Dead but rising

Het boeide haar allemaal niet meer. Geen enkele fuck was nog in haar lichaam aanwezig. Haar hart was opgesloten, opgesloten in een kistje dat Gabriel mee had genomen van het eiland. Vanaf nu zou ze alleen nog maar voor zichzelf leven, zou ze alles alleen nog maar doen om er zelf beter van te worden en zou ze iedereen die op haar pad zou verschijnen, positief of negatief, uit de weg ruimen, goedschiks of kwaadschiks. Amber was gewoon zo razend, zo kwaad dat ze zich door iemand zo had laten beïnvloeden. Ze walgde van zichzelf en daarom had ze besloten helemaal niets meer te gaan voelen. Zo koud als ijs te worden, zo hard als steen en haar gevoelens alleen nog te laten zien in de paar vierkante meter dat ze als haar kamer zou moeten beschouwen. Nou ja, ‘kamer’, voor Amber was het meer een gevangeniscel, omdat ze nooit de keuze had gehad om in die kamer te gaan slapen. Als ze dit allemaal van tevoren had geweten, had ze nooit er mee in gestemd om mee te gaan naar Genosha Island.

En wat deed ze hier? Precies niets. De ruzies die ze met het meisje uit de cafetaria en Charlie had gehad waren wel geinig, maar wat stelden hun nou helemaal voor? Helemaal niets. Ze hadden geen belangrijke, interessante toevoeging aan haar leven gehad. Buiten dat ze hun had vernederd op haar manier, had ze helemaal niets anders te doen. En dat was iets dat haar wel frustreerde, ook al was het vanaf nu haar codewoord om dat niet meer te laten zien. Daarom slenterde ze op dit moment maar over het terrein van het eiland. Het sneeuwde, maar de sneeuw was al voor een deeltje een bruinachtige drab geworden. Die bruinachtige drab zou heus wel weer verdwijnen als het opnieuw zou gaan sneeuwen. Toch werden de andere mutanten blij van de sneeuw, maar Amber niet. Amber werd helemaal nergens blij van op dit moment. Ja, van een groot glas Jack Daniels en een dikke joint in de hoek van haar mond zou ze pas echt vrolijk worden.

Het skatepark. Het mees lamlendige plekje van het eiland. Wat deden mensen hier ook alweer, skaten toch? Amber had daar nooit het nut van begrepen, van geen enkele sport overigens. Helaas had niet iedereen de gave om zoveel als haar te kunnen eten en geen gram aan te komen, maar van sporten werd je vies. Als het regende, werd je nog nat ook en de mensen die langs de zijlijn stonden verheerlijkten je alleen maar, terwijl je in principe gewoon een pion in een of ander belachelijk spel was. En dat kon Amber niet zo waarderen. Ze bleef staan bij de rand van de pit en haar ogen schoten spottend over het tafereel. Ze porde met haar naaldhak in wat sneeuw, dat smolt en naar beneden zakte. Amber grinnikte toen ze aan het moment dacht dat iemand hier wel eens verschrikkelijk op zijn gezicht zou kunnen gaan hier.

“Geniet je een beetje van het eiland?” hoorde Amber opeens naast zich. Met een opgetrokken wenkbrauw draaide Amber zich om, om te kijken wie het lef had gehad om haar te durven aanspreken, maar toen ze uiteindelijk oog in oog stond met die persoon, krulden er een speels, sarcastisch glimlachje rond haar mond. “Well, well, well, look who came out of the slumbs of Dubai” zei Amber en sloeg haar armen over elkaar. Ze leunde een beetje op haar ene been en gleed met brutale ogen over zijn gestalte. O, Max, je was in geen jaren veranderd. “Je kent me goed genoeg om te weten dat ik nergens van geniet. Ik haat dingen, standaard. En als ik er van zou moeten genieten, dan haat ik ze minder eg. En als ik ze afschuwelijk vind, dan haat ik het heel erg. Dit eiland haat ik heel erg.” Amber rolde met haar ogen en vond zijn ogen, leeg en kil zoals altijd. Menig mens zou hij de stuipen op het lijf jagen, zeker als ze bekend waren met zijn mutatie, maar Amber niet. Amber was niet bang.

