van final stand. Een droge reactie op haar woorden volgde, en ze leek er zich niet echt een houding door te kunnen geven. Ergens vond hij het maar beter zo. En toch ging ze nog steeds niet weg, al was het wel nogal duidelijk dat hij hier liever alleen was. Dan maar eens horen wat ze hier nog deed zo laat.
‘Ik kon niet slapen.’ Antwoordde ze schouderophalend. Charlie snapte haar wel, ze zaten een beetje in dezelfde situatie blijkbaar. ‘Ik hoorde de muziek en ik moest het gewoon even met eigen ogen zien.’ Vervolgde ze, en heel even trok hij zijn mondhoek geamuseerd op, al verdween die ook snel weer. "Ben ik wat je verwachtte te zien?" Vroeg hij toen maar, al wist hij het antwoord waarschijnlijk wel al. Welke dude kon nu ook piano spelen?
‘Jij dan? Een slechte droom gehad?’ Vroeg ze toen ineens, en hij keek haar even een beetje vreemd aan. Wat? ‘Eh ja, dat bedoelde ik dus niet?’ Vervolgde ze, nog voor hij er iets op kon zeggen. Misschien moest ze toch maar gaan slapen, want echt, ze was zo verwarrend. "Wat bedoelde je dan wel?" Vroeg hij, terwijl hij een wenkbrauw optrok. Meh, waarom ging ze niet gewoon weg? Dan kon hij nog wat spelen, om de rest van de wereld weer te vergeten. Niet om te janken tho, daar was hij ook wel klaar mee voor de komende jaren.
Onderwerp: Re: Exit Wounds vs.Open za jan 03, 2015 6:49 pm
tag: Charlie notes: -
Sierra kon de hint van wegwezen of ik trek je kop er af ook wel zien hoor. Maar ze weigerde om te vertrekken. Waarom? Goeie vraag, daar kwam ze straks wel even op terug. Al was het antwoord best wel dicht bij. Ze had medelijden met hem. Niet dat hij er extreem breekbaar uitzag of iets, maar wel ja het was nu eenmaal zo en daar legde ze zich maar bij neer. Al handelde ze toch niet zoals ze normaal zou doen. Kwestie van dat ze toch nog wel een beetje verstand had op dit uur van de dag.
Even tho de jongen hier nu zat alsof zijn hart in duizend stukken was gebarsten, was dit niet de normale gang van zaken. Ze wist wel wie hij was. Sierra had hem zien vechten op de gang toen ze uit Jace zijn kamer was vertrokken. Lang had ze er niet bij stil gestaan, maar hem dan nu hier zien zitten. Het klopte niet met wat ze eerder had gezien, dus er was wel iets serieus aan de hand anders wist ze ook niet waarom hij zich plots zo vertoonde. Veel van het gevecht had ze trouwens ook niet meegekregen. Nee, snel genoeg was ze uit de gang gerend puur omdat ze het niet wilde zien. Maar dit, de drang om weg te lopen was veranderd in de drang om hem te knuffelen. Oké, het werd echt even tijd om te stoppen met vreemd te doen hoor.
Het enige wat ze kon bedenken dat hij er nu bij zat als een geslagen hond of iets in die aard. En dat was gewoon niet cool. Nog om aan te zien, nog om zelf te voelen. Buh, volgende keer wandelde ze gewoon door hoor. Dan moest ze hier niet meer mee dealen. Hij leek toch geen hulp te zoeken, voor zover ze dat dan kon vast stellen aan de manier hoe hij op haar reageerde. Maar het was nog geen tijd om te vertrekken. Hij zou het toch niet met haar delen, maar ergens wilde ze gewoon vast stellen dat de dude toch in orde was of dat ze misschien iets kon doen om hem te helpen.
Blijkbaar kwam ze dan toch geloofdwaardiger over dan ze zelf dacht aangezien hij geen andere vragen stelde rond haar aanwezigheid hier. Dat was maar het beste voor hun twee of zo. De manier waarop hij even een poging had gedaan om toch een grijns te laten verschijnen, maar hoe hij daar in faalde bezorgde haar niet bepaald het beste gevoel op de aarde. Na zijn woorden was het toch wel even haar beurt om haar mondhoeken even op te trekken. Eventjes maar. ‘Niet de verwachte persoon. Maar ik had in ieder geval al geen meisje hier verwacht.’ Nah, daarvoor was de manier van spelen gewoon net een tikje te ruw geweest. Niet dat het veel deed aan de klanken die uit de piano kwamen. Maar ze had zich zelf erop getraind om dat soort dingen te herkennen. Niet dat het heel nuttig was, maar ze had iets moeten doen toen ze haar slaapkamer niet uit kon door haar moeder.
