Exit Wounds vs.Open

Eigenlijk was de dude voor haar toch best nog speciaal. En nee, dan duidde ze helemaal niet op zijn mutatie want ze had totaal geen idee wat die was en moest het eigenlijk ook niet weten. Niet omdat ze bang had voor wat het mogelijk kon zijn, maar puur voor het feit dat ze zelf meestal ook niets loste over haar eigen mutatie buiten dan destijds tegen Jace maar dat lag anders. Die had een demonstratie gegeven van de zijne, dus kon ze niets anders doen dan het terug doen.

Hoewel het verstopt had gezeten, wist Sierra toch ergens wel dat het een complimentje was. En normaal zou ze hem bedanken hoor, al zou hij het misschien zelf ook wel weten dat ze best dankbaar was en zo. Charlie had zich voorgesteld, dat terwijl ze wel al zo duidelijk genoeg was geweest dat ze hem al bij naam kende en alles. Maar ze vond het nog steeds ergens wel aardig van hem, het toonde toch een zekere vorm van respect. En respect was nu net iets wat heel hoog stond bij haar.

Uiteindelijk was ze begonnen met spelen, en ze genoot zichtbaar van de klanken die zij liet weerklinken. Op haar gezicht was een kleine glimlach te zien terwijl ze met al het plezier van de wereld leek door te spelen. Zo nu en dan schoten haar ogen even naar de jongen, maar ze kon niet aflezen van zijn gezicht wat hij er van vond. Al maakte het haar niets uit. Dit was een van de weinige momenten dat Sierra echt zeker was van zichzelf en ze wist dat ze gewoon een pro was. Niet veel mensen kenden de Fur Elise op de gitaar, logisch want de piano versie was veel bekender en het was niet bedoeld voor een snaarinstrument. Maar toch, op gehoor was ze vroeger afgegaan toen ze dit aan haar zelf had geleerd door altijd naar de piano versie te luisteren. Dus dit was misschien wel nog een van haar beste prestaties als het op gitaarspelen neer kwam.

Wanneer ze uiteindelijk het laatste akkoord had gespeeld en ze Charlie’s compliment hoorde trok ze haar mondhoeken even op. ‘Wel, bedankt.’ Sprak ze op een blij toontje. Een plan hm? Wou hij haar overtreffen door een meesterlijke versie van het nummer te spelen op de piano of zo? Of ging hij haar nog eens met hem laten jammen op een random nummer? Nieuwsgierig keek ze hem aan toen hij zijn mobiel bovenhaalde en heel even kort zijn oortjes in stak. Huh? Sierra wandelde uiteindelijk naar de vleugel toe en zette de gitaar neer op de grond leunend tegen de zwarte piano. Aangezien ze er helemaal niets van snapte wuifde ze zijn excuses even gemakkelijk weg als hij ze had laten klinken.

‘Probeer dat maar eens.’ Sprak ze al lachend. Really, nee hoor dat ging hem niet lukken. Desnoods bombardeerde ze hem gewoon met muziek of zo dat hij zelf geen tijd had om haar op te sluiten. Trouwens, sinds wanneer lachte zij iemand uit? Ze bleef Sierra, zij was altijd degene die uitgelachen werd vroeger, dus nah daar deed ze niet aan. En evengoed paste ze niet eens in de piano, oké ze was klein maar zo klein nu ook weer niet. Snel genoeg herkende ze het liedje. Let her go. Niet meteen een van de meest positiefste nummers, maar wel een mooi. Charlie had blijkbaar niet echt iets met positief gedoe at the moment of zo.  Impressed keek ze hem uiteindelijk aan. ‘Wel, het klonk al aardig goed hoor.’ Sprak ze eerlijk. Even legde het meisje haar armen op de vleugel en keek even rond. Nadenkend over het feit dat ze toch ergens misschien wel lichtjes het idee kreeg dat hij haar wilde duidelijk maken wat er aan de hand was doormiddel van muziek. Sierra vond het geweldig als mensen dat deden, maar even goed hoorde ze liever het verhaal zelf. Niet dat ze dat nu zou krijgen, maar dat maakte haar niet heel veel uit.