“Nou, Maxie, óf ik sta op het punt om te sterven en jij komt me daarom opzoeken, of je bent hier om een voor mij onbekende reden. Vijftig procent kans, welke wordt het?”

Amber grijnsde haar tanden bloot. Het was altijd een grapje van haar om zijn woonplaats belachelijk te maken, zeker omdat Dubai enorm was en ontzettend schoon en rijk. De plek waar Amber was opgegroeid was verschrikkelijk, vies en de ghetto van London. “We both know who came out of the slumbs.” Met een vrolijke spot schoten haar wenkbrauwen omhoog. “I have no idea what you’re talking about, you know I grew up in a big house and I bought my clothes at Harrods.” Een spottende grinnik ontsnapte uit haar mond. Nah, Max zou beter weten. Toen ze klein waren had ze hem verteld over haar thuissituatie. Haar vader, een drugsverslaafde die de hele dag geen reet uitvoerde. Haar moeder, een alcoholverslaafde prostituee en haar zusje, Grace, een verschrikkelijk mens dat zojuist het leven had verlaten. Waarschijnlijk was The Reaper daar wel van op de hoogte, maar het kon geen kwaad om het aan hem uit te leggen.

Toen Max begon over waarom ze hier was en dat hij wel wat meer tegengas van haar was gewend, sloeg zijzelf eventjes haar ogen neer. Eigenlijk wilde Amber het liefste niet praten over Gabriel, maar Max wist heus wel wie Gabriel was. Ze had hem al een paar keer over hem verteld, ze kenden elkaar namelijk al zo lang. Gabriel was in het begin als haar broertje geweest. “Gabriel” was het enige woord dat ze uitbracht en sloeg haar armen over elkaar “De zwakkeling haalde me over dat het hier beter zou zijn, zeker omdat ik een….ongelukje zal ik het maar noemen, met Grace heb gehad. Helaas is hij al twintig en mocht hij dus zomaar weg. Ik daarentegen heb de heerlijke leeftijd van negentien nog, dus moet ik hier blijven.” Dat was het verhaal eigenlijk. Amber had het hier niet naar haar zin en dat mocht hij best weten.

Dus toen ze zijn vraag hoorde, kon Amber ook alleen maar eerlijk antwoord geven. “Nou, to be honest, soms wens ik de eerste vraag, maar dat zal het vast niet zijn.” Amber haalde haar schouders op. Eigenlijk was het best fijn om hem te zien, eindelijk een beetje een friendly face. Nou ja, friendly face, iemand die haar niet meteen wilde vermoorden bij het aanzien van haar gezicht. Dus daarom besloot Amber om voor één keertje haar grote mond te houden en Max niet meteen helemaal uit te kafferen. Maar dat was dan ook de enige reden. “Serieus, hoe ben je hier terecht gekomen? Ik kan me niet voorstellen dat hier iemand vrijwillig naar toe zou komen…of ligt er iemand op sterven?”

Het was fijn om eindelijk een gezicht te zien dat haar niet tot op het bot haatte. To be honest, het kon haar niet schelen of iemand haar op dit eiland mocht, maar wat bitchen met iemand die ze meer mocht dan de rest was eigenlijk best wel prettig. “Grace, inderdaad. Grace was het meest lastige in mijn leven, you remember? Maar ik heb haar opgeruimd en ik weet zeker dat je trots op me bent.” Een grijns op haar gezicht. Grace was verschrikkelijk. Amber was altijd het meisje geweest dat alles fout had gedaan in de ogen van iedereen en Grace deed altijd alles goed, terwijl Grace in werkelijkheid het kwade genie achter alles was. O, wat was ze blij geweest. “En jij liet hem vertrekken?” was zijn reactie op Gabriel. De ogen van Amber verschoten naar de zijne. “Wat denk je dan, dat ik aan zijn arm ga hangen om te smeken of hij alsjeblieft wil blijven? Absoluut niet. Die gast wilde gaan, dan gaat hij maar. De klootzak verraadt mij, dan kan hij wat mij betreft van een gebouw afvallen.”

