Adelyn Tremblay

Name
Adelyn Tremblay.
Alias
Winky.
Age
16.
Birthday - Zodiac
July 4th - Cancer.
Place of birth
Canada.
Family
Kristen Johannson Maztel -R.I.P- x Joe Johannson
•
Amaryn Johannson.

Character
Ze is een wijs persoon geworden sinds ze blind is geraakt. Nu ze haar zicht verloren had, moest ze haar hersens gebruiken om te kunnen zien. •
Adelyn is geduldig, wil niet te overhaast zijn dingen die in haar pad komen, ze houd al helemaal niet meer van verrassingen. •
Hoewel ze geduldig en wijs is, raakt ze ontzettend snel opgefokt als iets niet lukt of mensen haar niet begrijpen omdat ze het niet goed uit kan leggen. •
Ze probeert het beste voor andere mensen te zijn, ze haat anderen niet gauw en denkt dat het voorbestemd was als ze een conflict met een ander heeft of er iets gebeurd, vooral dat ze blind is is een grote stap in haar leven geweest van verandering. Niets zou dat meer kunnen toppen, voor haar idee. •

Appearance
Goddamn it! Could people please not move things? Some of us are BLIND! •
Adelyn heeft haar haren altijd opgestoken gehad, sinds het haar toch niet boeit hoe het zit en ze het liever niet tegen haar gezicht wilt laten slaan. Ze haat het als door de wind of acrobatische kunstjes die ze doet ze haar haren in haar huid voelt prikken. •
Omdat ze blind is heeft ze niet langer meer de lust voor eten, sterker nog; het interesseert haar echt helemaal niets meer of ze nu eet of niet. Het woord of het ruiken van eten doet haar niets sinds ze de hele dag druk bezig is met lichamelijke uitdrukking. •
Net zoals kleding, sinds ze het toch niet meer kan zien, zelfs niet in het lichtste beetje, geeft ze daar ook niets om. Ze draagt luchtige kleding zodat ze die gemakkelijk zelf uit kan doen en op een gemakkelijke plek neer kan leggen die ze snel terug kan vinden. Tijdens trainingen of op een dag waarop ze niets hoefde te doen, droeg ze altijd een trainingspak. Bij shows was dat uitbundige en strakke, nette kleding waarin ze zich ademloos voelde. Voelde. Niet zag. Toch kon ze zich altijd wel voorstellen hoe ze eruit moest zien met een korset, al had ze geen idee hoe haar lichaam met de leeftijd veranderde. •

Mutation
Cloning •
Adelyn heeft één mutatie en dat is zichzelf klonen in meerdere Adelyn's. Ze weet alleen niet hoe. Niet dat ze het nooit geweten heeft, anders wist ze ook niet dat ze zulk bloed door haar aderen had stromen. Het is dat de ene keer dat ze het ooit gebruikt heeft, ze daarvoor niet veel later gestraft werd. Amarynn had haar gevraagd, sinds haar oudere zus ontdekt had dat ze krachten had, of hetzelfde gevoel kon creëren. En dat kon ze. Met een poging tot moord als afloop. Ze heeft er sindsdien een trauma aan om datzelfde gevoel, wat ze van binnen in gekregen had, terug op te roepen en heeft het daarom al drie jaar niet meer geprobeerd. Sterker nog; ze is als het ware vergeten dat ze een mutant is. Het enige uitzonderlijke wat ze heeft is haar blindheid. Ze moet dus als het ware, als een nieuwgeboren kind, opnieuw leren hoe het is om een mutant te zijn en vooral leren hoe ze die moet gebruiken.

History
'Mij is altijd verteld dat het leven vrij makkelijk zou zijn. Je stapt in, beleeft een hel van een avontuur en stapt op een gegeven moment uit, weggeblazen door emoties. Net zoals een achtbaan. Als er iets is wat ik je kan vertellen is dat mijn leven geen achtbaan is geweest. Maar mijn leven bevond zich wel op dezelfde plek als die van een achtbaan. Een circus.'

