Take me into your loving arms

Damian staarde naar een gigantische lichtbruine teddybeer die voor hem stond. Ging hij dit echt doen? Twijfels overspoelde hem al vanaf het eerste moment hij Clyde had gezien. De man had het aan zichzelf zonder problemen toegegeven, maar dit was wel iets heel anders. Wat als hij niet hetzelfde ging voelen? Hij was het absoluut niet gewend dat hij zo hard twijfelde aan zichzelf of aan andere. To be honest had hij er eerst met Ruby over willen praten, maar langs de ene kant was hij echt wel bang dat haar beeld over hem zou veranderen. Iets wat natuurlijk de grootste onzin was die maar voor te stellen viel. Ruby was zoals hem. Nou ja, toch als het ging over het beoordelen van mensen. Dat deed ze gewoon niet. Kort wreef hij door zijn ogen. Damnit, dit was echt niet meer leuk hoor. Uiteindelijk stond hij op van zijn bed en deed zijn zwarte vest aan. Alright, here goes nothing zeker. Met een simpele beweging had hij de gigantische teddybeer opgetild en wandelde hij nu de gang op. Gelukkig zat hij op de lerarenetage, anders zouden de leerlingen hem waarschijnlijk nog wel vreemd hebben bekeken. Toen hij uiteindelijk voor Clyde’s deur stond probeerde hij eerst gewoon de deur open te doen. Gelukkig zwaaide die meteen open. Great dat gaf al geen problemen. Damian had zichzelf er ook van verzekerd dat de man niet in zijn kamer was, jup hij had heel de avond al ninja moves gedaan en uiteindelijk had hij de trainee zien vertrekken. Stel je voor dat hij nu gewoon in zijn kamer had gezeten. Dan was hij gewoon weg gerend hoor! Pal in het midden van de kamer zette hij de teddybeer neer, om vervolgens de envelop mooi tussen diens armen te zetten. De boodschap die hij er had in gestoken was gewoon dat de man naar het prieeltje moest komen. Aight, en nu zo snel mogelijk weg hier.

Uiteindelijk was het helemaal klaar. Damian was eerder vandaag de kelder in gedoken om wat lichtjes te gaan zoeken, je weet wel het soort dat je in je kerstboom hing. Die had hij allemaal opgehangen, of nouja degene die hij had kunnen vinden toch. Het totaalplaatje mocht er echt wel wezen. Hopelijk vond Clyde het ook leuk, dat was het meeste waar hij het meeste schrik van had. Wat als hij het nu niks vond? Kort schudde hij zijn hoofd. Dat hij zich over zoveel dingen zorgen kon maken was echt totaal nieuw voor hem. Gezond was het in ieder geval. Laat staan wanneer Clyde ook echt verscheen. Oh god, nee hij moest echt uitkijken dat hij niet ging flauw vallen of zo. Damian wandelde het prieeltje in en ging tegen het achterste gedeelte staan. Maar in plaats van zich met zijn gezicht naar de richting te draaien waar de man straks hopelijk zou verschijnen draaide hij zich om en staarde recht in de tuinen in. Hier en daar was er een ouderwetse lamp die nog aan het branden was. Damian was onrustig en nog geen klein beetje ook. Stel je voor dat de dude hem grandioos afwees? Damn, hij zou echt door de grond zakken dan. Om dan nog niet te bedenken hoe akward het zou zijn in de volgende lessen.. Misschien had hij dat maar beter moeten bedenken. Maar goed, daarvoor was het nu dus te laat dus het enigste wat hij kon doen was hopen op het beste.