Maar haar geïrriteerde houding veranderde al snel. Max legde uit dat zijn tante hem was komen halen. Amber knikte, ze begreep het. Hij hoefde niets meer uit te leggen. “Nou, ik ben blij dat er eindelijk iemand op het eiland is die ik niet meteen instantly wil vermoorden…” Bij Amber stond dat gelijk aan ‘Ik hou van je’. Oké, niet letterlijk natuurlijk, maar hij zou vast wel begrijpen wat ze daarmee bedoelde. Nee, ze hield niet van Max. Op dit moment was de enige van wie ze kon houden zichzelf, omdat ze duidelijk alleen op zichzelf kon bouwen. De rest van de mensen om haar heen lieten haar toch vallen. Misschien was Max dat ook niet van plan, maar uiteindelijk was hij toch altijd in Dubai geweest, of op een of andere plek. En Amber had hem natuurlijk gezelschap gehouden als hij in Londen was, maar dat was dan ook het enige.

Toch was ze blij dat hij er was. Iemand van haar niveau, iemand die begreep hoe zij in elkaar zat en wat hij moest doen en zeggen om haar niet een van haar zoveelste uitbarstingen te geven. Een glimlach verscheen op haar gezicht. “So, how have you been, Reaper?” vroeg ze toen nieuwsgierig.

Amber glimlachte. Dit was praten. Eindelijk iemand met wie ze haar frustraties kon delen, die haar begreep op de manier die ze was. Dat eindelijk iemand begreep hoe ze in elkaar zat, was niet gek. In hun jeugd hadden Max en zij regelmatig met elkaar opgetrokken. Het fijne was, was dat hij haar op dit moment niet veroordeelde, dat hij gewoon wist hoe ze was. Want Amber was niet zomaar iemand, ze was Amber Brown. Zij maakte fouten, zij kuste een jongen als ze dronken was, maar dat betekende niets, het betekende nog minder dan de jongen zelf. Het enige wat iets voor haar betekend had was nu weg, dus had ze nu vrijspel. “Ik hoop dat je haar de groeten deed bij de poorten, en dat ik over een paar jaar volg, dat we het dan afmaken” zei ze met een grijns en sloeg haar haren uit haar gezicht.

Ze luisterde naar het verhaal van The Reaper en ze knikte. Een gemeen glimlachje verscheen op haar gezicht. “Ik hoop dat je hier bent om ook wat zielen op te halen, want ik kan je een lijstje geven van mensen op dit eiland die heel erg graag naar de hel zouden willen.” Haar stem was ijskoud en hard als steen. Ze zou de mensen die haar hier geteisterd hadden met plezier sturen naar waar ze thuis hoorden. “The stupidity of the people here would surprise you. It even makes ME wanna die.” Ze schudde haar hoofd en kwam wat dichter op Max af. Niet omdat ze hem wilde aanvallen, of omdat ze een mes tussen zijn ribben wilde planten, maar gewoon…omdat het ze het wel apprecieerde dat hij er was. Ze wist dat het hem ook waarschijnlijk geen reet kon schelen, maar het was fijn om eindelijk iemand te hebben die net als haar was.

Hij had haar willen opzoeken, maar ze was er niet. Amber knikte. “Ik ben hier al een tijdje inderdaad…ze kwamen meteen nadat Grace….afwezig was, zullen we het maar even noemen. Gabriel zei dat het voor hem beter was voor hem om op één plek te blijven en vroeg of ik mee wilde. Ik ging mee, maar alleen om daarna te vertrekken. Maar daar was geen mogelijkheid meer voor, en nu is die motherfucker weg.” Ze haalde haar schouders op. “Well, welkom op Genosha Island dan maar.”