The old me is dead and gone

Natuurlijk, wist ze dat ze hier als student niet mocht komen. Het bordje boven de deur met Staff only was niet te missen geweest, maar eerlijk gezegd kon het haar geen donder schelen. Het was al erg genoeg dat ze haar hadden kunnen verplichten naar dit door God vergeten eiland te komen eiland te komen, wat ze hier deed zou ze zelf wel bepalen. Nog geen twee uur geleden was ze aan gekomen op Genosha en ze verveelde zich nu al te pletter. De weinige spullen die ze had, had ze al binnen enkele minuten weten uit te pakken en de meeste studenten zaten in de les. Zelf had ze de eerste twee dagen vrij gekregen, om te ‘acclimatiseren’. Nog nooit eerder had Mia niets te doen gehad, in elk geval niet zo als nu. Ja, vroeger toen ze heel klein was geweest en toen ze in het bezit was geweest van Los Zetas, maar dat was al lang geleden; ze had het niets doen verleerd.

Wat verveeld liet ze haar mutatie in het rond tastte, opzoek naar het dichtstbijzijnde organisme. Een bromvlieg op het plafond, drieëntwintig uur oud klaar om in niet al te lang dood naar beneden te vallen. Niet interessant. Een goudvis met overgewicht. Een man wiens hartslag enorm traag was, nog trager dan wanneer iemand in slaap was. Een lichte frons verscheen op haar voorhoofd, langzaam liep ze naar de deur van de kamer waarin de man zou moeten liggen. De snelheid waarom sommige van de cellen in zijn lichaam aan het delen waren was abnormaal, maar niet zoals bij een tumor, het was anders. Heel even bleef ze stil staan, met haar hand rustend op het koele metaal van de deurklink. Er was niemand in de kamer en ook de aangrenzende kamers waren verlaten.

Zacht sloot ze de deur achter zich nadat ze de kamer van de man binnen was gestapt. Haar donkere ogen gleden over de apparaten die naast zijn bed stonden en met slangetjes en snoertjes met zijn lichaam verbonden waren. De apparatuur zag er veel geavanceerder uit dan wat zij in het kamp hadden gehad. Niet dat zij dingen als een hartslagmonitor echt nodig hadden gehad, in elk geval niet toen zij er nog was geweest. Toch was Mia blij dat ze dergelijke apparatuur eens uit een ziekenhuis gestolen hadden en ze een manier hadden gevonden het werkend te krijgen. Nog een reden om te geloven dat Niños Perdidos niet volledig verloren was zonder haar.

Rustig liep ze dichter naar het bed van de man toe. De man was enorm maar zoals hij daar lag, bewegingloos onder de dekens zijn gezicht en armen bedekt met enorme littekens, was hij niet meer dan een zielig hoopje mens. Wat zou er met hem gebeurd zijn? Had hij een ongeluk gehad tijdens het trainen of had hij iemand zo boos gemaakt dat die hem kosten wat kost had willen vermoorden? Haar blik gleed kort naar de gesloten deur, hoe groot was de kans dat er iemand binnen zou komen? Vast niet heel groot, tenslotte gaven de meeste docenten op dit uur van de dag les en wat kon het haar eigenlijk schelen als ze binnen zouden lopen? Het was niet alsof ze haar echt iets konden doen; ze wouden dat ze iets zou leren en dat was wat ze zou doen. Mia keek terug naar de man, liet haar handen iets boven zijn lichaam zweven terwijl ze zich concentreerde op de cellen in zijn lichaam. Huid cellen, spiercellen, zenuwcellen; er was weinig wat niet aangetast voor het vuur dat minutenlang zijn lichaam had moeten omhullen. Echter, was dat niet het gene wat haar fascineerde. Wat haar fascineerde was wat zijn lichaam aan het doen was om zichzelf te herstellen. Zijn cellen deelden zich, probeerden wat kapot was heel te maken maar het ging niet snel genoeg. Een paar snelle rekensommen vertelden Mia, dat het nog minstens een paar jaar zou duren voor zijn lichaam volledig hersteld zou zijn als het op dit tempo door ging. Hoe zou zijn lichaam reageren als zij zou proberen het proces een beetje te versnellen? Wat zouden ze er van vinden als zij op één van hun zou experimenteren? Kon het haar eigenlijk wat schelen? Nee.