Het hele slechte droom gehad gedeelte wilde ze gewoon eventjes wissen uit het geheugen van de jongen. Duidelijk een van haar mindere acties maar dat stak ze wel op het feit dat ze beter moest slapen nu in plaats van hier te staan met hem. ‘Dat je me niet het soort type lijkt dat wakker ligt van slechte dromen.’ Zo ja, dat was al beter. Maar ze had uiteindelijk geen antwoord gekregen op wat hij zei en mweh. Sierra trok een stoel naar haar toe en zette zich er uiteindelijk maar op. Om duidelijk te maken dat ze nog niet van plan was om te vertrekken. Al wilde ze hem daarmee niet kwaad maken of iets.
Onderwerp: Re: Exit Wounds vs.Open za jan 03, 2015 10:09 pm
Marks Of Battle, They Still Feel Raw
Als het meisje ooit zou gaan rondvertellen dat ze hem hier in het muzieklokaal had gevonden, in het midden van de nacht, dan zou hij ervoor zorgen dat dat het laatste was wat ze ooit had gezegd. Het zou zijn hele reputatie mooi verknallen als het uit zou komen. Hetzelfde met Lorise hoor. Als ze zou praten over het hele gedoe in de bibliotheek en in de kelder, dan zou ze hem nog een keer totaal voor schut zetten. Iets wat de jongeman echt niet zou pikken hoor.
Nu ja, aangezien het hem niet zou verbazen dat zij ook al over zijn vechtpartijtjes had gehoord, was hij redelijk safe. Hij zou het misschien nog een keer duidelijk maken voor ze weg ging, dat hij het niet zou tolereren dat ze hier met iemand over sprak. Langs de andere kant, hij had niet veel zin om nu mensen te gaan afdreigen. Hopelijk was haar verstand wel groot genoeg en kon ze er zelf achter komen.
Zijn woorden deden ook bij haar even een kort grijnsje ontstaan. ‘Niet de verwachte persoon. Maar ik had in ieder geval al geen meisje hier verwacht.’ Vertelde ze, en hij dacht er even over na. Had ze serieus aan de manier waarop hij speelde kunnen uitmaken dat hij geen meisje was? Sterk. Dat had hij nog niet veel mensen zien doen. Alleen zijn moeder dan. Maar haar eerste woorden verbaasden hem wel.
"Je hebt me waarschijnlijk al eerder gezien en je had niet gedacht dat zo'n ruwe persoon als ik iets als dit kon?" Vroeg hij, al was het meer een constatering. Natuurlijk zou je dat niet van hem verwachten. Het liefst van al liep hij met messen te gooien of was hij zijn droge, sarcastische zelf. Dat er een emotioneel kantje in hem zat, daar dacht nooit iemand aan. Dat snapte hij wel, hij liet het dan ook nooit uitschijnen natuurlijk. Allemaal deel van zijn identiteit en reputatie, die hij hoog moest zien te houden, voor zijn eigen bestwil dan.
Haar woorden maakten hem verward, en zijn slaaphoofd snapte haar slaaphoofd niet. Het hielp ook niet echt dat er weer een of andere vergadering gaande was in zijn hoofd, en dat niemand de moeite nam om zijn gedachten daarvan af te houden. Mweh. ‘Dat je me niet het soort type lijkt dat wakker ligt van slechte dromen.’ Legde ze uit, nadat hij haar om een verklaring had gevraagd. Charlie keek haar even geamuseerd aan, al verdween die blik ook weer toen ze een stoel nam en ging zitten.
Die ging dus nergens heen. "Wie weet. Je had ook al niet verwacht dat je mij hier zou aan treffen, dus ik kan zomaar ook iemand zijn die wakker ligt van slechte dromen", Reageerde hij, terwijl hij achteruit tegen de piano leunde. Niet dat het zo was. Ze had wel gelijk, van slechte dromen lag hij nooit wakker omdat hij er nooit een had. Hij droomde niet. Voordeel van stemmetjes in je hoofd. Alhoewel, die stemmetjes waren wel de reden dat hij hier zat.
Niet dat hij dat aan haar kon vertellen. Hij had zijn geheim al net iets te vaak gedeeld naar zijn zin. Zowel met Amber als met Grace, en vroeg of laat zou zich dat tegen hem keren. Dus hij moest maar snel het onderwerp zien te veranderen. "Dus, jij bent het type dat door het schoolgebouw ronddoolt, in het midden van de nacht, om maar op elk vreemd geluidje af te gaan dat je hoort?" Merkte hij toen op. Charlie praatte nu eenmaal niet graag over zichzelf. Even focussen op haar, zij mocht gerust praten, hij zou wel luisteren.
Onderwerp: Re: Exit Wounds vs.Open za jan 03, 2015 10:49 pm
tag: Charlie notes: -
Nog steeds was ze ergens wel verbaasd dat hij hier had gezeten. Hij had haar niet het soort jongen geleken dat hier in zijn eentje met zijn feelings zou dealen. Hij was het soort dat zijn gevoelens meestal uit de weg leek te gaan, althans dat had ze hier en daar gehoord. Niet dat ze al echt een beeld had gevormd na wat ze had gezien. Nee, zo stak zij dan weer niet in elkaar. Iedereen had wel ergens een beetje gevoel zitten, dat kon gewoon niet anders. Maar hij moest zich in ieder geval al geen zorgen gaan maken dat ze dit ook maar een iemand ging vertellen. Dat was ten eerste gewoon niet cool, en Sierra deed al niet aan roddelen of iets dus daar was hij al safe.
