When people run in circles it's a very mad world |& Adelyn

Een lichte zucht schoof over haar lippen, toen ze het pagina’s dikke dossier sloot. Een sombere blik stond in haar bruine ogen. Cases als die van Adelyn Tremblay waren altijd moeilijk. Er was zo veel gruwelijks, dat het moeilijk was de positieve aspecten boven water te halen. Positieve herinneringen, zaten vaak verstrengeld in een web van negatieve emoties. Negatieve emoties die niet zomaar zouden verdwijnen. Hoewel het zo nu en dan ervaren van negatieve emoties, natuurlijk niets slechts was werd het gevaarlijk wanneer dat de enige emoties waren die iemand ervoer. Op zo’n moment moest er ingegrepen worden en dit was zo’n moment. In haar negen jaar lange carrière in het leger, had Norah regelmatig met moeilijke cases te maken gekregen. De effecten van zware trauma’s waren haar dan ook zeker niet vreemd en het zelfde gold voor de emotionele gevolgen van verwondingen, die levenslange beperkingen met zich mee namen. Maar al die ervaring en al die kennis maakte deze case niet minder zwaar, zeker niet. Norah kwam overeind uit de bruin leren stoel en liep, met het dossier in haar hand, naar de kast. Haar zwarte hakken tikte zachtjes op de grond. Een jaar geleden had ze zichzelf echt niet meer op hakken zien lopen. Het was iets wat ze veel had gedaan op Yale, maar zodra ze in dienst was gegaan had ze haar stijlvolle hakken ingeruild voor een paar zwarte legerkistjes. Oké, voor officiële gebeurtenissen had ze zichzelf wel eens een mooi jurk willen hijsen en om het geheel af te maken had ze ook zeker wel pumps aan gedaan, maar daar was het bij gebleven. Nu liep ze weer regelmatig op hakken rond, al had ze de jurkjes die ze op Yale veel had gedragen thuis gelaten. Nee, spijker broeken, blousejes en blazers waren meer haar ding. Zo droeg Norah nu een lichte spijkerbroek, met daarboven een witte blouse en daarover een zwarte blazer. Om haar hals heen een zilverenkettinkje met daaraan een doorzichtig steentje, met een blauwige gloed. Het kettinkje had ze van haar moeder gekregen en was instaat een grote hoeveelheid energie vast te houden. Op dit moment was het leeg. Uit haar broekzak haalde Norah een sleuteltje, waarmee ze de kastdeur van het slot haalde. Achter de deur bevonden zich planken vol dossiers. Sommige waren nog geen pagina lang, weer andere konden beschouwd worden als ware boekwerken. Norah plaatste het dossier van Adelyn tussen de andere, waarna ze de deur weer op slot draaide. Het was niet de bedoeling dat leerlingen bij de dossiers zouden komen en ook de meeste leraren hadden niet de bevoegdheid ze in te kijken. De verslagen die Norah schreef naar afloop van de gesprekken die ze voerde waren überhaupt niet bestemd voor iemand anders dan voor haar, maar die bewaarde ze ook niet in de kast. Nee, die typte ze uit op haar laptop en sloeg ze op in een map waar alleen een verdomd goede hacker bij zou kunnen komen. Niet dat die er wat zou hebben als die er in zou komen: Norah codeerde al haar verslagen. Misschien was ze achterdochtig, maar ze wou gewoon niet dat mensen gevoelige informatie zouden kunnen lezen van haar patiënten. Patiënten wat trouwens misschien niet helemaal het goede woord. Leerlingen die hulp nodig hadden, dat klonk beter. Een klopje op de deur attendeerde Norah er op dat Adelyn gearriveerd was, ze liep naar de deur en opende deze. Er lag een vriendelijke blik in haar ogen, waarvan ze wist dat Adelyn die niet zo zien. “Hallo, Adelyn kom binnen.” zei ze tegen het meisje, met een warme stem. “Als je drie stappen naar voren zet en je hand iets naar voren steekt, kun je een de achterkant van een leren stoel voelen. In die stoel mag je gaan zitten.”’  vertelde ze, waarna ze een stapje aan de kant deed zodat Adelyn makkelijk langs haar heen naar binnen kon lopen. “Wil je wat drinken? Thee? Of iets anders?” vroeg Norah, nog altijd met dezelfde warmte in haar stem.