Als hij nog onrustiger kon worden, werd dat gevoel momenteel met de seconde erger. Een zucht gleed tussen zijn lippen door terwijl zijn groene gericht waren op de verlichte tuin die een vrolijke en kalmerende aanblik gaf. Al was dat kalmerend iets wat momenteel geen vat op hem had. Hij vond het totaal niet cool dat hij zich gedroeg als een jonge jongen die voor het eerst echt verliefd was. Damian was al verliefd geweest, maar het gevoel dat er elke keer door hem heen ging als hij Clyde zag was onbeschrijfelijk. Zijn hart stond altijd bijna op springen wanneer hij in de buurt van de man was. Maar de reden dat hij zich zo voelde was dat hij dit voor het eerst voelde voor een man. Tot kort geleden was Damian er vrij zeker van geweest dat hij ooit wel zou trouwen met een vrouw of zo, en daarmee het leven zou opbouwen dat hij altijd had gewild. Maar nu hij dit voelde, nu Clyde er was. Hij had er geen idee van of dat leven nog wel mogelijk was, en dat had hem in het begin bang gemaakt. Al had het niet lang geduurd voor hij zich er overheen had gezet, het was nu eenmaal zo en hij keek wel hoe het liep.

Hoelang stond hij hier nu al? Lang genoeg om het in zijn hoofd te krijgen dat Clyde waarschijnlijk niet meer zou komen opdagen. Ritmisch tokkelde hij met zijn vingers op het hout waar hij zijn beide handen op rustte. Zoveel moeite had hij er in gestopt, een hele nacht had hij wakker gelegen of hij zijn plan nu wel moest uitvoeren en nu verscheen Clyde niet. Nee, stop Damian. Eventjes kalm blijven. Je god kan nog altijd verschijnen! Heel misschien had hij zijn gitaar moeten meenemen, dan had hij zichzelf daar toch mee kunnen afleiden. Zo staren in het niets terwijl hij wachtte was echt niets voor hem, en het verveelde hem al heel snel. Toch wilde hij zich niet omdraaien, bang om te worden teleurgesteld als Clyde daar niet zou staan.

Het was zo druk in zijn hoofd dat hij de zachte voetstappen die op de houten vloer doorklonken niet eens hoorde. Ongeduldig begon hij te pulken aan een van de knopen die de mouw van zijn hemd bij elkaar hield. Iets wat hij zich waarschijnlijk nog wel berouwen als hij straks terug in zijn kamer was en zag dat de knoop kapot was. Uiteindelijk kwam de bevrijding! Damian werd overspoeld door een hele golf van emoties toen een warme stem zijn naam uitsprak. Hallo knikkende knietjes! Na even diep te hebben ingeademd draaide hij zich om. Meteen nam hij de dude in zich op. Een simpele zwarte trui met een donkere broek erop. Misschien was hij een beetje in overdrive gegaan met zijn outfit? ‘Eh… Hoi.’ Wow, heel classy hoor. Damn, zijn hele houding schreeuwde uit dat hij nerveus was. Vaarwel always chille Damian. Wat wenste hij nu dat die versie van hem het even kon overnemen. ‘Bedankt… Dat je wilde komen bedoel ik.’ Jup, de tijd om totale onzin uit te kramen was echt wel aangebroken. Wat nu? Moest hij het er ineens gewoon uitgooien of?Nee toch, dat gebeurde in films ook niet. Nee, daar was het simpeler daar draaide de een de ander gewoon opeens binnen. Iets wat hij nu moeilijk kon doen. Aarzelend beet hij even op zijn lip. ‘Dus, hoe was je dag?’ Dat was een goed begin, toch? Gewoon een gesprekje aanknopen was altijd wel aangenaam.

Als Damian het echt even moest toegeven was hij verdomd blij dat Clyde hier terecht was gekomen. Van het verleden van de man had hij zich niets aangetrokken, het was niet zijn schuld geweest. Sterker nog, zonder wat er was gebeurd op die school had de kerel hier misschien niet gestaan. Oké, dan had hij zich niet zo freaking raar gevoeld, maar hij kon zich zijn leven hier niet meer bedenken zonder Clyde. Dat kon je bekijken als iets mega schattig of iets mega vreemd. Zelf was hij er nog niet echt uit, maar het maakte hem niets uit. Clyde was hier, en dat was het belangrijkste.