Wat afwachtend keek ze hem aan. Het deel van haar dat dingen kon afleiden uit muziek en aan de manier waarop een instrument was gespeeld was gewoon een extraatje aan haar. Oh well, dat was haar zaak. Maar dat was niet het gene waarop ze een reactie had verwacht. Eerder op het feit dat ze hem hier niet had verwacht te zien. ‘Waarom vraag je het me nog als je het antwoord toch al weet?’ Reageerde ze kalm. Iedereen, zo ook Charlie, een jongen die ze meestal uit de weg zou gaan om dat ene gevecht dat ze had gezien. Maar even goed deed het haar ergens toch nog wel goed om te zien dat haar gedachte over de mens toch nog een beetje juist zaten.
Slaaphoofden daar waren er hier wel genoeg van nu. Hij leek haar niet te snappen, en tja dat kon ze nog wel snappen hoor. Ze snapte zichzelf al amper dus waarom zou hij het al wel doen? Snel genoeg had ze een stoel naar haar getrokken en was er op gaan zitten. Anders zou ze binnen no time gewoon op de grond vallen of zo. Dat gunde ze hem nu weer net niet. Sierra wilde gewoon niet uitgelachen worden door hem, dus een stoel was echt wel de beste beslissing geweest in haar ogen. Al dacht de jongen daar waarschijnlijk wel anders over. Voor hem betekende dat ze nog niet weg ging gaan.
‘Oh, dus je denkt dat ik zo goedgelovig ben?’ Sprak ze met een kleine grijns. Zo naïef was ze nog net niet hoor. Maar hij had wel een punt. Verwacht het onverwachte, zeker bij personen als Charlie was dat echt wel van toepassing. Maar die dromen, nah. Waarschijnlijk was zij de enigste die daar ooit van wakker kon liggen of zo. Al had ze al het geluk dat haar dromen haar niet meer teisterde. Thank god. Of beter gezegd de councelor hier op school.
Voor even sloeg ze hem gade. Vroeg zich af wat er door zijn hoofd ging. Maar was als de dood om het werkelijk te gaan vragen aan hem. ‘Niet elk geluidje. Alleen degene die afkomstig zijn van instrumenten.’ Gaf ze heel snel toe. Waarom zou ze er ook om liegen right? Plus, uiteindelijk ging ze ’s nachts meestal niet op pad en kon ze wel slapen. Maar er waren altijd uitzonderingen op die regel. ‘Meestal gebeurt dat overdag hoor.’ Sprak ze even terwijl ze haar schouders op haalde. Kon zij er wat aan doen dat er hier soms niets interessanter te doen was? Want tja, aan vechten deed ze al niet in tegenstelling tot hem. ‘I guess dat jij hier normaal niet random op de piano ligt te spelen?’ Natuurlijk niet, anders had ze vast wel eerder ontdekt dat hij het kon. Maar tja vragen kon geen kwaad of zo.
Onderwerp: Re: Exit Wounds vs.Open zo jan 04, 2015 12:05 am
Marks Of Battle, They Still Feel Raw
De volgende keer deed hij mooi de deur achter zich dicht hoor. Hij wist dat het lokaal geluidsdicht was gemaakt, maar dat was natuurlijk niet echt nuttig als je de fucking deur wagenwijd liet open staan. Hij blamede het maar op de wazigheid waarin hij daarnet had gezeten. Waarheid was dat hij nu wel mooi opgescheept zat met een nieuwsgierig meisje, dat ook nog een keer medelijden met hem had. En dat in deze staat.. Great. Beter kon niet hoor.
Normaal zou hij niet eens in een emotionele bui als deze zijn. Daar zorgde een paar Engelen wel voor, allemaal zodat hij zich beter kon focussen op zijn werk en al de andere zaken die met dat hele gedoe te maken hadden. Dat hij een reputatie had, wist hij maar al te goed. Beter voor hem, dan werd hij tenminste niet elke seconde lastig gevallen door stomme mutantjes die dachten dat hij wel open stond voor sociaalheid ofzo.
Of zij zijn reputatie kende? Hij twijfelde er niet echt aan. Toch kon hij het niet laten om er even naar te vragen. Haar antwoord was even simpel als zijn vraag, en het bevestigde zijn gedachten. ‘Waarom vraag je het me nog als je het antwoord toch al weet?’ Reageerde ze kalm, en hij haalde zijn schouders even op. "Waarom niet?" Reageerde hij even kalm. Daar zou ze waarschijnlijk zelfs niet meer op antwoorden.