NOTES: reserved for Adelyn

ALL THIS AND HEAVEN TOO

'Hoeveel koetjes heb jij gemuteerd? Kijk mijn score, het is echt om van te huilen, zo hoog. Ik kan die zonnebloem koetjes blijven kopen, kijk dan, KIJK HAHA.'
Adelyn kromp ineen, al die geluiden van het cafetaria schrikten haar af. De kleding die ze droeg.. het was warm maar niet comfortabel. Het was niet haar kleding, dit was iets wat de school haar aangeboden had. Of beter nog, Jean. Het schoolhoofd, of één van de twee.. ze wist het niet zo goed. Ze was nog maar net op het eiland aangekomen en ze had er nu al een hekel aan. Ze weigerde te eten, ook al was het nog zo lief voor haar gehaald. Het lag niet aan de mensen hier, het lag aan al het andere. Adelyn wist niet waar ze in terecht gekomen was en het hielp niet dat ze blind was. Het was een hele nieuwe wereld vol mutanten en ze was bang, bang dat deze ook heel gauw vernietigd zou worden zonder genade. Hoe vaak Jean haar had ook gezegd dat ze veilig was en Charlie haar die impressie gegeven had, het spookte in haar dat die woorden niet de waarheid waren. Ze kon Marilyn's stem dat ook horen zeggen.. een stem die constant vol met veiligheid hadden gezeten en het was niet waar geweest. Niets was waar geweest. Ze was nooit veilig en dat zou ze nooit wezen.
Met haar handen nog altijd op haar schoot had ze omlaag gestaard, naar wat blijkbaar eten moest zijn. Adelyn had niet eens een idee van wat er op het bord moest liggen. Ze had totaal geen honger en bovendien lagen haar gedachten daar helemaal niet bij.
'Het is geen verplichting om nu te ontbijten, Adelyn, ik zal Céline vragen of ze straks iets voor je klaar zal maken.' Jean's stem kwam nauwelijks tot haar door. Het was sowieso een wonder hoe ze haar hier gekregen had. Het bed had zo oncomfortabel gelegen maar het was nog altijd beter dan hier tussen anderen.. te zitten. Ze wist niet zo goed wat ze ermee aan moest. Communicatie natuurlijk. Hoe ging dat als ze niks kon zien? Ze zouden haar uitlachen, ze wist het zeker. Behalve Charlie.

Door Jean was ze vanuit het cafetaria geleid naar een hal die ze zo leeg en hol vond klinken. Haar voetstappen maakten dat duidelijk, toch klaagde ze er niet over. Ze had nog geen woord gezegd vandaag en als het aan haar lag was ze dat ook niet van plan. Zoals ze al bedacht had; het lag niet aan Jean of aan de anderen, het lag aan haarzelf. Aan de omstandigheden. Ze was veel te teruggetrokken in zichzelf. Ze was bij het circus tot leven gekomen en al dat leven was allemaal weggevaagd. Ze leek wel een touwtjespop waar maar al te graag mee gespeeld werd.
'Hier is het kantoor van mevrouw Morgan. Je staat nu recht voor de deur, klop maar aan. Ze zal je niks doen, Adelyn, ik zal later terug komen om je terug naar je kamer te leiden, echt waar.'
Adelyn klopte op de deur, eenmalig maar en niet eens al te hard. Misschien omdat ze op haar hoor en voelzintuigen gesteld was en alles nu gevoelig bij haar lag dat ze echter maar één keer haar gebalde hand tegen de deur aangetikt had. Misschien omdat ze één keer al teveel had gevonden. Beide. Zo voelde het. De deur kwam open met een klik en ze hoorde een stem die haar vertelde dat ze binnen mocht komen. Al voelend naar en aan het deurframe zette ze voorzichtig een stapje naar voren, ze checkte of er een drempel zou liggen die haar zou proberen te vloeren, maar dat was niet het geval. Adelyn zei niks maar op z'n minst probeerde ze wel een soort van, wat voelde als, een glimlachje op haar lippen tevoorschijn te toveren. Maar die was dan ook net zo snel als die gekomen was, weer weggegaan. Haar handen kwamen uiteindelijk tegen de achterkant van een stoel aan en van daaruit probeerde ze te voelen hoe ze moest zitten, wat haar dan ook meer dan tien seconden kostte voordat ze haar kont op de zitplek genesteld had. Vervolgens bedacht ze zich wat de vrouw net gevraagd had. Iets met drinken.. nu pas had ze eigenlijk in de gaten dat haar keel uitgedroogd was geweest. ''Water..'' klonk haar stem en ze schrok zelf van hoe gebroken schor die wel niet klonk. ''Water is goed, mevrouw Morgan.'' Ging ze verder waarna ze zichzelf snel weer stil hield en haar gezicht naar haar schoot richtte, ze zou toch niets kunnen zien.