Nooit eerder had ze de cellen van een mutant, buiten die van haar zelf, gemanipuleerd. Sterker nog, het zielige hoopje mens was één van de eerste mutanten die ze tegen kwam. Als je het überhaupt tegen komen kon noemen. Behoedzaam liet ze haar mutatie nog wat verder zijn lichaam in gaan. Het was alsof ze zijn DNA voor zich kon zien, alsof ze het kon zien ontvouwen als een puzzel. Het was anders dan het DNA van normale mensen, maar ook heel anders dan haar eigen DNA, en dat van Jean en Jamie. Natuurlijk had ze het DNA van de schoolhoofden bestudeerd, het was niet alsof ze tijdens de lange reis veel meer te doen had gehad. Met een half oor had ze naar hun verhalen geluisterd, terwijl ze hun biologie uitvoerig had bestudeerd. Zoals, ze dat nu ook bij de man deed die roerloos in het bed lag. Mia kon zich niet direct wijs worden uit zijn DNA. Het was zo anders, behalve een paar standaard allelen wist ze er maar enkele te plaatsen. Zou ze het op den duur beter in worden? Zou ze het DNA van mutanten beter begrijpen als ze hier langer was, en meer mutanten had bestudeerd? Abrupt bracht ze haar gedachten tot stilstand. Het was niet nodig zijn DNA te begrijpen, het was voldoende als ze zijn cellen begreep en buiten het feit dat die zich sneller deelden, leek er weinig anders aan.

Rustig bewoog ze haar handen heen en weer boven zijn lichaam, opzoek naar de plek waar de schade het grootst was. Uiteindelijk bleven haar handen boven zijn benen hangen, zijn spieren, zijn zenuwen; ze waren haast volledig verwoest. Wat had de man gedaan om dit te verdienen of zou het een ongeluk zijn geweest? Nog éénmaal keek ze over haar schouder naar de gesloten deur, vluchtig liet ze haar mutatie de gang af tastte; er was nog altijd niemand te bekennen. Haar blik ging naar de hartslagmonitor, hoe gevoelig zouden ze het alarm hebben afgesteld? Om het zekeren voor het onzekere te nemen zette ze het apparaat af, ze kon de man zijn hartslag prima in de gaten houden zonder dat gebliep van dat ding.

Haar ogen gleden over het gezicht van de man, er stond een slordig baardje van een paar dagen op en zijn huidskleur was vaal. Hoelang zou hij hier al liggen? De littekens verrieden dat het al even geleden was dat zijn huid was aan getast door de vlammen. Een maand, misschien twee? Het was moeilijk te zeggen, aangezien zijn cellen zich niet zo gedroegen als die van normale mensen. Wat ook moeilijk te zeggen was, was waarom de man in coma lag. Aan zijn hersenactiviteit kon ze zien dat het zo was, maar er was geen schade die, die coma verklaarde en de infuuszakken naast zijn bed konden de reden ook niet zijn. Zou zijn mutatie de coma hebben gegenereerd? Zou hij het merken als ze met zijn cellen begon te kloten? Niet, dat hij veel zou kunnen doen als hij het zou merken. Na kort haar hoofd te hebben geschud richtte ze zich weer op de zenuw en spiercellen in de man zijn benen. Hief bij enkele cellen de barrière die er nog op de deling lag op, om zo het proces nog iets verder te versnellen. Met een geconcentreerde blik in haar ogen keek ze naar iets wat alleen zij zag. De deling van de cellen, de langzame vorming van nieuw weefsel in zijn door vuur verwoestte benen.

Ondanks het feit, dat ze al honderden keren had gezien hoe cellen nieuw weefsel vormden bleef het haar fascineren. Ook nu volgde ze geconcentreerd het proces van de cellen, die zich nu op een nog hoger tempo aan het delen waren. De eerste zenuwen waren hersteld, maar het zou zeker nog even duren voor de man weer de oude zou zijn. Op nieuw gaf ze een paar cellen en setje, hief ze de barrières op die de deling tegen gingen. Zou het kwaad kunnen? Zou zijn mutatie toe laten, dat ze ingreep in zijn lichaam? Zou er iemand zijn die het haar kwalijk zou nemen dat ze zijn genezingsproces in een stroomversnelling bracht?