Uiteindelijk maakte ze hem duidelijk dat ze niet weg zou gaan, en hij berustte maar in dat lot. Hij kon altijd nog zelf weggaan. Ineens gooide ze er een paar verwarrende vragen uit, waar hij toch wel meer uitleg op wou. Die kreeg hij ook, en gelukkig was ze lekker duidelijk nu. Zijn antwoord was wel niet een van de simpelste, maar hij wou haar alleen maar waarschuwen dat ze het onverwachte beter verwachtte, zeker als ze met hem hier in een kamer wou zitten.
Niet dat hij nu de kracht of de zin had om haar te pesten of sarcastisch te zijn. Nee, hij hield zich kalm, en dat zou zij waarschijnlijk ook wel doen. De nacht deed vreemde dingen met mensen hoor. Of nou ja, een gebroken hart dan. Fuck. Hij dacht er weer aan en de pijn kwam terug, ook weer niet zijn beste zet. Hopelijk kon ze hem wat afleiden, dan had ze nog iets van nut.
‘Oh, dus je denkt dat ik zo goedgelovig ben?’ Vroeg ze met een grijnsje, en hij hield zijn hoofd een beetje scheef. "Wie weet", Zei hij met een opgetrokken mondhoek. Niet dat hij snel judgde. Het enige wat hij altijd eerst achterhaalde, was of iemand iets op zijn kerfstok had waar hij van moest weten, maar dat was bij dit meisje niet het geval, dus voor de rest zou hij maar afwachten en kijken hoe ze in elkaar zat.
Even van onderwerp veranderen. Hij vond snel een vraag uit, een die wel redelijk obvious was. Waarom the hell ze op het geluid af was gekomen. ‘Niet elk geluidje. Alleen degene die afkomstig zijn van instrumenten.’ Vertelde ze. Oké, als je je daarin interesseerde, dan kon dat wel. ‘Meestal gebeurt dat overdag hoor.’ Verdedigde ze zichzelf toen. Charlie knikte. Uiteraard. Welke idioot zat nu ook midden in de nacht piano te spelen? Daar was ze ook wel achter gekomen, vandaar haar volgende vraag ook nog. ‘I guess dat jij hier normaal niet random op de piano ligt te spelen?’
Even vroeg hij zich af of hij wel moest antwoorden, maar hij besloot om het maar te doen. Waarom ook niet? Hij was blijkbaar toch in zijn yolo-fase. "Dit is de eerste keer dat ik een piano aanraak sinds ik 16 was, en ik ben nu 19.. Dus nee, eigenlijk niet", Vertelde hij, om dan maar snel weer terug te gaan naar haar en het niet meer over zichzelf te hebben. ”Speel je zelf?" Vroeg hij toen kort, maar to the point. Zo was hij wel. "Niet alleen piano, bedoel ik", Verduidelijkte hij toen toch maar even. Iemand die al kon horen of er een jongen of een meisje zat te spelen, was duidelijk wel meer met muziek bezig.
Onderwerp: Re: Exit Wounds vs.Open ma jan 05, 2015 6:23 pm
tag: Charlie notes: -
Misschien vond ze het heel ergens toch een beetje grappig. Of nou ja, nee grappig was beslist niet het juiste woord. Het was nooit grappig als iemand zich slecht voelde, zo ook niet personen die vaak genoeg in een of andere situatie terecht kwamen die hun in een slecht daglicht plaatste. Iets wat de jongen voor haar al wel had meegemaakt. Iedereen kende onderhand zijn reputatie wel, mja dat was niet echt moeilijk. Tussen de leerlingen door was er geroddel en tja dat werd door iedereen wel eens opgevangen. Maar de laatste tijd was het toch vooral Charlie’s naam die viel onder de mensen. Al had ze het toch niet willen geloven want tja, vooroordelen hebben over mensen was gewoon niets voor haar.
Het was dus wel degelijk zo dat hij ook wel emotioneel kon zijn. Al was het nu niet dat hij in een donker hoekje ging lopen huilen of zo. Nah, daar zag ze hem dan weer niet voor aan. Kort haalde Sierra haar schouders op toen hij de vraag terug kaatste. Nog even wilde ze een reactie geven, maar ze besloot al snel genoeg dat het toch zou uitdraaien op een nutteloze discussie en daar had zij en waarschijnlijk ook hij niet veel zin in.
Dit hele gebeuren was uiteindelijk best wel vreemd. Nou ja, vond zij dan. Al was zij dan vooral degene die vreemd deed met haar slaaphoofd opmerkingen en zo dan. Maar hea, daar kon zij niets aan doen dus wat maakte het ook uit? Anyways, ze had het een beetje verklaard dus daar moest hij dan maar genoegen mee nemen. Voor een moment schudde ze haar hoofd op zijn reactie. ‘Nou, for the record dat is dus niet zo.’ Nee hoor, misschien een heel klein beetje. Maar ze kon nog rationeel nadenken over wat mensen zeiden dus ze probeerde er wel op te letten.