Oké, hij stond hier echt wel voor gek met zijn kleren. Nou ja, tegenover de outfit van de dude voor hem toch. Maar zolang Clyde er niet over klaagde, was het wel goed right? Zodra zijn stem had geklonken was er een aangenaam gevoel door hem heen getrokken, en was hij voor enkele seconden helemaal gekalmeerd. Iets wat natuurlijk al heel gauw weer was verdwenen toen hij moest gaan praten. Pff, sinds wanneer had hij al last met zijn woorden te vinden? Ruby ging hem zo zwaar uit lachen als hij dit aan haar vertelde, hij kon het gezicht van zijn mede Aussie al helemaal voorstellen. Jup, dat had hij ook nog voor de boeg het nieuws aan haar brengen. Al moest hij het eerst nog durven vertellen aan Clyde en die opgave werd nog moeilijker.

Als er iets was wat Damian nu niet durfde, dan was het zijn blik laten afdwalen naar de grond. Uit angst dat hij misschien gewoon aan het dagdromen was of zo. Zelfs als dit al een dagdroom was, dan had hij het tenminste al een beetje geoefend in zijn fantasie, right? Zijn gedachten sloegen helemaal nergens meer op nu hoor. Het onzekere glimlachje dat Clyde hem schonk zorgde ervoor dat de weinige zinnige gedachten die hij nog had, totaal uit zijn hoofd werden gedelete. Leeghoofd. Jups, zo zou hij echt genoemd worden door Ruby en misschien ook wel door Clyde. Even zag hij de blik van de man die over hem stond afdwalen, het duurde slechts enkele seconden en Damian hield zich maar voor dat zijn hoofd spelletjes aan het spelen was met hem. 'Das positief.Geen problemen gehad met de leerlingen?’ Sprak hij op een lichtelijk bezorgde toon. Hij had wel van dat hele incident gehoord met Avery. Hij kon zich nog perfect herinneren hoe hij in alle state was geweest toen het hem verteld werd . Dit ging nog een hele klus worden, dat stond vast. Wait, hoorde hij dat nu goed? Nee, hij hoorde vast gewoon wat hij wilde horen. Hoe zijn dag was geweest? ‘Well… Best wel actief.’ Als je even bekeek dat hij eigenlijk alleen maar bezig was geweest met dit voor te bereiden was het best wel een luie dag geweest. ‘Gewoon wat dingen voorbereid en dan op mijn bed gezeten met een grote teddybeer, terwijl ik me afvroeg of dit wel een goed idee was.’ Damian trok even grote ogen. Had hij dit nu echt gezegd? ‘Oh…’ Wat voor een comeback was dat nu weer. Oké, hop tijd om je nu om te draaien en weg te rennen voor je nog meer stomme dingen gaat zeggen. Het werd wel duidelijk dat Damian dit niet gewend was, en dat hij nu het liefst onder een steen wilde kruipen om nooit meer tevoorschijn te komen.

Waarom hij per se voor de lichtjes had gekozen? Geen idee. Stiekem had hij het idee gestolen van een of andere film die hij ooit is had gezien. En nou ja, hij wilde het zo romantisch en gezellig mogelijk maken als hij kon. Of het geslaagd was, zou hij straks wel merken maar hij dacht van wel. Nog steeds had hij het gevoel dat hij wel kon weg rennen. Maar met de trainee in zijn buurt, voelde hij zich toch een beetje geborgen ook al was het nog niet eens zeker of dit wel zo ging uitdraaien als hij dacht. Soms hé, wilde hij dat Clyde gewoon wel in zijn hoofd kon kijken dan wist de man nu exact wat er door hem heen ging. Maar nee, dat was natuurlijk te mooi om waar te zijn. Ze zagen Damian duidelijk liever struggelen. Ja, een struggle zo had je de afgelopen tijd wel kunnen noemen. Sinds de eerste moment dat hij oog had gelegd op Clyde was er iets veranderd diep vanbinnen en pas sinds het kampeeruitje had hij er echt zijn vinger op kunnen leggen.