‘Waarom ben je hier? Echt? En kom niet af met een smoes want daar kijk ik doorheen.’ Oké, uiteindelijk kon ze het toch niet laten. Stom kind dat ze was. Sierra wilde gewoon helpen, of althans proberen. Charlie zou het waarschijnlijk niet zeggen, maar toch ze had het op zijn minst gevraagd en tja het was uiteindelijk het idee dat telde right?

Charlie’s tonen zaten niet helemaal juist, maar veel maakte het niet uit hoor. Nee, dat zou uiteindelijk wel beteren als hij het meer ging spelen. Maar ze vond het nog steeds erg sterk dat hij het zo maar kon hoor. Het kwam ook echt bij haar binnen. Iets wat nog niet heel veel mensen ooit bij haar konden. Verassingen. Daar was Charlie wel de juiste persoon voor, al wist ze zelf ook wel dat de jongen zich normaal nooit zo zou gedragen. Toch niet in het publiek, dus het was voor haar misschien ergens toch nog wel een goed iets dat ze hem zo had gezien. Iedereen had een emotioneel kantje, iets anders kon je haar gewoon niet wijsmaken hoor. Of die mensen het toonde of niet was hun zaak, maar even goed bewees ze haar eigen theorie maar weer. De noten leken er heel vlotjes uit de komen en heel, maar dan ook heel zachtjes zong ze zachtjes de woorden mee die bij het nummer hoorde.

Toch had het lief vragen opgeroepen in haar hoofd. In haar eigen ervaring was het zo dat als ze echt een lied vol gevoel speelde dat ze het zelf ook had meegemaakt. Misschien zou dat bij hem ook wel het geval zijn? You never know right? Plus, het was iets wat ze niet van de jongen zou verwachten. Er naar vragen was niet Sierra’s stijl, maar ze wist dat ze het niet veel langer meer zou kunnen volhouden om in die onwetendheid te blijven. Iets wat ze ook weer niet had bij veel personen, misschien was het gewoon het feit dat haar medelijden voor hem echt wel groter was geworden. Dat, of het uur hoor.

Wanneer hij zijn blik van haar af wende voelde ze zich meteen al ultra rot dat ze het gevraagd had. In andere gevallen had ze gewoon blijven wachten tot mensen hun problemen aan haar vertelde, maar hij zou het haar nooit vertellen. Niet zonder aansporing, en waarschijnlijk ook wel niet met aansporing maar dat viel nog te bezien. Misschien ging hij zo meteen wel gewoon weg gaan of zo en liet hij haar zitten met har onwetendheid.

Toen zijn stem echter klonk was ze verbaasd, en niet zo’n klein beetje. Dit had ze niet zien aankomen hoor. Maar ze luisterde, zoals ze altijd deed. Verliefd geworden door middel van mutatie? Serieus, ze moesten even een hold zetten op mutaties hoor want damn. Sierra had niet het idee dat ze dit meteen zo erg moest vinden, verliefdheid was iets speciaals. Dat had ze de laatste dagen wel ontdekt, maar waarschijnlijk lag het helemaal anders bij hem of iets. Wist zij veel hoe Charlie in elkaar stak.

Een tijd lang staarde ze gewoon naar de piano terwijl ze zijn woorden door haar hoofd liet gaan. Oké, een leven zonder vrienden? Dat kon zij zich echt niet voorstellen. Zonder haar vrienden back in Brooklyn, had ze hier nu niet meer geweest hoor. Kort wreef ze door haar haren, wilde zich van het instrument weg duwen waar ze nog steeds op leunde en hem gewoon een knuffel geven. Maar in plaats van het ook werkelijk doen bleef ze staan. ‘Ieder zijn ding I guess.’ Nee, dit vond ze serieus echt wel erg. Het leven zonder dat alles leek haar maar saai, niet dat zij snel mensen vertrouwde of toeliet, maar ze probeerde het wel..