Drie jaar lang zonder enige vorm van spelen? En hij was het toch niet verleerd? Wel, dat was echt nog wel impressive. Ze kende genoeg mensen die het na een tijd verleerden. ‘Wel, dan moet ik je toch nog eens complimenteren. Na drie jaar stil te hebben gezeten nog zo kunnen spelen.’ Sierra en muziek. Een perfecte combo. Altijd al geweest, en ze vond het nog steeds geweldig na al die jaren. Daar verveelde ze zich letterlijk nooit mee, plus het had haar toch geholpen om door alles heen te komen.
Kort gleed haar hand door haar haren toen hij weer begon te spreken. Al klonk zijn vraag vrij kort. Daarop kon ze hem nu niet afrekenen ook al voelde ze zich ergens misschien wel een beetje aangevallen of zo. ‘Voornamelijk op de gitaar, al probeer ik er hier en daar wel eens was afwisseling in te stoppen met drummen, piano spelen of op de saxofoon.’ Sprak ze met een klein glimlachje. De sax was trouwens best wel lang geleden. Haar eigen saxofoon was door haar moeder aan diggelen geslagen en tja die was gewoon nooit vervangen. Al was het wel de eerste en laatste keer dat ze haar instrumenten ooit had aangeraakt.
Onderwerp: Re: Exit Wounds vs.Open ma jan 05, 2015 7:22 pm
Marks Of Battle, They Still Feel Raw
Misschien was hij ergens wel blij dat het meisje hem was komen storen. Straks zou hij nog langer hebben zitten janken, en dat was echt te stom voor woorden. Plus, ze was hem nogal onbekend, dus had ze ook geen reden om dit tegen hem te gaan gebruiken, zoals Amber zou doen. Nee, Amber of Grace zouden hem waarschijnlijk gewoon hebben zitten uitlachen. Terecht hoor, wat voor een plooier was hij ook weer?
Niet dat dit zijn dagdagelijkse of ja nachtelijke bezigheid was. Hij huilde niet, hij huilde nooit. De laatste keer dat hij gehuild had, was hij freaking 6 jaar oud. De tranen van daarnet waren uitzonderlijk, net zoals de pijn die hij voelde in zijn borst. Nooit, nooit meer. Echt nooit meer. Hij was er nu al voor de 3de keer in getrapt, en het was echt wel genoeg geweest. Hij was er klaar mee.
Charlie was ook blij dat ze hem had gestoord omdat ze hem kon afleiden. Als hij er even niet aan dacht, ging het gevoel een beetje over. Ze vroeg hem of hij dacht dat ze goedgelovig was, waarop hij heel neutraal op antwoordde. ‘Nou, for the record dat is dus niet zo.’ Verdedigde ze zichzelf, en hij keek haar even geamuseerd aan. "Als jij het zegt", Zei hij maar braafjes, om discussie te vermijden. Ze kende zichzelf waarschijnlijk wel beter dan hij haar kende, om het oordeel te maken.
Uiteindelijk waren ze dan toch wel weer aan het praten over muziek. Je zou voor minder in een muzieklokaal. Als er één plek op aarde was om over muziek te praten, dan was het wel een muzieklokaal, right? Ze vroeg zich af of hij hier vaker kwam, maar truth be told hij had al heel lang niet meer gespeeld. Niet meer sinds hij weggelopen was van huis. ‘Wel, dan moet ik je toch nog eens complimenteren. Na drie jaar stil te hebben gezeten nog zo kunnen spelen.’ Zei ze, en hij glimlachte nu toch wel even dankbaar.
"Ik denk niet dat ik het ooit verleer hoor. En anders oefen ik net zoveel tot ik het weer kan", Vertelde hij. Als hij er ooit tijd voor zou hebben. Als hij niet jong zou sterven. Want die mogelijkheid zat er wel dik in. Met het werk dat hij deed, wist je nooit zeker. De vraag was ook maar weer of de Engelen hem ooit de tijd zouden geven om te spelen. Dat hij hier was gekomen, was eigenlijk puur toeval geweest. Als dat ding met Lorise niet was gebeurd, dan had hij hier waarschijnlijk nooit gezeten.
Maargoed, terug naar haar nu. ‘Voornamelijk op de gitaar, al probeer ik er hier en daar wel eens was afwisseling in te stoppen met drummen, piano spelen of op de saxofoon.’ Antwoordde ze met een glimlachje op zijn vraag. Charlie keek haar een beetje mysterieus en onvoorspelbaar aan. Hij stond op van het krukje en liep naar de deur, die hij zachtjes dicht deed. Daarna nam hij een akoestische gitaar uit zijn houder en stak hem naar haar uit. "Dan weet je dus goed genoeg wat je hiermee moet doen, or am I wrong?" Zei hij met een opgetrokken wenkbrauw en een geamuseerde blik in zijn ogen.