Kristen - Joe - Marilyn -
Clarence

Dag 1.
De kamer rook naar rozengeur en dat was precies hoe het decor ook beschreven kon worden. Vooral de kleur en textuur van het behang gaven de donkerrode rozen weer.
'Tadaa! Je nagels zijn zo goed als nieuw.' Vol bewondering keek het jongste meisje naar haar nagels, zag de donkerblauwe kleur die haar lange nagels perfect dekte en vooral sierde. Mijn moeder, Kristen, was daar altijd zo goed in geweest. Dat was natuurlijk een verwachting, sinds ze een eigen salon had en daar manicures zowel als pedicures behandelingen deed bij klanten en vriendinnen.
''Dankje mam!'' Sprak mijn dertienjarige meisjes stem, terwijl ik op keek en naar voren boog om haar voorzichtig een knuffel te geven.
'Nou rustig, ik moet het potje nog dichtdraai-, oké goed dan. Het is al goed. Rustig maar.' Ik hield haar zo kalm mogelijk vast, om niet per ongeluk het potje af te stoten dat ze vast tussen haar vingers had.
'Laat maar weer los, straks lek ik nog op het dekbed en dat zal je vader niet leuk vinden.' Natuurlijk. Joe. Ik wist het niet zo goed met hem, nooit heb ik echt goed met hem kunnen praten. In tegendeel tot onze mam. Ze was zorgzaam, wist haar dochters te vermaken en vooral te beschermen tegen het kwade. Onze vader gaf, als ik het goed had, niet veel om ons. Meer om zijn werk, alleen maar om zijn werk. En dat betekende geld. Werk betekende geld. Geld wat wij van hem afnamen, iedere seconde dat we leefden. Ik zweer dat ik hem zelfs een keer zo vuil, zoals hij ieder van ons wel een zo'n blik heeft gegeven, naar mam had zien kijken, maar dat kon ik ook fout hebben. Ik was nog jong en iemand veroordelen op emoties die ik zelf nog niet eens snapte, daar begon ik niet aan.
Op het moment dat ik mam los liet klonk er een stem van om de hoek van de slaapkamer.
'Kristen! Adelyn! Wie is hier jullie favoriete zus en tante?' Breed grimassend draaide ik me om en zag daar mijn lievelings tante de kamer van mijn ouders binnenkomen, haar armen verwelkomend en hart verwarmend open slaand.
''Marilyn!'' Ik wist niet hoe rap ik van het bed af moest springen om vervolgens in haar armen te springen, waardoor ze zelfs een stukje achteruit stamelde, terug over de drempel de gang in. Van alle familie dat ooit bij ons over de vloer kwam, was deze mijn favoriet. Ze was hier dan niet heel vaak, maar daar had ze haar redenen voor. Net zoals mam was ze zorgzaam en altijd ongerust over haar lievelings nichtjes, wat me deed glimlachen met mijn ogen gesloten. Terwijl ik mijn wang tegen die van haar aandrukte. Ik hield er ook zo van dat ik tegen haar geen tante hoefde te zeggen maar haar gewoon bij haar voornaam mocht aanspreken. Alsof ze een vriendin was. En zo voelde ze ook voor mij.
Voor ze het zelf ook maar door had was er nog een blond kind op haar af gerend, die echter drie jaar ouder was. Amaryn.
'Oh schatjes, ik heb jullie zo gemist.' Het duurde even voor ze haar nichtjes van haar af gekregen had, al had ze absoluut geen bezwaar tegen lange knuffels.
'Mary, wat doe je hier? Hoor je niet in New Orleans te zijn?' Ik hoorde aan moeders stem hoe ze bezorgd was, hoe ze zich afvroeg of er iets ergs was gebeurd.
'Die shows zijn afgeblazen, er is een ongeluk gebeurd met de temmer van de leeuwen en sinds we geen vervanging konden vinden, moeten we wachten tot hij in orde gesteld is van het revalideren.' Ik luisterde aandachtig. Als er iets was waar ik van droomde dan was het een baan krijgen van waar onze tante werkte. In het rondtrekkende circus waar ze altijd zoveel verhalen over had.
'Dat is balen, hoe lang gaat het duren voordat jullie terug op pad zijn?' Kristen had inmiddels haar armen over elkaar geslagen en leunde tegen de deurpost aan, met een frons op haar voorhoofd die vertelde dat ze bezorgd was. Adelyn keek even de gang door, vroeg zich af waar hun vader was, aangezien hij degene had moeten zijn die hun tante binnen had gelaten. Misschien was hij daarna meteen terug naar zijn saaie kantoor gegaan en had zichzelf terug opgesloten.
'Waarom vertel ik dat niet met een kopje thee en appeltaart?' Mijn hart verschoot bij het woord appeltaart. Dat hadden we helemaal niet in huis, toch? En daarom keek ik ook verrast naar onze tante, die het meteen door had dat het jongste meisje haar zo aan keek.
'Ja liefje, dat heb je correct, ik heb lekkers meegenomen.' Zei ze geruststellend, waarbij ze mijn wang streelde. Dat vond ik zo'n heerlijk gevoel. Liefde krijgen. Al was het maar met zo'n simpel gebaar. Amaryn daarentegen greep gauw mijn arm vast en sleurde me mee, zo snel mogelijk naar de keuken, terwijl de twee oudere zussen glimlachend achter hen aan liepen.