Of het juist was om bezorgdheid te tonen toen hij had gehoord van het voorval? Natuurlijk. Welke freaking mutant viel nu een docent aan, zelfs al was het een docent in training, het was nog altijd een autoritair persoon. Soms wist hij echt niet wat deze school deed, hij wist eigenlijk niet eens of het meisje bestraft was geweest of niet. Kort moest hij lachen om wat Clyde vertelde. ‘Nou, kijk maar uit dat ze het niet tegen je gebruiken. Of nou, nee wacht laat gewoon maar.. Ik ben blij dat het zo goed verloopt.’ Sprak hij uiteindelijk. Wow, in het midden van een zin zijn en gewoon vergeten wat je nog wilde zeggen door het feit dat die grijns van Clyde hem vreemd genoeg helemaal vrolijk maakte. Natuurlijk wist hij dat de dude zich kon verdedigen, maar hij moest de mutanten hier niet onder schatten. Meestal waren die wel cool en zo, maar soms had je er eens een rotte appel tussen zitten zoals Avery, al was zij beslist niet de enigste.

Kort schudde hij zijn hoofd al verraadde de grijns dat Clyde wel gelijk had. Nou ja, goed buiten vandaag dan. Damian had niets van lessen gegeven omdat Clyde zijn PE class al over had genomen vandaag, en muziekles was er vandaag niet. Actief was hij echt niet geweest om dat alles hem zo fel bezig hield. De afgelopen nacht had hij zelfs amper geslapen, misschien een kleine vier uurtjes of zo. Echt, wat er toen niet allemaal door zijn hoofd was gaan spoken kon je je echt niet voorstellen. Verschillende scenario’s, zowel goed als slecht. Damian kon echt wel door de grond van schaamte zakken na wat hij had gezegd had. Nog net begon zijn hoofd niet te lijken op een tomaat. Hij ging er echt nog voor zorgen dat Clyde ging weg lopen door wat hij allemaal aan het zeggen was.

Maar zijn onzekerheid nam even goed toe. Het kleine glimlachje zorgde toch voor een bemoedigend gevoel. Het was al een hele prestatie dat de man bleef staan hoor. Zelf wilde hij gewoon nu even woppa over de rand springen en verdwijnen. Maar dan ontliep hij iets wat echt wel belangrijk was voor hem, en hij wilde het Clyde toch echt wel vertellen nu. Het had immers lang genoeg geduurd, niet? Wat onbegrijpend keek hij hem aan toen hij niet opving wat de man zei. Dit keer was het geen verbeelding hoor, hij had Clyde’s lippen zien bewegen maar had er echt niets van kunnen maken. Perfect? Damian zette instinctief een klein stapje naar voren toen hij zijn blik zag afdwalen. Het gebloos van de man zorgde er bijna voor dat hij gewoon zijn armen om hem had geslagen. ‘Clyde…’ Prevelde hij slechts. Voorzichtig nam hij de beide handen van de man vast en zoog gelijk een hele hoop lucht naar binnen. ‘Ik.. Ik weet niet hoe of wat. Maar ik denk dat ik van je hou..’ Dit keer was het zijn beurt om zijn blik te laten afdwalen maar in plaats van naar de grond staarde hij naar hun handen. Damian kon best wel wennen aan dit. Met tegenzin liet hij uiteindelijk los, maar bleef wel op zijn plek staan. Wie weet was dit wel helemaal niet wat de man wilde? ‘Het spijt me.’ Hoewel het een perfecte zin was, kwam het er slechts uit als een zacht gepiep. 'Als dit iets is wat je niet wilt, snap ik dat best..'

