The old me is dead and gone

De ademhaling van de man werd zwaarder, sneller, alsof hij zich hevig inspande. Iets wat in principe ook het geval was, met haar hulp vocht zijn lichaam voor herstel. Een strijd die enkel zij kon zien, en hij kon voelen. De pijn moest ondragelijk zijn, maar hij hield vol. Met zijn handen rond het dekbed geklemd, en zijn blauwe ogen op haar gericht. Zo langzamerhand begon ze respect voor de man te krijgen. Het feit dat hij deze pijn vrijwillig doorstond gaf blijk van kracht. Een kracht die bij veel mensen ontbrak. “Denk je dat ze me zouden geloven?” zei ze, terwijl ze de man kort aan keek en haar wenkbrauw op trok. Mia was zich er dondersgoed van bewust dat wat zij deed niet toegestaan was, maar het kon haar bar weinig schelen. Wat konden ze haar nu eigenlijk maken? Haar opsluiten, in principe deden ze dat al. Bovendien deed zij iets, wat kennelijk nog niemand eerder gelukt was, Clyde het gevoel in zijn benen terug geven.

Haar blik hield Mia strak op zijn benen gericht, terwijl Clyde een poging deed zijn tenen te bewegen. De spieren in zijn boven benen spanden aan, signalen gingen door zijn zenuwen maar kwamen vlak onder zijn knie tot stilstand. Rustig bekeek ze de zenuwen, zag dat de verbindingen nog niet geheel hersteld waren. Kort keek ze op naar de man, die redelijk emotieloos had geconstateerd dat er niks gebeurde. “Het is slechts het begin. Zo kan ik zien wat er nog hersteld moet worden.” zei ze rustig, volledig overtuigd van haar eigen kunnen. Dit was niet de eerste keer dat ze iemand het gevoel in zijn benen terug gaf. Het was echter wel de eerste keer dat ze het bij een mutant deed.

Geduldig ging ze verder, bij iedere zenuw en bij ieder zenuwuiteinde stond ze iets langer stil om er zeker van te zijn dat die volledig hersteld was. Geconcentreerd keek ze naar het geen wat alleen zij zag, een lichte frons stond op haar voorhoofd. Het zachte, korte geknetter ontging haar. Pas op het moment dat Clyde zei dat ze achteruit moest keek ze op. Bliksem leek over zijn arm te dansen. Gefascineerd keek ze er naar, deed een poging de oorsprong van de stroom in zijn lichaam te vinden. Achteruit ging ze niet, maar ze trok haar handen terug. “Wat voor mutatie heb je?” vroeg ze nieuwsgierig, terwijl ze behoedzaam haar eigen mutatie op de zenuwen in zijn arm focuste opzoek naar het geen waar de energie uit voortkwam.