De hartslag van de man schoot om hoog, tegelijkertijd met zijn ademhaling en zijn hersenactiviteit. Kennelijk had haar geklooi met zijn cellen hem wakker geschud. Langzaam keek ze op, haar handen nog altijd zwevend boven zijn benen. Met haar mutatie hield ze half het herstel in zijn benen in de gaten en half zijn hartslag en hersenactiviteit. Voor de man überhaupt zijn arm zou kunnen uitsteken naar de knop naast zijn bed, zou ze hem al kunnen verlammen. Echter, ging ze er vanuit dat de man slimmer was dan dat. Als ze het goed had, was het de pijn of het gevoel in zijn benen dat hem had gewekt en dat was waarschijnlijk iets wat hij sinds het incident nog niet ervaren had.

“Als je wil kan ik je, je pijn centra uitschakelen, dan voel je niets. Maar ik kan me voorstellen dat het fijn is weer wat te voelen.” zei ze rustig, op het moment dat zijn blik de hare trof. De man leek zich niet helemaal op zijn gemak te voelen en Mia deed geen poging hier direct verandering in te brengen. Voor een moment keek ze hem onbewogen aan, zich afvragend wat hij zag als hij naar haar keek. Met haar 1.65 en slanke bouw, was ze niet echt een imposant figuur. Maar het feit dat ze hier dood leuk langs zijn bed zat, ongeroerd door zijn zwaar beschadigde lichaam, kon als verontrustend worden ervaren. Voor even liet Mia haar blik weer naar zijn benen gaan, die verborgen lagen onder de dekens, niet dat dit voor haar een probleem was. Zonder haar aandacht op zijn hersenactiviteit te laten verslapen, liet ze twee stukken spierweefsel, die elkaar niet leken te kunnen vinden, aan elkaar hechtten.

In wat voor soort coma had de man gelegen dat hij zo makkelijk wakker was geworden? Wat had hem überhaupt in coma gebracht? Zou het een soort zelf bescherming van zijn lichaam zijn geweest? Een manier om meer energie aan zijn herstel te wijden? Mia wist dat ze nog even moest wachten met het stellen van dergelijke vragen. Dat zou later wel komen. Tenminste, als de man haar niet weg zou sturen. Al had ze geen idee waarom hij dat zou doen. Zelfs al was het een beetje vreemd, dat ze hier ineens naar zijn bed zat; het leek er op dat zij de enige was die hem kon helpen. Waarom zou hier anders alleen liggen? Een zielig hoopje mens, wiens eens imposante lichaam bedekt was met litteken weefsel.

De man leek niet te weten wat hij moest zeggen, keek haar enkel aan om uiteindelijk zijn hoofd te schudde. Onbeweeglijk keek ze terug. Ergens vond ze zijn verwarring wel grappig. Het was lang geleden dat ze iemand had kunnen choqueren, met de positieve kant van haar mutatie. Iedereen in het kamp wist wat zij kon, ook de kinderen die net binnen kwamen leerden al snel genoeg dat Mia anders was. Vooral Asalia vond het geweldig om aan iedereen te vertellen dat Mia het gift van Ometeotl had, iets wat Mia zelf grote onzin vond, maar ze liet het meisje gewoon haar gang gaan.

Mia kon voelen hoe de man in beweging kwam en kon het zien aan zijn hersenactiviteit. Ongestoord ging ze door met wat ze deed. Als de man van plan was haar wat aan te doen, zou ze het al zien voor hij überhaupt de kans voor zou krijgen. De schoonheid van actiepotentialen. De stem van de man klonk schor toen hij begon te praten, waarschijnlijk een combinatie van zenuwen en ontwenning. Rustig keek ze op, nog altijd de cellen in zijn benen scherp in de gaten houdend. “Je cellen deelden al sneller, dan die bij een normaal persoon zouden doen. Ik heb ze enkel nog een extra setje gegeven, zodat de weefsel zich sneller herstellen.” antwoorde ze schouderophalend, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Wat het voor haar ook wel degelijk was. Heel even bleef het stil waarna de man haar weer aan keek, inschattend dit keer. “Omdat ik het kan en niets beters te doen had.” zei ze, nog altijd met dezelfde onbeweeglijk uitdrukking op haar gezicht. “Wil je dat ik stop?” Met haar hoofd iets gekanteld keek ze de man aan. Eigenlijk, wist ze zijn antwoord al wel.