Onderwerp: Re: Exit Wounds vs.Open ma jan 05, 2015 11:00 pm
tag: Charlie notes: -
Sierra vroeg het zich toch nog ergens af. Dat hele tough guy gedoe, was het een act of had het iets te maken met zijn verleden? Of misschien zijn mutatie? Ach, ze zou het toch niet vragen. Omdat ze de kalmte tussen hun twee nu wilde bewaren. Nou ja, de rust in hun gesprek dan toch want tja zij was altijd wel de kalmte zelve. Buiten in haar hoofd dan, maar dat was gewoon tja haar ding of zo. Maar tot nu toe, vond ze het best wel tja een aangenaam gesprek. Voor zover dat dan ook ging om 1 uur ’s nachts.
Dit alles was nog wel een goede manier om haar tijd te besteden. Slaap was nu toch compleet van de baan geruimd. Oh well, dan sliep ze morgen wel uit. Hoewel, ze was en bleef Sierra en ze kon het toch niet over haar hart krijgen om niet te komen opdagen in de lessen. Eigenlijk was ze dus een grote seut als je het even bekeek. Al bleef ze dan toch nog altijd de coolere versie van zo iemand hoor. Al wilde ze morgen gewoon puur gaan omdat ze heel de voormiddag muziek zou hebben. Misschien ging ze hier wel in slaap vallen of zo, dan was het lekker makkelijk voor morgen. Niemand zou caren dat ze in easy kledij in de klas zat hoor.
Toen Charlie haar een dankbare glimlach schonk was ze ergens wel iets of wat blij dat hij niet weer met een of andere domme reactie was gekomen. Of nou ja dom, beter een reactie die je van de dude zou verwachten. ‘Het zou je verbazen hoe snel het uit je vingers raakt.’ Het was een feit, in Brooklyn had ze een jongen gekend die echt super geweldig op het keyboard was. Maar door een of ander ongeluk had hij drie maanden niet kunnen spelen, en van zodra hij het weer kon faalde hij grandioos. Al was dat uiteindelijk wel weer goed gekomen na elke dag oefenen en zo. ‘Maar ja, bij jou verwacht ik wel dat het meteen weer terug komt of zo.’ Grijnsde ze uiteindelijk even. Charlie, de jongen waar je veel kon van verwachten bleek het maar weer.
De moment dat hij was opgestaan had ze hem even met haar blik gevolgd. Waarom deed hij de deur nu weer dicht? Moest ze nu bang worden? Voor zover ze kon zien had hij niets kwaad naar haar toe, maar zo’n dingen konden aardig snel veranderen. Maar toen hij haar een gitaar aanreikte grijnsde Sierra eventjes en kon ze het niet laten om even opgelucht adem te halen. Simpel, maar met uiterste zorg nam ze het snaarinstrument aan en ging al meteen klaar zitten. Tot ze uiteindelijk gewoon heel droog met haar elleboog op de gitaar leunde en hem vragend aan keek. ‘Dus, nog van plan om terug achter die vleugel te gaan zitten of had je iets anders in gedachten? Instrumenten genoeg hoor.’ Glimlachte ze vrolijk.
Onderwerp: Re: Exit Wounds vs.Open di jan 06, 2015 12:16 am
Marks Of Battle, They Still Feel Raw
Het nachtelijke uur deed iets met een mens. Hij voelde zich rustiger, zeker nadat hij zijn emoties heel even kwijt had kunnen raken door dat ene liedje nog een keer te spelen. Of ja, twee keer, al herinnerde hij het zich niet echt meer. Het was een wazig vlekje in zijn geheugen, ook al was het nog maar een kwartier of wat geleden gebeurd. Of langer. Zijn tijdsbesef was ook helemaal doej.
De afleiding die het meisje hem gaf, hij was er stiekem wel dankbaar voor, maar zou dat nooit tegen haar zeggen natuurlijk. Het kon haar vast niks schelen, plus, hij was niet zo van het bedanken. Sorry zeggen deed hij ook nooit, zelfs niet tegen Raziël. Nee, een ‘dank je’ of een ‘sorry’ kwamen heel zeldzaam uit zijn mond. Die emotionele bui waar hij in zat, veranderden daar ook niks aan hoor.
Ze had het over het feit dat je iets als piano spelen snel verleerde, als je het niet vaak genoeg oefende. Hij kon wel inzien waarom, maar bij hem lag het anders. Het zat er al zo lang in, het zou er niet meer uit gaan, ook niet na een paar jaar. ‘Het zou je verbazen hoe snel het uit je vingers raakt.’ Merkte ze op. "Dan ben ik blij dat het bij mij niet zo is", Reageerde hij, terwijl hij nog even achterom naar de piano keek.
Toen hij haar vroeg of ze instrumenten speelde, kwam ze met een hele opsomming van dingen. Well, dat mocht ze gaan bewijzen ook. Het was een muzieklokaal voor iets. ‘Dus, nog van plan om terug achter die vleugel te gaan zitten of had je iets anders in gedachten? Instrumenten genoeg hoor.’ Spoorde ze hem toen met een vrolijke glimlach aan, al had hij dat niet verwacht. Wow, hij had al gespeeld, nu was het haar beurt.