Dag 6.
Ik wist niet wat ik erger vond. Dat Marilyn na zo'n kort weekje alweer vertrokken was naar haar werk in Los Angeles, dat het nu stormde of dat mijn ouders een grote ruzie hadden in de keuken. Het erge was dat we een groot huis hadden, niet eens enorm gehorig en toch nu ik op mijn bed lag in het duister van de nacht, ik door de storm heen een aantal borden hoorde vallen. Het beangstigde me. Aan de ene kant wou ik weten waar ze het over hadden en of ik er iets aan kon doen. Of het door mij kwam, dat was de vraag die het meeste door mijn hoofd heen spookte. Ik stikte op het moment van de emoties, wist in zoverre niet wat ik uit moest drukken, dus bleef ik gefocust naar het witte plafond staren. Zodoende ook mijn gedachten af te richten en mezelf vreemde vragen te stellen. Waarom is het plafond wit? Hoezo geen andere kleur? Hoe is het dat daar geen beelden of schilderijen hangen? Misschien een spiegel als plafond? Dat zou ik niet willen, dat leek me doodeng. Niet alleen om mezelf in de reflectie te zien maar ook andere dingen? Op school werden er veel spookverhalen verteld en overdag lachte ik er om, maar zodra de avond viel werd ik eigenlijk toch best wel bang. Stomme vriendinnen ook.
Een kiertje van licht dat van de gang af kwam viel in de hoeken van mijn ogen, waardoor ik mijn hoofd draaide richting de deur. Amaryn. Ik had ook niemand anders verwacht, sinds de ruzie nog heftig door ging.
'Kan je ook niet slapen?' Ik schudde mijn hoofd, verplaatste mijn liggende houding naar die van een zittende en trok mijn knietjes op om daar vervolgens mijn armen heen te slaan.
''Het is dit keer niet het onweer maar de ruzie die mam en pap hebben.'' Sprak mijn stem treurig, richtte mijn blik naar de rand van mijn bed en bestudeerde het licht van de maan dat een glimp van licht door het raam op mijn bed en vloer scheen.
'Het is al goed, ze hebben het niet over jou of mij. Niet over ons, rustig maar.' Overgevend gaf ik mezelf in haar knuffel, sloeg mijn armen ook om haar heen en ook al had ik de leugen in haar stem gehoord, ik wou er verder niet over praten. Ik wenste alleen maar dat de morgenzon gauw aan zou slaan en alles weer goed zou zijn. Dat mam ons naar school bracht in de auto en dat ze ons een gelukzalige dag wenste, dat er een blik van trots op haar gezicht te zien was zodra ze ons afzette en we ons bij onze vriendinnen voegde. Ik hield van dat moment in de vroege morgen, terwijl de zon het alleen maar mooier maakte. De ochtendzon die er voorlopig nog niet was.