Het was echt niet geweldig dit. Damian was normaal altijd zo zelfzeker, zo rustig. Nu was hij enkel nog een schim van die persoon. Momenteel was hij over niets meer zeker en het verwarde hem zo hard allemaal. Maar hij was niet de enige die zich zo voelde, Clyde had het zelfde probleem leek het wel. Wat waren ze toch twee hopeloze bij elkaar. Ergens zou hij hier morgen wel de humor van in zien, als het dan toch zo zou lopen als hij hoopte. Anders lag hij morgen gewoon op zijn bed nog te huilen of zo. Vrolijk zou hij er allesinds niet van worden als heel dit ding zou back firen. Maar ja goed, dat was momenteel nog helemaal niet het geval dus moest hij zich toch vastklampen aan het beetje hoop dat hij had.

Geweldig hoe Damian niet uit zijn woorden raakte. Dat was ook wel een van de eerste malen dat dat hem overkwam. Pff, dat hij maar snel weer terug ging veranderen in zijn eigen coole zelf hoor want hij begon dit toch wel een beetje beu te worden. Gelukkig zei Clyde er niets van, want trust me dan was hij echt weg hoor. De pretlichtjes in de ogen van de man, het zorgde ervoor dat hij helemaal toesloeg. Het was zo freaking cute, like cute op de manier dat hij de dude gewoon in zijn wangen wou knijpen. Dat zou pas vreemd overkomen als hij dat echt zou doen. Met veel geluk kon hij zichzelf daar nog van behoeden, maar beter ook hoor. Hij kon zich namelijk niet voorstellen hoe het op Clyde zou overkomen als hij het wel gedaan had.

Wat was hij toch aan het doen? Hij durfde hem helemaal niet meer aankijken. Bang om letterlijk uit gelachen te worden voor wat hij allemaal aan het doen was. Het leek echt alsof de twee in een of andere soapserie aan het meespelen waren en dat dit de grote ontknoping was. Eigenlijk was het nog echt waar, het was de grote ontknoping. Dit alles zou echt wel beslissen hoe het verder ging met hun. Natuurlijk hoopte Damian dat ze het samen zouden doen, en ergens geloofde hij er ook echt in. Anders was Clyde toch niet gekomen?

Met zijn blik nog steeds op hun handen gericht verscheen er toch even een mini glimlach op zijn gezicht. Toch sloeg de paniek gauw genoeg toe. Clyde antwoorde niet en het maakte hem bang. Had hij dit niet goed ingeschat? Had hij die kleine signalen gemis interpreteert? Waren er wel signalen geweest of zat het allemaal in zijn hoofd? Meteen wanneer dat tot hem door was gedrongen had hij de handen van de mannen los gelaten, maar hij durfde zich niet te verplaatsen om de een of andere reden. Had hij dit nu juist echt verknald? Misschien wou Clyde hun band wel gewoon professioneel houden? Man, hij had het echt wel fout bekeken!

Net op het moment dat Damian wou omdraaien en gewoon wou weg lopen om niet meer om te kijken, werd zijn hand vastgenomen. De tranen die zich langzaam begonnen te vormen in zijn ogen slikte hij meteen weg terwijl hij de man wat verbaasd aan keek. Hij was maar al te blij dat hij weer in die perfecte blauwe ogen kon kijken. Het volgende wat er gebeurde leek wel een droom. In zijn hoofd leek alles wel in slow motion te werken. Opeens werd hij zachtjes tegen de man aangetrokken en voor hij het goed door had voelde hij de lippen van Clyde zachtjes op de zijne drukken. Het was op dat moment dat zijn hart gewoon explodeerde. Hoe hoof zijn hartslag nu was? Hij wilde het echt niet weten. Met gesloten ogen legde hij zijn vrije hand in zijn nek en ging volledig mee in de kus. Zodra de kus onderbroken werd opende hij zijn ogen en liet een stralende glimlach op zijn gezicht terecht komen. Zachtjes schudde hij zijn hoofd waarna hij nog een kleine kus op Clyde’s lippen drukte. ‘Het was perfect.’ Sprak hij zachtjes, terwijl zijn wangen zachtjes rood kleurde. Really, nu ging hij verlegen doen? Maar het was wel de waarheid, Damian had dit nog nooit mee gemaakt. Toch niet zo intens dan.
‘Trouwens, sta ik niet te hard voor gek?’ Sprak hij duidend op zijn outfit. Kon hij er wat aan doen dat hij totaal geen idee had gehad van wat hij juist moest aantrekken? Het was niet dat hij dit soort dingen dagelijks deed hoor. Zachtjes streek hij een van de lange blonde lokken weer terug op zijn plaats. Dit voelde goed, heel goed.