Mia was nieuw op het eiland, zo nieuw dat ze nog geen reputatie had. Hier was ze niet Ometeotl, de brenger van zowel leven als dood. Hier was ze geen geharde bendeleidster, met een zwak voor haar eigen mensen. Wie ze was en hoe andere mensen haar hier zouden zien, dat hing volledig af van hoe ze zich de komende dagen of misschien zelfs weken zou gaan gedragen. Als ze zou willen zou ze zich zelfs voor kunnen gaan doen als een onschuldige wallflower, al wist ze dat ze dat waarschijnlijk niet lang vol zou houden. Sterker nog, dat had ze eigenlijk al verpest door langs het bed van een staflid te gaan zitten en met zijn cellen te gaan klooien.

Er om heen draaien deed Mia niet, ze zat hier niet uit de goedheid van haar hart maar omdat ze niets beters te doen had. Haar nieuwsgierigheid was een grotere motivatie geweest hier binnen te lopen, dan haar zorgzaamheid. Voor haar was de man niet veel meer dan een interessant tijdverdrijf en dat mocht hij best weten. Dat had ze misschien zelfs liever dan dat ze hier direct gezien zou worden als een weldoener, iemand die het leed van een ander altijd direct weg wou nemen. Het was niet zo dat ze geen leed weg wou nemen, maar over het algemeen was ze relatief selectief in bij wie ze dat wou doen. Hoe ouder iemand was, hoe minder vertrouwen ze in iemand had en hoe minder snel ze iemand zou helpen.

Het antwoord van de man kwam snel, klonk haast wanhopig. Mia keek hem onbeweeglijk aan, ze had geen medelijden met hem. Medelijden was überhaupt niet iets wat ze snel had, het was toch nergens goed voor. Iemand werd niet sterker of beter van medelijden, daar was iets heel anders voornodig. “Natuurlijk, houdt ik het vol. Dit is nog kinderspel.” zei ze, terwijl ze kort haar smalle schouders op trok. “Als je wilt kan ik je cellen nog wat sneller laten delen en zelf wat weefsels gaan helen, maar ik weet niet precies hoe je mutatie hier op zal reageren.” ging ze verder, er verscheen een wat bedenkelijke blik in haar donkere ogen. Nog nooit eerder had ze een mutant behandeld en zelfs al deed ze dit niet uit liefdadigheid, ze wou niet de reden zijn dat de man er straks nog slechter aan toe zou zijn.

Natuurlijk, wist Mia dat wat ze deed eigenlijk verkeerd was. Dat ze geen opvoeding had gehad, had niet geresulteerd in een gebrek aan normen en waarden. Al weken die van haar welleswaar iets af van de normen en waarden van de meeste mensen, simpelweg omdat ze verzonnen waren door kinderen. Echter begreep ze wel dat het niet de bedoeling was dat zij als student of de staf afdeling was en dat ze ging lopen rootzooien met de cellen van een docent, maar wat kon hij er nu helemaal tegen in brengen? Ja, hij zou haar weg kunnen sturen, alleen zou hij dan mogelijk zijn enige kans sneller te herstellen laten lopen. Mia was zich sterk bewust van de machtspositie waarin ze zich bevond, was ergens wel blij die al zo snel gevonden te hebben. Al wist ze dat die waarschijnlijk van korte duur zou zijn, niet alleen docenten op het eiland zouden er zo slecht aan toe zijn. Althans, daar ging ze vanuit.

Het was geen leugen of opschepperij. Dit was daadwerkelijk kinderspel voor haar. Mia had dit deel van haar mutatie al vanaf haar zesde bijna dagelijks gebruikt. Het was nooit eerder een keuze geweest of een experiment. Het was simpelweg het enige wat ze had kunnen doen om te voorkomen dat ze haar vrienden en later haar mensen zou verliezen. Hoeveel mensen had ze wel niet verloren omdat ze niet goed genoeg was? Hoe vaak was ze wel niet scheldend naar buiten gelopen, omdat het haar niet op tijd was gelukt de schade aan iemands lichaam te herstellen? Je werd vanzelf goed als je drijfveer het redden van levens die dicht aan je hart lagen was.