Na een halfuur, wat echt eeuwen leek te duren, was er een harde schreeuw te horen die kippenvel op mijn huid veroorzaakte. De stem die mij iedere keer weer opnieuw van slag kon maken klonk door de geluid dichtste muren en vloeren heen en ook door die van mijn slaapkamer. Ik ontwaakte me uit de houding waar ik al die tijd in had gezeten, tegen Amaryn aan en ik merkte meteen hoe de kou terug tegen me aansloeg.
''Wat was dat? Wat is er?'' Vroeg ik aan mijn zus maar tegelijkertijd ook aan mezelf, terwijl we ons beiden van het bed begaven en naar de slaapkamer van onze ouders renden. Amaryn was me voor en zag allereerst was er was gebeurd. Ze was stil en dat maakte me bang. Zo bang dat ik ook de hoek om sloeg en daar onze moeder roerloos op het bed zag liggen. Er was niets aan haar te zien, geen emotie, geen minste beweging die zei dat ze nog leefde. Niet eens een wond of bloed dat er op wees wat er precies was gebeurd. In mijn hoofd vertelde ik mezelf achter elkaar dat het Joe was geweest. Het was Joe. Joe. Joe heeft dit gedaan. Ik schudde mijn hoofd, liet het beeld wat ik zag door me heen zakken en plotseling brak er iets in me. Ik realiseerde me dat onze lieve moeder er niet langer meer was. Kristen. Meteen voelden mijn knieën zo slap als een dweil. Grijpend naar iets, ik wist niet wat, voelde ik hoe ook mijn armen niet langer meer mee wouden werken. Amaryn had dat in de gaten en hield me dicht bij haar, terwijl ik brak. Eindeloze tranen kwamen uit mijn ogen gestroomd en niet alleen dat, ook een hartverscheurend gevoel brak me van binnen. Een gevoel dat ik nooit gehoopt had om te voelen, ik haatte het meteen al. Ik zou hierdoor nooit meer hetzelfde zijn.

Dag 8.
De begrafenis was al snel. Veel te snel voor mijn gevoel. Ik had nog niet eens de tijd gekregen om echt mijn rouw te verwerken, überhaupt afscheid te nemen van moederlief. Nog geen twee dagen later nadat ze dood was gegaan, was de begrafenis. Vandaag. Het deed me pijn hoe snel Joe dit geregeld had, zo snel. Aan de ene kant snapte ik het vanwege de houdbaarheid van een lichaam, maar aan de andere kant was het de manier waarop hij het gedaan had. Sinds die avond was hij nergens meer te bekennen geweest, had geen enkele troost aan ons gegeven. Waarschijnlijk had hij zijn eigen verdiende geld opgemaakt in een plaatselijke bar of wat dan ook. Het interesseerde me niet. Wat me wel interesseerde was dat de momenten die mijn hart altijd oplichtten nu over zouden zijn. Mam was naast Marilyn en Amaryn de enige die dat konden doen. Nu waren er nog maar twee personen van over, al wist ik van binnen dat ik lang geen glimlach meer zou tonen aan iemand. Geen echte in ieder geval. Joe kreeg die al helemaal niet. Niet nu het duidelijk was dat hij dit veroorzaakt had. Alleen maar voor het geld. Geld was het enige wat hem bezig hield, waar hij voor geboren was en voor leefde. Ik had het plan om hem naar beneden te halen, zijn leven te vernietigen. Maar wie was ik als dertienjarig meisje om dat te doen? Bovendien had ik daar de moed niet voor, zeker niet nu.