Nog steeds voelde dit een beetje vreemd. Maar goed vreemd, als dat dan al bestond. Damian wilde voor geen goud in de wereld dat het anders was. Het ging waarschijnlijk nog wel vreemd worden, zeker als hij het Ruby ging vertellen en de guys back home. Maar daar kon hij nog wel mee leven. Zolang hij Clyde maar had in zijn leven dat was het belangrijkste. Zodra Clyde’s lippen de zijne hadden geraakt had hij geweten dat het goed zat. Dat alles waar hij van tevoren over twijfelde eigenlijk helemaal niet nodig was, dat de twijfels die nu nog zwak aanwezig waren volledig konden verdwijnen. Dat zoiets klein, er voor kon zorgen dat hij meteen weer gelukkiger werd viel gewoon niet te omschrijven. Nog steeds snapte hij niet goed waaraan hij Clyde had verdiend, ten eerste op een vriendschappelijke manier en ten tweede tja op deze manier..

Om de opluchting van de man te zien, deed hem even grijnzen. Arme dude, dat hij dit teveel leek te vinden vond hij helemaal te grappig. Nou wel op een schattige manier dan. Stiekem mocht hij dat eigenlijk toch wel niet grappig vinden, voor Damian was dit helemaal nieuw. Off course had hij er geen idee van dat dit voor Clyde ook zo was, maar hij zou waarschijnlijk wel hetzelfde hebben gereageerd als de blonde eilandbewoner. Wat nerveus keek hij hem aan toen de dude hem leek te beoordelen. Yeah right, nu wilde hij helemaal weg lopen hoor. Damian was keurende blikken gewoon, maar dit was anders dan die normale blikken aangezien het kwam van Clyde, zijn.. vriend? Een vlaag van opluchting ging zichtbaar door Damian heen toen hij toch de goedkeuring kreeg. Wel, dat was spannend of zo? Toen er wat gebrabbel zijn kant op kwam trok hij even een wenkbrauw op en keek de man niet begrijpend aan. ‘Would you like to repeat that?’ Dit zei hij echt niet om de dude te pesten of zo, maar hij had het dus totaal niet verstaan. Even grinnikte hij om wat Clyde vervolgens vroeg. ‘Ik kan je nog niet al mijn geheimen vertellen, where’s the fun in that mate?’ Sprak hij wat mysterieus. Damian trok uiteindelijk zijn bow tie wat losser. Man, die dingen waren zo verstikkend. Volgende keer trok hij wel gewoon terug een tanktop of een trui aan. Dan leek hij tenminste niet op een butler. Aight, hij was dan toch wel een sexy butler maar hij kon moeilijk iedereen tentoonstellen aan zijn knapheid. Die was nu wel gereserveerd voor Clyde I guess. ‘So.. Did you ever dated a guy before?’ Geen idee waarom hij het wou weten eigenlijk. De vraag was er sneller uit dan hij had verwacht. Gewoon zonder echt na te denken dat de dude misschien een slechte break up had gehad? Dat was like best wel mogelijk. Superactie Damien, echt waar!