Het medelijden groeide. Waarom hij dit leven voor zichzelf had gekozen wist ze niet, ze wist zelfs niet eens of het zijn keuze was geweest. Maar het was volgens haar echt wel helemaal fout. Dan nog het feit dat het meisje er was geweest die hem uiteindelijk van iets had laten proeven wat hij nog nooit echt had ervaren. Zo meteen ging ze huilend in een hoekje zitten. Als ze alleen was toch. Kort beet ze op haar onderlip en keek hem uiteindelijk weer aan waarop ze tot naast hem wandelde en daar bleef staan. ‘Het spijt me dat je zoiets moest meemaken.’ Fluisterde ze zachtjes. ‘Ik kan het me niet voorstellen hoe mijn leven zou zijn in jou plaats. Maar het ergste is het tweede. Want nu weet je wat het is, en Charlie het is zo erg.’ Meteen wilde ze weer terug achteruit deinzen toen hij haar praktisch bedreigde. Damnit, waarom deed hij dat nu weer? ‘Geen stress ik zeg niets.’ Nee, Sierra was echt wel een pro in dingen achterhouden voor mensen. Plus, dit was iets serieus dan ging ze het al zeker niet als een complete bimbo doorvertellen.

Sierra zag hem wel wankelen. Charlie was van zijn verhoog afgevallen en zij aanschouwde wat het deed met hem wanneer hij zich bloot stelde aan alles en ze vond het erg voor hem. Ze kende hem niet eens, maar toch brak het haar van binnen. Damn haar en haar overgevoeligheid soms hoor. Ze mocht blij zijn dat ze hier nog niet lag te huilen of zo hoor, want daar voor was ze nu wel tot in staat als ze echt heel eerlijk moest zijn.

Zijn verhaal had haar allesbehalve goed gedaan, en ze was er dankbaar dat hij het vertelt had. Maar ze voelde zich machteloos tegenover hem. Hij voelde zich nu net zoals zij zich al die jaren had gevoeld. Het was zo oneerlijk voor hem, als ze kon helpen deed ze het. Maar Sierra kende hem niet en het enige wat zij zou kunnen doen was hem mogelijk opvrolijken al zou ze daar nu niet eens meer in slagen.

Sierra haalde haar schouders op. Die bedreiging deed haar meer dan ze wilde toegeven, ook al was het wel aan haar te zien dat ze er best van schrok. Maar ze was het even goed gewend dat iemand haar bedreigde, haar moeder had het immers zo vaak gedaan.. Charlie leek moe te worden. Iets wat bij haar ook aan het gebeuren was. Maar ze weigerde te vertrekken, toch voor ze hem had duidelijk gemaakt dat ze ondanks het feit dat ze onbekende waren die een kort moment hadden gedeeld, dat ze er voor hem was. Kwetsbaar voelen hm? Daar raakte hij toch een gevoelige snaar. Jarenlang had ze zich kwetsbaar gevoeld en nog steeds waren er nu momenten waarop ze zichzelf liever weg stopte in plaats van met dingen te dealen. Heel zachtjes knikte ze maar. Niet in staat een verdere reactie te geven, want dit keer was ze niet heel ver meer van de tranen hoor.

Zijn zoals hem? Gevaarlijk, een vecht graag type, een emotieloos geval? Sierra haalde haar schouders op. Ze was het geweest, emotieloos. Ten zijde van haar moeder had ze haar muren zodanig hoog opgebouwd dat er niemand door heen kon. Zelfs niet haar twee beste vrienden. Sierra zou zich nooit echt gedragen als de jongen voor haar, maar zij had haar eigen manier om toch een beetje zoals hem te zijn. En nu, nu probeerde zij juist datgene achter te laten waar hij zo hard naar snakte? De terugkeer naar die emotieloosheid.. ‘A lot.’ Sprak ze terwijl ze hem uiteindelijk weer aan keek. Zij kende zijn verhaal, maar zij was nog niet klaar om het hare te delen met hem of laat staan iemand anders. Lauren en Jace, dat waren de personen die het moesten weten. ‘Ik weet hoe erg het is, deels dan.’ Als steun legde ze een hand op zijn schouder, er geen rekening mee houdend dat ze zo haar warmte schild dat ze voor zichzelf had gemaakt hiermee hem ook nu beschermde tegen het steeds kouder wordende lokaal. De dude moest gewoon even op staan en dan kon ze hem een knuffel geven, want echt dit gebaar was gewoon te klein.