Emotieloos staarde ik in gedachten naar mezelf in de spiegel, mijn haar opgestoken en onder mijn ogen een lijntje oog potlood. Mijn wimpers versiert met zwarte mascara en daarbij droeg ik een zwarte jurk die mijn hals vrij lieten en tot aan mijn enkels viel.
'Je ziet er prachtig uit, echt waar. Je moeder zou trots zijn geweest en ik weet dat ze bij ons is, ik kan het voelen.' Marilyn was mijn kamer binnengekomen, legde een hand op mijn schouder en normaal zou ik hebben geglimlacht naar haar, maar ik voelde niks van binnen. Geen straaltje blijheid was te bekennen. Zelfs de woorden die ze gesproken had waren letterlijk volledig langs me heen gegaan. Ik wist niet in welke fase ik zat, maar in mijn hoofd bleef ik mezelf steeds toespreken dat dit allemaal een droom was. Dat ze nog altijd leefde en nu in bed lag te rusten. Maar dat was niet zo. Er was niks van waar. Ze lag niet in bed. Niet in degene waar ik me haar in voorstelde, in degene waar we twee dagen terug nog gezellig mijn nagels gelakt hadden.
Ik veranderde mijn blik naar mijn nagels, hield m'n handen trillend voor me, waarbij ik tot de realisatie kwam dat ze echt weg was. En mijn onderlip begon ernstig mee te trillen. Ik voelde het in me opbouwen, het plotselinge verdriet. Hoe mijn hart in duizenden stukjes brak en het bloed door alle aderen en organen die ik had ontsnapte. Als een gek begon ik naar adem te happen, wist niet waar ik die vandaan moest halen en bovenal begon mijn stem te piepen. Dat was het enige dat ik kon doen, ik wou gillen, schreeuwen, maar het enige wat bij mij gebeurde was dat ik vast genageld aan de grond stond en nog altijd machteloos naar mijn handen staarde. Niet eens meer naar mijn nagels, naar helemaal niets behalve de huid, mijn huid die zoveel tegen die van mam aan gekomen was. Al was het maar een simpele aanraking of knuffel geweest. Die knuffel die we hadden gedeeld op het bed, niet eens een goede en hartverwarmende, was de laatste aller tijden geweest.
Marilyn had echter niet meteen door in wat voor emotionele staat ik was en pas zodra ze mij die hartbrekende geluiden hoorde maken, draaide ze zich om van mijn bed richting mij, al zag ik het niet. Ze wist niet hoe gauw ze bij me moest komen, me meteen in haar omhelzing vast nam en me naar het bed mee nam. Ik liet het allemaal gebeuren, ik wou praten maar ik kon het niet. In plaats daarvan brak ik alleen maar erger wanneer ze me rustig neerzette op haar schoot en ze me alleen maar vasthield. Voorzichtig haar handen door mijn haar heen haalde, ook al waren die netjes omhoog gestoken. Soms drukte ze er een kus op, sprak troostende woordjes in mijn oor terwijl ze me heen en weer weende.
'Het is al goed, laat het er allemaal maar uit. Het komt allemaal goed. Laat jezelf gaan, het is helemaal niet erg. Verdriet is normaal, ik weet precies wat je doormaakt. Je hart is uit elkaar gerukt en je voelt je plotseling zo alleen, in de steek gelaten. En zo voelde ik me ook omdat ik niemand had om mijn verdriet mee te delen wanneer onze moeder dood ging, geen ouderlijk figuur. Niemand die me vast kon houden en kon zeggen dat alles goed kwam, ik had alleen je moeder. Je lieve moeder. Ik ben er voor je, liefje. En ik blijf zo lang bij je als je nodig hebt.'