Ergens was het best wel grappig. Hij en Clyde. Damian wist al veel over de man aan wie hij zijn hart verloren had terwijl het andersom nog niet echt het geval was buiten dan het feit dat hij uit Australië kwam en dat hij thuis gigantisch hard miste. Maar dat was het dan ook wel ongeveer. Toch was er meteen van het moment op de piste een connectie geweest en nog steeds was hij er echt wel verbaasd door dat zoiets zo snel kon gaan. Hoe dan ook, nam dit wel de dagelijkse gedachte aan zijn thuisland weg. Duh, Clyde zat altijd in zijn gedachten en hij wilde het helemaal niet anders hebben. Dat waren veel betere gedachten dan de gedachten aan het verleden. Kortom, hij kon hier echt nog wel eens perfect gelukkig gaan worden met hem. Iets waar hij al naar had verlangd vanaf hun eerste ontmoeting om eerlijk te zijn.

Pfff het was echt wel te schattig hoor. Echt ook helemaal geweldig hoe de dude begon te blozen. Stiekem was hij hem gewoon een beetje aan het pesten. Hij was en bleef natuurlijk Damian de lolbroek. Eigenlijk had hij hem wel verstaan, nou ja toch enkele woorden maar hij vond het gewoon leuk om Clyde zo onwennig te zien doen. De onzekerheid van hem was werkelijk om weg door te smelten. Zachtjes drukte hij een kusje op zijn lippen na wat hij had gezegd. Stop being so cute please! Damian werd er gewoon week van vanbinnen. Al zou elke persoon dat waarschijnlijk wel gaan worden als ze dit zagen, want yeah Clyde zag er nu echt wel superhot uit. Kort trok hij een gechoqueerd gezicht. Geheimen hm? ‘Wel, ik zeg toch niets.’ Grijnsde hij breed waarna hij plagend zijn tong uitstak naar hem. Als de dude het zo wilde spelen, ging hij daar natuurlijk in mee doen. Wat had je nu verwacht? Die geheimen ontfutselde hij ooit nog wel eens, na een hoop kusjes en zo. Jup, dat was zijn battleplan.

Zachtjes schudde hij zijn hoofd. Natuurlijk was dit geen test, maar hij kon wel begrijpen waarom Clyde zo dacht. Stiekem moest iedereen maar zo denken als hij tegen hun bezig was. Maar nee, hij meende het dus echt wel. Damian wist niet hoe dit soort dingen ging, of nou ja toch niet met jongens dan.. Vreemd genoeg kreeg hij geen geruststellend gevoel over zich, dat volgens hem wel zou moeten komen. Jezus, sinds wanneer was hij mister insecure geworden? Ergens had hij gehoopt dat Clyde toch meer ervaring had met dit soort dingen, geen idee waarom. Het was misschien allemaal echt heel romantisch dat Damian hier nu echt uit de kast was, en dat Clyde hem had verteld dat hij nog nooit echt gedate had met een andere dude. Damian haalde even diep adem. Het verbaasde hem eigenlijk wel dat zijn blonde goddelijkheid nog nooit een stabiele relatie had gehad, I mean hallo kijk nu naar hem! Zachtjes knikte hij als teken dat hij het meeste wel snapte, buiten dan het gedeelte van dat stabiele relatie gedoe maar oké. Van de volgende vraag werd hij weer extreem nerveus. Damian pulkte even aan zijn baard en staarde kort naar de grond. Wow, come on bro dit was een normale vraag. ‘Ik... Ik wist zelfs niet tot ik jou voor het eerst zag, dat dit mogelijk was bij me.’ Nope, waarschijnlijk had zelfs niemand het verwacht. ‘Je bent de eerste die het weet. Maar ik heb toen ik jonger was al wel gedate met meisjes, nou ja met een meisje was het echt wel serieus of zo.’ Zo, dat was dan ook weer opgehelderd. Konden ze dan nu weer terug gaan naar het gedeelte waar ze gewoon schattig deden met elkaar?