Het klopje op de deur was kort en zacht geweest. Als dat van iemand die geen behoefte had aan een gesprek. Iets wat meestal het geval was. Norah behandelde zelden mensen die vrij willig naar haar toe kwamen. De meeste mensen werden gedwongen door autoriteiten die boven hen stonden en hoewel sommige wel bereid waren mee te werken, waren andere dat niet. Tot welke groep Adelyn zou behoren wist ze nog en ze hoopte daar in dit gesprek achter te komen. Met een vriendelijke blik in haar bruine ogen en een glimlachje op haar gezicht opende ze de deur. Het meisje dat in de deuropening stond, herkende ze van de foto die in het dossier had gezeten. Net als op de foto was praktisch alle kleur uit haar ogen verdwenen. Verlies van gezichtsvermogen na afsterven van zenuwen als gevolg van blootstelling aan onbekende vloeistof. Vermoedelijke dader: Joe Tremblay. Zo stond het beschreven. Kort en afstandelijk, zoals vaak het geval was met medische dossiers. Norah zei Adelyn dat ze binnen mocht komen en vertelde haar waar ze kon gaan zitten. Het meisje, wierp haar iets wat op een glimlachje moest lijken toe. Dat was in elk geval een begin. Sommige mensen begon direct te roepen dat ze helemaal geen hulp nodig hadden. Terwijl het meisje naar de stoel toe liep en probeerde te achterhalen waar ze precies moest gaan zitten, vroeg Norah haar wat zou wou drinken. Het duurde even voor ze antwoord kreeg, maar ze had de tijd. Een gesprek als deze moest je niet overhaaste. Het creëren van voldoende vertrouwen om daadwerkelijk diep op iemands problemen in te gaan koste tijd. Vooral wanneer diegene andere niet makkelijk in vertrouwen nam en Norah vermoedde dat dit bij Adelyn het geval was. Ze had in elk geval genoeg mee gemaakt om een dergelijke houding aan te nemen. “Water..” zei het meisje uiteindelijk, haar stem klonk gebroken. “Water is goed, mevrouw Morgan.” vervolgde ze. “Zeg maar Norah, mevrouw Morgan was mijn moeder.” zei Norah, met een vriendelijke glimlach die in haar stem te horen was. In het begin had Norah er aan moeten wennen om andere met hun voornaam aan te spreken en zichzelf als Norah voor te stellen, in plaats van Morgan of officier Morgan. Mevrouw Morgan was ze nooit geweest. Norah liep naar het tafeltje in de hoek van haar kantoor, waar zowel een thee pot op een theelichtje stond als een waterkan. Voor Adelyn schonk ze een glas met water in en voor zichzelf een kopje thee. Het glas zette ze voor Adelyn op een tafeltje neer. “Op het tafeltje vlak voor je staat het glas, als je je arm recht naar voren steekt en iets omlaag doet kun je erbij.” Vertelde Norah, aangezien ze niet wist of Adelyn’s gehoor goed genoeg was om aan het zachte getik dat het glas net op de tafel had gemaakt te horen waar het precies stond. Norah ging in de stoel schuin tegenover Adelyn zitten. “Je bent gisteren op het eiland gekomen toch?” vroeg ze, nog altijd met dezelfde warme stem die haar eigen was. “Hoe bevalt het tot nu toe?” vervolgde ze, waarna ze het meisje voor een moment zwijgend aan. Ze wist dat Adelyn haar niet kon zien, maar zij zag haar wel en gezichtsuitdrukkingen waren belangrijk. Ook wanneer iemand blind was liet hij of zij vaak redelijke gepaste gezichtsuitdrukkingen zien. Uitdrukkingen als woede, verdriet, angst, verbazing, walging en blijdschap bleken universeel en waren dus waarschijnlijk biologisch van aard. Zelfs iemand die nooit gezien had zou deze uitdrukkingen kunnen laten zien en Adelyn had ooit gezien dus waarschijnlijk was haar repertoire nog wel groter.