Dag 9.
Iedereen die mam kende was aanwezig geweest, zelfs de vage kennissen. En toch, en toch was het allemaal langs me heen gegaan. Als ze me aan gesproken hadden, had ik niet gereageerd, enkel wezenloos voor me uit gestaard en was Amaryn degene geweest die voor me gesproken had met een moedige glimlach. Tijdens de begrafenis zelf had ik bij haar zijde gestaan, zelfs een beetje te dicht om tegen haar aan te leunen. Zelfs gehuild, al viel het stukken mee als dat ik bij Marilyn gedaan had voordat de begrafenis begonnen was. Inmiddels was mijn mascara en oogpotlood zodanig uitgelopen dat er strepen over mijn wangen waren gelopen, maar niemand die mij veroordeelde daarvoor. Daar was namelijk de begrafenis voor geweest, een ritueel om je verdriet kwijt te raken en te delen met anderen. Je niet langer alleen voelen, al was het maar voor even. Het verwerken van een hartbrekende situatie.

Geen woorden waren nodig zodra ik in bed lag en Amaryn mijn hoofd streelde, de plukjes iedere keer die voor m'n gezicht vielen ze er weer terug uit veegden en ik kon voor het eerst na die hevige pijn van binnen weer een smal glimlachje op mijn lippen laten verschijnen. Mijn oogleden gingen niet omhoog, ook al waren mijn ogen gesloten, maar dat was niet erg. We wisten beiden van elkaar waar we op het moment doorheen gingen en we wisten bovenal dat we elkaar hadden. Marilyn was nog steeds in de buurt, maar niet langer in het huis. Joe had er op gestaan dat ze maar in een hotel of iets verbleef en na een kleine protest had ze het opgegeven en naar hem geluisterd. Niet om haar nichtjes in de steek te laten, maar omdat het er op leek dat Joe verkoeling nodig had en zij allesbehalve dat aan hem zou geven. Ik had de spijt in haar ogen gezien wanneer ze de auto gestart had en weg was gereden, met als achterlating een briefje met het adres van waar ze zou verblijven. Voorzichtig had ik die op de prikbord naast de koelkast gehangen, zodat we hem altijd konden vinden. En tegelijkertijd was dat ook een plek waar Joe niet zou komen, sinds zijn drank daar niet stond maar in zijn eigen kantoor. De koelkast, daar stond niets in wat zijn aandacht ook maar kon trekken.
Op het moment dat Amaryn de deur sloot nadat ze een kus op mijn hoofd gegeven en mijn bed verlaten had, klonk er flink gestommel vanuit de gang en schrok ik wakker vanuit de trance waar in ik had gelegen, opende mijn ogen waardoor ik de wereld voor kort wazig tegemoet kwam. Ik hoorde hoe Amaryn Joe er van langs gaf door haar nagels langs zijn gezicht te halen. Dit maakte hem alleen maar kwader en in mijn lichaam kroop er een rilling van angst. Hij had het voor elkaar gekregen om mij bang te krijgen, dit gedrag had hij ook vertoond op de avond van de ruzie en ook die had me tot in het diepste van mijn hart angst aangeslagen. Een bonk klonk en door de schreeuw die volgde wist ik dat Amaryn tegen de grond aan was gegooid. Voetstappen kwamen na drie seconden mijn kant op en de deur werd geopend, waardoor ik onmiddellijk de warme dekens van me af sloeg en m'n bed uit vluchtte. Langs hem heen, de verschrikkelijke Joe en opende in paniek de kastdeur en sloot hem achter me, met de sleutels die er in hingen omgedraaid zodat hij er niet in zou kunnen komen. Ik liep kreunend achteruit en voelde hoe mijn lichaam tegen de achterkant van de kast aan botste om mezelf daar vervolgens op m'n kont neer te zetten, sloeg m'n armen om m'n opgetrokken benen heen. Bijna zou ik gaan wenen, hopende dat het allemaal een droom was. Ik was bang, veel te bang om iets te doen en het enige wat ik kon was hopen dat deze stormachtige avond snel voorbij zou zijn. De deur werd met een harde knal open geduwd en veerde zelfs terug. Joe duwde die terug tegen de muur aan zodat hij de volle ruimte zo hebben van de deurpost en me juist nog meer onder druk kon zetten. Ik piepte angstig, voelde mijn hart in mijn keel bonken en nog even en ik kon geen adem meer halen omdat de angst me teveel werd.
Joe kwam dichterbij en ik kneep mijn ogen dicht, wenste op m'n allerhardst dat dit over was, dat hij niks zou doen en begon zelfs heen en weer te wiegen. Hij stond op het punt om zijn hand in mijn haar te nestelen, tot er een schot klonk. Meteen viel het enige licht weg van wat er in de kast was geweest en opende ik uit verbazing mijn ogen. Amaryn had een wapen weten te bemachtigen en hoewel ze op de vreemdeling genaamd vader had gericht, was het pistool een andere richting op gegaan wanneer ze het schot had gelost. Nu had hij niet langer meer oog voor mij en ik kon niks anders doen behalve toe kijken. Ik zat vast genageld aan de grond. Een tweede schot werd gelost en die raakte Joe wel, recht in zijn schouder. Meteen wist hij het wapen uit haar handen te trekken en richtte die op haar, waardoor ik gilde en smeekte dat hij het niet zou doen. Maar zijn gezichtsuitdrukking, die ik niet kon zien en houding zeiden genoeg en hij drukte de trekker naar achter met zijn mollige vinger. Ik sloot mijn ogen en gilde alleen maar harder, tot er een klik geluidje te horen was. Het wapen was leeg. Ik gilde nog altijd, waardoor hij schreeuwde dat ik m'n kop moest houden.
Hierna vervolgde hij de woorden, 'Ik vermoord jullie allebei en ik kom later voor jou terug, misbaksel,' met zijn luide bulderstem, waarna hij Amaryn bij haar bovenarm stevig vast pakte en haar mee de trap af sleurde. Ik wou achter hen aan rennen en dat deed ik ook nadat ik wankel op was gestaan en een paar seconden nodig had om mijn wankele benen aan mijn evenwicht te laten wennen. Echter wanneer ik beneden kwam, was ik al te laat. Ik zag nog net de rode achterlichten van de auto uit onze straat rijden wanneer mijn lichaam contact maakte met de koude buitenlucht.