Maar langs de andere kant.. Dit kon ook wel eens een nieuwe ervaring zijn. Yolo actie nummer zoveel. Charlie ging terug zitten en dacht even na. Ze speelde vast niet klassiek, meer de bekende nummers. Die kende hij toen minder, behalve eentje die zijn moeder vaak speelde. Hij wist niet waarom tho, maar het zou wel goed samen klinken. "Het is wel al oud, maar euhm.. Ken je dit nog?" Vroeg hij, en ze knikte.
Ok, mooi. Hij strekte zijn vingers nog even en begon toen te spelen, op het juiste tempo. Als ze een beetje deftig kon spelen, zou ze hem wel kunnen volgen. En dat was ook het geval. Het klonk best goed, eigenlijk klonk het best wel geweldig. De jongen speelde door, steeds vlotter en zonder aarzelingen. Hij miste niet één keer en dat gaf hem best een goed gevoel.
Toen hij zich omdraaide, keek hij haar iets vrolijker aan dan anders. "Dat was helemaal niet slecht", Zei hij terwijl hij even geamuseerd naar haar lachte. "Ik had niet gedacht dat je het zou kennen, maar ik ben blij dat je me ongelijk gaf", Vervolgde hij luchtig. Ja, ze had wel talent en ze speelde ook mooi en met zelfvertrouwen. Dan klonken je liedjes altijd beter. "Ik ben Charlie, trouwens", Zei hij, al veronderstelde hij dat ze dat al wist. Gewoon even voorstellen zodat hij haar naam ook te weten zou komen, uiteindelijk was dat wel zo netjes.
Onderwerp: Re: Exit Wounds vs.Open di jan 06, 2015 9:09 pm
tag: Charlie notes: The song
Sierra glimlachte even. Yeah daar mocht hij wel blij mee zijn hoor. Er waren immers wel genoeg mensen die daar enkel en alleen maar van konden dromen. Haar ogen gleden even kort naar haar handen. Ze hoopte maar dat het haar nooit overkwam. Al zou ze waarschijnlijk nooit een dag zonder haar gitaar kunnen hoor. Nah, ze was echt verknocht aan dat ding. Ze zou helemaal door de hel gaan als ze niet zou kunnen spelen tbh. Maar yeah, dat was zij dan weer.
Echt niet dat ze hier alleen ging spelen hoor. Haar plankenkoorts trad alleen op als ze nog moest zingen ook, maar toch. Ze speelde momenteel voor een vreemde, maar uiteindelijk was het misschien wel zo aardig om straks even iets te spelen. Kwestie van dat zij hem eerder ook had staan afluisteren zonder het deftig aan de jongen te vragen. Maar goed, daar kon zij niet eens wat aan doen want de deur had nog open gestaan en zo werd de gang automatisch gevuld met de muziek die hij had gespeeld. Al was ze toch van het principe voor wat hoort wat. Maar eerst wilde ze wel even samen met hem jammen, kijken hoe hij het deed in samenspel al had ze daar echt wel een goed oog op om eerlijk te zijn.
Wat afwachtend keek ze hem aan. Wat zou hij kiezen om te spelen? Soms bepaalde de muziekkeuze de persoon, al was dat ook wel in vele gevallen niet zo. Maar ze vond het gewoon even interessant oké. Haar mondhoeken waren lichtjes omhoog getrokken toen hij uiteindelijk de eerste noten had gespeeld. Dat lied bracht herinneringen mee. Goede wel te verstaan. Dat kon ze wel klaarspelen hoor. Dus zodra hij begon te spelen viel zij op het perfecte moment in en weerklonk de muziek al heel snel door de ruimte. Zachtjes fluisterde ze de woorden mee terwijl ze perfect wist door te spelen zonder een steek te laten vallen. Haar energie nam stilletjes ook weer aan door het gehele ritme en dat was misschien nog wel een goed iets. Dan ging ze al geen domme dingen meer zeggen of zo.
Uiteindelijk keek Sierra hem met een glimlach aan. Dat was echt zo leuk geweest. Ze was het gewend om alleen te spelen, maar dit was tien keer beter als ze het moest toegeven hoor. ‘Inderdaad.’ Grijnsde ze kort. Zijn volgende woorden deden haar even kort naar de grond kijken. ‘Wel, misschien kan ik je nog wel over meer dingen ongelijk geven.’ Lachte ze even. Oh yeah, ze zou hem heel misschien nog een beetje kunnen verassen als ze wat klassiek ging spelen. Want tja, met die muziek was zij ooit begonnen hoor en uiteindelijk was ze van alles wat gaan beginnen spelen. ‘Fijn om je te leren kennen. Sierra.’ Sprak ze vriendelijk waarop ze hem uiteindelijk ook weer aan keek. Yeah, dit vond ze echt wel cool. Stiekem wilde ze altijd al eens jammen met iemand, nouja met iemand die piano kon spelen dan en Charlie was er echt de geknipte persoon voor. Like wow.