Damian vond het zo onwijs schattig dat Clyde was beginnen blozen. Natuurlijk hield hij zijn lach in, anders leek het echt alsof hij de kerel aan het uit lachen was en dat was totaal niet het geval. Dat zou hij waarschijnlijk ook wel weten. Nou ja, hij hoopte het dan toch maar. Hij was gelukkig, dat was iets waar je niet naast kon kijken. Het feit dat Clyde gewoon hetzelfde voelde voor hem monterde hem helemaal op. Meteen had Damian ook een blijer zicht op de toekomst, want die zou hij echt wel met de man tegenover hem gaan spenderen. Waarom hij daar zo zeker van was wist hij niet maar het was gewoon een van die momenten weet je. De Aussie kon zich een toekomst met Clyde echt wel voorstellen en hij werd er alleen maar blijer van. ‘Nu neem ik je zeker mee naar Australië, of je nu wilt of niet.’ Grijnsde hij breed. Al moest eerst alles tussen hun echt goed lopen, maar daar twijfelde hij geen moment aan.

Damian trok kort zijn wenkbrauw op. Oooh, ging meneer een beetje dreigen? Al snel pokete hij de man in zijn zij en keek hem uitdagend aan. ‘You can try. But succeeding? Naah, maybe in a few years.’ En woppa, de bal was aan het rollen gebracht. Konden de twee hier over weer gaan discussiëren. Iets wat hij heel stiekem nog niet zo heel erg vond, met Clyde in discussie gaan was gewoon leuk plus nu kon hij ook mooi wat andere troeven gaan uitspelen. Like de dude zijn mond te laten houden gewoon door een kusje op zijn lippen te drukken. Yeaaah, winnen ging zijn goddelijkheid toch niet meer doen. Dat kon hij mooi op zijn supergeweldige abs schrijven. Beter nog, Damian schreef het er wel op.

Wartaal en Clyde, het ging echt wel samen. Maar nog steeds vond hij het mega geweldig en schattig dat hij de dude zo van zijn stuk kon brengen. Al kon Clyde net hetzelfde doen bij hem hoor, dat mocht hij echt wel toegeven. Dat was vast wel iets wat wel normaal was in relaties? Maar hij ging het nooit misbruiken op de dude hoor. Nee, Clyde was zo al fantastisch genoeg daar moest hij niets meer bij adden. Uiteindelijk was het zijn beurt om te antwoorden. De onzekerheid in zijn stem en houding was toegenomen. Wist hij veel hoe hij dat moest aan brengen. Damian hield wel van verandering, oké dit was misschien wel een vrij grote maar uiteindelijk als het moest gebeuren gebeurde het gewoon right? Kort glimlachte hij toen hij een kneepje in zijn hand voelde. Toch schudde hij lichtjes zijn hoofd toen zijn vriend zijn excuses aan bood voor het in de war gooien van zijn leven, was dat dan gebeurd? Hij liet zijn hand los om vervolgens zijn beide handen op de wangen van Clyde te leggen, zijn baard kriebelde zachtjes tegen zijn handpalmen wat hem alleen maar zekerder maakte van wat hij ging zeggen. ‘Zie ik eruit alsof mijn leven in de war is gegooid? Het duurde misschien even, maar ik ben zeker van dit… van ons.’ Een warme glimlach gleed over zijn gezicht terwijl hij hem recht in de ogen aan keek. ‘Excuseer je nooit voor het feit dat je van iemand houdt. Want als dat al gebeurd, is deze wereld echt nog rotter dan ik dacht. Clyde Maddox, ik hou van je en misschien dat het soms moeilijk wordt voor me. Ik kan me geen ander persoon inbeelden met wie ik mijn leven zou willen delen, oké?’ De zelfzekerheid waarmee hij sprak was werkelijk een verschil van hoe hij daarnet was omgegaan met het antwoord. Maar hij hoopte met zijn volledige hart dat het zou doordringen tot Clyde.