Vanaf dat moment twijfelde ik geen moment, was naar de keuken gerend voor het briefje dat ik speciaal op het prikbord opgehangen had. Het eerste wat nog in me op kwam was de foto die erbij hing ook mee te nemen, voor het geval dat. Zonder ook maar om te kijken naar andere spullen, een koffer pakken en daar kleding in te stoppen, rende ik het huis uit. Liet de voordeur wagenwijd open staan en voelde opnieuw de kou tegen mijn blote benen aan slaan. Door het fleece van mijn nachtjapon heen en met de wind tegen me aanslaande, had ik het geluk dat die mijn haren naar achteren blies. Dan had ik daar in ieder geval geen last van. Iedere auto dat voorbij schoot liet mijn hart sneller kloppen, bang dat die meteen stil zou staan en achter me aan zou rijden, bang dat het Joe was die al zo snel terug was gekeerd. Toch gebeurde dit niet. Ik rende zo hard als ik kon, negeerde de pijn in mijn borst die op begon te komen en vooral mijn ademloosheid, ik wou er niets van weten. Niet totdat ik veilig in Marilyn's armen was en me geen zorgen hoefde te maken over mijn leven. Dat ik zou leven in plaats van sterven.
Ik had geen idee waar het hotel was wat er op het briefje stond, maar op één of andere manier vertelde mijn intuïtie waar het moest zijn, alsof iemand me leidde. Met de gedachte dat het mam was in m'n achterhoofd, stormde ik naar binnen en sprak ademloos de woorden in welke kamer Marilyn zat. Ik moest het zo snel mogelijk weten. De vrouw achter de balie had me even stomverbaasd aan gekeken maar toch mijn vraag, dat eerder een bevel was, opgevolgd en me het nummer gegeven met de instructies waar ik wezen moest. Onderweg rennende, buiten adem, naar haar kamer had ik op het briefje gezien dat ze daar ook het nummer op had geschreven. Stom, stom, stom. In paniek klopte ik uiteindelijk aan op de kamer van haar deur en in iedere bonk zat meer frustratie wat ik uitte. Zodra de deur voorzichtig geopend werd, vloog ik in haar armen. Stootte ik tranen uit die mijn wangen verwarmden. Ze deden pijn, spraken alle emoties die in me zaten. Woede, angst, radeloosheid en vooral de twijfel tussen leven en dood.
'Adelyn liefje, wat is er gebeurd?' Vroeg ze met een geschokte toon. Ik legde snikkend uit wat er gebeurd was, wist zo gauw niet tot adem te komen en begon alleen maar meer in paniek te raken.
Marilyn probeerde me te sussen, vergat in het overheersende moment de deur van haar hotel kamer te sluiten. Zonder meteen haar armen afknellend om me heen te slaan, had ze enkel een hand op mijn ijskoude been gelegd en een arm om m'n schouders geslagen, keek me met een serieuze maar pijnlijke blik aan. Alsof ze het precies kon lezen dat ik door hel heen en terug was gegaan. Het erge was nog, wanneer ze op het punt stond om iets te zeggen, mij gerust te stellen, kwam er een akelige man naar binnen stormen. Uit angst bevroor ik terug in een aan de grond genagelde situatie, alle spieren in m'n lichaam spanden aan.
'Jij vreselijk rotkind, kom hier!' Voor ik het wist had hij me bij mijn haren gegrepen en gooide een goedje in m'n ogen. Het had gevoeld als water, om me af te leiden, maar na een seconde voelde ik een ongekende pijn door m'n hele gezicht heen gaan. Alsof al m'n zenuwen afgestikt werden, de vloeistof door mijn huid heen trok en het meest erge; het had mijn ogen geraakt. Ik schreeuwde met een stem die doofde, zakte door mijn knieën heen, ik kon niks meer zien, wou het niet eens proberen om mijn ogen te openen omdat het al verschrikkelijk veel pijn deed. Ik volgde niet eens meer op wat er vanaf toen gebeurd was, voelde alleen de verlossing van mijn haren en bracht mijn handen naar mijn gezicht. Een schot klonk, maar ik was er helemaal niet meer mee bezig. De pijn werd teveel. Ik voelde hoe de vloeistof letterlijk in mijn huid trok en verder in mijn aderen. Recht in mijn ogen. Ik durfde m'n huid niet eens volledig aan te raken, bang voor nog meer pijn. Ik snikte inmiddels, op een andere manier. Een manier die ik niet eerder van mezelf gehoord en ook gehoopt had om nooit te horen.
Dit was het dan. Mijn leven was over. En hoewel ik nog leefde, was ik toch gestorven.