Mia keek naar de man, die op zijn onderlip beet en toegaf dat hij het zelf ook niet wist. Wat voor een man zou het zijn geweest voor zijn lichaam verwoest werd door vuur? Zou hij destijds ook zo onzeker, bijna angstig zijn geweest? Vast niet. “Oké.” zei ze, met een kort knikje als antwoord op zijn woorden. Het was nu zijn keuze; ze deed niet langer iets tegen zijn wil in , hij had haar toestemming geven. “Ik ben Mia trouwens.” zei ze, er nu vrij zeker van dat hij haar niet aan zou geven bij de schoolhoofden. In elk geval niet op zijn manier dat ze er door in problemen zou komen. Mia richtte haar donkere ogen weer op zijn benen, liet de cellen steeds sneller delen en begon de weefsels aan elkaar te laten hechtte. “Ik kan alsnog je pijncentra uit zetten als het nodig is, dan voel je tot ik ze weer inschakel geen pijn.” zei ze, zonder op te kijken. Zijn hartslag hield ze nauwlettend in de gaten, niet omdat ze bang was dat hij weg zou vallen maar omdat ze niet precies wist hoe zijn mutatie zou reageren en een hartslag vrij sprekend kon zijn.

Mia was er aan gewend aanzien te hebben. Binnen Niños Perdidos had ze altijd een bijzondere positie gehad. Ometeotl werd ze door sommige van hen genoemd, volgens hen was ze de belichaming van de spirituele energie waar al het ander uit voort kwam. Goed en kwaad. Licht en donker. Leven en dood. Alle tegenstellingen waren in haar terug te vinden, althans dat was wat sommige van de leden hadden gezegd. Een zelfde rol zou ze op Genosha niet vergaren, dat wist ze. Echter, wist ze ook hoe ze mensen moest manipuleren en zichzelf in een machpositie kon plaatsen. Wat eigenlijk precies was wat ze nu deed. De man helpen was meer dan enkel een methode om haar verveling te verdrijven en met haar mutatie te experimenten op een mutant. Het was ook een manier om hem bij haar in het krijt te krijgen. Natuurlijk, wist ze niet of ze ooit echt een beroep zou doen op de gunst die ze hiermee af dwong maar het was altijd handig om achter de hand te hebben.

Nu de man haar ‘toestemming’ had gegeven om met zijn cellen te klooien, was het niet langer nodig haar naam voor hem verborgen te houden. Haar aangeven bij de andere docenten zou hij toch niet, in elk geval niet op een manier die haar in problemen zou brengen. Tenzij ze het op de één of andere manier voor elkaar zou krijgen zijn toestand te verergeren, maar die kans achtte ze zo goed als gelijk aan nul. Clyde Mia keek de man kort aan. Die naam zou zijn niet meer vergeten. Haar blik ging weer naar haar handen en ze liet het beeld van zijn benen weer voor haar ogen verschijnen.

Geconcentreerd ging ze verder waar ze gebleven was, zijn zenuw en spierweefsel. Weer sloeg de man haar aanbod af. Iets wat ze wel kon begrijpen, en wat tegelijkertijd getuigde van kracht. De man verkoos de intense pijn, boven niets voelen zelfs met de belofte dat hij het gevoel later terug zou krijgen. Mia werd er steeds zekerder van dat de man die hier lag, niet meer was dat een schaduw van degene die hij eens geweest was. De nauwelijks hoorbare stem, de zenuwachtige onzekerheid, het was waarschijnlijk allemaal een gevolg van het incident dat zijn lichaam had verwoest. Steeds meer weefsels vonden elkaar en langzaam begonnen zijn benen er van binnen weer naar behoren uit te zien. Zijn spieren waren waarschijnlijk een stuk kleiner dan ze voor het incident waren geweest, maar dat zou wel weer komen als hij weer begon te bewegen. Bij de vraag van de man keek ze even op. “Ja, ik ben hier twee uur geleden aan gekomen.” Kort trok ze haar schouders op, waarna ze haar blik weer naar zijn benen liet gaan. “Probeer je tenen eens te bewegen.” zei ze, terwijl ze zijn spieren en zenuwen scherp in de gaten hield.