Uiteindelijk rechtte ze even haar rug en zette haar vingers weer op de snaren waarop ze hem met een mysterieuze blik aan keek. Nu was het even haar beurt hoor. ‘I’m sure dat je dit misschien wel kent.’ Sprak ze op een kalme toon. Waarna ze zonder verder wat te zeggen de eerste akkoorden speelde van Beethoven’s Fur Elise. Letterlijk het eerste nummer dat ze ooit in haar leven had leren spelen op haar eentje. Al had zij de versie net een beetje aangepast dat het een klein tikje sneller ging al was dat maar op een bepaald stuk, voor de rest was het net hetzelfde als hoe het ooit gecomponeerd was. Alsof het een koud kunstje was speelde ze de moeilijkste stukken van het lied zonder ook maar iets van moeite te doen. Nou ja, zo leek het dan toch. Vroeger had ze vaak genoeg op het lied gevloekt om eerlijk te zijn. Uiteindelijk sloeg ze het slot akkoord en keek hem weer recht aan. Misschien toch wel een klein beetje benieuwd naar wat de jongen er van vond.
Onderwerp: Re: Exit Wounds vs.Open di jan 06, 2015 11:38 pm
Marks Of Battle, They Still Feel Raw
Het was voor hem de eerste keer dat hij samen met iemand anders speelde. Zijn moeder speelde ook wel gitaar, maar dat deed ze voornamelijk alleen. Ze hadden ook een keer samen op dezelfde piano zitten spelen, maar dit was toch anders. Het klonk best wel nice, haar gitaar vermengd met zijn piano. Het tempo ging ook perfect, en zo te horen maakte ze ook geen enkele fout het hele nummer lang.
Daarvoor complimenteerde hij haar wel. Daar mocht ze zich best wel blij om voelen, want normaal deed hij dat echt nooit. Het was dan ook meer een vermomd complimentje, maar als ze een beetje oplette, had ze het wel door. ‘Inderdaad. Zei ze met een grijnsje. Zijn volgende woorden deden haar zelfs naar de grond kijken. ’Wel, misschien kan ik je nog wel over meer dingen ongelijk geven.’ Charlie trok even een wenkbrauw op. Dat zou hij nog wel zien.
Eerst maar even voorstellen. Dat moest normaal in het begin van een gesprek gebeuren, maar hij deed niet aan normaal. ‘Fijn om je te leren kennen. Sierra.’ Reageerde ze vriendelijk, waarna ze hem weer aan keek. Zo, nu had het onbekende gitaarmeisje ook een naam. Dat was wel beter. Nu wist hij ook wie hij moest opzoeken als ze roddels ging verspreiden, al vertrouwde hij er ergens wel op dat ze dat niet zou doen. Deels door zijn reputatie en deels door het moment dat ze zonet gedeeld hadden dan.
Ineens keek ze hem mysterieus aan. Ze had haar gitaar weer vastgenomen. Oh, kwam nu het ding waar ze hem ongelijk zou bewijzen? ‘I’m sure dat je dit misschien wel kent.’ Zei ze, en de tonen van de Fur Elise kwamen vloeiend uit de gitaar. Wow, damn. Hij had dat nummer tot nu toe alleen maar op de piano gehoord, en ineens zat ze het hier uit haar gitaar te toveren alsof het niks was.
"Oké, ik geef het eerlijk toe, je had gelijk over dat ongelijk bewijzen", Zei hij met een grijnsje. Behold, Charlie die echt wel met complimenten zat te gooien. "Geef me twee minuten, ik heb een plan", Zei hij toen. Wat zij kon, kon hij ook. Niet dat hij veel populaire liedjes kende, en al zeker niet op de piano. Hij speelde alleen klassiek, en verder luisterde hij geen muziek.
Noten kon hij wel lezen. Hij haalde zijn gsm uit zijn broekzak en zette internet aan. Hij zocht een liedje op dat door veel mensen wel geliket werd. Hij stak even zijn oortjes in en luisterde naar het ritme, de tonen, alles. "Mijn excuses als het zometeen rotslecht klinkt maar ik probeer maar wat hoor", Zei hij ondertussen met een grijnsje, terwijl hij bepaalde stukjes opnieuw beluisterde.
"Als je me uitlacht, sluit ik je op in de piano voor altijd", Zei hij toen, terwijl hij een tabblad open zette met de noten. Zijn gsm zou vanzelf doorscrollen terwijl hij speelde, hoe handig was dat? Hij zette zijn vingers op de toetsen en begon, eerst uit ritme maar toen steeds beter. Hij maakte wel nog fouten, maar opgeven stond niet in zijn woordenboek. Hij wist dat hij met de nodige oefening beter zou worden in dit liedje, maar zijn eerste poging was zo slecht nog niet. "Als je over een paar dagen terugkomt, speel ik het beter", Zei hij toen met een glimlachje. Ze wisten waarschijnlijk allebei wel dat dat een leugen was. Hij zou niet terugkomen om te spelen, en zij zou hem hier nooit meer terugzien..