Overig
Adelyn is een enorme circusfreak al vanaf ze klein was, het was dan ook haar droom om daar een acrobaat te worden en het liefst een solo act te performen. •
Sinds ze blind is heeft ze hulp nodig met zien. Dus dat betekent dat iemand haar tweede zicht moet zijn en met alles moet helpen met wat ze doet.
Wat betekent; vertellen waar ze is.
Wat ze moet doen die dag.
Waar alles om haar heen staat op dat moment.
Welke dag het is en hoe laat.
Haar moet helpen met eten en vooral omdat eten voor haar helemaal niet belangrijk is, ze zou het zo overslaan de rest van de dag en uithongeren. •
Het klinkt als aanstellerij, maar Adelyn is op haar dertiende verminkt geraakt. Alleen vanaf haar veertiende heeft ze ermee om moeten gaan. Veertien jaar oud zijn is een hele belangrijke periode van een opgroeiende tiener, die bovenal haar gezin is kwijtgeraakt. •
Ze is nog altijd bang dat haar vader ieder moment op kan duiken, sinds ze er vandoor is gesneakt. •
Vanaf het moment dat Joe gedreigd had om beide hun dochters te vermoorden en Amaryn had meegenomen naar een andere plek, heeft ze altijd geloofd dat ze dan ook echt bruut vermoord was. •