NOTES: reserved for Adelyn

ALL THIS AND HEAVEN TOO

Adelyn bedacht zich hoe de vrouw ergens in haar kantoor aan het rondlopen was om water te pakken, terwijl zij haar handen om haar armen sloeg en over ze heen wreef. Ze was redelijk warm, maar dat liet haar denken dat ze op z'n minst nog een beetje grip op zichzelf had. De vrouw stelde zichzelf voor als Norah en Adelyn knikte, waarna ze zich bedacht dat ze het toch niet zou zien. Ze had geen idee of de vrouw überhaupt aandacht aan haar besteedde. Wat ze zich wel afvroeg was hoe ze eruit zou zien. De warmte in haar stem viel haar op, het deed haar denken aan de warmte die Clarence altijd bij zich gedragen had. In haar stem, haar lichaamstemperatuur en af en toe had ze het zelfs aan haar kleurwolken kunnen voelen, ook al had ze ze nooit kunnen zien. En dat zou ze ook nooit kunnen.
Het geluid van een glas dat op een tafel voor haar neergezet werd klonk in haar oren en ze slikte, hief haar hoofd ietsje op ook al had ze geen idee waar de tafel precies was. Ze had het geluid opgepikt maar was teveel in gedachten geweest om precies uit te kunnen rekenen hoe ver de tafel stond en dat gaf haar een gevoel van angst. En daar was Norah om die angst uit haar te halen, weg van haar te nemen, leek het wel. Toch was ze niet overtuigd. Bovendien was het glas waar het water in zat. Wat als ze verkeerd reikte of het glas verkeerd beet pakte.. wat als ze het gewicht van het glas verkeerd ingeschat had en ze het van de tafel af stootte of liet vallen en het in honderden stukjes zou spatten. Dat kon ze niet maken. Niet alleen tegenover mevrouw Morgan maar ze zou zichzelf nog bezeren als ze dat zou doen. En daarom slikte ze en spande ze haar schouders. Ze knikte nog eens als een bedankje, al was ze niet van plan om het nu te pakken. Maar haar dat vertellen kon ze niet, ze kon het niet over haar lippen krijgen. Daar was ze te verlegen voor. Te bang om op haar donder te krijgen voor zoiets kleins en eigenlijk onbenulligs. Toch was zoiets kleins al heel groot voor Adelyn. Op het moment wel.
''..Ja.'' Beantwoordde het blonde meisje de vrouw haar vraag en ze beet op haar gespleten onderlip. De laatste dagen had ze er veel op zitten bijten, uit angst wanneer ze onder de andere mutanten had gezeten en vooral bij Jean. Ze probeerde het, het schoolhoofd probeerde het echt om haar aan het praten te krijgen maar het lukte Adelyn niet. Soms praatte ze in zichzelf, maar niet specifiek tegen anderen of over iets dat met de vraag te maken had. Vaak had ze het niet eens door dat ze dat deed. Het kwam allemaal door de herinneringen die in haar speelden, om de realiteit te verbergen. Om zichzelf af te schermen daarvoor. Adelyn fronste haar wenkbrauwen wanneer ze verstrengeld raakte in één van haar herinneringen en klemde haar handen strakker om haar armen heen. ''Goed, ik vind het leuk hier. Fabian, één van de acrobaten, heeft me voor het eerst aan een trapeze laten voelen en ik hield me stevig vast. Hij vertelde me dat ik het hout moest vertrouwen, de kracht die er in zat en dat er niks met me zou gebeuren zolang ik me stevig vast hield en ik vloog.. ik was zeker twee meter de lucht in. Het was kort maar het bracht iets in me.. iets.. iets.. grappigs. Het gevoel van vlinders in m'n buik, weetje. Ik vind het leuk hier, Marilyn.'' Adelyn glimlachte waarbij er een lichte blos op haar wangen kwam te staan en haar handen ontspanden om haar armen heen. Ja, ze hield van het circus, de plek waar ze altijd van gedroomd had.